“Mala Ukrajina” na vjetrometini

Piše: Nebojša Redžić

Tuča svetosavaca u hramu lažnog imena u Baru (istorija ne poznaje ličnost koja se zvala Jovan Vladimir), napad na crnogorske žene u Cetinjskom manastiru, te perfidno i na besmislicama sačinjeno saopštenje Crkve koje je pratilo taj događaj, pokazatelj su nervoze svetosavske sekte nakon policijskih akcija u kojima su zbog dilovanja droge uhapšeni njihovi aktivisti i pisanja portala Akltuelno o subverzivnim operacijama u koje su umiješani.

Stiče se utisak da je u ispostavi Crkve Srbije u Crnoj Gori mnogo toga krenulo po zlu od dana kada je snimkom na kome se čuje glas policajca Petra Kneževića otkriveno trojstvo SPC, ranijeg vrha crnogorske policije i pet kriminalnih grupa spremnih da „zapale Cetinje“. Kao kula od karata počinje da se urušava građevina sazdana na manipulaciji, lažima i mržnji prema svemu crnogorskom i njeni potporni zidovi oličeni u kriminalno-litijaškim strukturama.

Oni koji sebe označavaju kao SPC u Crnoj Gori, nijesu ništa drugo do parapolitička i ekstremistička organizacija predvođena od popova koji su agenti stranih država i sačinjena od kriminalaca zaogrnutim mantijom, koji bi da pod nju stave sva svoja nepočinstva, pokušaje ubistva, dilovanje, ubistva, krađe…

Svetosavska sekta u Crnoj Gori je raskrinkana, primjetan je ogroman odliv iskrenih vjernika, ali i onih kojima je ”vjera” služila za ostvarenje nekih drugih, uglavnom političkih ciljeva. Spontano se diferenciraju oni koji su bliski Crkvi da bi bolje sakrili svoje kriminalne radnje, od onih drugih koji imaju manje radikalan pristup afirmaciji svetosavlja tamo gdje ga nikada kroz istoriju nije bilo. Ipak, Crna Gora ostaje poligon za lažno propagiranje vjere onih koji bi da uzdrmaju njene temelje držeći je permanentno u stanju povišenih političko-bezbjednosnih tenzija i prijeteći joj nestajanjem.

Udar na temeljne vrijednosti Crne Gore, ponajprije na njen sekularni i antifašistički karakter, postali su ogoljena misija Srpskog sveta koju polako prepoznaju i evropske institucije, prvenstveno Evropski parlament koji je označava kao glavni destabilizirajući faktor koji u regionu zastupa ruske interese.

Sa takvom organizacijom koja je istinska brana evropskom putu Crne Gore i promoter svega nazadnog i anticivilizacijskog, Dritan Abazović i njemu bliske strukture iz Vlade i van nje, žele da potpišu nekakav temeljni ugovor kojim bi da ojačaju duboko poljuljani uticaj ove ekstremističke organizacije koja više od 100 godina drži asimilatorsku šapu nad našom zemljom.

Njegova i nada svih srpskih kvislinga podmazanih Vučićevim srebrenjacima, jeste da bi potpisivanje ugovora misteriozne sadržine i bombastičnog naziva, ojačalo temelj asimilatorskog mehanizma koji se lažno predstavlja kao SPC, a koji služi da se u udruženom antidržavnom poduhvatu sa djelovima Vlade, podriju temelji Crne Gore.

Leglo kriminalaca

Portal Aktuelno je u nekoliko nastavaka do tančina naslikao kriminalnu šemu hobotnice koja pod patronatom tzv. SPC predstavlja trajnu prijetnju bezbjednosti Crne Gore. Objasnili smo kako izgleda organizaciona struktura i koordinisanje ekstremistima iz regiona organizovanih kroz formu „crkvenih bratstava“ nalik onima u ostalim „srpskim zemljama“. Objavili smo i mnoga imena osoba iz kriminalnog miljea i mjesta njihovog sastajanja i koordinacije. Naveli smo gdje im se nalazi štab i za što im služi udruženje. Označili smo odakle su i sa kakvim planom takve strukture iz regiona i uglavnom Nikšića „branili“ Cetinjski manastir od Crnogoraca u vrijeme nehrišćanskog „ustoličenja“ popa Jovana Mićovića.

Materijala ima još i ovaj feljton mogao bi da se produži u nedogled, kako bi crnogorska javnost, posebno zavedeni i zabludjeli učesnici litija znali kome su bili potpora za rušenje svih vrijednosti tradicionalne Crne Gore. Kada bi pripadnici bratstva Tvrdoš pisali CV, dominirale bi kvalifikacije koje bi ih mogle preporučiti za bilo koji ekstremistički, teroristički ili kriminalni pir.

„Pokušaj ubistva“, „nedozvoljeno držanje i stavljanje u promet opojnih droga“, „nasilničko ponašanje“, „teška krađa“, „razbojništvo“…opšte su karakteristike članova pravoslavnog bratstva Tvrdoš. Tu je i osoba koja je opljačkala poštara, pa vlastitog ujaka, oni koji su napadali službeno lice, bacali ručne bombe…Imena su poznata redakciji i nalaze se u kaznenoj evidenciji. Ostalo je još da se oglase nadležni državni organi koji za sada glasno ćute.

Veze sa ljudima iz vrha bezbjednosnog sektora, posebno su došle do izražaja za vrijeme prethodne Vlade, kada nije bilo značajnije razlike između dijelova policije i ANB-a i kriminalnih struktrura pod okriljem Crkve Srbije.

Ekipa je tada sa Crkvom bila povezana preko Joanikijevog bliskog saradnika, popa Ostoje Kneževića, brata Mitra Kneževića prvooptuženog za pljačku pošte u Nikšiću u kojoj je stradao radnik obezbjeđenja. Bili su u kontaktu i sa popom Mihailom Backovićem koji je bio na vezi sa prvim čovjekom ANB-a Dejanom Vukšićem. Svi putevi ove kriminalne grupe ispreplijetani su sa predsjednikom opštine Nikšić Markom Kovačevićem koji se nikada nije ni trudio da sakrije svoju povezanost sa ovim strukturama.

Takođe, nije tajna da su uzurpirani crnogorski manastiri i crkveni objekti puni oružja, da u vjerskim objektima stanuju ili su pripravni da na prvi poziv brzo pristignu brojne osobe iz kriminalnog miljea, te da „napadnute svetinje“ više liče na oružarnice i bunkere nego na mjesta gdje se propovijeda vjera.

Portal Aktuelno ranije je objavio da su, posebno na početku agresije na Ukrajinu, kamioni puni oružja prekriveni drvima za ogrijev dopunili zalihe u crkvenim objektima, posebno u Boki. Očekivao se blic-krig, iz Beograda dirigovana „specijalna operacija“, kojom bi po brzom postupku bila „denacifikovana“ i Crna Gora.

Koliko još da čekamo?

Razumno ljudsko biće logično će se zapitati šta još treba da se objelodani da bi nadležni organi reagovali i provjerili naše navode. Naravno, njihovo ćutanje nije ništa novo, jer je tolerisanje opisanih aktivnosti svetosavske sekte obilježilo čitavu jednu epohu društvene zbilje u Crnoj Gori. Reklo bi se da se od gostovanja ratnog zločinca Željka Ražnatovića Arkana ispred Cetinjskog manastira 1991. godine, preko Veljovićeve zabrane Crnogorcima da uđu u svoju kuću 2007. godine do prošlogodišnjeg ustoličenja u Manastiru prepunom kriminalaca, po tom pitanju ništa nije promijenilo.

Crkva Srbije u Crnoj Gori od dolaska Amfilohija na ovamo, uživa eksteritorijalni status poput ambasada stranih država, što znači da crnogorska policija nikada nije ušla u njihove prostorije. Potpiše li se temeljni ugovor sa odredbama koje su objavili pojedini mediji, takva zabrana bi se normirala, jer policija bi za bilo koju akciju tog tipa morala da traži saglasnost crkvenih vlasti!

No, zaludno je sada uzdisati zbog takve odredbe, jer ni tri decenije nijesu bile dovoljne da ispostava Crkve Srbije u Crnoj Gori bude uvedena u pravni poredak države u kojoj funkcioniše. Saglasno nečinjenju po tom pitanju, nikada nije provjereno šta se dešava u njihovim odajama. Zaboga, koliko je tamo oružja?

Dok državotvorne partije kalkulantski ćute zbog ko zna kakvih dilova na čijim osnovama je nastala aktuelna Vlada, Zapad se oslanja na jedinog podesnog igrača Dritana Abazovića koji, pak, nastavlja svoju misiju u korist srpskog nacionalizma. Za to vrijeme, srednjevjekovna azijatska horda srpskih popova, duhovno izmiljela iz viševjekovnog otomanskog ropstva, daje sebi za pravo da drži lekcije iz okupiranog duhovnog središta Crnogoraca, tražeči sankcije za SDP-ovog ministra Raška Konjevića zbog izjave o antidržavnom djelovanju ove kleronacionalističke sekte.

Ćuti i SDT, kome valjda, treba dati još vremena da u mnoštvu zapuštenih predmeta, pronađe osnov za preduzimanje aktivnosti kojima bi se provjerili navodi o subverzivnom, antidržavnom djelovanju parapolitičke, ekstremističke organizacije kakva je tzv. SPC u Crnoj Gori.

Ako mediji odgovorno tvrde da je svetosavska sekta spremna da ugrozi političko-bezbjednosne prilike u NATO državi, ako se zna da se u njihovom krilu nalaze brojni ekstremisti i kriminalne grupe, ako se ima audio priznanje jednog od čelnika policije da su takve grupe pod kontrolom Crkve i njoj bliskih dijelova policije, onda je valjda vrijeme da država reaguje. U suprotnom, neka se niko ne iznenadi ako prvom „zgodnom“ prilikom desi nešto što će nas podsjetiti da „malu Ukrajinu“ nije projektovao ni Zapad, ni „ekstremisti“ sa Belvedera, nego radikalne, asimilatorske strukture Crkve Srbije koje se nikada nijesu pomirile sa nezavisnošću Crne Gore. Samo što tada može biti bespovratno kasno.