Opsesija srpskih popova Njegoševim mauzolejom

Piše: Milenko A. Perović

Od kada je podignut, srpske popove opśeda želja da oburdaju Njegošev mauzojel niz lovćenske strane. Na njegovo mjesto postavili bi lažnu svetinju po svojoj mjeri. Ne bi im smetali pamet, karakter ni estetski ośećaj da na Lovćenu nasade neko grdilo od svetogrđa. Pokazali su od kakvoga su „teološkog,“ ideološkog i moralnog štofa oni sami načinjeni i kakve su im istinske namjere kad su u Podgorici i Baru načinili kičerske hramove. Nijesu ih podigli hrišćanskom Bogu, nego vlastitoj kukavnoj taštini koju su potpuno stavili u službu zlom Mamonu!

Iz istoga „sakralnog“ graditeljskog duha helikopterski je na Rumiju izletio savardak od lastre. Nalik je tumulu u kome su srpski popovi sahranili potonje ostatke vlastite hrišćanskosti. Zato savardak ne može ni glumiti crkvu. Poduprli su ga kamenjem, bojeći se da im ga Perun ne sprži munjama ili da se on sam ne prosvijetli  i pobjegne od velje sramote što ga srpski popovi zloupotrebljavaju da se razbojnički izruguju s hrišćanskom idejom svetosti.

Ne opśeda srpske popove prvi put žudnja da ruše i naopako grade na Lovćenu. Rušiteljska opsesija dokopala ih je u svoje šape još prije stotinu godina. U okviru velikosrpskog programa uništavanja svega crnogorskog, srpski popovi su 1925. godine revnosno i punog srca pripomogli ostvarivanju namjere Aleksandra Karađorđevića da potpuno uništi jednu od najvećih crnogorskih svetinja – izvornu Njegoševu kapelu!

Iako im teološka sprema nikad nije bila na mnogo višem nivou od spreme popa Mića iz Gorskog vijenca, morali su srpski popovi znati da ono u čemu pomažu Karađorđeviću – po kanonima hrišćanske vjere – nije ništa drugo nego svetogrđe! Znali su oni to dobro, ali im je velikosrpska pljačkaška opsesija paralisala razum, iskrivila istorijsko znanje i ugušila glas hrišćanske savjesti!

Znali su srpski popovi vrlo dobro da se izvorna Njegoševa kapela – koju su austrougarski artiljerci neznatno oštetili u Prvom svjetskom ratu – može popraviti. Međutim, rado su oni prihvatili anticrnogorsku mrziteljsku nakanu Karađorđevića da se Kapela do kraja uništi i oburda niz lovćenske strane, a s njom i dio vladičinih zemnih ostataka!

Rado su srpski popovi učestvovali u tom svetogrđu. Prihvatili su i da se na istom mjestu načini potpuno drugačija falsifikatorska kapela s podlom svrhom. Srpski popovi su divljački oskrnavili Njegoševe zemne ostatke i njegovu Kapelu. Da je bilo valjanoga zakona u proširenoj Srbiji – kojoj su dali lažno ime Kraljevina Srba, Hrvata i Slovenaca – najodgovorniji srpski popovi bili bi izvedeni pred sud zbog krivičnog djela skrnavljenja grobova i zemnih ostataka ljudi.

Skrnaveći Njegoša, srpski popovi su svjesno oskrnavili i duboko poštovanje koje su Crnogorci ośećali prema svome velikom vladici i njegovom djelu. U njihovoj se zloj pameti i još gorem karakteru iskotila namjera da opogane i profaniziraju svetost onoga što je u zbiljskom i simboličkom Njegošu za Crnogorce imalo najvišu moralnu vrijednost.

Zle resantimanske duše srpskih popova Njegoša su pokušale do kraja uniziti. Ponadali su se ti popovi da ga mogu i mrtvoga staviti u službu slavljenja i „posvećivanja“ njihovog vlastitog tradicionalnog rajetinskog „duha.“ Mislili su da će Njegošem uzdići i ukrasiti svoj „duh,“  iako se on prema tom „duhu“ odnosio s dubokim prezirom!

Skrnavljenjem Njegoša i njegovog grobnog mjesta, srpski popovi su 1925. godine poveli vjerski rat protiv crnogorskog pravoslavlja. On je ujedno bio i specijalni rat protiv samoga povijesnog bića crnogorskog naroda. Da je u njima bilo ičega hrišćanskoga i ljudskoga, otkazali bi podršku zloj namjeri Karađorđevića da zatre svaki trag Njegoševoj kapeli, a Njegoša obijesno ponizi.

Da ih je rukovodilo ikakvo poštovanje prema Njegošu, makar samo po tome što je bio pravoslavni vladika, ako ne i zbog onoga što ga čini izuzetnim među južnoslovenskim velikanima, odbili bi dati podršku namjeri da se na mjestu Njegoševe kapele podigne njen teški istorijski falsifikat.

Da su uistinu bili hrišćani, srpski popovi ne bi simbolički i faktički – kao šamani koji su pomahnitali od vjerske mržnje pa podstiču svoje plemenike na zločine prema suśednim plemenima – jurišali protiv crnogorskog pravoslavlja. Da je u njima bilo ičega hrišćanskoga i ljudskoga, ne bi se samozadovoljno prepuštali patološkoj mržnji prema crnogorskoj državi, tradiciji, povijesti, kulturi i jeziku!

Kao bića bez osnovne moralne  senzibilnosti za pravo, vrijednost, samopoštovanje, bol i patnju Drugoga, oni su slavili pobjedu velikosrpske soldateske nad Crnom Gorom. Sva im se religijska ideologija i doktrina od tada do danas svela na računicu šta oni i njihova „Crkva“ mogu trenutno i trajno ušićariti u vremenima golemih crnogorskih nesreća.

Glavni svoj ćar i dobit za svoju „Crkvu“ viđeli su oni u dvostrukom uništenju cnogorskog pravoslavlja. Nepodnošljiva je njima bila crnogorska teologija slobode, kojoj su najviši smisao dali sveti Petar Cetinjski i Njegoš. Nepodnošljiva je njima bila  i Crnogorska crkva, koja je stvarana da traje kao crkva slobodnog naroda, a ne kao klerikalistička transmisija pomoću koje se narodu nameće tuđa i okupatorska volja!

Za proteklih stotinu godina mrziteljski i prisvajački odnos srpskih popova prema Njegošu, Crnoj Gori i svemu crnogorskom dospio je u stanje patološke opsesivnosti. Ona ih navodi da se ponašaju kao razbojnici iz busije koje opśeda demonska misao da postanu imperijalisti, makar po lokalnim balkanskim mjerilima!

Pravoslavni teolog Lazar Milin tvrdio je svojedobno da je vlast komunista – na paradoksalni način – dala priliku popovima Crkve Srbije da se oslobode  požudnih preferencija na dobitke u sferi profanog života i okrenu čistoj hrišćanskoj religioznosti.

U istom duhu, može se razložno tvrditi da su u svoje vrijeme crnogorski komunisti – odlukom da umjesto Karađorđevića kapele na Lovćenu izgrade Njegošev mauzolej – načinili veliku moralnu uslugu Crkvi Srbije. Istim povodom, istu uslugu načinili su i najvećem dijelu srpske inteligencije s kraja sedamdesetih i početka osamdesetih godina prošloga vijeka koja je bila stala u „odbranu“ Karađorđevića kapele.

Crkvi Srbije komunisti su bili pružili priliku da se moralno preobrazi i trajno opozove svetogrđe koje je počinila, kao i da se potpuno distancira od vlastite nečasne i nehrišćanske uloge u uništavanju Njegoševe izvorne kapele. Samo je takvim preobražajem ona mogla na čistinu izvesti pitanje o svojoj odgovornosti  za zlo prema Crnoj Gori i Crnogorcima od 1918. do 1945. godine u kome su učestvovali i njeni svještenici!

Samo tako se ona mogla odbiti od napasti da u Crnoj Gori stalno podstiče vjersku, ideološku i političku mržnju te od opsesivnog prednjačenja u imbecilnom zlikovačkom četnikovanju!

Srpstvujušćoj inteligenciji komunisti su dali priliku da se razumnim i istorijski utemeljenim stavom prema tzv. crnogorskom pitanju – a sudbina Njegoševe kapele bitni je dio toga pitanja – nedvosmisleno distanciraju od svakog srpskog nacionalističkog ekspanzionizma.

Ta inteligencija nije bila sposobna za veliki građanski otklon od srpske „imperijalne“ tradicije i snova o „Velikoj Srbiji.“ Ni vrh Crkve Srbije nije bio spreman da shvati ni prihvati teške posljedice svog „svetosavskog“ klerikalističkog ekspanzionizma.

U tome je korijen svih potonjih nesreća Srbije i srpskog naroda! Nikad ih niko nije tako i toliko unesrećio kao Crkva Srbije i srpstvujušća inteligencija!

Uklanjanje Karađorđevića kapele i izgradnja veličanstvenog Njegoševog mauzoleja bili su psihopatološki „okidač“ za razmahivanje teške opsesije srpskih popova. Dok je Mauzolej još bio politička i graditeljska ideja, srpski popovi postavili su se kao predvodnici „srpskog“ otpora istorijskom činu vraćanja duše Crnoj Gori! Dobar dio krivice za nesretno stanje u kome se danas nalazi Crna Gora leži na srpskim popovima, njihovim mentorima i onima koji su tetošili jedne i druge!

Kao kakvu nasljednu bolest, srpski popovi patologiju svoje opsesije Njegoševim mauzolejom prenose s generacije na generaciju. Zaluđuju oni i psihotiziraju apsolutnim lažima o povijesti „slučaja“ Njegoševe kapele generacije ljudi sklonih lakom prihvatanju njihovih  laži koje neumorno šire.

U odnosu na opise opsesije u psihološkoj i psihijatrijskoj literaturi, kod srpskih popova ona pokazuje određene specifičnosti. Njihova opśednutost Njegoševim mauzolejom ne javlja se periodično. Oni su pod njenom stalnom opsadom. Njihova opsesija ne nastaje  u neodređenim vremenskim razmacima. Ona ih drži bez prekida, iako povremeno – pokrenuta banalnim politikantskim popovskim računicama – zna poprimiti paroksizmatične pojavne oblike.

Obuzetost Mauzolejom kod srpskih popova nije ni neželjena ni nevoljna. Bez nje se ne bi mogao održavati  privid smislenosti njihovog „duhovničkog“ boravljenja u Crnoj Gori! Međutim, potreba za prividom stalno im iznova stvara teške popovske frustracije. Dok se Mauzolej ponosno visi na Lovćenu, oni se „podvizavaju“ u trpljenju svojih opsesivnih stanja i negativnih emocija. Znaju oni vrlo dobro ono najbitnije. Dok je Mauzoleja, ništa u Crnoj Gori nijesu oposlili!

Gospodo srpski popovi, koliko god Crnogoraca da posrbite, koliko god Crnogoraca da potkupite, koliko god neznavenih Crnogoraca da prevedete žedne preko vode, ostaće više nego dovoljno Crnogoraca spremnih i sposobnih da od vas i vaše pogane suvrsti odbrane Njegoša i Mauzolej i Crnu Goru!