DOK ISKONSKA CRNA GORA ĆUTI: Postoji li donja granica izdaje?

Sukobi na srpskoj desnici, možda su ono što može zanimati dio javnosti i tabloidne medije, ali on je za iskonsku Crnu Goru u suštini nevažan.

Jer, koliko god veljesrpski eksponenti bili posvađani oko tehničkih pitanja – datuma potpisivanja Temeljnog ugovora, izbora Joanikija, Krivokapićevog opiranja ili povlađivanja zvaničnom Beogradu, marginalizacije ili favorizovanja DF-a – u suštini, oni su saglasni samo u jednom: da Crnu Goru treba razdržaviti, identitetski obezličiti, ukrasti joj istoriju i verfikovati okupaciju crkvene teritorije i objekta koja traje još od 1918.godine.

Srpska pravoslavna crkva je, od tada, asimilatorski mehanizam za posrbljavanje Crnogoraca i oduzimanja njihovog istorijskog pamćenja. U toj definiciji – sadržano je sve.

Svako bavljenje suverenističkih stranaka i svojoj državi “naklonjenih” medija trivijalnostima tipa je li premijer otputovao u Beograd pijan, zašto je odložio potpisivanje akta koji treba da naruši temelje građanske i sekularne Crne Gore, te što o svemu misli Milan Knežević koji je zadužen da za srpsku stvar igra ulogu zeca u atletici, samo je nasjedanje na svetosavsku matricu po kojoj vaskoliki narod Crne Gore ne treba da misli ni o čemu drugom – do o sopstvenoj ulozi u okvirima srpskog sveta.

Sluganstvo nema donju granicu

Još od vremena prije nego je knjaz Danilo razvdvojio svjetovnu i duhovnu vlast, Crna Gora nije tako duboko zagazila u vode teokratije, kao što je to slučaj danas. Ako bi jednog dalekog dana, kada Crna Gora bude izlaz na more Velike Srbije neko odlučio da podigne bistu premijeru koji je u njenom razdržavljenju odigrao ključnu ulogu, izvjesno je da bi mu glava bila izlivena tik iznad zemlje dok ljubi neki pod, ili naklonjena na ruke nekog popa.

Zdravko Krivokapić će svakoga dana postajati svjesniji da koliko god svojim potezima kruni istorijsko biće Crne Gore, zvaničnom Beogradu nikada neće biti dovoljno dobar. Jer, sluganstvo nikada nije imalo donju granicu. Njega će, što bude ponizniji i spremniji da nekad ponosnu državu prinese na oltar vječnom okupatoru, sve više psovati, prezirati i mrzjeti – upravo oni kojima služi.

Sa njim na čelu, podržana energijom litijaškog anticrnogorskog pokreta i karakturalnim eksponentima te sluganske družine u parlamentu, Crna Gora je potonula toliko duboko, da neki budući arheolozi iz današnjeg vremena neće moći da iskopaju ništa od ostataka nekadašnje države, do pihtijastu masu pokornosti i izdaje.

Ovaj profesorčić bogougodne pojave, satkan od poniznosti, neko ko od služenja tuđinu pravi vrlinu, klasičan produkt koaliranja Miška Perovića i Rista Radovića, paradigma je današnje Crne Gore.

I Vatikan je nekada bio cirkus

Crna Gora, za samo pola godine vladavine sljedbenika Načertanija, srušila je postulate građanske, sekularne, multietničke države.

U teokratskim društvima vjerska struktura komplementarna je strukturi vlasti ili dominira nad njom, kaže jedna od definicija. Zvuči poznato?

Ako je teokratija oblik vladavine u kojem religija ili vjera igraju dominantnu ulogu, onda se apostoli već imaju čime podičiti pred beogradskim gazdama. Pitanje je samo što je to što beogradske gazde žele od njih kao krajnji cilj.

Naravno, Srbija više neće u Crnu Goru slati svoje trupe kao što je to činila 1918. godine, jer se u Crnoj Gori mržnjom prema vlastitoj kući zadojilo toliko njihovih pristalica spremnih da je ruše i pale, da za tim više nema potrebe.

Ali je moguće da, budući da su je već učinili teokratijom u kojoj Dnevnik počinje izjavom oca Gojka, a svi čitaju što premijer tvituje o popovima, požele da zavrte točak istorije. I da se sa Crnom Gorom u konačnici, desi ono što se desilo Vatikanu na početku.

Naime, prostor današnjeg Vatikana smatrao se svetim i prije nego je naseljen, pa je Kaligula u 1.vijeku na tom mjestu počeo da gradi cirkus. Taj posao, nakon njega, dovršio je Neron.

Crna Gora i ono što se u njoj dešava, već dobrano liči na cirkus. Dvadeset vijekova nakon Kaligule, sagradio ga je Zdravko Krivokapić koji, sva je prilika, voljom vaskolikog srpstva, neće dovršiti posao. Ali, uvijek će tu biti neki Dritan, da poput Nerona, okonča misiju.

A dok se to dešava, suverenističke snage koje bi ovakvom naumu morale reći dosta, i dalje veoma glasno – ćute.

N.R.