NJEGOŠEVSKA CRNA GORA: Što je to?

Što je to “njegoševska” ili “Njegoševa” Crna Gora, koju stalno pominju i prizivaju nosioci velikosrpske ideologije u Crnoj Gori?

Ne može se sa sigurnošću reći ni ko ju je prvi put pomenuo – da li zlatousti Matija Bećković, da li preminuli mitropolit Amfilohije?

Citati koji se mogu naći, prije govore o onome što “njegoševska” Crna Gora nije.

Primjera radi, mitropolit Amfilohije je govorio da je „današnja Crna Gora sve manje njegoševska Crna Gora, a sve više Montenegro.” Po svjedočenju ministarke zdravlja, dr Jelena Borovinić – Bojović, on je i pred smrt pričao da je njegova najveća želja da ponovo ovo bude Njegoševa Crna Gora.

Što je tu sporno? Pa, imajući u vidu  da se Crnogorci, u omalovažavajućem agresivnom spinu, nazivaju (i) Montenegrinima, očigledno je da je Montenegro zemlja (i) Montenegrina, odnosno onih koji se nacionalno osjećaju Crnogorcima.  E takva Crna Gora, po nosiocima i zagovornicima svetosavske ideologije, ne treba da postoji!

A ko su “istinski Crnogorci”?  (Poznato je da o “lažnima” nije birao riječi.) “Povratak istinskih Crnogoraca biće onda kada budu učestvovali u spasavanju nemanjićke larve Manastira Morače i moračkog kanjona, koji je zapamćen i zapisan u istoriji svijeta, u istoriji čovječanstva, da ne govorim o istoriji nemanjićkog naroda srpskoga, crnogorskoga…”, govorio je Amfilohije takođe.

Znači, “istinski Crnogorci” koji naseljavaju “njegoševsku Crnu Goru” su Srbi i to nemanjićki. Nasuprot tome, “Montenegrini” su izmišljena nacija, Srbi nad kojima je izvršen nacionalni inžinjering, oni koji su zaboravili da su nemanjičkog roda.

Zašto baš njegoševska?

Ali, zašto baš „njegoševska“? Zašto ne svetoga Petra Cetinjskog? Vjerovatno zato što je Njegoš bio posljednji crnogorski teokratski vladar uz  to, ovjenčan neprolaznom pjesničkom slavom. Ali, i onaj koji je u svojim stihovima govorio o „istrazi poturica“, onih koje je sam mitropolit nazivao „lažnom vjerom“.

U ovovremenom svetosavskom ključu, ulogu „poturica“ preuzeli su sami Crnogorci koji su se odrekli „svoga srpskoga imena“. No, danas nije poželjno niti uputno  „istrage“ vršiti sabljom i mačem, već žestokom propagandom kojom se demonizira cijela jedna nacija.

Dakle, vraćajući se temi, ta „njegoševska Crna Gora“ podrazumijeva stalni i trajni uticaj crkve, preciznije, Srpske pravoslavne crkve na politička i društvena zbivanja. Što bi kazao velikosrpski „istoričar“ i prodavac velikosrpske magle, Aleksandar Raković: “Crkva treba da se meša u sva društvena zbivanja. To je u pravoslavnoj tradiciji da Crkva daje mišljenje o svakom pitanju u društvu”, zaključujući da su crkva i država  jedan organizam, jer su često episkopi bili i narodne vođe”.

Tako, dakle! Ta “njegoševska crna Gora”, zapravo je teokratska država, u kojoj će parlamentarna demokratija biti samo zastor, odnosno kulisa za političku praksu u kojoj će glavnu ulogu igrati crkva, i to ne bilo koja, već Srpska pravoslavna crkva.

U “njegoševskoj Crnoj Gori” Crnogorci su Srbi i to svetosavci, vjernici Srpske pravoslavne crkve. U “njegoševskoj Crnoj Gori”, svo crnogorsko sakralno blago pripada Srpskoj pravoslavnoj crkvi. U njoj su manjine marginalizovane, bez ikakvog uticaja na politička zbivanja.

U toj i takvoj Crnoj Gori, koja se Njegošu sigurno ne bi svidjela, postoji samo kolektivitet, svaka slobodna misao je jeres, djeca nedjeljom nose ikone, znaju sve o raznim pagansko-crkvenim novotarskim ritualima, uče ih od malih nogu da mrze “drugost”, a naukom se bave jedino ako je poprskana svetosavskom vodicom.

„Vaskrsla je Njegoševa Crna Gora! To je istinsko zavještanje i spomenik mitropolita Amfilohija!”, bio je jedan od skorašnjih naslova u beogradskoj štampi.

Njegoševa Crna Gora nije vaskrsla, jer ništa ne može da vaskrsne. Desilo se nešto drugo. Srpska crkva razbuktala je kleronacionalizam u Crnoj Gori, a sa tim Njegoš, i nijedan drugi crnogorski mitropolit nemaju nikakve veze.  Zaista, ta fraza, ako je čitamo u tom ključu – zvuči zlokobno.

B.M.