VERZIJA PROŠLOSTI MANDIĆEVE NSD: Od istorije kao nauke do velikosrpske bajke

Piše: Tijana Lopičić

Ukoliko ste pratili 65. sjednicu Odbora za politički sistem, pravosuđe i upravu, održanu 12. novembra 2025. godine, mogli ste jasno vidjeti kako se od istorijske nauke pokušavaju praviti verzije velikosrpske mitomanije. Od samog početka pa sve do kraja sjednice, poslanik Mandićeve Nove srpske demokratije (NSD) Jovan Vučurović je neprestano “briljirao”, nudeći velikosprku bajkicu za notorne neznalice.

Vučurović je već u svom prvom izlaganju utemeljenje Crne Gore pronašao u Nemanjićima, koji su, kako istorijski izvori jasno pokazuju, osvojili Duklju, umjesto u prvoj crnogorskoj dinastiji Vojislavljevića. Ko su bili župani Nemanjića koji su najprije izbjegli u Duklju, a potom je i osvojili, mogao bi bez teškoće da nauči iz radova najznačajnijih srpskih medijevista: od Sime Ćirkovića i Relje Novakovića, koji je precizno objasnio šta je bila đedovina Nemanjića, do Tibora Živkovića, Božidara Ferjančića…

Jovan Vučurović i Andrija Mandić – žrtve kulturnog genocida i velikosrpske mitomanije koji šire laži

Sviđalo se Vučuroviću ili ne, upravo ovi ugledni srpski istoričari iznose činjenice koje nepobitno demantuju njegovu mitomansku verziju prošlosti.

Potom, Vučurović ne samo da je pokušao da ukloni pojam nasilne aneksije, već je predložio i brisanje dijela člana, kako bi njegovo „drugačije razmišljanje“, suprotno nespornih istorijskim činjenicama, poslužilo kao navodni put ka nekom i nekakvom pomirenju.

Prvo, pomirenje se Vučuroviću ne može, niti će se ikada desiti, kroz prihvatanje veilikosprkih notornih laži, da bi se, navodno, ublažile istorijske činjenice. Dovoljno je podsjetiti na Chicago Tribune iz 1919. godine, koji je pisao da Crna Gora, „pod srpskom okupacijom, predstavlja mjesto najkrvavijeg pokolja u Evropi“. Možda bi se Vučurović mogao podsjetiti i riječi srpskog ministra unutrašnjih poslova Nastasa Petrovića, koji je avgusta 1924. godine, na sjednici beogradskog parlamenta, izjavio sljedeće: „Nećemo više ubijati, kao naši prethodnici, žene i djecu.“

Drugo, Vučurović izgleda da više preferira svoju mitomansku verziju događaja, ne uzimajući u obzir naučnu studiju jednog od najznačajnijih srpskih pravnika i akademika, Živojina Perića. On je u svojoj pravno-istorijskoj studiji “Crna Gora u Jugoslovenskoj federaciji” (Beograd, 1940) jasno pravno dokazao da je Podgorička skupština bila nelegalna i nelegitimna.

Sramna podgorička skupština

Perić ističe, da je naziv i sami zadatak akta podgoričke skupštine ustanovio samonazvani Centralni izvršni odbor za ujedinjenje Srbije i Crne Gore, na sjednici 07. novembra 1918. godine, u Beranama. No, odbor koji je donio odluke o prisajedinjenju Crne Gore Srbiji, organizovala je vlada države Srbije bez učesnika iz Crne Gore. Dakle, ni nijedan legalni državni organ, niti bilo koji politički subjekt, nije učestvovao u donošenju odluke o formiranju tog odbora. Svetozar Tomić, državljanin Srbije sa jasnom agendom, organizovao je odbor i bio “glava odbora”. Imenovao je Pera Kosovića, takođe državljanina Srbije, kao i dva crnogorska državljanina Janka Spasojevića i Milosava Raičevića, koji su prethodnim radom dokazali da će dosljedno izvršavati stavove vlade Srbije.

Perić pravno dokazuje, da je odluku o promjeni statusa države Crne Gore, mogla jedino da donese Crnogorska narodna skupština i Gospodar Crne Gore, u skladu sa tadašnjim važećim Ustavom Crne Gore. Nikakav pravni osnov, nije imao niti je mogao imati, samoformirani Odbor.

Kao jasan element hibridnog rata, Perić ističe, da je srpski državljanin Svetozar Tomić napisao projekat za uspostavljanje Podgoričke skupštine na putu do Peći, što znači da su odluke donešene, a ne konstituisane u Crnoj Gori.

U daljoj pravno-istorijskoj studiji Perić ukazuje na neregularnost, antidemokratičnost i necivilizovanost izbora. Narodne poslanike, one za koje su znali da će zastupati bespogovorno stav prisajedinjenja, birali su protivzakonito, kršeći važeći Zakon o izboru narodnih poslanika i tadašnje pravilo koje je važilo u svim evropskim zemljama. No i sam proces izbora sproveden je bez: biračkih spiskova, bez utvrđivanja identiteta, bez utvrđivanja prava glasa uopšte, bez pravnog određenja subjekata koji imaju pravo podnošenja kandidatskih lista, bez biračkih odbora, bez određenja kvoruma na zborovima i sjednicama povjerenika, izbori koji nijesu ni realizovani u nekim kapetanijama…

Aleksandar Karađorđević poznatiji i kao Aca Palikuća

Perić ukazuje da je i tekst Odluke Podgoričke skupštine izradio Cetralni izvršni odbor, a bez rasprave su ga poslali Skupštini na usvajanje. Većina poslanika nije ni bila upoznata sa tekstom. Usvojili su ga aklamacijom (aplauzom), iako je nekoliko poslanika odbijalo to da prihvati i tražilo raspravu.

Pored toga, Vučurović je uspio da napravi otklon i od Petrovdanskog sabora, očigledno oslanjajući se ponovo na kvaziliterarne izvore, zaboravljajući pritom da je srpski mitropolit Joanike Lipovac učestvovao i bio počasni gost na tom saboru. Fotografijama i video snimci su dostupnina sajtu italijanskog arhiva Luce.

Dakle, Vučuroviću i svim pobornicima velikosrpske mitomanije: nećemo se nikad pomiriti sa vašim notornim lažima. Ni jedna riječ bolje ne opisuje vašu verziju istorije od same riječi – LAŽ. Napravimo naučni sto da dokažemo kako vaša mitomanska priča nema nikakve veze sa stvarnim događajima.

Najkrvavije pokolje sprovodili su nad „bratskim“ narodom, pokušaj  zakopavanja mošti crnogorskih svetitelja, sproveli nelegalnu i neligitimnu Podgoričku skupštinu, šetnja kovačega sa imenima crnogorskih svetitelja i crnogorske krune od strane srpskih vojnika, splajeni crnogorski domovi… U krajnjoj liniji su kulturnim genocidom uništavali sve što je crnogorsko i nakon 1918. godine nasilno na crnogorskoj kapi implementirali 4 ocila. Čak su i Božićni ustanak nastojali prikazati kao neku i nekavu Božićnu bunu.

Ni milimetar se nijesu pomjerili od matrice da je „laž srpski državni interes“, kako je rekao Dobrica Ćosić. Pomirenje može nastupiti isključivo kada počnu poštovati istoriju kao nauku, jer je u Srbiji posljednih decenija istorija svedena na mitomaniju, čiji je vrhunac nastupio kada su rehabilitovani četnici i proglašeni nekakvim antifašistima.