ADŽIĆ: Ustoličenje Mićovića na Cetinju je, simbolično, repriza Podgoričke skupštine

Jovan (Joanikije II) Mićović je vjerni sljedbenik politike i ideologije nekadašnjeg kolaboranta i kvislinga bivšeg srpskog mitropolita u Zetskoj banovini i Kraljevini Jugoslaviji Jovana-Joanikija Lipovca, vjernog sljedbenika i pripadnika četničkog pokreta i saradnika fašističke italijanske i nacističke njemačke okupacije Jugoslavije, kao i Crne Gore (1941-1945). Što se tiče njegovog ustoličenja treba iskazati stav neslaganja i negodovanja mirnim protestima. Suprotstaviti se energično i jasno, rezistentno, pametno, razumno, ustavnim i zakonskim sredstvima, kaže u intervjuu Vikend novinama mr Novak Adžić, pravnik i istoričar, doktorant istorijskih nauka.

Tako, kako ističe, treba postupiti na Cetinju 5. septembra, kad je najavljeno “ustoličenje od Beograda i Sinoda SPC, pod kontrolom Aleksandra Vučića izabranog i Crnoj Gori i Crnogorcima nametnutog novog mitropolita eparhije Crkve Srbije u Crnoj Gori Jovana (Joanikija) Mićovića”.

Adžić upozorava da je u Crnoj Gori i u prijestonici Cetinje situacija oko najave “ustoličavanja” Mićovića (koji je uspio završiti fakultet teologije u Beogradu u 42. godini) “uznemirujuća i nepovoljna”, te da se tim činom, u izvjesnom smislu, pokušava napraviti svojevrsna repriza Podgoričke skupštine iz 1918”, odnosno da je to “pokušaj potčinjavanja i disciplinovanja, u simboličnoj ravni, Crne Gore i Crnogoraca”.

“Postoje opasnosti, zamke, brojne i mnoge u vezi s tim događajem. Cetinjani su ubjedljivom većinom protiv tog čina. Mislim da to treba uvažiti i razumnom odlukom odustati od ustoličenja Joanikija na Cetinju. To, ako se dogodi, shvatam činom pokušaja osvajanja i pokoravanja Cetinja i najave sloma Crne Gore, ali to neće uspjeti ni sa Crnom Gorom niti sa Cetinjem”, poručuje Adžić.

S obzirom na tenzije koje je izazvala najava Joanikijevog ustoličenja u Prijestonici, što bi mogla biti mjera kompromisa?

ADŽIĆ: Neka se Joanikije II “ustoliči” 4. ili 5. septembra, recimo, u Hramu Svetog Save u Beogradu ili u novosagrađenom hramu SPC u Podgorici, kojeg je obilato ranije finansirala Vlada Crne Gore. To bi možda bilo pametno rješenje, kompromisno u ovoj situaciji. Treba da se u činu “ustoličenja” g. Joanikija zaobiđe Cetinje, odnosno, Cetinjski manastir. Zato smatram da bi bilo poželjno i dobro za sve nas da se to učini. Postoje ustavno i zakonski i međunarodno-pravno ograničenja određenih prava kada to zahtijevaju razlozi bezbjednosti i očuvanja mira. To piše u obavezujućim nacionalnim i međunarodnim dokumentima. I to treba u konkretnom slučaju primijeniti.

Dakle, zaobići Cetinjski manastir…

ADŽIĆ: Apsolutno. Jer, Cetinjski manastir je svojina 1/1 prijestonice Cetinje, a ne Mitropolije crnogorsko-primorske, eparhije SPC. I pravno-istorijski, Cetinjski manastir je bio vjekovna svojina države Crne Gore, a Crnogorska crkva je upravljala njegovim dobrima do 1918, odnosno do 1920, dok nije bila nekanonski i nasilno ukinuta.

Apostrofiram i to da SPC nije istorijska, tradicionalna crkva u Crnoj Gori i ona u našoj državi nema viševjekovni kontinuitet, kako se izmišlja i podmeće. Ona je nasilnim putem ustanovljena nakon okupacije i aneksije Kraljevine Crne Gore 1918, dvije godine kasnije 1920, a pravno Mitropolija crnogorsko-primorska kao dio SPC postoji od 1929, odnosno 1931. To je bitno znati. Za mene je mitropolit Joanikije uzurpator trona mitropolita autokefalne Crnogorske crkve Svetog Petra Cetinjskog, čije je sjedište bilo u Cetinjskom manastiru, i drugih crnogorskih autokefalnih mitropolita, prije i poslije njega.

Dok u Crnoj Gori bukte požari, broj novoinficiranih koronom se drastično povećava, dok se najavljuju poskupljenja od septembra, premijera jedino brine kako će proteći ustoličenje mitropolita MCP Srpske pravoslavne crkve Joanikija, ne libeći se da priprijeti građanima kako to niko ne može spriječiti…

ADŽIĆ: Covid-19 ponovo hara Crnom Gorom, zahvaljući primarno neodgovornoj i neozbiljnoj politici Vlade Crne Gore i Ministarstva zdravlja. Ova vlada, na čelu sa g. Zdravkom Krivokapićem, vodi katastrofalnu ekonomsko-socijalnu politiku. Rezultate, krajnje negativne, vidimo u drastičnom porastu nezaposlenosti, ogromnim i skrivenim zaduživanjima države, inflaciji i primitivnom, grubom i ostrašćenom političkom i ideološkom revanšizmu, povampirenju zločinačke četničke ideologije i negaciji Crne Gore i crnogorske nacije… Pored toga, partijski klijentelizam, partijsko-ideološka zapošljavanja, bez obzira na stručne reference, te harajući nepotizam u zapošljavanju, dominiraju u politici aktuelne opskurne tzv. “ekspertske” Vlade Crne Gore.

Šta je sve doživjela Crna Gora posljednjih desetak mjeseci?

ADŽIĆ: Na sceni je velikosrpska kleronacionalistička politika od 30. avgusta prošle godine.

Crna Gora je od formiranja ove vlade doživjela kulturno-civilizacijsko, državno, regionalno i internacionalno i svako drugo posrnuće. Pogotovo u unutrašnjem društvenom smislu. Crnom Gorom danas vlada kentaurska interesna koalicija kleronacionalista, oportunista, kolaboranata i kvislinga, nesposobnih a uhljebljenih sitno sopstveničkih profitera, kojima je samo vlast konačna svrha i cilj.

A što će biti sa Crnom Gorom i njenim građanima, kako će oni živjeti, njih to baš i ne zanima previše. Generalno, Crna Gora, nažalost, drastično, rapidno i dramatično, porazno, izgleda pod ovom vladom Zravka Krivokapića, Dritana Abazovića, i Alekse Bečića (koji je predsjednik Skupštine i jako važan faktor u postojećoj vlasti), a uz podršku aktuelne tijesne parlamentarne većine u kojoj dominira neočetnički i objektivno kvislinški Demokratski front, odnosno Dražin front. Ovaj politički subjekt je najviše etabliran u izvršnim strukturama “po dubini” u aktuelnoj vlasti, uprkos deklamacijama, žučnim i verbalnim protivljenjima njenih čelnika politici Krivokapićeve vlade.

Vi, narodski rečeno, bez “dlake na jeziku”…

ADŽIĆ: Samo iznosim svoje mišljenje. Ova vlast je velikim dijelom skup neočetnika, interesnih foliranata, zanesenih i zavedenih, indoktriniranih, karijerista, stručno neostvarenih likova, besposličara, lica bez znanja i radnog iskustva, profitera i konvertita, megalomanista, prepredenih licemjera i poslušnika okupatorske Crkve Srbije u Crnoj Gori. U njoj se i ističu, samoživi, ekstravagantni, a suštinski lažni zagovornici odbrane nezavisne i sekularne države Crne Gore, njenih ustavnih, zakonskih, građanskih i demokratskih tekovina i vrijednosti.

Govorite o lažnim zagovornicima odbrane nezavisne i sekularne Crne Gore. Na koga sve mislite? Na GP URA?

ADŽIĆ: URA je presudila da se formira ova vlast. Politika vodstva ove stranke je paradigma foliranja i porazne demagogije, emanirane od strane njenih prvaka i propagandista. Lažnih zagovornika građanske i nezavisne Crne Gore, koju realno urušavaju permanentno u savezu sa velikosrpskim kleročetnicima. Jedno oni pričaju, drugo rade i time realno, htjeli ne htjeli, odobravaju zlo prema Crnoj Gori koje se konstantno čini evo duže vrijeme pod njihovom vlašću ili saučesništvu u njoj. Deklarativno se URA zaklinje u Crnu Goru, a u koaliciji je sa neočetničkim političkim i kleronacional-šovinističkim političkim i drugim snagama, kojima je cilj uništenje nezavisne Crne Gore, odnosno, pretvaranja nje u “drugu srpsku državu”, uramljenju u koncept novokomponovanog “srpskog sveta”, odnosno, drugog imena za Malu Veliku Srbiju.

Na sceni je objektivno oko brojnih krupnih stvari “bratstvo” Ure sa desničarskim velikosrpskim i destruktivnim DF-om.

U pojedinim medijima otvoreno se govorilo da je lider GP URA ucijenjen, da postoji snimak koji ga može potpuno diskreditovati, da taj snimak posjeduje srpska BIA, te da je to jedan od razloga što je u savezu sa DF-om…

ADŽIĆ: To da li je URA voljni ili nevoljni saučesnik, u projektu i procesu nacionalne diskriminacije i asimilacije, odnosno, srbizacije crnogorskog etnosa i nacije je irelevantno.

Činjenica je da učestvuju u konceptu, koji se uveliko sprovodi, poništavanja građanskog karaktera Crne Gore. Paradoksalno je, ali je tako realno i tačno. URA je blagosiljala i glasala za otimanje crnogorskog duhovnog, kulturnog nasljeđa Crne Gore i za svojinsku predaju pravoslavnih hramova i ogromne, pokretne i nepokretne, imovine beogradskoj Patrijaršiji, Srpskoj crkvi, odnosno njenoj filijali ovdje, to jest crkvi Srbije u Crnoj Gori. Glasala je za izmjene Zakona o slobodi vjeroispovijesti, a, sjetimo se, nije glasala 2017. za pristupanje Crne Gore NATO-u, ali je, juče i danas, spremna da podrži temeljni ugovor Vlade Crne Gore i SPC koji, po meni, predstavlja akt veleizdaje i krivično djelo protiv nezavisnosti Crne Gore i njenog teritorijalnog integriteta i suvereniteta.

A Demokrate?

ADŽIĆ: O Demokratama Bečićevim, izraslim iz starog Miloševićevićevogi Bulatovićevog (Momirovog i Peđinog) SNP-a neću govoriti, jer od njih ne očekujem ništa drugo, bez da se povinuju kao što čine uzurpacionoj Srpskoj crkvi u Crnoj Gori.

Krivokapić vrijeđa građane koji su članovi patriotskih organizacija, nazivajući komite grupom „izgrednika kojim rukovodi DPS”. Da li je moguće da premijer nije svjestan da na ovaj način vrijeđa zdrav mozak najmanje polovine građana Crne Gore koje ne interesuje bivša vlast, već sudbina države koju je nova većina vratila decenije unazad? Šta ako ih jednog dana izda strpljenje?

ADŽIĆ: Premijer Krivokapić je ideološko-politički konvertit i klasičan primjer oportuniste, lukrativnog profila. Primjer političkog i ideološkog goluba-prevrtača. Mijenja stavove iz dana u dan. Nekada je bio vrli član SKCG i SKJ, komunista i titovac što uopšte nije loše i za kritiku.

Ali je u moderno doba postao egzemplar negacije samog sebe. Nedosljedan, nepouzdan i ideološko-politički prevrtljivac to je premijer Zdravko Krivokapić. Podsjetimo, bio je premijer Zdravko do skoro vjerni glasač DPS-a, partije na koju sada nepristojno “pljuje” i odriče se nje, koja mu je omogućila da imovinski i statusno prosperira. Zahvaljujući DPS-u, dok je bio ključni faktor vlasti, g. Zdravko Krivokapić je bio lojalni režimski činovnik i direktor Akreditacionog tijela Crne Gore. Dobio je od te iste vlasti ogroman stan u Podgorici, kao univerzitetski profesor i bio je direktor Centra za doktorske studije UCG. Nijesu mu smetale ogromne privilegije koje je zaradio tada kao abontent i kadrovik ranije vlasti. Od “vrsnog” komuniste do svetosavskog klerikalca i sljedbenika četničke politike i ideologije. To su njegove frapantne metamorfoze.

Šta je danas Zdravko Krivokapić?

ADŽIĆ: On je eksponent politike da se Crna Gora napravi političkom i duhovnom kolonijom Beograda, pod egidom radikala i autokrate Aleksandra Vučića, koji upravlja Srpskom crkvom, a premijer Krivokapić je marioneta Srpske crkve. To je porazno za Crnu Goru, i njega kao premijera Crne Gore, jer je Seneka davno napisao: “Nijedno ropstvo nije sramnije od dobrovoljnog”. On Crnu Goru gura u dobrovoljno ropstvo. Ali, neće uspjeti u tome. Jača je Crna Gora od njegove slabosti i preletačke sklonosti. Njegove izjave i ocjene, a u kojima napada crnogorske patriote danas, ne bih komentarisao, jer to samo govori koliko je on otuđen od Cme Gore i njene istorije. On ne zna puno o istoriji crnogorskog ustaničkog, komitskog i emigrantskog državotvornog suverenističkog pokreta (1919-1931). Da zna to, ne bi iznosio stavove koje iznosi u kontinuitetu i koji su pogrešni.

A uvrede na račun patriota, komita…

ADŽIĆ: Njegov izbor za premijera Crne Gore je uvreda Crne Gore u državno-nacionalnom i političkom smislu, tako da me ne iznenađuju njegove uvrede na račun crnogorskih rodoljuba, koji se njemu ne sviđaju. Postoje mnogobrojni iskreni crnogorski patrioti, kojima je slobodna, suverena, građanska, multietnička i viševjerska nezavisna Crna Gora sve u javnom životu i osjećaj pripadnosti tome ne skrivaju. Nezavisno od toga ko je na vlasti. Vlasti dolaze i odlaze a Crna Gora je opstala i biće vječna. I opstaće i danas, i u budućnosti, uprkos bjesomučnim udarima na nju. Ova vlast ozbiljno i opasno ugrožava Crnu Goru. Premijer je blizak sa novoizabranim srpskim mitropolitom Joanikijem, možda ne toliko kao sa pokojnim mitropolitom Amfilohijem, ali je očigledno da je on nesamostalan u odlukama i da ne shvata da bi ustoličenje Jovana Mićovića na Cetinju bio pokušaj svojevrsne u izvjesnom smislu reprize Podgoričke skupštine iz 1918, i pokušaj potčinjavanja i disciplinovanja, u simboličnoj ravni. Crne Gore i Crnogoraca.

Temeljni ugovor sa SPC je čin pakta sa okupatorom

Kako komentarišete dešavanja vezana za potpisivanje temeljnog ugovora?

ADŽIĆ: Ako i kada bude potpisan taj najavljeni temeljni ugovor sa SPC, to bi bio čin pakta sa okupatorom i ozakonjenje faktičke kulturne, političke i istorijske okupacije Crne Gore i identiteta crnogorskog naroda i nacije. Porazna je situacija u Crnoj Gori, ali se protiv ovoga što nas je snašlo moramo boriti dopuštenim sredstvima, građanskim, legalnim i legitimnim, ustavnim i zakonskim, i u skladu sa međunarodnim pravom, dokumentima, normama, standardima, praksom.

Bratić sprovodi politiku kulturocida nad crnogorskim narodom

Vidite što se sve dešava u resorima kojima rukovodi Vesna Bratić…

Adžić: Aktuelna vlada, u resoru prosvjete, nauke i kulture, na čelu sa izvanjkom, izbjeglicom iz BiH, “ženom četnikom”, zagovornikom rušenja Njegoševog Mauzoleja, ministricom 4/1, g-đicom Vesnom Bratić, koja je na problematičan i nezaslužen način dobila, naturalizovano, crnogorsko državljanstvo, (što je greška bivše vlasti), vodi haotičnu, a prije i iznad svega hotimičnu anticrnogorsku politiku u ključnim identitetskim državnim resorima. Ili bolje rečeno, Bratić, pod blagoslovom Zdravka Krivokapića, Dritana Abazovićai Alekse Bečića, sprovodi, esenicijalno, politiku kulturocida nad crnogorskim narodom i njegovim nacionalnim samosvojnim identitetom.