GODINA OD PROMJENE VLASTI: Troglava koalicija jedinstvena samo u posrbljavanju Crne Gore

Vladajuću većinu na okupu još drži samo mržnja prema DPS-u i njegovom predsjedniku Milu Đukanoviću, partijsko uhljebljavanje i revnosno posrbljavanje crnogorskih institucija. Sve ostalo za njih je manje važno. Krivokapić je, gotovo godinu, u nezboru sa liderima partija koje su činile koaliciju „Za budućnost Crne Gore“. Apsurdno je da njega i njegovu Vladu više napadaju oni što su je birali, nego opozicija

Prošla je godina od kako se u Crnoj Gori desilo ono što se u državama koje teže da u potpunosti u svoje biće ugrade civilizacijske tekovine zapadne demokratije, ne bi moglo dogoditi ni u najcrnjim primislima. Nakon što je 30. avgusta 2020. godne, DPS poslije 30 godina vladavine, izgubio na izborima, odlučujući politički faktor u državi postala je kleronacionalistička većina, zahvaljujući Crkvi Srbije, tačnije njenom ogranku u Crnoj Gori. Naša država je tako od Ustavom proklamovane građanske države sve više postajala teokratska.

U tako „oslobođenoj“ Crnoj Gori kadrovi „srpskog sveta“ dobili su priliku da za račun Srbije i njene crkve temeljito razgrađuju crnogorske institucije.

I dok Demokratski front, najjača politička grupacija u vlasti, otvoreno radi na rušenju temelja na kojima počiva savremena, građanska, multietnička, multivjerska, proevropska i antifašistička Crna Gora, uloga Demokrata i Ure je nešto drugačija. Na izborima su se deklarativno zalagale baš za te vrijednosti i uspjele da zavaraju dobar dio nezadovoljnih građanski orjentisanih birača i međunarodnu zajednicu. Kada su se infiltrirali u vlast, poteze za račun „srpskog sveta“ pokušavaju zamaskirati populizmom i navodnom borbom protiv „nepočinstava bivšeg režima“, partijskog zapošljavanja i organizovanog kriminala.

 ULOGA AMFILOHIJA RADOVIĆA

Troglava koalicija na vlasti u međusobnom je sukobu od izborne pobjede u noći 30. avgusta prošle godine. U svađama oko mandatara i sastavljanja vlade proćerdali su tri mjeseca. Morao je to da presiječe u Manastiru Ostrog glavni projektant i izvođač radova na konačnom posrbljavanju Crne Gore, mitropolit Crkve Srbije, Amfilohije Radović, za koga su Crnogorci „Mošina kopilad i đavolji nakot“, a muslimani „lažni ljudi, lažne vjere “. Odredio je da mandatar bude javnosti do tada malo poznati profesor Zdravko Krivokapić, koji je na izborima, baš po njegovoj volji, predvodio koaliciju „Za budućnost Crne Gore“. Bečić je postao šef parlamenta, a predsjednik Crne Gore Milo Đukanović 8. oktobra prošle godine, nakon konsultacija, dao je mandat Krivokapiću.

Amfilohije je umro 30. oktobra od posljedica korona virusa, ne dočekavši da vidi kako njegov projekat konačnog posrbljavanja Crne Gore protagonisti koje je odabrao provode u djelo.

Tek 4. decembra 2020. Crna Gora je dobila dvanaestočlanu „apostolsko-ekspertsku“ vladu, sa Krivokapićem na čelu i Abazovićem kao potpredsjednikom.

Neviđeni eksperiment, sa gotovo jednonacionalnom vladom, u kojoj prvi put nema predstavnika partija manjinskih naroda je počeo.

Vlada Zdravka Krivokapića ima bezrezervnu podršku 41 poslanika samo kada vuče poteze kojima razgrađuje crnogorske institucije i vrijednosti na kojima počiva građanska multietnička Crna Gora. Za sve ostale zakonske projekte ne podržava ga više od 14 poslanika. To je crnogorska surova politička zbilja.

ETNIČKO ČIŠĆENJE „PO DUBINI“

Temeljito je obavljeno političko i etničko čišćenje kadrova u državnim institucijama i instaliranje kadrova „srpskog sveta“ po dubini. U noći između 28. i 29. decembra 2020. protivustavno i portivzakonito na sjednici parlamenta bez prisustva opozicije i potrebnog kvoruma, nova kleronacionalistička većina usvojila je izmjene Zakona o slobodi vjeroispovijesti, kojim se crnogorske svetinje predaju u vlasništvo druge države. Nijesu se obazirali na protest 12.000 građana koji su se toga dana okupili ispred crnogorskog parlamenta.

U posrbljavanju Crne Gore poseban zadatak pripao je ministarki prosvjete, nauke, kulture i sporta Vesni Bratić, koja za sebe kaže da je „žena četnik“, za koju su „Crnogorci grupacija nastala etničkim inžinjeringom“, koja Crnogorce naziva novocrnogorcima, Montenegrinima, Dukljanima, milogorcima…

Posmjenjivala je sve direktore predškolskih i školskih ustanova i institucija kulture. Za rektora Univerziteta Crne Gore postavila je predsjednika Izvršnog odbora Matice srpske Vladimira Božovića, poznatog po izjavama da su socijalizam i američki filmovi i muzika krivi što Crnogorci više nijesu većinom proruski Srbi i da je „inženjeringom u Crnoj Gori nastao neki novi jezik, koji ima novo ime“. Ministarka „četiri u jedan“ najavila je i inoviranje školskih programa po svojim „svjetonazorima“. Pojedine crnogorske kulturne i prosvjetne institucije pod stalnim su medijskim i finansijskim udarom. Posebno žestok obračun bio je sa cetinjskim Fakultetom za crnogorski jezik i književnost i njegovim dekanom dr Adnanom Čirgićem.

Bezrezervnu podršku vladajuće većine, čak i onih političkih grupacija koje se domaćoj i međunarodnoj javnosti predstavljaju kao građanske, Krivokapić je dobio i kada je uništavao crnogorsku diplomatsku mrežu, kada je instalirao kadrove „srpskog sveta“ u bezbjednosni sektor, kada je pokušao da, promjenom zakona, instalira partijske kadrove u pravosuđe i tužilaštvo i kada je želio da izvede klasični demografski i politički inženjering izmjenama propisa o državljanstvu i registru prebivališta i boravišta kojim bi Crnogorce pretvorio u manjinu u sopstvenoj državi, a crnogorskoj dijaspori onemogućio da glasa u Crnoj Gori (odustao je nakon žestokog protesta patriotski orijentisanih građana)… Stranke na vlasti zanimalo je da „po dubini“ „uhljebe“ što više svojih partijskih kadrova.

 „ROGOVI U VREĆI“

Promjena vlasti Crnoj Gori nije donijela ništa dobro. Paralisane su gotovo sve institucije, a transparentnost u njihovom radu nikada nije bila na nižem nivou. Vladajuću većinu na okupu još drži samo mržnja prema DPS-u i njegovom predsjedniku Milu Đukanoviću, partijsko uhljebljavanje i revnosno posrbljavanje crnogorskih institucija. Sve ostalo za njih je manje važno.

Krivokapić je, gotovo godinu dana, u nezboru sa liderima partija koje su činile koaliciju „Za budućnost Crne Gore“. Apsurdno je da njega i njegovu Vladu više napadaju oni što su je birali, nego opozicija.

Raskol u vladajućoj koaliciji kulminirao je nakon 17. juna kada je crnogorski parlament izglasao smjenu ministra pravde Vladimira Leposavića zbog izjave od marta 2020. kojom je negirao genocid u Srebrenici. Nakon oštrih reakcija dijela domaće javnosti i zapadnih saveznika, Krivokapić je bio prinuđen da od parlamenta zatraži njegovo razrješenje. Leposavićevu smjenu podržalo je 43 poslanika opozicije i Ure, 27 poslanika DF-a je bilo protiv, a 10 Demokrata uzdržano. Na istoj sjednici glasovima opozicije i dijela vladajuće većine (Demokrate i Ura), crnogorski parlament usvojio je Rezoluciju o Srebrenici, uprkos protivljenju Demokratskog fronta, najjače vladajuće koalicije.

DF ogorčen zbog tih poteza Vlade i koalicionih partnera od tada bojkotuje parlament i traži novu vladu i novog premijera ili tehničku vladu i vanredne izbore. Krivokapićeva podrška u parlamentu spala je na 14 poslanika Demokrata i Ure koji pristaju na rekonstrukciju Vlade, u koju bi mogli ući i političari, ali da ne mijenjaju premijera. I dok traje svakodnevni „bespoštedni rat“ saopštenjima na relaciji DF – Demokrate – Krivokapić, Abazovićeva Ura se „mudro“ izmakla, očekujući epilog „bratskog okršaja“. Povremeno pokazuju za koga navijaju dajući podršku frontovcima u pokušaju osvajanja Specijalnog državnog tužilaštva konfrontirajući se sa Demokratama i Krivokapićem koji bi to isto uradili, ali ne smiju zbog protivljenja međunarodne zajednice.

„Rogovi u vreći“ – lideri vladajućih stranaka, pokušali su tri puta da pronađu izlaz, ali nakon svakog sastanka kriza vlasti se dodatno produbljivala. „Ulje na vatru“ dolivao je i sam premijer nepotpisivanjem temeljnog ugovora sa Crkvom Srbije i izjavom da bi se popis stanovništva mogao odgoditi za narednu godinu.

Zbog sukoba unutar vlasti blokiran je parlament. Vlada sad ne može da progura nijedan zakon u Skupštini. Bez kompromisnog rješenja vladajuća većina moraće pristati na tehničku vladu koja bi pripremila vanredne izbore. Tim bi priznali da nijesu bili sposobni da vrše vlast.

POČETAK OTPORA: Veliki patriotski skup, Podgorica, Trg nezavisnosti – 6. septembar 2020. (Mara Babović/Pobjeda)

 OPOZICIJA

I dok se partije na vlasti i dalje ponašaju kao opozicija i ne preuzimaju odgovornost za vođenje i funkcionisanje države, većina onih koji su prije izbornog poraza vršili vlast nikako da postanu svjesni da su sad baš oni opozicija i da počnu da rade ono što radi svaka opozicija na svijetu – da svim legitimnim sredstvima ubijede birače da su bolji od onih na vlasti.

Najveća opoziciona crnogorska partija DPS na vanrednom kongresu, krajem januara, se konsolidovala. Izabrano je novo rukovodstvo i djelimično su izolovani stari kompromitovani kadrovi. Milo Đukanović ostao je na čelu partije i najavio da će nastaviti da se, još srčanije i posvećenije, bori za građansku Crnu Goru, multietničnost, demokratiju i evropsku budućnost društva. Na lokalnim izborima u Nikšiću, iako je izgubila vlast zbog ogromne medijske i logističke podrške njenim političkim protivnicima zvanične Srbije, DPS je pokazala da je još vitalna. Međutim, stiče se utisak da, osim njenog predsjednika Mila Đukanovića, koji često žestoko kritikuje političke protivnike, većina drugih funkcionera i poslanika ove partije još uvijek ne shvata da su opozicija pa se zadovoljavaju sa „salonskom kritikom“ sadašnjih vlastodržaca. Istina, DPS je poslaničkim pitanjem: da li ministar pravde Vladimir Leposavić smatra da je u Srebrenici počinjen genocid, izazvala politički cunami i raskol u vladajućoj koaliciji. Ali, da li je to dovoljno za godinu dana opozicione borbe, pokazaće vrijeme.

Za razliku od DPS-a, SDP je prihvatila ulogu koju su joj birači dodijelili nakon izbora. Njihov glas se daleko čuje. Ostale opozicione partije povuku po koji dobar potez, ali su uglavnom u defanzivi.

Ipak, ukoliko sadašnja opozicija želi da učini nešto više od deklarativnog zalaganja za odbranu temeljnih vrijednosti na kojima počiva savremena Crna Gora, koje su ugrožene od strane velikosrpske kleronacionalističke vlasti, mora učiniti mnogo više. Neophodno je formirati snažan i jedinstven patriotski, suverenistički front u kojem će okupiti sve subjekte – političke stranke, nevladine organizacije, medije, udruženja, nezavisne intelektualce i sve druge kojima je građanska, antifašistička i prozapadna Crna Gora civilizacijski izbor.

Ukoliko se to uskoro ne desi, Crna Gora je osuđena na lagano propadanje, a Crnogorci, iako većinski narod, biće i dalje diskriminisani u svojoj državi.

Crnogorski odgovori

Prvi crnogorski odgovor novoj kleronacionalističkoj vlasti desio se 6. septembra prošle godine, kada se na podgoričkom Trgu nezavisnosti okupilo više od 50.000 građana. Digli su glas u odbranu „jedine istinske svetinje – nezavisne, građanske, sekularne, multikulturne i antifašističke Crne Gore“.

Pjevali su patriotske pjesme, nosili crnogorske državne i krstaš zastave… Skandirali su: „Ustala je Crna Gora, država se branit mora“, „Ne damo državu“, „Da je vječna Crna Gora“.

Pored ovog skupa, crnogorske patriotske organizacije organizovale su i tokom 2021. godine brojne proteste i patriotske auto-kolone ulicama crnogorskih gradova uz poruku: NE DAMO TE, CRNA GORO, protiv pokušaja posrbljavanja Crne Gore.

Na Ivanovim koritima 21. maja desetine hiljada građana proslavile su Dan nezavisnosti. Poručeno je da crnogorsku slobodu ugrožava aktuelna Vlada „koja tobože slavi nezavisnost države koju nije ni htjela“.

– Beogradskim slugama poručujemo da odbijamo pomirenje u kojemu nema mjesta za Bošnjake, Muslimane, Albance i Hrvate. Ako želite pomirenje, prihvatite Crnu Goru kao nezavisnu državu, njene simbole kao svoje i priznajte istorijsku zasebnost svih nacija koje u njoj žive – kazao je tada jedan od govornika, istoričar Nemanja Batrićević.

Na Cetinju je povodom Dana nezavisnosti, u prisustvu više hiljada građana, podignuta najveća zastava Crne Gore, površine 5.000 kvadratnih metara.

Vlast gluva za upozorenja da je ustoličenje Joanikija na Cetinju veliki bezbjednosni rizik

Planirano ustoličenje 5. septembra, u Cetinjskom manastiru, Joanikija Mićovića, kojeg je „uz blagoslov“ predsjednika Srbije Aleksandra Vučića za mitropolita postavila Crkva Srbije, uz prisustvo njenog patrijarha, kojim protagonisti „srpskog sveta“ žele zadati završni udarac posrbljavanja Crne Gore, naišlo je na snažnu osudu i protivljenje crnogorske javnosti.

Cetinjski parlament je ogromnom većinom glasova zatražio od Vlade i policije da se taj visoko rizičan skup, po bezbjednost Crne Gore, umjesto u Cetinjskom manastiru, 5. septembra, održi u nekom drugom gradu. Sličnu poruku uputilo je desetak hiljada građana iz svih gradova Crne Gore koji su se 22. avgusta, u znak protesta, okupili ispred spomenika Lovćenska vila na Cetinju.

– Ne branimo mi srpskom patrijarhu da ustoliči svojeg namjesnika u objektima koje je izgradila ili dobila Crkva Srbije u Crnoj Gori, ali ne dozvoljavamo taj okupatorski čin u stolici Svetoga Petra u Cetinjskom manastiru, kao viševjekovnome i vječitome simbolu crnogorske duhovne, državne i nacionalne samobitnosti i slobode – poručio je tada u ime okupljenih građana Predrag Vušurović.

Ogorčeni građani su najavili da će pružiti gandijevski otpor tom bezumnom činu kojim se ugrožava građanski mir u Crnoj Gori.

Povodom najavljenih događaja na Cetinju zasijedali su i Vijeće za nacionalnu bezbjednost, kao i Savjet za bezbjednost i odbranu.

Predsjednik Crne Gore Milo Đukanović prekjuče je najavio da će i sam biti među protivnicima ustoličenja mitropolita Srpske pravoslavne crkve Joanikija na Cetinju 5. septembra, ukoliko SPC ne odustane da tu ceremoniju obavi na Cetinju i Cetinjskom manastiru.

Međutim, Joanikije i premijer ostali su gluvi na sva upozorenja.