ZORAN ILINČIĆ: Atlantida još postoji (XI)

Neki naučni i stručni pojmovi iz fizike,

posebno iz geofizike i astrofizike

„Big Condense je bio početak procesa

koji je doveo do stvaranja

Planete Zemlje i Čovjeka na njoj.“

Zoran Ilinčić

Veliki Leonardo da Vinči je još davno rekao:

„Ne može razumjeti filozofiju onaj koji ne razumije matematiku.“

Za temu ove knjige, mislim da bi ta rečenica prikladnije glasila u sljedećoj formi:

„Ne može razumjeti procese nastanka i nestanke Atlantide onaj ko dobro ne razumije fiziku.“

Ovu promjenu baziram na činjenici da matematika kao nauka nije, niti smije biti, dominantna nad fizikom. Čak naprotiv, matematika je samo „alatka“ fizike. Vrlo važna „alatka“, ali samo to i ništa više.

Da bi se mogao razumjeti u Dijalozima opisani proces propasti Atlantide i donijeti najvjerovatniji zaključak po tom pitanju, potrebno se upoznati i sa nekim pojmovima koje je savremena nauka usvojila kao tačne.

Tu se na prvom mjestu misli na procese nastanka Sunčevog sistema, u prvom redu planete Zemlje i zakonitosti po kojima se to odvijalo.

Takođe, iznijeti ću i neke analize i teorije nastale na bazi posmatranja geoloških procesa na Zemlji, koje su dali renomirani svetski naučnici. Najinteresantnija pitanja, koja mogu da pomognu objašnjenju procesa nestanka Atlantide po Platonovom opisu, su pojmovi koji objašnjavaju prirodu asteroida, vulkana, zemljotresa i cunamija.

Da bi se to shvatilo na pravi način, potrebno je razjasniti i neke bazne zakonitosti fizike.

O tome ću u nastavku knjige reći onoliko koliko smatram da je potrebno i dovoljno da se ti pojmovi razumiju, toliko da se u potpunosti može shvatiti vjerodostojnost postojanja Atlantide i mogući mehanizam njenog nestanka.

Pri tom se može lako primijetiti da se neki moji stavovi, Hipoteze i Teorije značajno razlikuju od do sada važećih naučnih postulata.

Vrijeme i gravitacija

U nekin knjigama i tekstovima vezanim za Atlantidu, često se pojavljuju nerealna tumačenja i mišljenja o nekim neobičnim pojmovima.

Ovdje, prije svega mislim na levitaciju, telepatiju, putovanje kroz vrijeme i druge slične tehnike i mogućnosti sa kojima su navodno raspolagali Atlantiđani. Ovo je posebno čudno i zbog činjenice da se u Platonovim opisima Atlantide takve stvari ne pominju.

Ja smatram da su takva senzacionalistička pisanja plod želje njihovih autora da bezuslovno skrenu pažnju javnosti na sebe, bez obzira na naučnu osnovanost njihovih stavova.

U tom naumu im na ruku idu i još uvijek nedefinisani ili pogrešno definisani opisi i objašnjenja nekih fizičkih pojava.

Tako, na primjer, ja smatram da su među najvećim zabludama savremene fizike tumačenja pojmova vremena i gravitacije. Stoga ću ovdje dati jednu kraću analizu mog poimanja tih pojmova.

Sva mjerenja u Svemiru, pa i na Zemlji, bazirana su na upoređenjima. Kad se mjeri dužina, onda se ona upoređuje sa nekom drugom dužinom, kad se mjeri vremenski period trajanja jednog događaja, onda se on mjeri na način što se upoređuje sa vremenskim periodom trajanja nekog drugog događaja, kad se mjeri brzina kretanja neke materije, onda se vrši upoređenje promjene njenog položaja u odnosu na položaje nekih drugih materija u određenom periodu vremena, itd.

Današnji opšte prihvaćeni model mjerenja vremena baziran je na upoređenju posmatranog perioda vremena sa periodom rotacije Zemlje oko svoje ose.

To je jedan vrlo korektan princip sa pozicije makro mjerenja trajanja događanja na planeti Zemlji. Ako bi htjeli da princip definisanja pojma koji se uobičajeno zove vrijeme i da taj pojam vremena generalizujemo na cjelokupan Svemir, onda bi trebalo definisati i neke druge pojmove.

Kao prvo, treba uvesti pojam Svemirski trenutak vremena koji bi bio definisan na sledeći način:

“Svemirski trenutak vremena je definisan položajem, energetskim stanjem i veličinama svih drugih relevantnih mjerljivih karakteristika svih Elementarnih čestica materije u Svemiru. Čim se promijeni položaj ili bilo koja druga mjerljiva karakteristika bilo koje Elementarne čestice materije u Svemiru, nastupio je sledeći Svemirski trenutak vremena. ”

Analizom prethodno navedenog dolazi se do jednostavnog zaključka da čim nastupi sledeći Svemirski trenutak vremena, predhodni nestaje. Ako kontinualni skup svih uzastopnih Svemirskih trenutaka vremena, koji su se desili između dva krajnja Svemirska trenutka vremena posmatranog perioda vremena, definišemo kao “Svemirsko vrijeme”, onda to “Svemirsko vrijeme” kao fizička kategorija u stvarnosti ne postoji.

“Svemirsko vrijeme” između dva krajnja Svemirska trenutka vremena posmatranog perioda vremena može postojati samo u sjećanju onih skupova Elementarne materije koji imaju mogućnost da pamte.

Moguće je da se promjene pojedinih ili većeg broja mjerljivih karakteristika kod više pojedinih Elementarnih čestica materije dešavaju istovremeno. Da bi ovo bilo shvatljivo, potrebno je definisati i pojam Elementarne čestice materije.

U ovom kontekstu razmišljanja, ta definicija bi bila sledeća: “Svaka pojedinačna Elementarna čestica materije je onaj najmanji i dalje nedeljivi, posebni dio materije, koji ima mogućnost da mijenja svoj položaj u odnosu na druge Elementarne čestice materije, kao i da na bilo koji način djeluje na druge pojedinačne Elementarne čestice materije, pri čemu i druge pojedinačne Elementarne čestice materije imaju mogućnost da djeluju na nju.”

Pri tom, sve pojedine elementarne čestice materije nijesu iste, već se mogu razlikovati u nekim svojim karakteristikama.

Razlog zašto se ovdje tretira još nedefinisana, ali sigurno postojeća Elementarna čestica materije, a ne Elementarna čestica mase je zbog toga što je, u principu, pojam Elementarna čestica mase dominantno vezana za pojam gravitacije, a Elementarna čestica materije nije i ona je mnogo širi pojam od Elementarne čestice mase.

Ako se u određenom zatvorenom skupu Elementarnih čestica materije događaju promjene, dok se u drugom zatvorenom skupu Elementarnih čestica materije ne događa ništa, Svemirski trenutak vremena se odnosi i na drugi skup.

Ako bi posmatranje promjena vezali za određeni zatvoreni dio Svemira, tada dolazimo do pojma Lokalnog vremena u tom omeđenom i zatvorenom dijelu Svemirskog prostora.

Između dva Lokalna trenutka vremena, mogu se desiti dva ili više Svemirskih trenutka vremena.

Ako posmatramo bilo koja tri Svemirska trenutka vremena koji slede jedan za drugim, jasno je da je stanje Elementarnih čestica materije u Svemiru koje definiše sadašnji Svemirski trenutak vremena, proizašlo u skladu sa stanjem Elementarnih čestica materije u Svemiru koje su definisale njemu prethodni Svemirski trenutak vremena, a da će stanje Elementarnih čestica materije u

Svemiru koje će definisati prvi budući Svemirski trenutak vremena, proizaći u skladu sa stanjem Elementarnih čestica materije u Svemiru koje definišu sadašnji Svemirski trenutak vremena.

U jednom Svemirskom trenutku vremena, sve Elementarne čestice materije u Svemiru, imaju tačno definisano svoje pojedinačno stanje i njihov međusobni uticaj uslovljava neku novu, tačno definisanu jednoznačnu promjenu, koja je nepovratna.

Shodno prethodnom razmišljanju, može se izvesti i ovakav zaključak: “Svi događaji u vremenu su se mogli dogoditi, događaju se i dogodiće se na samo jedan mogući način.”

Razmišljajući na ovaj način nemoguće je utvrditi da li je eventualno postojalo i koliko je trajalo „mirovanje Svemira“ između dva uzastopna Svemirska trenutka vremena, jer se to nema sa čim uporediti, ali se može definisati eventualno “mirovanje u zoni zatvorenog dijela Svemira“, tj. između dva Lokalna trenutka vremena.

Posebno je pitanje na koji način i u kom trenutku se promjena vezana za jednu Elementarnu česticu materije može detektovati od strane druge Elementarne čestice materije, imajući u vidu realno konačnu brzinu signala, koji od mjesta događaja stiže do mjesta detekcije.

Na činjenicu da se nešto dogodilo ili se nije dogodilo ne utiče da li posmatrač zna ili ne zna da se to dogodilo i kada se dogodilo.

Često pominjano putovanje kroz vrijeme je jedna kvazi naučna mogućnost, koja je u realnim uslovima nemoguća.

Putovanje u prošlost je nemoguće, jer, čim je nastupio sledeći Svemirski trenutak vremena, predhodni je nestao, pa se nemoguće vratiti u nešto čega nema. U budućnost se ne može putovati, jer budućnosti još nema. Kod svih ovih razmišljanja treba napraviti razliku između pojma Svemirskog ili Lokalnog vremena i pojma starenja čovjeka.

Transformacije Elementarnih čestica materije u Svemiru, pojedinačno i u cjelini, izazivaju promjene položaja, odnosa i stanja Elementarnih čestica materije u ukupnoj materiji čovjeka, i taj proces promjena zovemo proces starenja čovjeka.

Prihvatljiva je konstatacija da bi čovjek, po pravilu, na određenom mjestu i određenim uslovima, brže ili sporije stario nego na drugom mjestu i u drugim uslovima, ali to nije posledica bržeg ili sporijeg protoka Svemirskog vremena ili Lokalnog vremena, već različite brzine promjena u materiji čovjeka u jedinici vremena, uslovljenih spoljnim i unutrašnjim faktorima koji vladaju na različitim mjestima u Svemiru.

Sa pozicije čovjeka kao posmatrača događanja u Svemiru, posebno je pitanje na koji način i u kom trenutku on može detektovati neku bližu ili dalju promjenu, imajući u vidu, u svakom slučaju, konačnu brzinu i obradu bilo kog signala, koji od mjesta posmatranog događaja stiže do čovjeka i obaveštava ga o tom događaju.

Znači, za čovjeka kao posmatrača, svaki događaj koji detektuje je događaj koji se desio u prošlosti. Moja Svemirska i Lokalna teorija o vremenu jasno pokazuje da su neprihvatljivi stavovi o relativnosti vremena bazirani na Ajnštajnovoj Teoriji relativiteta, jer je ta Teorija u suštini pogrešno koncipirana.

Iz naprijed navedenog se jasno zaključuje da je u realnim fizičkim uslovima nemoguće putovanje kroz vrijeme, kako u prošlost, tako i u budućnost, pa prema tome, to nijesu mogli raditi na Atlatiđani.

Neizostavni pratilac svih rasprava o vremenu je i rasprava o prostoru. Najbliži komentar mom poimanju prostora dao je veliki naučnik Nikola Tesla, koji je na pitanje da kaže nešto o „zakrivljenosti prostora“, odgovorio pitanjem: „Kako da se zakrivi nešto čega nema?“

Tokom tridesetih godina dvadesetog vijeka švajcarski naučnik Fric Zviki (Fritz Zwicky) je izračunao da po važećim zakonitostima sila gravitacije nije dovoljna da materiju Galaksija održi na okupu.

To je vrlo konkretan dokaz da postojeća razmišljanja i zaključci vezani za gravitaciju nijesu tačni. To, a još neke druge nelogičnosti, naveli su me da o gravitaciji počnem da razmišljam bez stega koje daju ustaljeni stavovi.

Vremenom sam shvatio da je fundamentalna greška definicija gravitacije kao sile privlačenja. Ta greška je nastala u osvit civilizacije kao posledica početnih naučnih razmišljanja vezanih za gravitacione uticaje jedne mase na drugu, i taj stav je kao takav ostao do sada.

Da predhodna definicija nije tačna kaže nam elementarna logika, jer, da bi jedna masa „privlačila“ drugu, mora da postoji, recimo neki tanki vidljivi ili nevidljivi „kanap“, koji povezuje te dvije mase i služi da se ostvari to privlačenje. Međutim, očito je da takvo nešto ne može da postoji.

Pravo stanje stvari je da promjene koje jedna masa izaziva u drugoj masi, i obratno, izazivaju efekat koji nazivamo gravitacija.

Znači, gravitacija u suštini nije sila privlačenja, već to jedino može biti poremećaj niza spoljnih i unutrašnjih faktora koje postojanje jedne mase izaziva u drugoj masi i obrnuto, posledica čega je generisanje sila u tim masama koje su usmjerene od jedne ka drugoj masi.

Za objašnjenje fenomena gravitacije uveo sam pojam “gravitacione sjenke tamne materije koja nosi tamnu energiju“, ali o tome šire nekom drugom prilikom.

U Zemaljskim relacijama, živ Čovjek, makar bio i Atlantiđanin, nema tu energiju da na neku drugu masu izazove uticaj koji bi se manifestovao njenom levitacijom.

Postanak planete Zemlje

Kao najvjerovatniju i naučno najutemeljeniju hipotezu nastanka planeta i zvijezda smatram naprijed pominjanu Hipotezu srastanja ili kondezacije.

Po Hipotezi srastanja sva mala i velika nebeska tijela u Sunčevom sistemu i van njega su nastala kao posledica početnog spajanja elementarnih čestice pramaterije.

Danas se elementarne čestice pramaterije, od kojih je nastao Sunčev sistem, uglavnom nalaze u stanju gasova, prašine, meteorita, kometa, asteroida, satelita, planeta i jedne zvijezde.

Na bazi raznih metoda mjerenja došlo se do zaključka o približnoj starosti nebeskih tijela u Sunčevom sistemu u sadašnjem stanju od maksimalnih 5. milijardi godina.

Međutim, to ne znači da je proces formiranja tih tijela počeo prije 5. milijardi godina, već je taj proces sigurno počeo znatno ranije. Sistemima mjerenja starosti utvrđeno da je starost manjih tijela u Sunčevom sistemu veća od starosti većih tijela i po milijardu godina, što se u potpunosti uklapa u navedenu šemu formiranja nebeskih tijela Sunčevog sistema od manjih ka većim.

Planeta Zemlja je nastala od velikog broja nebeskih tijela, čija veličina je varirala od zrncadi prašine pa do asteroida veličine Mjeseca ili više.

Vjerovatno je u konačnom obliku spojeno bar stotinu asteroida različitih veličina.

Osnovna karakteristika tih asteroida je bila da su im prosječne specifične gustine materijala od kog su bili sastavljeni bile vrlo različite.

U početku je masa Zemlje bila nedovoljna da stvori toliku veliku sopstvenu gravitacionu silu da planeta dobije oblik sličan lopti, pa je planeta Zemlja imala oblik sličan gomili kamenja, čak sa mogućim unutrašnjim pukotinama i prazninama.

Sa povećanjem mase planete Zemlje, povećavalo se i njeno sopstveno gravitaciono polje, koje je uslovilo da se oblik planete počne drastično mijenjati i dobijati oblik sličan lopti.

Usled daljeg povećanja mase planete došlo je i do povećanja pritiska u unutrašnjosti planete, a samim tim i do povećanja temperature i topljenja materijala u centru i unutrašnjim slojevima planete.

Što je masa postajala veća to je i rastao istopljeni dio u unutrašnjosti planete. Vrlo česte erupcije vulkana su izbacivale tečnu lavu iz unutrašnjosti planete na njenu površinu. Tu je lava prelazila iz tečnog u čvrsto stanje. Postupcima datiranja starosti planete Zemlje mjerena je starost zadnjih naslaga čvtste zemljine kore i dobijeni rezultati uopšte ne znače da je planeta Zemlja nastala kad i finalne naslage čvrstog materijala na njenoj površini.

Stvarna starost planete Zemlje je mnogo veća. Današnja naučna istraživanja i mjerenja navode na diskutabilan zaključak da se tek prije oko 250. miliona godina na Zemlji pojavio jedan veliki kontinent, kojem su dali ime Pangea, u prevodu Svo kopno. Ja smatram da su prvi prakontinent ili više njih, nastali prije više od 4. milijarde godina.

Tokom geološki vrlo burne istorije Planete Zemlje, u procesu prerasporeda masa po njenoj cjelokupnoj zapremini, moguće je da su vremenom čitavi kontinenti potanjali, dok se na drugom mjestu tlo podizalo.

Inače, pojam kontinent se koristi od 16. vijeka i znači neprekidna zemlja( terra continens ).

Prema dominantnim mišljenjima među današnjim naučnicima, to primarno kopno na Zemlji, zvano Pangea, zbog procesa u utrobi Zemlje, koji su izazvali stvaranje i pomjeranje tektonskih ploča, počelo je da puca i razlomilo se u dva superkontinenta, Lauraziju i Gondvanu.

Gondvana ili Gondwana (izvorno Gondwanaland), južni superkontinent koji se sastojao od većine kopnenih masa koje sačinjavaju današnje kontinente i kopna južne hemisfere: Antarktik, Južnu Ameriku, Afriku, Madagaskar, Indiju, Arabiju, Australiju, Novu Gvineju i Novi Zeland.

Smatra se da se Gondvana formirala u ranoj juri, prije oko 200 miliona godina.

Ostali kontinenti u to doba, Sjeverna Amerika i Euroazija, bili su još spojeni, formirajući sjeverni superkontinent, Lauraziju. Superkontinenti su se počeli lomiti u kasnoj juri (prije oko 160 miliona godina) kada se Afrika odvojila i započela polagano pomicati na sjever.

Sljedeći ogromni blok koji se odlomio bila je Indija u ranoj kredi (prije oko 125 miliona godina).

Novi Zeland se odlomio prije oko 80 miliona godina, samo 15 miliona godina prije masovnog izumiranja na granici krede i tercijara, koje je izbrisalo 50% svih vrsta na planeti, od kojih su najpoznatiji dinosaurusi.

Kontinent Australija-Nova Gvineja počeo se postupno odvajati i pomicati sjevernije (prije 55 miliona godina), rotirajući se oko svoje ose, te stoga zadržavajući poneku vezu s ostatkom Gondvane za poprilično vrijeme.

Oko 45 miliona godina prije, indijski potkontinent se sudario s Azijom, prisilivši koru da se izvije i formira Himalaje.

Otprilike u isto se vrijeme, najjužniji dio Australije (današnja Tasmanija) napokon odvojio od današnjeg Antarktika, omogućivši po prvi put okeanskim strujama protok između dva kontinenta.

Prije oko 15 miliona godina Nova Gvineja je započela sudaranje s južnom Azijom, još jednom potiskujući visoke planine Himalaja.

Tek nedavno u geološkom smislu spojile su se Južna Amerika i Sjeverna Amerika preko Panamske prevlake.

Smatram da naprijed navedena u nauci opšte prihvaćena vremena nastanka i formiranja kontinenata nijesu tačna i da su navedeni procesi trajali znatno duže.

Naime, da bi Pangea nastala prije 250 miliona godina, na način kako to smatra većina današnjih naučnika, morao je postojati jedan od sledeća dva slučaja:

– Da je u tom vremenu u Zemlju udario neki veliki asteroid, pa da je od njega ili njegovog uticaja na ostalu masu Zemlje nastala Pangea;

– Da je planeta Zemlja već imala vrlo pravilan loptasti oblik i u potpunosti bila pokrivena vodom, pa se nakon toga počelo pojavljivati kopno.

Kako je nedvosmisleno utvrđeno da je planeta Zemlja postala satelit Sunca u vremenu od prije oko 5 milijardi godina, udar nekog velikog asteroida u Zemlju nakon toga, poremetio bi njenu putanju i ona ne bi mogla da dalje kruži oko Sunca, što znači da navedeni prvi slučaj nije bio moguć.

Drugi slučaj je takođe isključen, jer da je Zemlja došla u takvo stanje rasporeda masa po svojoj zapremini koje bi joj dalo pravilan loptasti oblik i površinu u potpunosti pokrivenu vodom, ne postoji unutrašnja sila koja bi taj raspored masa mogla značajno promijeniti.

Znači da je Pangea nastala u fazi konačnog formiranja Zemlje, tj. nastala je u vremenu kada je planeta Zemlja imala masu i oblik slične sadašnjem.

Osnovni zaključak koji se iz navedenih podataka može izvesti je taj da su procesi formiranja kontinenata, dugih planinskih lanaca i okeanskih basena na Zemlji, tj. procesi promjene njihovog oblika, vrlo spori i da se trajanje tih procesa mjeri milionima godina.

Stoga je nemoguće da se prirodnim putem dogode neke značajnije promjene oblika površine Zemlje, recimo potanjanje ili uzdizanje velikih površina čvrste zemljine kore usled zemljotresa ili vulkana za veličine od nekoliko kilometara za dan i noć, ili za neke vremenske periode od godinu ili dvije, pa čak ni za periode koji se mjere na desetine hiljada godina.

To znači da destrukcija i nestanak Atlantide nije mogla biti posljedica eventualne pojave samo zemljotresa ili vulkana kao posledice relativno sporog premještanja masa u unutrašnjosti Zemlje, već se moralo desiti i još nešto mnogo razornije, u prvom redu, najvjerovatnije, bitan vanzemaljski uticaj.