ZORAN ILINČIĆ: Atlantida još postoji (III)

Vrlo značajan autor istraživanja vezanih za Atlantidu je Luis Spens, koji promoviše svoju tvrdnju da se svako predanje ili mit, zasniva na stvarnosti: “Šta je mit u svom istorijskom obliku? Zar on nije predanje koje seprenosilo prije ere pera?”

Po Spensu, nevjerovanto je da primitivni ljudi kamenog doba, koji jedino brinu o goloj egzistenciji, “izmišljaju” takve stvari poput imena bogova i njihov rat sa Titanima, te fantastičnu mitologiju.

Po njemu, to je iskrivljeno sjećanje na stvarne događaje koji su se dogodili u dalekoj prošlosti.

U svojoj knjizi, Spens, bez komentara, navodi djelove Platonovih Dijaloga gdje se Sveštenik iz Saisa obraća Solonu, pa piše: „Ali kasnije, nakon prekomjernih velikih zemljotresa i poplava, stigli su dan i noć uništenja; a ratnike u tvojoj zemlji sve odjednom progutala je zemlja, a na sličan način je ostrvo Atlantida potonulo u more i nestalo.“

Ovaj dio Platonovih Dijaloga je u knjigama različitih autora prevođen sa neznatnim razlikama, ali je generalno prihvaćen kao osnova za formiranje popularnog mišljenja da je ostrvo Atlantida nestalo u katastrofalnom razaranju koje je trajalo jedan dan i jednu noć.

Takođe, Spens na jednom mjestu u svojoj knjizi navodi priču o Diodorusu sa Sicilije, nazivajući ga sakupljačem priča.

Pravilna slika o Diodorusovom pisanju o Atlantidi bi se lako stekla kada bi se precizno navela činjenica da je Diodorus živio tri vijeka poslije Platona i da su živjeli na istom geografskom prostoru.

Znači, sa ogromnom vjerovatnoćom se može izvesti zaključak da je Diodorus svoje stavove i pisanja bazirao na Platonovoj priči.

Na osnovu nalaza lave iz katastrofe koja je uništila Atlantidu, Spens je datirao taj događaj na najviše 13.000 godina unazad. Sa koje lokacije je uzeo uzorke lave, ostala je tajna.

Po meni, nedostatak knjige Luisa Spensa je u tome, što on, naprosto nema nijednu “teoriju” o lokaciji Atlantide.

No, i bez toga, njegov rad je ozbiljan, autoritativan i reprezentativan čak i danas, bezmalo stotinu godina nakon objavljivanja knjige.

Kada sam pažljivije izanalizirao navedene prevode Platonovih spisa koje su koristili Spens i drugi autori, izveo sam logičan zaključak da se to popularno mišljenje ne slaže sa istinom.

Ja mislim da ostrvo Atlantida nije potonulo u more, posebno ne za jedan dan i jednu noć, već je nestalo na neki drugi, sličan način, a taj proces nestanka Atlantide je trajao znatno duže od jednog dana i jedne noći.

Renomirani okeanograf Hans Peterson u svom delu “Atlantida i Atlantik” kaže da odgovor na pitanje u kojoj mjeri je zaista postojalo ostrvo Atlantida, sam po sebi ne bi smio da bude odričan, kao što ne bismo smjeli isključiti mogućnost prirodnih katastrofa.

On se, takođe, priključio grupi arheologa koja tvrdi da je udar nekog kosmičkog tijela prouzrokovao potop i nestanak Atlantide.

Istraživač Čarls Berlic se u svom djelu “Bermudski trougao” osvrnuo na špijunska istraživanja aviona i kosmičkih letelica koji su snimili neobične građevine na dnu Atlanskog okeana.

Otkrivene su podvodne konstrukcije koje djeluju kao masivne građevine sastavljene od divovskih blokova. One začuđujuće podsećaju na kamene građevine iz vremena prije Inka u Peruu ili na kiklopske zidove Minojske Grčke.

Međutim, ni Berlic nema konkretnog zaključka vezano za lokaciju Atlantide.

Arheolog Menson Valentajn i ronioci Žak Mejol, Harold Klajn i Robert Engouv, otkrili su 1968. godine na atlanskom dnu takozvani “Bimini bedem”.

Bio je to svojevrsni pločnik od pravilnih i mnogougaonih kamenova koji su bili tako formirani i tačno prilagođeni da su bez sumnje činili vještačku strukturu. No, bez obzira na senzacionalističku pretpostavku, nije bilo nikakvih drugih dokaza da je to lokacija nestale Atlantide.

Posebno preduzimljivim u pokušaju rasvetljavanja zagonetke Atlantide pokazali su se francuski istraživači. Među njima zaslužuje posebno priznanje učeni opat Morije. On se okrenuo, do tada, potpuno zaboravljenoj, prirodno-naučnoj strani problema i u svoja četiri argumenta sročio uvjerljive osnove za realno postojanje Platonovog ostrva.

Veoma je značajno i djelo objavljeno 1939. godine pod nazivom “Sjenka Atlantide” od Aleksandra Bragina. On je tvrdio da je Atlantida bila uništena usled udara komete ili meteora i da je ova katastrofa istovremno izazvala opšti potop.

Austrijski istraživač i inžinjer Oto Muk u knjizi “Tajne Atlantide” navodi da je Zemlja često u svojoj istoriji bila veoma blizu sudara sa asteroidima, ali je mnogo puta pukom srećom izbjegnuto najgore.

Atlantida, međutim, nije imala sreće.

Muk pretpostavlja da je jedan od asteroida, prečnika oko deset kilometara, udario u Zemlju prije oko 12.000 godina: “Asteriod A”, kako fatalni kosmički objekt naziva Muk, doveo je do globalnog potopa, neviđenog u dotadašnjoj istoriji.

Muk je smatrao da je asteroid došao iz smjera sjeverozapada, dakle, sa strane zalaska Sunca. Znači da je pretekao Zemlju na njenom kružnom kretanju oko Sunca i u njenoj vlastitoj rotaciji. Bio je dakle, vrlo brz. Zavisno od brzine, i putanja je bila u obliku veoma izdužene elipse…

Gravitaciona sila Zemlje privukla ga je zatim ka sebi, i savila mu putanju u sve strmiju parabolu pada. Pri tome mu je brzina sve više rasla. On dodaje, na osnovu iscrpnih istraživanja, da je ovo tijelo uletjelo u vodonikov sloj atmosfere pod uglom oko 30 stepeni.

Na visini od oko 400 kilometara, počeo je da svijetli crveno, u emisionoj liniji vodonikovog spektra. Kako je postajao topliji, tako je bivao i blještaviji, njegov sjaj bio je sve bjelji i bjelji.

Usljed gasova koji su se otkidali od njega na zadnjoj strani, asteroid je izgledao kao kometa.

U neposrednoj blizini tla raspalo se jezgro asteroida, koje je po Muku, dovelo do pucanja svih bubnih opni stanovnika Zemlje. Oba džinovska komada jezgra, svaki težak po oko bilion tona, pala su u more. Voda je šiknula uvis, a plimni talas neopisive veličine, kao planina, krenuo je iz vira oko udarnih jama na sve strane. Talas visok otprilike deset kilometara preplavio bi čak i Mont Everest.

Ovaj talas, po hipotezama istraživača, prouzrokovao je na svim obalama užasna razaranja i praktično u trenutku zbrisao sve tragove tamošnjih kultura iz preddiluvijalnog doba.

Bljesak na nebu bio je vidljiv na udaljenosti od dvije hiljade kilometara.

Istraživači i zagovornici hipoteze da je Atlantidu uništio udar asteroida, kao čvrst dokaz te teze navode udar meteora u prostranstva Sibira 1906. godine, koji je poznat kao “tunguska katastrofa”.

Oto Muk tvrdi da je sibirski meteor izazvao eksploziju koja je bila 200 miliona puta manja od one koju je napravio “asteroid koji je potopio mitsku Atlantidu”. Dalje, Oto Muk, „naučnim metodama dokazuje postojanje rajskog ostrva”, između ostalog i kroz klimatske odlike sjevernog Atlantika.

Mnogi istraživači istorije Atlantide kao krucijalni dokaz postojanja ovog ostrva u Atlanskom okeanu, navode putanju Golfske struje.

Ova moćna morska struja, zahvaljujući kojoj zapadna Evropa ima blagu klimu, „izvire“ u Meksičkom zalivu, ide preko Atlantika, da bi potom, navodno iz neobjašnjivih razloga, naglo skrenula na sjever, prateći zapadnoevropsku obalu.

Pristalice postojanja Atlantide tvrde, da je za putanju ove morske struje, odgovorno veliko kopno, odnosno – Atlantida.

Odmah poslije napuštanja američke istočne obale, današnja Golfska struja nabuja na zavidnu širinu od šest do osam stotina kilometara. Dakle, da bi zadržala struju, prepreka je morala imati dužinu od osam stotina do hiljadukilometara, mjereno poprijeko u odnosu na smjer strujanja.

Golfska struja teče, grubo uzveši, prema istoku, stoga se zapreka vjerovatno pružala u smjeru sjever-jug. Bila je to džinovska grba, koja se sa morskog dna dizala sve do površine mora i štrčala iznad nje.

Za moja shvatanja, ovaj dio priče oko Golfske struje je bez realnog osnova, jer je nastanak Golfske struje, a i drugih struja u drugim morima i okeanima, posledica određenih, sasvim drugačijih fizičkih okolnosti, i nema nikakve veze sa „pamćenjem“ vode, koja zaobilazi mjesto, gdje je nekad možda bilo neko ostrvo.

I uopšte nijesu neobjašnjivi razlozi zbog kojih Golfska struja ispred evropskih obala skreće na sjever. Između ostalog, to joj je i jedina mogućnost.

Ahmet Bosnić je 1983. god. u Sarajevu izdao knjigu pod nazivom: „Atlantida, najveća misterija prošlosti“.

Po mom mišljenju to je jedna od knjiga koja najstudioznije prilazi dotadašnjoj istoriji razmišljanja, pričanja i pisanja o Atlantidi.

Gospodin Bosnić je u toj svojoj knjizi naveo niz činjenica i postavio niz pitanja, najčešće ostavljajući čitaocu da sam izvodi zaključke.

U nastavku ću navesti za mene najimpresivnije zaključke koje je gosp. Bosnić naveo u svojoj knjizi.

U predgovoru knjige naveden je sljedeći citat Platona: “Prema najstarijim egipatskim zapisima, Atlantida je nestala u jednom strašnom danu i jednoj strašnoj noći, prilikom stravičnog potresa i u silnim vulkanskim erupcijama”.

Međutim, ja smatram da je ova definicija uzroka i trajanja procesa nestanka Atlantide samo djelimično tačna.

Naime, glavni udar i najveća razaranja su se desila prvog dana i prve noći, u kom periodu su vjerovatno stradali skoro svi stanovnici Atlantide, ali je cio proces destrukcije Atlantide sigurno trajao mnogo duže.

Dalje, gosp. Bosnić navodi jednu verziju prevoda Platonovih Dijaloga Timaj i Kritija, koju je dobio iz Vatikanske biblioteke, koja vrlo precizno navodi razloge zbog kojih nije dalje moguće ploviti moreuzom koji je spajao Mediteransko more sa Totalnim morem, iz koga su došli Atlantiđani u namjeri da pokore Mediteranske narode, Helene i njihove susjede.

Dalje, gosp. Bosnić potencira sledeći dio teksta iz Timaja i Kritije: „ Sada plovidbu sprečavaju veliki plićaci od blata koje je ostalo od ostrva koje je potonulo u morske dubine…“

Na kraju svoje knjige, vrlo nadahnuto, gosp. Bosnić kaže da jednoga dana, ako se priča o Atlantidi, poput priče o legendarnoj Troji, pretvori u istinu, ako se otkriju zidine velelepnih hramova zlatnog grada Posejdonisa, ako na svjetlost dana izbije sva ona ljepota što su je u slavu svojih kraljeva podigli najvještiji neimari Atlantide, kažem, ako nauka dobije dovoljno argumenata da potvrdi postojanje hipotetičke civilizacije, biće to i sretan i sjetan trenutak, istovremeno.

Sretan, zbog toga što ćemo, napokon saznati nešto više o civilizaciji, koja je možda prethodila svim kasnijim kulturama i sjetan, zbog toga što će svijet osiromašiti za jednu predivnu legendu, koja, čak i da nije baziranana istorijskim činjenicama, obogaćuje čovječanstvo svojim zanimljivim i nezaboravnim sadržajem.

Ne treba gasiti snove.

Oni nas čine mlađim i oni su, konačno, isključivo privilegija ČOVJEKA!

Iz naprijed navedenih citata Platonovih Dijaloga, koji s u suštinski istom značenju javljaju u svim prevodima, izvodim vrlo jednostavan i jasan zaključak:

„Moreuz, koji je bio plovan prije propasti Atlantide, bio je neprohodan u vrijeme kada je Sveštenik iz Saisa pričao svoju priču Solonu“.

To znači da: „Nijedan prohodan moreuz u vrijeme Solona, a ista je situacija i danas, nije onaj moreuz, kroz koji je nekad bio plovni put koji je od Atlantide vodio do Atine.“

Ovo je jedan od mojih ključnih postulata za pravilno određivanje lokacije Atlantide.

Istraživač, svetski putnik i pisac, Dr. Semir Osmanagić na vrlo karakterističan način piše o Atlantidi.

U četvrtom tomu svoje “Alternativne historije”, koji je nastao tokom 2002. godine, kao rezultat autorovih putovanja, istraživanja i analiza, u Uvodu knjige on kaže da gotovo sve što nas uče je pogrešno.

Posljednjih 100.000 godina nije doba dominacije prethistorijskog pećinskog čovjeka, niti smo mi prva razvijena kultura.

Civilizacije Atlantide i Lemurije su dostizale spiritualne i tehnološke vrhunce daleko ispred naših, da bi u jednom trenutku istorije bile potopljene kataklizmama.

Proteklih 7.000 godina je historija manipulacija čovjekom, u kojoj se on drži potpuno odsječen od drevnih znanja i svoje istinske duhovne suštine.

Za objašnjenje drevnih civilizacija i njihovih građevinskih kompleksa, nije dovoljno naše limitirano, trodimenzionalno viđenje svijeta.“

“Alternativna historija” nudi novu teoriju koja spaja dva svijeta: spiritualni i materijalni.

U harmoničnom plesu se povezuju “zabranjena arheologija”, sakralna geometrija, astroarheologija, arheokriptografija, geomagnetna strujanja Planete i nova, višedimenzionalna umjetnost.

Po mišljenju gosp. Osmanagića, Atlantida je jedan vrlo široki pojam. On uticaj Atlantide vidi u svemu oko nas i svojim ambicioznim višetomskim poduhvatom “Alternativna historija” suprostavlja svoje mišljenje “zvaničnojistoriji”, tj. onoj verziji istorije koja se uči po školama.

Dr. Semir Osmanagić je, čak, napisao devet tomova, devet knjiga ciklusa “Alternativna historija” koji se, pretežno, bavi Atlantidom, uz podjednako intrigante teme: vanzemaljaci, masoni, putevi duše, život poslije smrti, reinkarnacija…

Njegove postavke bitno se razlikuju od “zvanične” istorije.

Dr. Semir Osmanagić u svojim knjigama Alternativne historije zaključuje da su piramide u Egiptu i Meksiku gradili Atlantiđani (ili njihovi potomci), da su kamene megalite po britanskim ostrvima i zapadnoj Evropi postavljaliAtlantiđani, da srodnost pojedinih jezika u suprotnim zabitim krajevimasvijeta dokazuje da im je zajednički imenilac jezik Atlantiđana itd…

U pisanju Dr. Osmanagića postoji i bezbroj pretpostavki i dokaza, koji po mom mišljenju, nijesu vezani za Atlantidu i ne potvrđuju ništa vezano za Atlantidu. Recimo, “Isti je arhitekta meksičkih i egipatskih piramida”, tvrdi Osmanagić. To može biti tačno, ali i ne mora.

I opet, to ne znači da su ih gradili Atlantiđani! Dakle, možete vjerovati u to, ili ne.

Ipak, meni su neprihvatljiva i nelogična mnoga tumačenja Dr. Semira Osmanagića. Razlika od mojih razmišljanja je u tome što Dr. Osmanagić tvrdi da je život ljudi koji su živeli na Atlantidi bio bitno drugačiji od nama poznatog

načina života.

Po njemu, Atlantida nije bila obična površina ostrvskog kopna, kao što su npr. Madagaskar ili Borneo danas.

Dr. Osmanagić tvrdi da je civilizacija na Atlantidi bila više duhovna nego materijalna: telepatija umesto mobilnih telefona, astralne projekcije kao svakodnevnica, obilazak čitavog svijeta putem svojih misli – bez kretanja fizičkog tijela, putovanje u prošlost i budućnost, kroz vrijeme i prostor, učestala komunikacija sa bićima sa drugih planeta, tehnike i tehnologije namanepoznate.

Tu gospodin Osmanagić navodi npr. podizanje tereta teškog više tona putem zvuka, korišćenje zemljine prirodne energije (šta god to značilo – bez potrebe za naftom i gasom), magija kao svakodnevnica, život u okruženju zmajeva, divova i drugih nama fantastičnih bića…

Ove navode Dr. Osmanagića ipak ne bih odbacio u cjelini, ovdje ima dosta toga za razmišljanje.

Ako na pr. uzmemo istoriju razvoja mobilnih telefona, vidimo da se to desilo u zadnjih pedesetak godina, što je sa pozicije istorije vrlo kratak period. Za taj period smo dobili uređaj čije postojanje je u početku njegovog

razvoja bila čista fantastika. A šta u toj oblasti treba očekivati u narednih pedeset ili sto godina?

Da li ćemo imati svetski sistem komunikacije baziran na tehnologiji kojom ćemo komandovati svojim mislima, kao što sad to radimo prstima ili glasom?

Da li ćemo imati lične holograme, koji se ispred nas pojavljuju na našu komandu mislima. Da li će sistem na njima, nakon što na osnovu naše komande mislima, pronađe onog koga želimo vidjeti i čuti, pa nakon njegove dozvole, projektovati njegov hologramski lik?

Ta fantastična tehnologija je već na putu prema nama. Doba Atlantide je bilo doba drugačije klime i načina zivota.

U nekim svojim tekstovima, Dr. Osmanagić Atlantidu naziva „Crvenim kontinentom“, kao da nesvjesno asocira na Madagaskar.

U knjizi IV tom Alternativne historije – Tragovima Atlantide – Osmanagić se vrlo sistematski bavi piramidama u centralnoj Americi, pretkolumbovskim civilizacijama u Americi i njihovim mitovima, Sfingom, evropskim narodima koje smatra direktnim potomcima Atlantiđanima, prorocima kao što je Edgar Cayce, Golfskom strujom, putevima migracije jegulja, iznoseći neke frapantne tvrdnje i podatke, čime je bez dileme ušao u kategoriju velikih autora i istraživača.

Međutim, nije u potpunosti po mom ukusu, a primjereno problemu otkrivanja lokacije Atlantide, navođenje ogromnog broja podataka vezanih za događaje i okolnosti koje se baš i ne mogu blisko povezati sa legendom o Atlantidi.

Takođe, mnoge navedene informacije duboko zadiru u zonu nama daleke fantastike, tako da to na neki način obezvređuje navedene podatke i činjenice koji imaju čvrstu osnovu u svakodnevnom realnom svijetu.

Tako u jednom poglavlju autor objašnjava da su piramide mogle biti građene tako što je kamenje iz udaljenih kamenoloma prenošeno na gradilište “zvučnom levitacijom”, tako što bi sveštenici svojim pjevanjem na određenim frekvencijama “natjerali” kamenje da se kreće.

Znači, ako je kamenje za piramide prenošeno “zvučnom levitacijom” to znači da su graditelji imali neku tehnologiju koju ljudska civilizacija XXI vijeka ne posjeduje, a koja sugeriše o njihovoj duhovnosti i korišćenju nama nepoznatih sila.

U drugom poglavlju autor tumači kako je francuski naučnik Joseph Davidovits još 1988. godine „dokazao“ da su drevni graditelji piramida znali za tehnologiju topljenja kamena, pa su kamen u tečnom stanju transportovalina gradilište i tu na gradilištu „tečni kamen“ izlivali u kalupe i tako gradili piramide.

Ovo su dva prilično radikalna razmišljanja, posebno pitanje levitacije.

Pitanje topljenja kamena je sasvim moguće, u suštini, vulkanska lava je rastopljeni kamen. Uz neka dodatna objašnjenja, kao što je razlog nepostojanja pukotina između kamenih blokova piramida, ova hipoteza mi izgleda najvjerovatnija od svih do sada prezentiranih svetskoj naučnoj javnosti.

Iznošenje alternativnih, međusobno suprostavljenih hipoteza, navodi na zaključak da gosp. Osmanagić nema svoju dominantnu hipotezu, već ostavlja čitaocu da izabere u šta će da vjeruje, kao njemu najprihvatljiviju varijantu.

Čitajući „Alternativnu historiju“, nameće se zaključak da se gosp. Osmanagić uhvatio u koštac sa skoro svim tajnama ovoga svijeta, posebno tajnom Atlantide, sa ciljem da nam svaku tajnu otkrije ili nas bar približi njenom otkrivanju, nudeći brojne odgovore i ostavljajući brojne dileme.

Sve to zavređuje pažnju i posebno poštovanje, i preporučuje „Alternativnu historiju“ za pažljivo čitanje.Kakvi će zaključci biti izvedeni nakon toga, u prvom redu zavisi od čitaoca.

A što se tiče lokacije Atlantide, po mišljenju gosp. Osmanagića, ona počiva negdje u vodama Atlantika ili oko njega.

Knjiga „Pronađena Atlantida“, koja je prvi put štampana prije desetak godina, dio je ciklusa knjiga koje je napisao gosp. Klajv Kasler, a u kojim je glavni junak Dirk Pit. Osobenost koja je vezana za gosp. Kaslera je u tome što su njegove knjige prodate u preko sto miliona primjeraka.

Ta brojka je izuzetno impresivna i u svakom pogledu svrstava gosp. Kaslera u red najvećih književnih stvaraoca u svetskim relacijama.

Meni je ta knjiga posebno interesantna sa pozicije njenog sadržaja, jer je reprezentativni predstavnik velikog niza knjiga posebnog sadržaja. Naime, imajući u vidu njen naslov, bilo mi je za očekivati da će njen sadržajbiti dominantno posvećen potrazi za Atlantidom.

Međutim, u toj knjizi je potraga za Atlantidom bila u nekom drugom planu, ali je riječ Atlantida, kao dio atraktivnog i mističnog naslova, odigrala svoju komercijalnu ulogu.

Očigledno je da je gosp. Kasler prilikom pisanja te knjige u prvi plan stavio stvaranje jednog izuzetnog literalnog zapleta, u čemu je izvanredno uspio. Povezao je mnoge znane i neznane pojmove, čime je dobio knjigu koju sa znatiželjom čita neki, u oblasti fizike, prosječano obrazovan čitalac, tako da mu ne treba zamjeriti što je mnogo manje pažnje posvetio vjerodostojnosti i naučnom osnovu tog zapleta, pogotovu vezano za podatke iz oblastiAstrofizike i Geofizike.

Na primjer, vrijeme i opis udara komete u Hadsonov zaliv su dati na način koji bih ja nazvao vrlo komotnim prilazom ozbiljnim naukama. Posebno su problematični opisi naknadnih efekata udara te komete. Meni je neshvatljivo da neko može čak i u šali da tvrdi da udar komete prečnika dvadeset kilometara, izazove, između ostalog, pomjeranje nekog kontinenta za četiri hiljade kilometara.

To je toliko vjerovatno, kao kada bi, nakon udarca vrabca u teretni voz koji se kreće punom brzinom, zbog tog udara, voz iskočio iz šina.

U toj knjizi ima i više navedenih detalja i stavova koje bi vrlo teško bilo odbraniti i pred osrednjim poznavaocem Geofizike. Ipak, to ne umanjuje literalni, a posebno komercijalni efekat knjige.

Znači, u knjizi „Pronađena Atlantida“, kao i u dugom nizu drugih sličnih knjiga od drugih autora, pojam Atlantide prvenstveno je upotrebljen sa ciljem da se postigne tajnovitost i kao posledica toga, bolji komercijalni efekat.

Takođe, mnogi autori knjiga o Atlantidi su značajno izašli iz okvira Platonovih Dijaloga i ostalih naučno validnih dokumenata, dodajući priči o Atlantidi i mnoge elemente koje Platon i ostali nijesu nigdje pomenuli.

Tu mislim na navodno postojanje i primjenu takvih tehničkih znanja na Atlantidi, čiji je nivo bio viši nego što je savremeni nivo nauke, razne fantastične, mistične i spirituale moći Atlantiđana, telepatsko komuniciranje i sl.

Takođe, sa Atlantidom je povezivano sve i svašta, često i oni pojmovi koji sa njom ni istorijski, ni vremenski, nijesu mogli imati nikakvu vezu. Jedino mjerilo im je bilo da su medijski atraktivni.

Tako na primjer, neki autori tvrde da je prapostojbina Atlantide bila u zoni sadašnjeg grčkog ostrva Santorini u Egejskom moru. Tvrdnja da je to bila lokacija Atlantide ima niz nepomirljivih suprotnosti sa Platonovom pričom, a i sa elementarnom fizikom, tako da to ne može ni slučajno biti istina.

Recimo, kako je ostrvo veličine Atlantide moglo da se smjesti na lokacji Santorinija? Gdje je moreuz kojim su došli Atlantiđani? Itd. Ostrvo Santorini sada ima površinu od 73 kilometra kvadratna, što je oko deset hiljada puta manje od površine koju je po Platonovom opisu imala Atlantida.

Postavlja se jedno logično pitanje: Ako je Atlantida bila na mjestu gdje se sada nalazi ostrvo Santorini, pa je u eksploziji nestala, gdje je nestao tajmaterijal od kog je bila napravljena?

Kao objašnjenje toga, neki naučnici tvrde da je prilikom neke davne eksplozije vulkana na Santoriniju, tada Atlantidi, lećelo kamenje čak do Egipta i da je na osnovu toga zaključeno da je ta erupcija vulkana bila deset puta jača od erupcije Krakataua.

Da li je to kamenje moglo toliko odlećeti, kada je rastojanje od Santorinija do Egipta minimum 500 km?Da bi smo utvrdili da li je to moguće, izvršiti ću analizu kretanja zrna iz puške. Navesti ću približne činjenice koje definišu to kretanje.

Pritisak u čauri metka od puške se kreće do 4000 bara. Taj pritisak uslovljava da zrno izlazi iz puške brznom od oko 700 metara u sekundi, što je nešto više od dvostruke brzine zvuka u vazduhu. Ta početna brzina omogućava da zrno ima domet tek oko 5 km. Skoro svaki kamen se na pritiscima iznad 500 bara drobi i pretvara uprašinu.

Šta bi mu se tek desilo na 4000 bara ?

Da bi zrno imalo domet od oko 500 km, koliko je rastojanje od Santorinija do najbliže tačke u Egiptu, uz uslov da čak nema otpora vazduha, zrno bi moralo da ima početnu brzinu od oko 7. km u sek, što je oko 20. puta brže odzvuka u vazduhu.

Odmah se lako izvede zaključak da početna brzina kojom bi kamen trebao da se kreće da bi odletio od Santorinija do Egipta, u stvarnosti ne bi mogla da postoji, jer bi mnogo prije toga sila potrebna da kamenu da takvu brzinu,razdrobila taj kamen i pretvorila ga u prašinu.

Ovo sa Santorinijem je tek blaga varijanta velikog broja drugih polovično obrađenih, naučno nedovoljno izanaliziranih, i sa te tačke posmatranja, teško dokazivih hipoteza i zaključaka o lokaciji Atlantide. Među onima koji su se u svojim stavovima čvrsto držali Platonovog teksta, bio i čuveni Hajnrih Šliman, arheolog amater koji je navodno otkrio Troju.

Jednom neslavnom prilikom, njegovo slavno ime je bilo upotrebljeno u cilju povećanja tiraža poznatih novina.Naime, američki magazin „Njujork Ameriken“ je 20.oktobra 1912. godine. objavio tekst koji je nosio senzacionalan naslov: „Kako sam otkrio Atlantidu, pra postojbinu svih civilizacija!“, a potpisao ga je, navodno, dr Paul Šliman, unuk pronalazača lokacije Troje — Hajnriha Šlimana.