ZORAN ILINČIĆ: Atlantida još postoji (V)

Poglavlje II

Elementarne naučne postavke nastanka Zemlje

„Sve što zaslužuje da se uradi,

zaslužuje da se uradi dobro.“

Engleska poslovica

Postoje indicije da su i prije nastanka savremene civilizacije, započete razvojem kulture i nauke u Kini, Indiji, Egiptu, Grčkoj i Rimu, pa dalje, postojale civilizacije čiji je nivo društvenog razvoja bio vrlo visok, pa zatimdrastično pao iz nekih, nama nepoznatih razloga.

O tome svedoče stari dokumenti i knjige, kao što je Biblija, Rigveda, Kuran, Egipatska knjiga mrtvih, Ep o Gilgamešu i sl.

U svim tim starim dokumentima i knjigama postoje tvrdnje i podaci koji su nam od početka bili velike zagonetke.Recimo, na nekoliko mjesta u tim starim dokumentima su se pojavili podaci o brzini svjetlosti koji se sa nevjerovatnom preciznošću poklapaju sa najnovijim mjerenjima.

U cilju da utvrdim da li i u još nekim starim dokumentima postoje naznake ili podaci o vremenu Platonove Atlantide ili o vremenu trajanja neke druge stare civilizacije povezane sa njom, proučavao sam i druge izvore mogućih informacija.

Po tom pitanju meni su najinteresantnija savremena otkrića proizašla iz analiza teksta Biblije.

Biblija, veličanstvena i neprevaziđena knjiga, pisana rukom bogom nadahnutih ljudi, otkriva nam njihova vjerovanja o nastanku svijeta i čovjeka.

Stari zavjet je pisan na način koji odslikava božji nivo mudrosti, prihvatljiv i shvatljiv običnim ljudima, na njihovom putu prema Otkrivenju Boga.

Opšti smisao Starog Zavjeta je toliko jak i dubok, da su njegove univerzalne poruke, generacijama ljudi bile i ostale Božja svjetlost u životu.

Današnja naučna tumačenja stvaranja Svemira smatraju da je to bio proces u kom su najvjerovatnije prvo nastali vodonik i helijum, pa zatim, u narednih nekoliko miliona godina, i teži elementi.

Kako je svaka nova količina pramaterije koja je postajala dio praplanete Zemlje imala neke svoje karakteristike, posebno različite vrednosti specifične gustine, to su se kao posledica svakog novog povećanja mase praplaneteZemlje, dešavale promjene rasporeda masa u vidu unutrašnjih strujanja, koja su vrlo često dovodila do vulkanskih erupcija.

Tadašnje vulkanske erupcije su izbacivale mnogostruko više vrele lave i gasova na površinu planete nego erupcije u kasnijoj fazi razvoja Zemlje.

Posljedica tih stalnih i intezivnih erupcija je bilo jako zagrijavanje površine praplanete Zemlje, kao i zagrijavanje njenog gasnog omotača, što je izazvalo isparavanje svih količina vode sa površine praplanete Zemlje.

Tadašnja zemljina atmosfera je bila mnogo veće mase nego danas i bila je sastavljena od teško prozirne ogromne količine prašine, gasova i vodene pare.

Sve to je dovelo do toga da je pritisak na površini planete Zemlje, u toj fazi njenog razvoja, vjerovatno dostizao 200. bara a temperatura bila između 400. i 500. stepeni Celzijusa.

U tom periodu nije postojala čvrsta zemljina kora kao što postoji danas, jer su stalna vulkanska aktivnost i vrela atmosfera držali površinski sloj planete u nekoj kombinaciji tečnog i gnjecavog stanja.

Takvo termičko stanje površine Zemlje i uticaj gravitacionih sila su izazivali „peglanje“ površinskih slojeva Zemlje, tako da praktično nije bilo većih neravnina.

U tom vremenu, usled vrlo velikih razlika u specifičnim težinama na pojedinim mjestima u unutrašnjosti Zemlje, površina Zemlje nije imala oblik sličan lopti ili elipsoidu.

Ta ostupanja, koja su bila vrlo velika, vremenom su se smanjivala, dok oblik površine Zemlje nije došao na današnje stanje.

Ako pogledamo sadašnje stanje na planeti Veneri, vidjećemo da ima potpuno neprozirnu atmosferu, da je pritisak na njenoj površini oko 90 bara, a da je temperatura na površini oko 450. stepeni Celzijusa, što je vrlo sličnonekadašnjem stanju na planeti Zemlji.

Dok je voda bila u gasovitom stanju, spoljni prečnik i masa atmosfere praplanete Zemlje su bili značajno veći nego danas.

S obzirom da je proces prerasporeda masa planete Zemlje već tekao određeno vrijeme, njegovi rezultati su doveli do toga da su se strujanja rastopljene mase unutar planete značajno smanjila, a kao posledica toga i vulkanske erupcije su postale mnogo ređe, tako da je i temperatura površinskog sloja planete postajala sve manja i manja.

Smanjenjem vulkanskih aktivnosti smanjena je i temperatura gasnog i parnog omotača praplanete Zemlje, kao i temperatura njene čvrste kore, tako da je veći dio vode iz gasovitog prešao u tečno stanje, dok je neznatan dio vode ostao u vidu vodene pare u atmosferi.

Do površine Zemlje svjetlost je došla tek kada je atmoferski omotač Planete Zemlje postao dovoljno proziran da svjetlost može da prođe kroz njega.

Prva svjetlost je na Zemlju došla od zvijezda koje su već bile formirane u dubokom svemiru.

Sunce je tada bilo na nekom rastojanju od Zemlje koje je bilo veće od sadašnjeg, ali dovoljno blizu da i njegova svjetlost stiže do Zemlje.

S obzirom da je proces kondezacije i srastanja pramaterije tekao različitom brzinom na različitim mjestima u našoj Galaksiji, u prvom redu zbog različite koncentracije materijala u određenom prostoru, veličine pojedinih nebeskih tijela su se bitno razlikovale od slučaja do slučaja, a samim tim i stanje materije od koje su u tom trenutku bila sastavljena, što za posljedicu ima njihovu različitu sadašnju starost.

Dominantna hipoteza u današnjoj nauci kaže da se prije odprilike 13,7 milijardi godina desio Big Bang.

Do te predpostavljene veličine naučnici su došlu posmatrajući unazad tokove procesa koji su se dešavali u Svemiru između sadašnjeg trenutka vremena i Big Banga.

U određenom periodu vremena nakon navodnog Big Banga, i pojedinim tačkama Svemira, došlo je do koncentracije prvih masa koje su bile dovoljno velike da iz stanja planete pređu u stanje zvijezde.

Sunčev sistem se počeo formirati u spoljnim djelovima naše Galaksije, gdje je koncentracija pramaterije bila najmanja, i zato je taj proces trajao vrlo dugo, tako da se smatra da je Sunce postalo zvijezda oko 9. milijardi godina nakon Big Banga.

Sunce je postalo zvijezda prije nego je Zemlja došla u sadašnju orbitu oko njega. Oni su se prije toga, kao i velika količina drugih masa od kojih je nastao Sunčev sistem, kretali kroz Svemir putanjama koje su međusobno bile mnogo udaljenije nego danas.

No kako su sve te mase išle ka nekom zajedničkom centru sažimanja, njihova međusobna rastojanja su se stalno smanjivala.

Sa skupljanjem naše Galaksije i kondezacijom velikog dijela pramaterije u obliku prašine i gasova u novostvorena nebeska tijela, povećavala se vidljivost u prostoru naše Galaksije, tako da je svjetlost sa Sunca, a i sa prvoformiranih zvijezda, posebno onih iz zone bližih Galaktičkih jata iz glavnog Galaktičkog diska, mogla da intenzivnije prodre i do Zemlje.

Sve ovo se dešavalo u ranom periodu razvoja našeg dijela Svemira.

Smatram da je proces skupljanja pramaterije planete Zemlje počeo mnogo prije od četiri do pet milijardi godina, što je danas u nauci prihvaćen period nastanka planete Zemlje.

U tom periodu Sunce i Zemlja nijesu bili dio sadašnjeg Sunčanog sistema u kom Zemlja kruži oko Sunca, već su se kretali kroz Svemir u sličnom smjeru, ali su bili na rastojanju koje je bilo veće nego njihovo sadašnje rastojanje.

Usljed međusobnih gravitacionih uticaja, njihovo rastojanje se vremenom smanjivalo, što je izazivalo i povećanje brzine kretanja Zemlje i u krajnjem izazvalo prelazak Zemlje u orbitalnu putanju oko Sunca.

Protokom vremena pramaterija Sunca se stalno povećavala, što je uslovilo da iz stanja planete pređe u stanje zvijezde.

U tom vremenu i Zemlja je već imala svoju formu i skoro u potpunosti definisanu masu, ali još nije bila postala satelit Sunca.

Takođe, u tom vremenu i Mjesec je došao do veličine slične svojoj sadašnjoj veličini, i kretao se nekom svojom putanjom. Inače, veličina zemaljskog dana je bila promjenjiva od vremena nastanka Zemlje pa do danas.

Od nastanka, pa do određenog vremena, pramasa Zemlje i pramasa Mjeseca su se povećavale njihovim srastanjem sa masom drugih asteroida i ostalih nebeskih tijela, i to po pravilu posle njihovih sudara.

Nakon tih sudara, po važećim dinamičkim pravilima, novonastala masa bi nastavila da se kreće brzinom i po pravcu koji bi zavisili od predhodne mase tijela koja su se sudarila, njihove predhodne brzine i ugla pod kojim su se sudarili.

To znači da brzina i pravac kretanja novonastale mase Zemlje, Mjeseca, ili bilo kog drugog tijela, posle sudara nikad ne bi mogao biti po predhodnom pravcu kretanja neke od masa koje su se sudarile ili brzinom koju je imalajedna od masa prije sudara.

Treba reći da su realne granice potrebnih uslova za rotaciju satelita oko planete ili zvijezde vrlo uske, pa i mala promjena nekog od parametara, izaziva nestanak tih potrebnih uslova.

To je i razlog što je samo 0,3 % mase Sunčevog sistema u orbiti oko Sunca, dok su se sve druge mase ili survale na Sunce ili odlutale u Svemir put neke druge velike mase.

To znači da je Zemlja mogla doći i ostati u orbiti oko Sunca do današnjih dana samo pod uslovom da Sunce nije značajnije i naglo mijenjalo svoju masu u tom periodu. U suprotnom, da je Sunce u periodu u kom se Zemljavrti oko njega naglo i značajnije promijenilo svoju masu, promijenila bi se naglo i veličina njegovog gravitacionog uticaja na Zemlju, i Zemlja bi ili odlutala u Svemir ili pala na Sunce.

Isto tako, da se desio samo jedan jači sudar Zemlje sa nekim drugim nebeskim tijelom u vremenu od kada je Zemlja u orbiti oko Sunca, ta novonastala masa Zemlje bi u manjoj ili većoj mjeri promijenila svoju brzinui pravac kretanja, a moguće i smjer, što bi značilo da bi se ona morala ili survati na Sunce ili odlutati u Svemir.

Ta eventualna promjena mase Zemlje, posle koje bi ona ipak ostala u orbiti oko Sunca, imala bi za posledicu promjenu sila uticaja Zemlje na Mjesec, zbog čega Mjesec više ne bi mogao biti u orbiti oko Zemlje, već bi se survao ili na Zemlju ili na Sunce, a moguće i odlutao u Svemir.

Takođe, da se desio samo jedan jači sudar Mjeseca sa nekim drugim nebeskim tijelom u vremenu od kada je Mjesec u orbiti oko Zemlje, promijenile bi se i vrijednosti sila koje djeluju na Mjesec pri njegovojoj stacionarnojrotaciji oko Zemlje i oko Sunca, zbog čega Mjesec više ne bi mogao ostati u orbiti oko Zemlje i Sunca.

Znači, Mjesec je mogao doći i ostati u orbiti oko Zemlje samo onda kada je već bio formiran kao nebesko tijelo.

U principu, veličina mase koju ima neko nebesko tijelo glavni je faktor koji određuje u kom se stanju ono nalazi, na pr. da li je zvijezda ili planeta, ili nešto drugo.

Postoji naučnim metodama izračunata tz. „kritična masa zvijezde“, koja kaže kolika masa treba da se skoncentriše na jednom mjestu da bi počeli procesi stvaranja zvijezde.

S obzirom da su mjerenja pokazala da je Sunce u potrebnim relacijama bilo stabilno nebesko tijelo prije 4,5 do 5. milijardi godina, znači da je jedino nakon tog vremena Zemlja mogla doći i ostati u njegovoj orbiti.

Pri tom znamo da u periodu zadnjih 4,5 do 5. milijardi godina, planeta Zemlja nije značajnije i naglo mijenjala svoju masu.

Osnovna moja zamjerka sada dominantnoj hipotezi nastanka Svemira kao posljedice Big Banga ukupne materije Svemira, predhodno skoncentrisane u jednoj tačci, je u tome, što smatram, da cjelokupna materija Svemira ni ukojim uslovima nije mogla biti skoncentrisana u jednoj tački.

Po mom mišljenju mnogo bliža istini je hipoteza o početku procesa skupljanja i početku procesa širenja Svemira po principu Big Condense i nakon toga Big Expand, nego hipoteza o širenju Svemira nakon Big Banga.

Pri tom, tokom procesa Big Condense, kondezacija mase Svemira nije mogla ići do veličine tačke, već samo do neke mnogo veće zapremine.