ZORAN ILINČIĆ: Atlantida još postoji (XIV)

Turbiditi

Naučna objašnjenja o istoriji svijeta su se mijenjala više puta.

Tokom vjekova, mnogi mislioci su prihvatali velike katastrofe, a onda bi za manje od jednog vijeka taj način mišljenja bio odbačen.

Danas je kod velikog broja naučnika prihvaćen princip o mogućnošću rapidnog erozionog djelovanja vode, posebno one vode koja u sebi sadrži čvrste sedimente.

18. novembra 1929. godine, zemljotres je pogodio obalu Nove Engleske i provincije Meritajm u Kanadi.

Poznat kao „Zemljotres Velikih blokova“, on je uzrokovao klizanje velike mase sedimenata koji su ležali u okeanima u priobalnom dijelu.

Zemljotres je oslobodio i veliku količinu sitnozrnih sedimenata, koji su sa vodom formirali mulj koji je niz nagib kontinenta skliznuo u dublje djelove sjevernog Atlanskog okeana. Neki od sedimenata su prevalili više od 700 kilometara.

Masa novostvorenog mulja je tekla okeanom i vrlo sporo se miješala sa morskom vodom.

To iz razloga što mulj ima veću gustinu od morske vode, pošto predstavlja mješavinu vode, pijeska, praha i gline.

Takav mulj teče ispod lakše morske vode i samo mala količina mulja se miješa sa vodom.

Vrsta toka mulja i vode koji je bio pokrenut za vrijeme Zemljotresa Velikih blokova bio je turbiditni tok, koji, kada se voda zaustavi ili joj se bitno smanji brzina kretanja, taloži sedimentni sloj zvani turbidit.

Na putu  kojim je prošao turbiditni tok Velikih blokova pokidano je 12 transatlanskih telegrafskih kablova, neki i na nekoliko mjesta.

Kablovi koji su bili bliže epicentru zemljotresa prekinuti su skoro trenutno. Ostali kablovi su kidani po redu, zavisno od udaljenosti od epicentra zemljotresa.

Na bazi vremena kidanja i međusobne udaljenosti kablova, procijenjeno je da je brzina kretanja turbiditnog toka u zoni blizu epicentra bila veća od 100 kilometara na sat.

Poslednji kabal, udaljen više od 650 kilometara od obale, prekinut je za oko 12 sati nakon zemljotresa.

Rezultirajući turbidit od ovog muljnog toka je prekrio više od 100.000 kvadratnih kilometara u sloju debljine oko jednog metra.

Nasuta količina materijala je bila oko 100 kubnih kilometara.

Šema izgleda površine Atlantide i okolnih ostrva prije udara asteroida

Turbidite u Indijskom okeanu smatram jednim od ključnih dokaza da se desio Potop, kao i da  se desilo razaranje Atlantide.

Turbiditi se formiraju naglo i jedino pod vodom.

Turbiditi se često javljaju kao pojave taloženja velikih količina sedimenata, formirajući takav raspored i međusobni položaj koji se naziva podvodne lepeze.

Smjer krakova podvodne lepeze se jako dobro poklapa sa smjerom kretanja vode i mulja.

Šema mjesta udara asteroida u odnosu na površine Atlantide i okolnih ostrva

Erozija kontinenata je proces koji se odvija svakodnevno.

Geolozi već dugo pokušavaju da nađu prave vrednosti za stopu erozije.

Ako bi uzeli da je stopa erozije 60 milimetara za 1000 godina, Sjeverna Amerika bi erodirala na nivo mora za manje od 10. miliona godina.

Ako bi kontinenti erodirali stopom od 1 mm za 1000 godina, a s obzirom da je prosječna visina kontinentalnog čvrstog tla oko 820 metara iznad nivoa mora, onda bi erozija bila završena za oko 820 miliona godina.

Međutim, kao objašnjenje što to nije tako, treba uzeti u obzir stalno podizanje i spuštanje zemljine kore usled premještanja masa u unutrašnjosti Zemlje.

Šema promjene površine Atlantide u sadašnji Madagaskar, kao i formiranje turbidita i Maldiva nakon katastrofalnog cunamija

To podizanje nivoa kopna na mjestima gdje su izraženi erozioni procesi posledica je toga što se erozijom tla smanjuje pritisak tog tla prema centru mase Zemlje na mjestu erozije, što remeti ravnotežu planete na tom mjestu, pa se taj disbalans nadomješta podizanjem nivoa tla.

Osnovni zaključak koji se može iz ovoga izvesti je da je za neke normalne, nekatastrofične uslove, erozija kontinentalnih površina vrlo spora.

Nagle promjene klime prije 11.000 godina

U svojoj knjizi „Biblijski potop“, Dr. Moris i Dr. Vitkomb navode podatke iz kojih zaključuju da se desila nagla promjena klime u periodu od prije 11.000 godina.

Smatraju da se desilo naglo otopljavanje i da podaci ukazuju na prilično iznenadnu promjenu od više ili manje stabilnih glacijalnih uslova ka posleglacijalnim uslovima.

Druge linije dokaza, kao što je iznenadna promjena nanosa od pijeska ka mulju u delti rijeke Misisipi i brzo isušivanje kišnih jezera, sve se javljaju više ili manje istovremeno, ukazujući na isti zaključak.

Ričard DŽ. Rasel, naučni autoritet po pitanju geologije basena Misisipija i skorašnji predsjednik Geološkog društva Amerike zaključuje da nepravilnosti obalne linije i aluvijalnih punjenja dolina ukazuju na nedavno opšte dizanje nivoa mora, koje se desilo vrlo brzo.

Još skorije, geolozi iz kolumbijske Geološke laboratorije Lamont, ukazali su na iznenadno povećanje temperature na Zemlji, tako da na osnovu njihovih dokaza zaključuju da su se glavna kolebanja klime odigrala prije oko 11.000 godina.

Prvenstveno je opažanje da su i temperature površine okeana i stope sedimentacijeu dubokom moru iznenada izmijenile u to vrijeme, što je podržano dokazima iz lokalnih sistema.

Nivo jezera velikog basena je opao sa najviših terasa do pozicije koja je bliska onoj koja se danas opaža.

U svakom slučaju, nagli prelaz je najočiglednija odlika cjelokupnog zapisa.

Zaključak iz svih analiza je da činjenice utvrđene na osnovu posmatranja određenog broja geografski izolovanih sistema, ukazuju da je zagrijavanje koje se odigralo pri kraju glacijalnog vremena bilo krajnje iznenadno.

Izgleda da je moralo da postoji prilično iznenadno zagrijevanje klime kako bi se glečeri otopili i okeanske temperature promijenile tako brzo, kao što to dokazi ukazuju.

Moguće je predpostaviti neku novu tektonsku aktivnost, iznenadnu promjenu u vulkanskoj aktivnosti, ili čak susret sa kometom, asteroidom ili sl.

Klima Zemlje je oduvijek bila u velikoj mjeri uslovljena sastavom atmosfere.

Zavisno od količina vodene pare, ozona i ugljendioksida u atmosferi, javlja se jači ili slabiji efekat „staklene bašte“.

Promjenom nekog od ovih sastojaka atmosfere, u prvom redu povećanjem količine vodene pare i ugljendioksida, pojačava se efekat „staklene bašte“ i samim tim raste i temperatura na Zemlji.

Poznato je, da danas nema efekta „staklene bašte“, prosječna temperatura na Zemlji bi bila 30 do 40 0C manja.

Drugi efekat, koji nezavisno od efekta „staklene bašte“, takođe povećava temperaturu na Zemlji u sličnim okolnostima, je povećanje pritiska u površinskim slojevima atmosfere, koje se, između ostalog, javlja i kao posledica povećane količine gasova i vodene pare u atmosferi.

To eventualno povećanje količina novih gasova u atmosferi moglo bi se desiti kao posledica naglih isparavanja vode, požara ogromnih razmjera, izbacivanja gasova iz vulkana i sl.

Na kongresu klimatologa održanom u Montrealu avgusta mjeseca 2014. godine iznesen je podatak da povećanje temperature na Zemlji za 10 Celzijusa izaziva povećanje isparavanja vode iz mora i okeana za 7 %.

Taj podatak vrlo ilustrativno pokazuje šta se sa klimom događa u slučaju naglog povećanja temperature. Naime, dolazi do povećanja količine vodene pare u vazduhu, što uslovljava pojačavanje efekta „staklene bašte“, što izaziva novo povećanje temperature, pa novo povećanje isparavanja, pa novo povećanje efekta „staklene bašte“…

Međutim, povećanje isparavanja istovremeno smanjuje osunčavanje Zemlje, tj. smanjuje količinu sunčevih zraka koji dolaze do površine Zemlje, čime se smanjuje količina toplote koju Zemlja prima od Sunca.

I tako sve dok se ne uspostavi ravnoteža.

Ako je vrijeme tog naglog porasta temperature tačno datirano na period prije oko 11.000 godina, to se poklapa sa vremenom koje neki naučnici smatraju periodom propasti Atlantide, kada se, po mom mišljenju, usled udara asteroida u okean, desilo pojačano isparavanje vode.

Usled porasta temperature desilo bi se i topljenje značajnih količina ledenog pokrivača na Zemlji, što bi uslovilo i podizanje nivoa mora i okeana.

Naprijed navedeno ukazuje na osnovanost tvrdnji da je temperatura na Zemlji mogla naglo porasti u slučaju da se desilo iznenadno i povećano isparavanje voda  mora i okeana.

Takođe, desile su se i promjene klime na nekim prostorima kao posledica pomjeranja sopstvene ose rotacije Zemlje.

To je uslovilo i povećanje temperatura na ostatku prvobitnog ostrva Atlantida, tako da je u potpunosti promijenjena klima na ostrvu, pa nekad „rajsko ostrvo“, sada je postalo pretoplo za život. Ovo treba povezati sa dijelom priče Sveštenika iz Saisa:

„A istina je, da ljudski rod boravi, u manjem ili većem broju, na svim onim mjestima gdje zima nije prejaka i žega ne odbija“.

Tako on na posredan način saopštava, da se nakon katastrofe, potomci Atlantiđana nijesu mogli vratiti da žive na ostrvu Atlantida, jer je tamo postalo nepogodno za život.

Kako je grad Sais osnovan neposredno nakon propasti Atlantide, u predjelu sa pogodnom klimom, očito je da su ga osnovali Atlantiđani.

Madagaskar

„Kako pijesku vratiti snagu kamena.“

Madagaskarska poslovica

Madagaskar je ostrvska država u jugoistočnoj Africi, površine 587.041 kvadratnih kilometara, što je nešto malo veće od površine Francuske.

Zauzima istoimeno ostrvo u jugozapadnom dijelu Indijskog okeana, i od afričkog kopna ga odvaja oko 400 km širok Mozambički prolaz.

Nema kopnenih granica, a ima 4828 km morske obale.

Madagaskar se sastoji od velikog istoimenog ostrva, koje je po veličini 4. na Zemlji, i više malih ostrva, većinom pored sjeverozapadne obale.

Oko 1600 km dugo i oko 600 km široko ostrvo građeno je od uglavnom prastarih stijena, slično afričkom kopnu, od kojeg se odvojio tokom tercijara.

U reljefnom smislu mogu se izdvojiti tri paralelne longitudinalne zone koje se pružaju u smjeru SSI–JJZ.

Središnju, najprostraniju zonu zauzimaju visoke ravne terase, razdvojene rječnim dolinama, većinom na 800–1400 m n.m., a kao posljedica tektonskih pokreta i trošenja, blago su nagnuti prema zapadu.

Iz ravnica se uzdižu tri planinska masiva čiji najviši vrhovi premašuju 2600 m.

Na krajnjem sjeveru su planine Tsaratanana čiji vrh Maromokotro sa visinom od 2876 m je najviša tačka ostrva.

U središnjem dijelu ostrva uzdiže se prostrano, pretežno vulkansko planinsko područje Ankaratra, koje je jugozapadno od glavnog grada i dostiže 2643 m (vrh Tsiafajavona) i čini glavnu vodorazvodnicu na ostrvu.

Na jugu se uzdižu planine Andringitra, građene pretežno od granitnih stijena, na kojima se nalazi Boby Peak, 2658 m, drugi najviši vrh zemlje.

Ravničarski djelovi se prema jugu, tj. prema južnom priobalju, spuštaju postupno.

Nasuprot tome, istočne padine vrlo su strme, ponegdje u obliku neprelaznih, na prvi pogled tektonski uslovljenih strmina, visokih i po nekoliko stotina metara.

Zapadne padine platoa dosta su blaže, a teren se postupno spušta kroz seriju nižih, manje izraženih stepenica, a samo u srednjem dijelu javljaju se izraženije strmine, kao što je Bongolava.

Na krajnjem sjeveru ravnice okružuju do 1500 m visoke planine Ambohitra s nizom vulkanskih kratera.

Drugu cjelinu čini, u prosjeku oko 50 km široko priobalje uz istočnu obalu ostrva.

Uska aluvijalna ravnica prema unutrašnjosti je oštro ograničena stranama, a obala je niska, mjestimično zamočvarena lagunama i prudovima.

Niz laguna povezan je kanalom Ampangalana koji čini više od 600 km dug dužobalni plovni put, budući da je priobalno more zbog koralnih grebena i sprudova nepovoljno za plovidbu.

Istočna obala je gotovo ravna linija i  izuzetno podsjeća na obalu brze rijeke. Na njoj postoji samo jedan veći zaliv i to Antongila na sjeveroistoku.

Treću cjelinu čini 100–200 km široko zapadno priobalje.

Prelaz prema unutrašnjosti je postupan, preko niza nižih brda oblikovanih u sedimentnim stijenama, a priobalna nizija je dosta šira od istočne.

Obala je nešto razvedenija, posebno u sjeveroistočnom dijelu, gdje su estuariji većih rijeka, ali je na većem dijelu teško dostupna zbog močvara mangrova i koralnih grebena.

Najsvježiji mjesec je jul sa srednjom temperaturom između 10 °C u planinskoj unutrašnjosti i 26 °C u sjeverozapadnom priobalju, dok je najtopliji decembar, kada se temperature kreću između 16 i 29 °C.

Zbog reljefnih karakteristika riječna mreža je asimetrična.

Rijeke koje teku na istoku su kratke, strmog toka i brze, s mnogim vodopadima. Među većima su Mandrare, Mananara, Mangoro i dr.

Prema zapadu teku rijeke blažeg pada, a nose velike količine materijala koji talože u priobalnoj niziji, ponegdje stvarajući delte. Najveće su Onilahy, Mangoky, Mahavavy, Betsiboka, Mahajamba i dr.

Najveće jezero je Alaotra, sjeverno od glavnog grada, a brojna su i manja vulkanska jezera.

Za sada poznato rudno bogatstvo Madagaskara nije veliko, jer nije dovoljno istraženo, iako ima različitih ruda, kao boksit, ugalj, grafit, hromit, željezna ruda, rude nikla i bakra, titana, nešto zlata i poludragoga kamenja i dr.

Madagaskar je područje koje ima vrlo raznolike vrste kamena.

Labradorit je vrsta feldspata, plagioklas feldspat, i on je raskošno plav i bronzano blještavi feldspat, prelijeva se na sunčevom svjetlu kao pero pauna; njegove boje su jedinstvene i prekrasne.

Drugi poznati članovi feldspat porodice su: amazonit, mjesečev kamen i sunčev kamen, takođe znan i kao “aventurin feldspat“.

Labradorit se prvobitno najviše iskopavao u današnjem Labradoru, a dosta se koristio u arhitekturi za ukrašavanje pročelja zgrada, ukrasne ploče i pločice.

Danas labradorit vrhunskog kvaliteta za nakit dolazi uglavnom s Madagaskara, a poznat je još pod nazivom „madagaskarski spektrolit“.

Akvamarin je takva vrsta kamena, koji ima plavu ili tirkiznu boju i liči na boju mora.

Akvamarin je prelijepi kristal s glavnim nalazištima u Brazilu, Madagaskaru, SAD-u, i dr.

Postoji vjerovanje da je akvamarin bio jedan od kamena na čuvenom Aronovom plastronu, a u drevnom Egiptu je sahranjivan zajedno sa svojim vlasnicima, jer se vjerovalo da pomaže u putovanju sa ovog na onaj svijet.

Katolička crkva ga je svrstala među sveto kamenje.

Ukrašava kraljevske i papinske krune.

Okean Jaspis se dobija samo na jednom nalazištu u svetu u blizini Marovata na Madagaskaru. Ovo nalazište je locirano na samoj ivici okeana i kamenje se može vidjeti i skupljati samo kada je osjeka.

Ovo je jedinstven rudnik kamena u svijetu i interesantan je iz razloga što je Platon opisao sličan postupak vađenja kamena iz vode na ostrvu Atlantida.

Ovaj Jaspis se zvanično zove Orbikularni Jaspis i to zbog svojih specifičnih raznobojnih sferičnih šara, neki ga zovu i Jaspis Mesečev Dragulj ali Okean Jaspis izgleda kao najprikladniji naziv pošto je lokacija nalazišta uz sam okean.

Okean Jaspis ima jako specifične šare, okrugle ili sferične i uvek u kontrastnim bojama, koje su kao ,,naslikane,, na jaspisu kamenu. Ove šare mogu biti velike od jednog milimetra do centimetra i izgledaju jako dramatično i intenzivno.

Kako se ova vrsta Jaspisa formira je još uvek misterija za naučnike.

Kambaba Jaspis je kamen lijepih zeleno-šarenih boja i sjajnih tonova. Ovo su lijepi oblutci koji služe za razne ezoterične i ljekovite svrhe. Kamenje dolaze iz nalazišta u Madagaskaru.

Kristali dumortijerita mogu biti u braon, svijetlo tamnoj plavoj i zelenoj boji, rjeđe su ljubičaste i pink boje. Smatra se da ove varijacije u boji potiču od gvožđa i ostalih trovalentnih zamjena za Al u rešetki ovog kristala. Neprovidni su i voštanog sjaja.

Iz predhodnog se vidi da je na Madagaskaru moguće naći vrlo različite vrste kamenja, od onog koji se može koristiti kao građevinski materijal, pa do onih vrsta koje služe za izradu ukrasa i nakita.

Posebno interesantno je sadašnje priobalno područje Madagaskara.

Vodeni tok dugotrajnog cunamija, dolazeći iz zone Mauricijusa i Reiniona, velikom brzinom je udarao u istočnu obalu tadašnjeg ostrva Atlantida, erodirao je, pretvarao stijenje u pijesak i taj pijesak odnosio dalje.

Tok vode cunamija se dijelio na dva glavna dijela koji su kružili oko Atlantide, jedan sa južne, a drugi sa sjeverne strane.

Ta dva toka su se sudarala u priobalnom pojasu sa zapadne strane Atlantide, odakle je voda dalje išla smanjenom brzinom.

Kada je brzina vode cunamija postala nedovolnja da nosi pijesak na veće daljine, taj pijesak se taložio pored istočne obale Madagaskara, i zato imamo dugački i uski priobalni pojas, a iza njega brda sa vrlo strmim površinama.

Zapadno priobalno područje Madagaskara je sada vrlo plitko i to je posledica taloženja ogromnih količina nanosa koje je tu donijela voda.

Dio nanosa je došao nanošenjem i taloženjem sedimenata koje je donio cunami, dok je dio došao od spiranja humusa sa zapadnog dijela površine Madagaskara.

Istočno od sadašnjeg ostrva Madagaskar okean je vrlo dubok.

Taj prostor je poznat kao Maskarenska zaravan i očigledno je da je nastao kao posledica vrlo razornog kretanja vode prepune sedimenata, koja je prosto obrisala nekadašnje kopno sa tog prostora.

Odnošenjem dijela kopna iz sadašnje zone Maskarenske zaravni, na tom prostoru se poremetila dotadašnja ravnoteža pritisaka prema unutrašnjosti planete.

Ti pritisci prema centru planete su postali manji, jer je voda koja je došla na mjesto čvrste mase planete bila značajno manje specifične težine od odneseneog dijela čvrste mase planete.

To je, u skladu sa mojom Teorijom o ekvipritisnim površinama, uslovilo podizanje novonastalog okeanskog dna, što je opet uslovilo i pucanje tog novonastalog okeanskog dna, čime su se pojavili novi podvodni vulkani.

Iz tih razloga se produžilo razorno trajanje cunamija i u periodu kada su efekti usled udara asteroida počeli da slabe.

Ostaci tih podvodnih vulkana u prostoru Maskarenske zaravni postoje i sada.

Posledica navedenih  pojava je bila ta  da je nestala velika ravnica na istočnoj strani tadašnje Atlantide, sada Madagaskara.

U procesu nestanka te ravnice nestao je i grad Posejdonis, koji je bio prvi na udaru cunamija.

Njegova lokacija je bila na udaljenosti od oko 250. do 300. kilometara od sadašnje istočne obale Madagaskara, negdje po sredini ostrva.

Na mjestu gdje je bio grad Posejdonis, sada su duboke vode Indijskog okeana.

Maldivi, Sejšeli, Šri Lanka, Sukutra, Komori

Maldivi su nestvarno lijep arhipelag u Indijskom okeanu, sastavljen od 1.192 mala ostrva okružena koralnim sprudovima, od kojih je naseljeno samo njih 250.

Ostrva su geološki mlada i nalaze se oko drevnog potonulog lanca vulkana. Na površini Maldiva skoro da nema stijena.

To je najniža država na svijetu, prosečna nadmorska visina je samo jedan metar.

Najviša tačka Maldiva je 2,4 metra visok pješčani brežuljak.

Pravac prostiranja ostrva u vidu lanca i njihova nadmorska visina tla, nedvosmisleno ukazuju na to da su ta ostrva formirana od nanosa sedimentnih materijala i mulja koji su doneseni brzim kretanjem vode, kojoj se tu, usled prisustva velikog broja podvodnih i niskih vulkana, brzina kretanja smanjila, čime su se stvorili uslovi za njihovo taloženje oko ostataka već erodiranih ili potonukih vulkana. 

Ovo objašnjava razlog za na cijeloj površini Zemlje jedinstvenu pojavu vrlo male visine kopna velikog broja susjednih ostrva.

To je posledica činjenice da kretanje vode nije moglo da iznese sedimente na veću visinu.

Visina pojedinačnih tačaka kopna na Maldivima je nekad bila nešto veća, ali su protokom vremena, usled erozije i procesa uravnotežavanja masa po principima ekvipritisnih površina, visine zemljišta na tim lokalitetima su postale niže.

Posledica toga je i to, da je u bliskoj prošlosti, 14 ostrva u maldivskom arhipelagu već iseljeno zbog erozije tla.

Sejšelska ostrva imaju granitni sastav i priobalni pojas im je vrlo uzak, što ukazuje na jake erozione procese tla u zoni obalne površine ostrva od strane moćnog cunamija.

Interesantna je geologija zapadne obale Šri Lanke, tj. onog dijela ostrva koji je okrenut ka Arabijskom basenu Indijskog okeana.

Obalski nanosi na tom dijelu tla su vrlo karakteristični, sa dominacijom priobalnih sprudova, što upućuje na misao da njihovo porijeklo ima vezu sa postojanjem čestih manjih ili jednog velikog nanošenja sedimenata iz pravca okeana, što opet ukazuje da se u prošlosti u toj oblasti desio jedan ili više cunamija.

Takođe, vrlo je interesantan i oblik jemenskog ostrva Sukutra, kao i manjih ostrva oko njega.

Sva ta ostrva imaju oblik karakterističan za rečna ostrva, tj. sva su uska a dugačka.

To ukazuje da je na njihovo poslednje formiranje najznačajnije uticao neki erozioni proces izazvan jakom strujom vode, kao što bi mogao biti erozioni cunami produženog trajanja.

Vrlo sličnog izgleda su i ostrva u Crvenom moru, koja po pravilu imaju oblik kamenih, u osnovi izduženih stubova u smjeru koji je približno paralelan smjeru neke zamišljene srednje linije Crvenog mora.

Kao da je nekad prostorom Crvenog mora tekla velika i brza rijeka, bolje reći dugotrajni erozioni cunami, koji je svojom erozionom moći oblikovao ta ostrva.

Komori su grupa ostrva koja se nalazi sa suprotne strane Madagaskara u odnosu na Mauricijus i Reinion.

Njihov oblik nije previše izdužen, očito je snaga razornog cunamija u tom dijelu mora bila manja.

Mauricijus, Reinion

Ostrvo Mauricijus je vulkanskog porijekla i njegov središnji plato je omeđen planinama po obodu ostrva, koje su ostatak lanca vulkana.

Takav raspored vulkana je potpuno normalan za slučaj da je u prostoru okeana, na mjestu sadašnje sredine ostrva, udario komad od asteroida, čiji je inicijalni prečnik bio 20. do 30. kilometara, a moguće i više, pri čemu je udarom prolomio čvrsto okeansko dno i izazvao niz pukotina u njemu, kroz koje je počela da u vodu okeana izlazi rastopljena magma iz unutrašnjosti Zemlje.

Taj proces je trajao minimum nekoliko nedjelja, za koje je vrijeme ogromna količina tečne magme izašla u vodu okeana, pri čemu se tu ohladila, pa pretvorena u pijesak, raznesena po cijelom Indijskom okeanu, sve do krajnjeg sjeverozapada Crvenog mora.

Ostrvo Reinion je takođe vulkanskog porijekla.

Nekoliko vrlo visokih planina na tom ostrvu su ostaci ugašenih vulkana, koji su nastali udarom jednog ili više djelova asteroida, u isto vrijeme kad se to desilo i u zoni Mauricijusa.

Zajedničko za oba ova ostrva je to da su vulkanskog porijekla i da je oblik njihove obale na nivou mora vrlo sličan krugu, što nije slučaj ni kod jednog drugog malo većeg ostrva  u Indijskom okeanu.

To ukazuje da ta ostrva u završnoj fazi svog formiranja nijesu doživjela eroziju od strane nekog moćnog cunamija, tako da im je površina ostala onakva kakvu je uslovilo njeno formiranje u završnoj fazi vulkanske erupcije.

Skoro sva druga ostrva oko Madagaskara i dalje u Indijskom okeanu imaju izdužen oblik svoje površine zemljišta na nivou mora, sličan obliku rečnih ostrva, što ukazuje da su bila erodirana od strane moćnog i dovoljno dugog cunamija.

Mislim da je sadašnja zona ta dva ostrva mjesto gdje su udarili najveći djelovi jednog velikog asteroida, koji su, na više mjesta, probili čvrstu zemljinu koru, što je, slično havajskim vulkanima, izazvalo dugotrajno izlivanje vrele lave iz unutrašnjosti planete u vodu okeana.

To je izazvalo pregrijavanje vode okeana i nastanak rušilačkog i dugotrajnog cunamija, koji je ogromnom brzinom nosio vodu prepunu pijeska nastalog očvršćavanjem te vulkanske lave.

To je bila najdramatičnija posledica pojave tih supervulkana.

Oblik dna Indijskog okeana

U prostoru od Mauricijusa i Rreiniona prema Madagaskaru nalazi se rastojanje od oko 1000 km čvrstog dna okeana koje je skoro glatko, tz. Maskarenska zaravan, sa određenim brojem manjih podvodnih vulkana.

To je po mom mišljenju posledica uticaja cunamija iz pravca Mauricijusa i Reiniona, koji je prosto „obrisao“ taj prostor, jer se tu voda prepuna sedimenata kretala vrlo brzo.

Takođe, istočna obala Madagaskara, za razliku od njegove zapadne obale, ima vrlo uzak priobalni pojas, iz koga se zemljište vrlo strmo izdiže sa neposredne blizine obale mora, što je očigledna posledica direktnog udara cunamija u daj dio kopna i erozije priobalnog dijela tla.

Priobalni pojas na zapadnoj obali Madagaskara je vrlo plitak, što je posledica nanosa materijala koji je donio cunami, kao i materijala sa površine Madagaskara koji su donijele poplave izazvane kišama.

Somalijski basen, koji zahvata dio Indijskog okeana između Sejšelskih ostrva i istočne obale Afrike, takođe ima glatko dno, jer je tamo cunami donio sedimente koji su se nataložili i pokrili sve dotadašnje postojeće neravnine.

Prostor Indijskog okeana kod ušća Inda i Ganga nema podvodne sprudove, što je i normalno, jer te rijeke taj prostor stalno zasipaju nanosom.

Ostali dio Indijskog okeana, sem dijela između Madagaskara i Afričkog kopna, ima podvodne sprudove, tz. turbidite, koji se zovu i podvodne lepeze, koji se prostiru zrakasto u svim pravcima od zone Mauricijusa i Reiniona, što je posledica činjenice da su ti sprudovi formirani kretanjem vode pune pijeska i mulja, pri čemu je „izvorište“ tog kretanja bilo u zoni sadašnjih ostrva Mauricijus i Reinon, kao posledica pojave ogromnih podvodnih vulkana, koji su mogli biti izazvani jedino udarom velikog asteroida.

Ti sprudovi počinju na određenoj udaljenosti o tih ostrva, tj. na udaljenosti na kojoj je voda već bila izgubila dio početne brzine, tako da se dio pijeska mogao taložiti.

Turbiditi su manje izraženi u zoni istočno od Mauricijusa i Reiniona.

To je posledica pojave da su asteroidi, koji su došli sa zapadne strane, prilikom udara u Zemlju, gurali pred sobom veliku količinu materijala od čvrstog zemljinog tla, stvarajući tako ogromne nasipe ispred sebe.

Cunamiju je bilo potrebno određeno vrijeme da erodira te nasipe, što je smanjilo njegovu silinu u pravcu istoka, tako da su i posledice koje je izazvao u tom smjeru manje nego u drugim smjerovima.

Treba reći da su do tada postojali moreuzi koji su spajali Crveno more sa Mediteranskim morem i Crveno more sa Mrtvim morem, i koji su, u velikoj mjeri, nasuti pijeskom i muljem koje je donio razorni cunami iz zone Indijskog okeana, čime su te morske veze prekinute za plovidbu.