Kako je „dečko koji obećava“ postao Ćaci

Zaista je bio „dečko koji obećava“, ali isto kao i glavni protagonista istoimenog filma kojeg glumi mladi Aleksandar Berček, negdje na putu ostvarenja kao uzornog građanina, nešto je krenulo naopako. Udaren u glavu i uvučen u maglu frustracije i rezignacije svijetom koji ga okružuje skreće s pravog puta i postaje antipod idela koje je nekad gajio. Zatim nepovratno upada u spiralu autodestrukcije.

Slično kao i Berček, istina u ambijentu domaće, lakrdijaške političke scene, dobili smo dečka iz Mojanovića koji je obećavao. Imao je sve uslove da postane konstruktivna snaga neke buduće umjerenije i civilizovanije političke scene, ali on je izabrao demagoško-poslušničku samodestrukciju.

Samo za razliku od Slobodana (kojeg glumi Aleksandar Berček) koji je odbacio okove uštogljenog svijeta situirane srednje klase i uronio u okrilje slobode bez obaveza, svijet panka i roka, Milanče je krenuo sasvim suprotnim putem – putem poslušništva i slijepe odanosti jednoj propaloj, davno izraubovanoj ideji.

Milanče je uvijek tu kad treba

I dok je njegov krajnje praktičan saborac Rajo Mandić još 2007. nudio usluge američkoj ambasadi u zamjenu za podršku, Milanče je odabrao da ne skreće sa svog unaprijed zacrtanog puta iskrenog lojaliste, stavljajući na prvo mjesto odanost Beogradu i Aleksandru Vučiću.

Surova stvar

Ali politička sudbina je surova stvar. Ne valja se igrati s tim. I upravo to niko nije stigao da kaže Milanu Kneževiću – čovjeku koji je, kad se vratio iz opijenosti beogradskim snom shvatio da je predsjednik DNP-a i poslanik u crnogorskom Parlamentu. Ne u srpskom.

A onda je Milanče, umjesto da postane lider proruskih i prosrpskih stranaka u Crnoj Gori, čvrsto odlučio da bude Vučićevo uslužno osoblje, zabavljač po režimskim medijima u Srbiji i samo još jedan epizodni „procenat političar“ koji prati trend u nagomilanoj ovdašnjoj izvršnoj vlasti. Biće da se naučio…

Ili je tek postao običan Ćaci.

Ipak, trenutno aktiviran Milančetov angažman o protivljenju izglasavanja Zakona o koncesijama nije isključivo loša stvar. Posebno za spoznaju o grabeži preko državne grbače koja je pravi hit među glavnim akterima trenutne izvršne vlasti. Pa, zašto bi Milanče izmišljao toplu vodu?

I eto ga u priči o procentima. Izglasavanje jednog Zakona je tek pomagalo iz priče o tome kako brižno vodi računa o rođenoj opštini Zeta, dok je upravo on sa svojom političkom strankom na blagajni.

Falio je u Pionirskom parku

Ne zaboravlja na „srpski svet“, ali guli poslaničku fotelju

Uz to, Milanče ne zaboravlja ni domaći regionalni zadatak iz ponude „srpskog sveta“, te promoviše savez crnogorske države sa Srbijom, Mađarskom i Slovačkom. Pa, iako nam od diplomatskog šamara koji smo dobili od Hrvatske, Albanije i Kosova još bride uši. Povodom te diplomatske blamaže Milanče izgleda kao onaj prezadovoljni tip što viri iza ćoška i dobacuje – pridajte im, pridajte…

Voli to Milanče. Bar prema do sada iskazanim načelima politike koju zastupa i prema kojoj još malo nipodaštavanja i urušavanja Crne Gore nije na odmet.

Sada su procenti u igri. I državna grbača. Uostalom, za jednog proruskog i prosrpskog političara destinacija „preko grbače Crne Gore“ je poodavno trasirana i tradicionalna nezaobilaznica. S tim bar nema nedoumica. A i Milanče prati te stvari.

Nesporno je i da je za važećeg premijera i sve njegove potpredsjednike Milanče izmislio političko preživljavanje. I savršeno je svjestan da ima posla sa diletantima. Samo što mu u praksi naplata nešto slabo ide. Svi drugi su se domogli fotelja, dok on guli tek onu svoju poslaničku. Čak, stiče se utisak da je od strane nosilaca glavnih uloga u važećoj raspodjeli vlasti sveden na nivo onih Ćacija iz beogradskog parka koji po rančevima trpaju mukom zarađene sendviče, za ponijeti. Ili je, bar prema jednom mogućem arhaičnom opisu, samo zaglavio u domenu običnog šišnjara. 

Klasični Ćaci

Sumiranje Milančetovog dosadašnjeg učinka, te izbora uloge koju je prihvatio pod Vučićevim nadzorom, tome idu u prilog. A taj tabak već nema šanse da se presavije. Klasični Ćaci.

Mi smo Ćaci ponosni mi smo vojska prava!

Dakle, Milanče je sve uradio da zadovolji one koji na filmsko platno života projektuju njegove beogradske snova – gostovao sa Karleušom, govorio na mitinzima podrške gospodaru dok se začuđena masa pitala ko je ovaj čudni mladić… Pretvorio se u prekaljenog lojalistu, odlazio u Beograd, Banjaluku ali i u srpsku unutrašnjost kad god je to bilo potrebno. Za srpsku stvar!

Mnogo je falio u Pionirskom parku, popularnom “Ćacilendu”, đe bi svojim mojanovićkim humorom sigurno podigao moral do tačke usijanja. Ko zna kako bi se onda sve završilo 15. marta.

Klasični Ćaci. To je to. 

Komentar Uredništva