Milanče je gori

Piše: Željko Vukmirović

Vodeći crnogorski Ćaciji moraju još da uče. Iako im je na raspolaganju mnogo materijala koje im svakodnevno pristiže iz Srbije, nikako da savladaju elementarno gradivo. 

Ovih dana svoje neznanje iz oblasti „ćaćizma“ posebno je prikazao poslanik Milan Knežević, nekada promovisan kao jedan od lidera Demokratskog fronta i njihove čuvene Vrhovne komande. 

Biće da se Milanče nije snašao u novoj ulozi. Od nekadašnje role prkosnog opozicionara u predstavi koja je prostorno zauzimala dobar dio glavne ulice Glavnog grada pod šatorima, sa sve pivom, pečenim prasićima i četnikovanjem, baš onu koja je pažljivo pripremana od dolaska na vlast sadašnjeg srpskog predsjednika Vučića, nova uloga istaknutog člana vladajuće većine mu nikako ne leži. Ništa od dominacije.

Milanče se uporno vraća na sve one stare lekcije koje je već potrošio u svim svojim javnim porazima. Lišen kapaciteta nezavisnosti i slobodomislećeg djelovanja. Čak, upravo je Milanče tu praiskonsku i nadaleko čuvenu „ugroženost Srba“ doveo do tačne adrese, očigledne sprdnje. 

Nije prvi put da se Milanče žali na ugroženu ličnu bezbjednost. Nije ni prvi put da izigrava mučenika. Prema prošlom izdanju, iako daleko bolje pripremljen, uz propratnu kanonadu tekstova po beogradskim režimskim medijima, takođe je prošao kao predmet podsmijeha. Za one zaboravne, od njegovog tadašnjeg šepurenja sa tjelohraniteljima po podgoričkom aerodromu, ostali su samo dugmići. A snimci incidenta su potvrdili da je njegovo obezbjeđenje iniciralo fizički kontakt, pa se promocija nekakve Milančetove navodne političke borbe i ugroženosti Srba pretvorila u samo još jednu običnu lažinjavu smijuriju. 

Sada, marginalizovan u novom poretku i raspodjeli vlasti, neštedimice koristeći svoj prilično ugasli politički angažman, servirao je mogućnost sopstvene likvidacije. I provukao to kao jednu od vijesti dana, samo malo prije provale novog podsmijeha. 

Činjenično, Milanče je poodavno i svojevoljno pristao da bude provodnik naloga srpske nacionalističke politike kreirane u vrhu beogradske vlasti. Činjenično, za sezonu proljeće – ljeto 2025. godine, upravo je Milanče bio taj koji je insistirao na jednom javnom svjedočenju koje se pretvorilo u totalno nesuvislu epizodu. Činjenično, Milanče je i onaj koji je savršeno svjesno posegnuo za nedokazivim materijalom iz naftalina sa teškim zadahom pričinih priča koje su u međuvremenu narasle do epskog sadržaja, potpuno ignorišući činjenicu da su se razne i mnoge ključne nevolje ove zemlje dogodile upravo u vrijeme svih zajedničkih država sa Srbijom i pod apsolutnom dominacijom beogradske vlasti. 

Pa, đe je zapelo?

Činjenično, takvog Milančetovog angažmana se ne bi prihvatio ni onaj vodeći beogradski Ćaci koji je prije neki dan „iznenada“ popio limenku u glavu. Jeste, baš onaj kojeg su poslije tog pića u beogradskom Urgentnom centru i u gluvo doba noći sačekali „iznenađeni“ srpski ministar zdravlja i kamere četiri „iznenađene“ televizije, dok je u dramatičnoj pozi u kolicima i bez vidnih povreda objašnjavao da mu se malo mućka i još nešto o strahotama života. 

Činjenično, Milanče nema pojma. Pri tome, valja imati u vidu činjenično stanje da je Milanče svoj karijerni domet ostvario u olakšavajućem štićenom društvu kusih i repatih ovdašnjih Ćacija koji su, za razliku od beogradskih i tamošnjeg šatorskog smještaja ispred Skupštine, zaglavili u samoj crnogorskoj Skupštini. A i crnogorskoj Vladi i na vodećim mjestima po crnogorskim javnim ustanovama i najznačajnijim crnogorskim preduzećima. 

Činjenično, Milanče je gori.