Milojko bez nalogodavca potonuo u političku opskurnost

Piše: Balša Knežević

Zbog neodlučnosti, sklonosti kalkulisanju i podložnosti malignim uticajima, Milojko Spajić pretvorio se u trgikomičnu marionetu, koja bez trunke autoriteta obavlja samo formalno funkciju predsjednika Vlade Crne Gore. U konstantnom strahu od svojih koalicionih partnera iz neočetničkog korpusa profesionalnih Srba na čelu sa Andrijom Mandićem, podložan ucjenama i sugestijama, upleo se u mrežu laži i populizma koji su postali esencija njegovog političkog djelovanja.

Spajićev premijerski mandat svodi se manje-više na to da u ime srpskog autokrate Aleksandra Vučića, SPC i Mandića formalno obavlja funkciju predsjednika crnogorske Vlade.

Čak ni pod pritiskom Evrope koja mu je odavno dala signal da ne želi restlove Demokratskog fronta (DF) i salonske neočetnike iz Demokrata u Vladi, Spajić nije smio da ova dva maligna politička entiteta izbaci iz izvršne vlasti. Na sastancima sa Mandićem je snishodljiv i preplašen, a jedino što njegovu vladu drži na okupu su truli kompromisi i činjenica da je uhljebio 60 odsto parazitskih interesnih grupa sa crnogorske političke scene, odnosno političke funkcionere sa užom i širom rodbinom.

Milojko aplaudira svom šefu

U takvom ambijentu laži, neispunjenih obećanja, demagogije i trulih kompromisa, razumljivo je da i građani uviđaju da je glas za populistički eksperiment Pokret Evropa sad (PES) bio promašena investicija. PES je lansiran u političku orbitu zahvaljujući američko-srpskim lobijima, a sada se zbog katastrofalne politike koju vodi nalazi u slobodnom padu i samo što se nije razbio o dno biračke podrške.

Kada se analiziraju rezultati posljednih izbora u nekolike crnogorske opštine, postaje jasno da su građani Budve, Gusinja, Podgorice, Kotora, Berana… pročitali Spajića i PES i shvatili da se radi o političkim prevarantima i jeftinim demagozima.

Ostao bez nalogodavca

Karijera osvjedočenog populiste Spajića od početka je bila na klimavim nogama, jer se još nakon 30. avgusta 2020. godine vidjelo da je nedorastao ministarskoj poziciji, a da ne govorimo o mjestu premijera.

Ipak, njegovo posrnuće naglo je ubrzano kada je u maju prošle godine njegov nalogodavac Gabrijel Eskobar smijenjen sa pozicije američkog izaslanika za Zapadni Balkan.

Gabrijel Eskobar i Kristofer Hil

Portal Aktuelno još uoči odlaska Eskobara najavio ono čemu danas svjedočimo – da će Spajić kada ostane bez svog američkog nalogodavca ”u narednom periodu biti u još većoj konfuziji, neodlučnosti i stanju političkog kukavičluka nego što je to do sad bio slučaj”. I ova prognoza naše medijske kuće pokazala se kao apsolutno tačna – Spajić je upleten u mrežu laži i populizma iz koje više ne može da izađe, dok živi u konstantnom strahu od Beograda i izaslanika velikosrpske politike za Crnu Goru predvođenih Andrijom Mandićem.

Spajića su do pozicije premijera forsirali američko-srpski lobiji preko garniture CIA-a. On je bio direktni resurs Gabrijela Eskobara, koji je inače, uz bivšeg ambasadora SAD u Beogradu Kristofera Hila, bio glavni čovjek Aleksandra Vučića u regionu.

Da je Spajić njegov „resurs“ potvrdio i sam Eskobar, prilikom posjete Crnoj Gori u martu prošle godine, kada je i dalje bio na funkciji izaslanika SAD za Zapadni Balkan. Eskobar je tada na zajedničkoj konferenciji za medije sa Spajićem, maltene naredio da aktuelnog premijera svi treba da slušamo, poručivši da je ’’Vlada pod vođstvom Spajića već učinila ogromne korake’’. U prevodu – Spajić je dobio pohvale jer je odličan poslušnik.

Kako smo ranije pisali „prijateljstvo“ Eskobara i Spajića datira još mnogo prije nego što je ovaj priučeni diletant izašao iz anonimnosti i postao ministar u vladi Zdravka Krivokapića. Naši diplomatski izvori potvrdili su da su Eskobar i Spajić uspostavili kontakt još prije devet godina, pa je stoga sasvim normalno što je formalni premijer potpuno pogubljen od kad nema Eskobara da mu „sugeriše“ što da radi.

Kad nema Eskobara, prima naloge od operativaca u mantijama

Vučićeva ekipa

A kada je u pitanju Eskobarova agenda za Zapadni Balkan, gdje je bio izaslanik, tu nije bilo prevelike dileme. Osim što je podržavao srpskog autokratu Aleksandra Vučića, Eskobar je najzaslužniji što su velikosrpske, putinističke političke snage iz bivšeg Demokratskog fronta manjinski podržale Spajićevu Vladu i što je četnički vojvoda, osvjedočeni putinista Andrija Mandić došao na mjesto predsjednika Skupštine.

Eskobar je dao nalog Spajiću da prihvati manjinsku podršku bivšeg DF-a, dok je zvanično američka diplomatija preko ambasadorke u Podgorici Džudi Rajzing Rajnke zauzela sasvim drugačiji stav – saopštenjem za javnost se ogradila i osudila ulazak proruskih, velikosrpskih snaga u Vladu. To je naravno bila samo predstava za javnost.

Spajić je morao da posluša Eskobara, jer crnogorski premijer je školski primjer marionete koja je postavljena da sluša naloge i postupa kako mu se naredi, bez pogovora.

Odlazak Eskobara sa mjesta izaslanika za Zapadni Balkan sa aspekta crnogorskih interesa je pozitivan događaj, jer ekipa koju je on postavio da vlada u Crnoj Gori, garant je stagnacije evropskih integracija i posvećenosti putu integracije u „srpski svet“.

Međutim, kada je u pitanju karijera formalnog premijera, priča je sasvim drugačija. Nakon odlaska Eskobara, Spajić je potpuno potonuo, izgubivši i ono malo integriteta kojeg je imao. Time je dokazao da je njegov najveći domet u politici da bude isprepadani, ucijenjeni poslušnik, odnosno marioneta opskurnih lobija i korumpiranih političkih, paravjerskih i obavještajno-bezbjednosnih krugova.