Pa, čime su to zaslužili?

piše: Željko Vukmirović

Produkcija destabilizacije Crne Gore je u teškom neredu. Težnja Evrope da sredi stvari po obodima Unije deprimirala je ovdašnje prosrpske i proruske političare. Sada, kao viđene i pokorne izvršioce naloga već poodavno pogubljenog srbijanskog predsjednika Vučića, nimalo ih nije teško zamisliti kako razbijaju glavu s pogledom na toliko dobre volje i evropske tolerancije koja iz Brisela stiže u Crnu Goru.

Pa, čime su to zaslužili?

Toliko počinjenih neposrednih šteta, toliko protraćenog novca i vremena, toliko isprovociranih incidenata, toliko „seoskih tema“, toliko oholosti natrljane na nos svakom iole mislećem biću u Crnoj Gori i – ništa. Sada, sa tim evropskim angažmanom koji u najboljoj vjeri vidi Crnu Goru kao konkretnog sljedećeg člana EU, sav njihov trud izgleda kao tresak o pod, razbijanje u paramparčad. 

Pa, čime su to zaslužili?

A imali su samo jedan suštinski posao koji im je Vučić dao. Da Crna Gora i Evropa nikada ne budu u istoj i afirmativnoj rečenici. I to nisu uspjeli da ostvare. 

Zato i ne čudi inicijativa da se iz opusa bulažnjenja Milana Kneževića o kolektoru posebno promoviše zamisao o slanju ljudi pred bagere. Uostalom, ako je jedan osmišljeno propraćeni ulični incident sa noževima uzdignut do međunarodnog statusa i razrešenja koje podrazumjeva nove troškove i gubitke po državu, onda jedna solidna organizacija protivljenja državnim i društvenim interesima ne bi smjela da ima nekih većih problema u realizaciji. A i za razliku od tuče s noževima, golim rukama na bager je čista klasika. 

Kulminaciju postojeće produkcije destabilizacije zemlje, bez sumnje, predstavlja revija straha. Ovaj obogaćeni i opunomoćeni dio programa nudi nastupe raznih asova i zvijezda ovdašnje političke scene. Strah je vezivno tkivo. Od utjerivača straha do dibidus prestravljenih diletanata. Ultimativnu dinamiku obezbjeđuje činjenica da gotovo nema lika u vladajućem poretku koji ne drhti za sopstvenu poziciju. 

Najgori su oni koji se prave da im nije ništa. Ili, još gore, oni koji su uvjereni da njih treba neko da se plaši. I tako Spajke i njegov čuveni „potpredsjednik predsjednika Vlade“ Ljaljo zaziru od bilo kakvog narušavanja kombinacije sa Rajom, dok Rajo opet ne može da sjedi s mirom jer zna da ima posla sa Spajketom i Ljaljom. I zasigurno ne može pouzdano da zna koji bi ga od njih dvojice radije prodao. 

Posebne čari podsmijeha za ovo prestravljeno društvo opslužuje Milanče sa svojim prežvakanim pričama. Vjerujući valjda da se niko ne sjeća kako su upravo ministri iz njegove partije DNP glasali za Prostorno urbanistički plan koji predviđa izgradnju Postrojenja za prečišćavanje otpadnih voda u Botunu, Milanče prijeti napuštanjem vlasti u Podgorici. Doslovce, to se odnosilo na trenutak „kada policija uhapsi jedno dijete, jednog čovjeka“ koji se protive izgradnji kolektora. O tome zašto bi ijedno dijete bilo odgovorno za političku nemoć i farsu neke prosrpske i proruske partije u vladajućoj koaliciji, vjerovatno nikada nećemo saznati. Osim zaključka – neće Milanče niđe. 

Tek, zimsku idilu i ugodan sezonski boravak političkih uhljebljenika na zauzetim pozicijama u vlasti, uz malu pomoć iskušanih galamdžija i huškača iz vladajućih partija, moglo bi da obezbjedi nešto golorukog svijeta koje bi bilo voljno da naruši legitiman državni projekat. Jeftinijeg izlaska iz problema niko od vodećih zvaničnika nije mogao ni da zamisli. 

Pa, čime su to zaslužili?