Plakaću sjutra…

piše: Željko Vukmirović

Politička podrška Andriji Mandiću stiže sa svih strana. I to je najaktuelnija predstava na repertoaru iz produkcije miješanja u unutrašnje stvari crnogorske države. Čak, reklamira se kao spektakl, dok se Raju Evropi, kao čuvenom „prozapadnom srpskom nacionalisti iz Crne Gore“ pripisuju nadnaravne moći i servira nova glumačka rola za razvaljivanje u najavi. Marketinški, mogli bi da pričamo o blokbasteru. A i da je Rajo pečen za ulogu života. 

Bez naročitih iznenađenja, predprodukcijske detalje odradili su Vulin i Vučić. Iz srca važeće srpske politike prema Crnoj Gori stigle su prve odrednice budućeg zabavnog projekta mazanja očiju. 

Prvo je Vulin krenuo sa pohvalama za prosrpskog i proruskog poslanika Milana Kneževića koji je već duže vremena zaglavljen u sferi ismijavanja i ovdašnje sprdnje. A onda je i niotkuda iskopao doktora Vladimira Dobričanina koji se bez ikakve relevantne javne i društvene podrške politički reklamira promovišući upravo tendencije sadašnje srpske političke vrhuške. U prevodu, Vulin ih je izvukao iz debelog ofsajda i totalne beskorisnosti. 

Ipak, ništa bez Vučića. Njega su, pak, lično magnovenje i sustigle frustracije sa svih strana još jednom odvele u starom pravcu uvijek vrijedne razigravanja netrpeljivosti prema Hrvatskoj, da bi već pohabani i ozbiljno lokalizovani Milanče sa titulom persona non grata poslužio kao jedini oblik političkog života vrijedan Vučićeve naklonosti. 

Rajo Evropa se nigdje ne spominje. I to se može smatrati najvećom uslugom koju su Vulin i Vučić mogli da mu učine. Ovaj scenarijski obrt je, dakako, umnogome doprinio da predstava sa Rajom kao budućim vođom evropske Crne Gore zagolica maštu pratilaca balkanskih dešavanja. I još malo soli nije na odmet. Mada, „metni dosta toga luka“ iz recepta za spremanje domaćeg krapa, nameće se primjerenijim opisom svega što bi trebalo da progutamo. Uz napomenu da je krap Crna Gora. Bez nedoumica. 

Evropa, koja je preuzela liderstvo u određivanju sudbine crnogorske države, prema istom scenariju, trebalo bi da prihvati izbor Raja, kao raspoloživog kandidata, za svoje ciljeve. Peglanje štete koja je pričinjena Crnoj Gori sa projektom „ne damo svetinje“ i tolerisanjem uloge srpske crkve u kreiranju sadašnje crnogorske vlasti ionako bi, zajedno s Rajom, navodno, mogla da se odradi – kad sve se desi i prođe. O jednom trošku. 

Taj epilog ispada kao ono od Skarlet O’Hara – plakaću sjutra… 

A to je, priznaćete, jedan od najboljih završetaka nekog umjetničkog ostvarenja, ikada. 

Do tada, Rajo može lagano da servisira domaće opstrukcije u lokalu. Tako da ‘ladno prolaze i lakrdija po Botunu i ludovanje po Pljevljima i četnikovanje po Nikšiću i nabavka srpskih zastava za crnogorsku opštinu Berane. Jedna satenska, obavezno. Nešto kao, sitnice koje život znače. 

Baš one koje bi mogle da nam upropaste živote za sasvim izvjestan period. I baš one u kojoj jedna fingirana priča o rascjepu među prosrpskim strankama u Crnoj Gori postaje prihvatljiva za Evropu. 

Blokbaster Rajo Evropa je u ozbiljnoj igri.

Spremite maramice…