TREĆA (NE)SREĆA: Da li će Spajiću uspjeti ono što nije ni Šišmakovu i Popovu?

Piše: Balša Knežević

Blizu je! Toliko blizu da gotovo može da osjeti miris tapacirane kožne fotelje predsjednika Skupštine u kojoj njegova ravnogorska zadnjica, izmorena decenijama profesionalnog srbovanja, konačno treba da nađe željno iščekivanu političku satisfakciju. Ukoliko uspije, to bi bio zaista istorijski, trijumfalni momenat osvete nad svim  karmičkim nepravdama koje je preko svojih stamenih leđa, prekaljeni neočetnički najamnik Andrija Rajo Mandić, prevalio tokom stotina epizoda (ne)slavne političke karijere.

Ulična potucanja, javne pljuvačine, licemjerje, demagogija, agresija, privođenja, prijetnje začinjene periodičnim makljažama i tučnjavama, patnja nakon metamorfoze u lažnog pomiritelja prilikom predsjedničke kampanje… Sve to konačno može da dobije trijumfalni epilog u vidu ustoličenja vožda profesionalnog srpstva Mandića za predsjednika crnogorske Skupštine!

Izmoreni mandatar Milojko Spajić, iscijeđen kao mojanovićki limun mjesečar, sinoć je nakon što je završen sastanak konstituenata buduće skupštinske većine, nekako jedva progovorio da je okupljanje ”bilo konstruktivno”. Nakon sastanka čiju je velikosrpsku aromu djelovanja zvaničnog Beograda kvarilo samo kratko prisustvo dijela predstavnika manjinskih naroda, Spajić je melanholičnim glasom poručio da su ”odredili dinamiku sledećih koraka i sada radimo na kreiranju Sporazuma”.

Spajić je sinoć zaista djelovao utučenije nego onomad kad su ga isti ovi likovi od kojih očekuje podršku za formiranje vlade, raskubali aferom Do Kvon, režiranom iz Beograda.

Ali mandatarova utučenost je krajnje čudna kada se uzme u obzir da je na pragu da ostvari istorijski podvig koji prije njega nije pošao za rukom ni centrima velikosrpstva u Beogradu, ni američkoj administraciji 2007. godine, ali ni putinističkom ”obavještajno-bezbjednosnom podzemlju” 2016. godine. Pozicioniranje Vučićevog i Putinovog najiskusnijeg operativca, prve violine u crnogorskoj filharmoniji profesionalnog srpstva Andrije Mandića na mjesto predsjednika crnogorskog parlamenta je toliko blizu realizacije da se već gotovo osjeća u vazduhu!

Eventualni izbor vojvode Raja (Obilića) na čelo crnogorske Skupštine, koji bi bio nadasve istorijski, značio bi otklon državne politike od prozapadnog puta i euroatlantske agende, ako to više uopšte i nešto znači. Čovjek koji je rekao da Putina doživljava kao svog predsjednika, koji je dugogodišnji saradnik svih autokratskih režima u Srbiji, a posebno ovog Vučićevog, postao bi član Savjeta za odbranu i bezbjednost države koja je članica NATO saveza i imao bi uvid u strogo povjerljiva dokumenta zapadnih obavještajno-bezbjednosnih službi. Ako to više ikoga uopšte i zanima na Zapadu koji je, kako se čini, zaboravio na Balkan…

Šlag na torti u ovom podvigu Spajića i njegovih saradnika, ako se Mandić izabere, bio bi to što je popularni Rajo osumnjičen u postupku za pokušaj terorizma na dan izbora 2016. godine, uz to postoji i sitnica da mu je prvostepeno presuđeno pet godina zatvora.

Da je uspio teroristički napad 2016. godine, Mandić bi zasigurno bio projektovan za jednog od političkih perjanica nove vlasti u Crnoj Gori koja bi bila oslobođena uticaja mrskog Zapada i NATO-a u koji nikad ne bi ulazila. Stoga, ako bude izabran na čelo parlamenata, treba odati priznanje Spajiću i njegovom PES-u, jer bi uspjeli u nečemu što nije pošlo za rukom ni pripadnicima putinističkog obavještajno-bezbjednosnog podzemlja, Vladimiru Popovu i Eduardu Šišmakovu – da ustoliče Raja na visoku državnu funkciju.

Takođe, treba podsjetiti da je i američka ambasada razmatrala mogućnost da Mandića postavi na neku visoku državnu funkciju. Prema podacima Vikiliksa objavljenim 2011. godine, Mandić je 2007. godine u Američkoj ambasadi dao obećanje da će uvesti Crnu Goru u NATO, ako mu  pomognu da sruši tadašnji režim DPS-a. Vojvoda je, prema podacima Vikiliksa, čak pokušao da ubijedi rukovodstvo svoje partije da podrži ulazak Crne Gore u NATO, ali se to izjalovilo.

Uz ova dva najupečtljivija slučaja treba dodati da se zvanični Beograd i nezvanična Moskva već godinama koriste svim finansijskim, obavještajnim, propagandnim i subverzivnim silama da Mandića proguraju na neku visoku državnu funkciju.

Ako sve to uzmemo u obzir onda je jasno na pragu kolikog je ”uspjeha” Spajić, koji bi za Raja bio ”treća sreća” a za Crnu Goru, treća (ne)sreća. Ali sebično bi bilo da mandatar uzme sve zasluge ukoliko Mandić u bliskoj budućnosti i zaista zasjedne na čelo parlamenta. Veliki dio zasluga ide i mandatarevom ”saborcu” na mjestu predsjednika Crne Gore Jakovu Milatoviću, njegovim ljudima u PES-u i premijeru u vječitom tehničkom mandatu Dritanu Abazoviću koji su po nalogu Beograda i Ace Vučića činili sve da Spajiću zagorčaju život tokom pregovora, ne bi li ugurali Raja i družinu u vlast.

Uspjeh je utoliko veći što su čak i izaslanik SAD za Zapadni Balkan Gabrijel Eskobar i ambasadorka SAD u Crnoj Gori Džudi Rajzing Rajnke jasno povukli ”crvenu liniju” poručivši da ne žele upokojeni DF u Vladi. Eskobar je kazao da je ”potrebno izbjeći da u crnogorsku vladu uđe antizapadna stranka”. Tu je naravno mislio na Mandića i njegov upokojeni DF.  Rajnke je bila još eksplicitnija poručivši da ”bivše članice Demokratskog fronta nijesu partneri Vašingtona”.

Kada su to kazali pripadnici diplomatskog kora, koji je posljednje tri godine bio toliko tolerantan na velikosrpski nacionalizam i zveckanje oružjem Beograda, koji se pretvorio u ispostavu Putinove politike, onda je jasno da su i oni shvatili koliko su omanuli u procjenama.

Ali dobro, makar će njihov kolega, ambasador SAD u Beogradu Kristofer Hil biti zadovoljan ako Mandić i stvarno zasjedne u fotelju predsjednika crnogorske Skupštine. Možda će malo i odahnuti jer je svom intimusu, sprskom autokrati na čelu kriminalno-terorističkog režima u Beogradu, Aleksandru Vučiću, učinio jedan konkretni i veliki ustupak kad je u pitanju integracija Crne Gore u ”srpski svet”, i njena faktička izolacija od evroatlantskih struktura.