VUČIĆ SVJESTAN DA JE IZGUBIO MOĆ: Šta dalje uraditi da bi se Srbija i region konačno oslobodili?

Iako su u subotu na teritoriji Evrope organizovani protesti u Mađarskoj, Rumuniji i Italiji, najveću medijsku pažnju privukli su demonstranti u Srbiji. I za to postoji dobar razlog. 

U Budimpešti su protestovali protiv Vlade Viktora Orbana, dok su na ulicama Bukurešta i Rima građani zahtijevali proevropsku budućnost i iskazivali protivljenje proruskom uticaju, kao i potezima administracije američkog predsjednika Donalda Trampa. 

Međutim, vodeći evropski i svjetski mediji su u subotu sa najvećom pažnjom izvještavali o masovnom skupu u Beogradu, a društvene mreže su bile preplavljene snimcima glavnog grada Srbije. Sa skupa za koji se procjenjuje da je bio najbrojniji u istoriji Srbije, poslata je ultimativna poruka Aleksandru Vučiću da više ništa od njega ne zavisi i da se više ne pita.

Da je shvatio u kakvom je položaju, vidjelo se i u obraćanju kasno u subotu, kada je srpski autokrata pokušao da izgleda smireno i bezbrižno, ali ipak nije mogao da sakrije šok, priličan nedostatak kontrole, razočarenje i strah. Vučić nije samo bio zabrinut zbog masovnosti protesta, već i zbog činjenice da nije uspio da isprovocira incident većih razmjera i studente u blokadi proglasi za nasilnike, što mu je i bio primarni plan. 

Najmasovniji protest u istoriji Srbije usmjeren protiv Vučića

Dizanje tenzija

Danima pred protest 15. Marta su Vučić, njegovi lojalisti i „ćaci“ pokušavali na sve načine da dignu tenzije i da isprepadaju narod horor-pričama o nasilju koje spremaju organizatori protesta. Njegova propagandna mašinerija nastojala je da okupljanje u subotu predstavi kao dan D za odbranu Srbije, pokušaj obojene revolucije i kao događaj na kojem će doći do sukoba i nasilja, iako na protestima koje studenti organizuju mjesecima nije viđen nijedan incident. 

U cilju podizanja tenzija Vučić i njegovi „ćaci“zauzeli su obližnji park i predstavljali se kao grupa studenata koja navodno žele da uče, a podršku su im dali ultradesničari i pripadnici nekadašnje, ozloglašene jedinice “crvene beretke” koja se dovodi u vezu sa mnogim kriminalnim radnjama, između ostalog i sa ubistvom srpskog premijera Zorana Đinđića 2003. godine. 

Dokaz da Vučićev režim nije znao što da radi suočen sa masovnim opštenarodnim revoltom je i upotreba zvučnog topa od strane policije, koju srpski autorkata negira i pored hiljada svjedoka koji su na svojoj koži osjetili dejstvo ovog oružja. 

Više nema moć

Ko je iole upoznat sa sistemom Vučićeve vladavine zna da je najvažniji segment te zlokobne, kakistokratske mašinerije – propaganda. Subotnji protest stoga ima još veći značaj jer je sa propagandnog aspekta Vučić doživio debakl i toga je svjestan. 

Vučić i njegovi ćaci iz Crne Gore

Nakon 15. marta došao je 16. mart i vrijeme u Srbiji nije stalo, niti se desio bilo kakav veći sukob koji je Vučić priželjkivao da bi sebe predstavio kao spasitelja srpskog naroda od „anarhističkih hordi zla“. 

Sav taj Vučićev bijes, agresivnost, propaganda, angažovanje lojalista i ćacija, uz zvučni top koji je iskorišćen protiv sopstvenog naroda, samo su ojačali studente. 

Ipak, Vučić nije toliko glup, shvatio je da je potvrđeno ono o čemu se spekuliše već mjesecima – da on više nema MOĆ i da je ona sada u rukama naroda. To je za njega najgora varijanta, jer se moć preselila kod studenata, odnosno mladih ljudi koji nemaju ništa kompromitujuće čime bi Vučićevi BIA lojalisti mogli da ih ucijene. Propaganda, pokušaji zastrašivanja i korumpiranja stoga nijesu opcija. 

Šta dalje?

Vučić je uspio da okrene protiv sebe najviše naroda od svih njegovih prethodnika jer svjedoci tvrde da ovoliko ljudi nije bilo ni na protestima 5. oktobra 2000. kada je pao Slobodan Milošević. Vučić je tada bio šef Miloševićeve propagande, pa je iz prve ruke mogao da posvjedoči kako je narod na ulicama 5. oktobra oduzeo svu moć jednom posrnulom diktatoru. 

Sada, nakon četiri mjeseca protesta, jasno je da je bunt u Srbiji prevazišao prvobitne zahtjeve koji su bili zasnovani na rasvjetljavanju činjenica vezanih za tragediju na Željezničkoj stanici u Novom Sadu u kojoj je stradalo 15 nedužnih osoba.

Koga će Spajić gledati pogledom punim ljubavi i divljenja kad Oskar ode?

Pitanje koje sada čitava srpska, ali i regionalna javnost postavlja je – šta nakon subote? Kako iskoristiti energiju stotina hiljada ljudi koji su jasno rekli ne destruktivnom, kriminogeno-hegemonističkom režimu pomahnitalog autokrate?

Dio odgovora je stigao na dan protesta kada su studenti u obraćanjima vrlo precizno navodili sva zanimanja i pozvali građane da im pruže podršku. Iako to nijesu direktno rekli, predviđa se da će naredni korak najvjerovatnije biti poziv na generalni štrajk. Pitanje je međutim da li je to dovoljno i da li je uopšte moguće u tome uspjeti?

Prelazna vlada i izbori

Ukoliko se ubrzo ne konkretizuju zahtjevi studenata, sva energija, ma koliko god intenzivna bila, biće prosuta i ovi protesti će završiti kao i mnogi prije njih koji su izmrcvareni bestidnim manipulacijama Vučićeve vlasti i njegovom propagandom. 

Skupština Srbije juče je konstatovala ostavku premijera Miloša Vučevića, a od danas i formalno počinje da teče rok za formiranje nove vlade Srbije. Rok za to je 18. april, a ako ako se to ne dogodi, druga opcija su vanredni izbori.

Vrh piramide zla koja uništava srpski narod

Jasno je da narod u Srbiji sada ima moć, ali tu moć je potrebno konkretizovati na izborima, koji ovoga puta ne smiju biti održani pod Vučićevim uslovima propagande, izbornog turizma, manipulacija, podmićivanja i zastrašivanja. Stoga je prelazna, odnosno tehnička vlada čiji bi jedini zadatak bio da organizuje istinski fer izbore, jedini logičan i konkretan put koji može dovesti do smjene srpskog autokrate, čime bi i region, posebno Crna Gora, bili rasterećeni njegovog malignog uticaja. 

Zato se Vučić kao đavo od krsta boji fer izbora. I zato je na sjednici organa SNS-a kazao da „dok je živ neće potpisati prelaznu vladu“. Takav stav sasvim je očekivan, jer prelazna vlada u punom smislu te riječi značila bi fer izbore, koje bi Vučić i njegov SNS sigurno izgubili. A promjene u Srbiji nijesu značajne samo za tu državu, već za cijeli region koji je u destabilizatorskim kandžama kriminogenog, autokratskog režima čija je personifikacija Aleksandar Vučić.

Komentar Uredništva