Krvavo ustoličenje na Cetinju – vječna sramota crkve Srbije

Malo je datuma koji će u crnogorskoj istoriji biti povezivani sa sramotom i beščašćem kao što je to slučaj sa 5. septembrom. Na taj datum 2021. godine Jovan Mićović, alijas Joanikije uz nezapamćenu vojno-policijsku logističku pomoć izdajničke vlade, po nalogu zvaničnog Beograda, na silu je ustoličen u Cetinjskom manasitru. Njega je ustoličio šef Crkve Srbije Porfirije Perić. Ustoličenje će se pamtiti po prolivenoj krvi, neredima, nezapamćenom broju policajaca…

Domaća i regionalna javnost ostale su zgranute scenama koje su se odvijale prije četiri godine u Prijestonici, gdje je po nalogu strane države Srbije, izdajnička vlast sprovela nezabilježeno, sramno nasilje nad svojim građanima da bi srpskom popu Mićoviću omogućili da na silu sjedne na tron Svetog Petra Cetinskog.

Tadašnja izdajnička vlast po nalogu Beograda, pucala je na svoje građane, trovala ih suzavcem, zasipala šok bombama, gurala, ponižavala…

Mićoviću i njegovom šefu Periću nije smetalo što su helikopterom dovedeni na Cetinje, zatim u pratnji specijalaca, prekriveni pancir-ćebetom kao zadnji kriminalaci uvedeni u Cetinjski manastir, koji je bio prepun kriminalaca pod oružjem.

Jasno je da tadašnji postupak nije bio ništa drugo nego nasilno zauzimanje trona Svetog Petra Cetinjskog po nalogu strane države, a pamtiće se po prolivenoj krvi, neredima, barikadama, sukobima, nezapamćenom broju policajaca…

Policija se iživljavala nad građanima

Očekivano, svi politički djelatnici u Crnoj Gori upirali su prst jedni u druge optužujući se međusobno za nemile scene, prolivenu krv, suzavac, šok bombe… Ipak, jasno je da su za nered odgovorni oni koji su tada bili na vlasti – prije svega tadašnji premijer Zdravko Krivokapić i njegov potpredsjednik Dritan Abazović za koga se kasnije ispostavilo da je direktni saradnik srpske BIA, SPC i potrčko režima u Beogradu.

Oni, od kad su zasjeli na pozicije moći, svojom servilnošću drugoj državi i nesposobnošću, podgrijavali su tenzije i uporno omalovažavali većinsku Crnu Goru nazivajući je ”DPS kriminalcima” koji nemaju budućnost i koji ne mogu da spavaju.

Krivokapić i Abazović su prije četiri godine dali povod policiji za brutalno nasilje, plasirajući bestidnu laž da su pripadnici Uprave policije napadnuti molotovljevim koktelima.

Što se tiče Joanikija, on će ostati upisan u istoriju beščašća kao jedini navodni duhovnik koji je po cijenu krvoprolića insistirao na zadovoljenju kaprica za ustoličenjem u Cetinjskom manastiru. Ti kaprici su podgrijavani od zlokobnih sila zvaničnog Beograda, koji je 5. septembra 2021. otvoreno otkrio osvajačke i uništiteljske namjere prema Crnoj Gori, koje danas doživljavaju vrhunac.

Zdravko Krivokapić i Dritan Abazović

Ali takođe treba pomenuti da su građani Crne Gore, na današnji dan prije četiri godine pokazali dostojan otpor poniženju i nasilnoj hegemoniji i poslali poruku da Crnogorci neće trpjeti tuđu čizmu i nesposobne izdajnike koji su za ugodno ustoličenje popa okupatorske crkve spremni na izbijanje građanskog rata.

Što se tiče crkve Srbije, ona je prije četiri godine, kao nebrojeno puta do tada pokazala da je odlična u ratnohuškačkom poslu i da je nezamjenjivi inspirator krvoprolića i zločina! Ova militaristička organizacija ipak je na teži način shvatila da nasilnički čin koji se odvijao 5. septembra 2021. nije bilo ustoličenje duhovnika – već bruka za čitavo hrišćanstvo i degradacija pravoslavlja na nivo ekstremističkog, paganskog praznovjerja u službi velikosrpske hegemonije!

I zaista, takozvana SPC nikad nije bila ista u očima svojih vjernika nakon bruke na Cetinju, a prema podacima sa popisa sad ima podršku svega oko 13 odsto pravoslavnih vjernika. Najveći dio pravoslavaca u Crnoj Gori na popisu su se faktički izjasnili kao pripadnici Pravoslavne crkve u Crnoj Gori. Ispostavilo se da su sva dešavanja i krvoproliće koje se desilo prije četiri godine, poslužili da ljudima konačno otvore oči kada je u pitanju ova organizacija koja nažalost i dalje ima ogroman uticaj u državi, zahvaljujući korumpiranoj i servilnoj vlasti. Ali ni to neće trajati još dugo…

Redakcijski komentar