PARAVJERSKE ORGANIZACIJE I OBAVJEŠTAJNE SLUŽBE (II): Operativni rad ”Pukovnika” bez premca, ”Vrač” ga izdao nakon smrti

Piše: Balša Knežević

Paravjerske organizacije koje se predstavljaju kao ”srpska pravoslavna”  i “ruska pravoslavna” decenijama se dovode u vezu sa tajnim službama, a prostor Zapadnog Balkana predstavlja područje na kojem je uticaj obavještajno-bezbjednosne agitacije tih takozvanih ”crkava” izrazito prisutan već duži vremenski period.

Portal Aktuelno juče je pisao o vezi između Ruske pravoslavne crkve (RPC) njenog šefa Kirila Gunđajeva, sa svetosavskom sektom (SS) koja na teritoriji Zapadnog Balkana djeluje pod operativnim akronimom SPC, i njenim čelnicima Prvoslavom Perićem i Jovanom Mićovićem.

Operativci u mantijama su najbolji terenski agenti, jer im narod vjeruje i u svojoj naivnosti misli da se radi o ’’božijim izaslanicima’’ koji imaju ’’časne’’ namjere, ne sluteći pri tom da u većini slučajeva oni samo prikupljaju informacije i podatke o ’’raspoloženju naroda’’ i dalje prosljeđuju pretpostavljenima ili direktno u centralu.

Njihove aktivnosti podrazumijevaju prikupljanje informacija, terenski i operativni rad, kao i političku agitaciju, sve u cilju hibridne destabilizacije određene zemlje i sprovođenja velikodržavnih, geopolitičkih aspiracija. Takozvani popovi takođe imaju za cilj i ideološko-nacionalni terenski inžinjering stanovništva, koji sprovode propagandom, lažima i zloupotrebom vjerskih učenja.

Kada govorimo o ideološko-nacionalnom inižinjeringu, agitaciji i propagandi jedan visokorangirani operativac koji je decenijama djelovao na teritoriji Crne Gore je bez premca – Risto Radović poznat pod zvaničnim operativnim nazivom Amfilohije, i pod nezvaničnim ”Pukovnik”.

”Pukovnik” dolazi na tron klasičnim pučem u režiji službi

Za pokojnog visokorangiranog operativca u mantiji Rista Amfilohija Radovića decenijama se spekulisalo da je u veoma bliskim odnosima sa jugoslovenskim, a kasnije i sa srpskim tajnim službama, a tu se prije svega pominju UDBA, KOS (vojna kontraobavještajna služba) i sadašnja BIA.

Radović je za života bio poznat pod nadimkom „PUKOVNIK” – koji se koristio radi asocijacije na njegovo navodno kodno ime zavedeno u registrima neke od jugoslovenskih tajnih službi.

Bez obzira da li je stvarno bio zaveden pod kodnim nazivom ”Pukovnik” ili mu je to bio samo kolokvijalni nadimak, Radović je svojim operativnim radom na širenju velikosrpskog nacionalizma u Crnoj Gori taj naziv zaista zaslužio.

Amfilohije je na mjesto prvog čovjeka crnogorske filijale svetosavske sekte, takozvane Mitropolije crnogorsko-primorske došao 1990. godine smjenivši mimo svih crkvenih običaja tada još uvijek živog mitropolita Danila Dajkovića, u klasičnom puču u organizaciji KOS-a. Kako se tada spekulisalo, Dajković zbog svoje blage hrišćanske naravi nije odgovarao arhitektama rata i velikosrpstva kojima je trebao energični širitelj govora mržnje čiji je osnovni zadatak bio širenje velikosrpstva sa krajnim ciljem uništenja države Crne Gore i etničko čišćenje Crnogoraca.

Tokom jugoslovenskih ratova bio je u bliskim odnosima sa ratnim zločincima Radovanom Karadžićem i Željkom Ražnatovićem Arkanom, koga je početkom 90-ih i dočekivao ispred Cetinjskog manastira. Za njegovog mandata ova crnogroska svetinja pretvorena je u paravojni štab za ratna i operativno-obavještajna dejstva.

Priznao veze sa tajnim službama

Amfilohiju je čak i priznao da je bio povezan sa tajnim službama, konkretno jugoslovenskom UDBA-om. On je u intervjuu za Nedeljnik u aprilu 2018. kazao da mu je ova služba „na neki način”, omogućila da dobije pasoš i ode u inostranstvo iako nije služio vojsku.

S obzirom da je za muškarca u SFRJ bilo nemoguće da dobije pasoš, a da nije odslužio vojni rok, Amfilohije je za „Nedeljnik” priznao da je 1963. u inostranstvo otišao uz pomoć osoba iz UDBE.

„Imao sam mnogo nevolja. Bio sam smatran opozicijom od 1953. godine. Zbog toga sam morao da idem u inostranstvo. A sa mukom sam išao. Prvo mi nisu davali pasoš. Jedva sam uspeo, i to preko nekih UDBAŠA, mojih rođaka, koji su mi to omogućili, da odem u Švajcarsku, pa u Rim, Grčku”, rekao je Radović u intervjuu iz 2018. godine. Nije poznato da li je to izjavio jer se kaje i jer je želio da pred kraj života ”olakša dušu”, ali se spekuliše da je upravo 1963. kao mladić vrbovan za obavještajno-agitatorski rad.

Fantastični rezultati

Da srpske službe nijesu pogriješile angažovanjem ”Pukovnika” kao šefa propagandno-obavještajne agitatorske agende u cilju velikorspskog nacionalnog inžinjeringa na području Crne Gore, govore i rezultati.

Broj Srba na popisu u Crnoj Gori iz 1991. iznosio je 9,34 odsto, da bi instaliranjem Amfilohija kao predvodnika velikosrpskog inžinjeringa, ta cifra do sljedećeg popisa 2003. godine porasla na fascinantnih 31,99 odsto! Sljedeći popis broj profesionalnih Srba se zahvaljujući prije svega Radoviću i njegovoj takozvanoj SPC, kao glavnoj subverzivnoj ispostavi zvaničnog Beograda i nezvanične Moskve održao na respektabilnih 28,73 odsto.

Nakon što je izabran za šefa crnogorske filijale takozvane SPC u decembru 1990. godine sagradio je i obnovio više od 650 crkava i manastira, koji služe kao operativne baze za subverzivna, paravojna i kriminalna djelovanja protiv države Crne Gore. Takođe je uspio da podigne broj operativaca u mantijama kojih je 1991. godine bilo 19 u Crnoj Gori na oko 3.000 koliko ih ima danas! Osnovao je glasilo velikosrpske propagande ”Svetigoru” i obnovio Bogosloviju na Cetinju gdje se školuju mladi operativci.

Najpoznatija diverzantska akcija koju je organizovao je postavljanje metalnog kontejnera na Rumiji, koja je do tada bila simbol vjerskog i multikulturalnog sklada u Crnoj Gori.

Metalni objekat na vrh Rumije je donijet u vrijeme zahuktavanja političkih priprema za referendum 31. jula 2005. godine, a ova akcija svetosavske sekte, njenih beogradskih nalogodavaca i vojno-bezbjednosnih izvršilaca, pod Amfilohijevom koordinacijom, imala je za cilj izazivanje građanskog rata.

(Ne)dostojni nasljednik

Jasno je da takozvana SPC i obavještajne službe koje su sa njom povezane nikad neće imati operativca kalibra Amfilohija Radovića. Ali ovom prilikom treba pomenuti čovjeka koji se nakon smrti Amfilohija u oktobru 2020. od korone, svojim subverzivnim djelovanjem izdvojio kao prvi operativac svetosavske sekte – Velibora Džomića.

Džomić, koji je prekaljen u Radovićevoj obavještajno-agitatorskoj školi,  je već decenijama poznat kao operativac tajnih službi i čovjek koji je važio za najvećeg biznismena u crkvi. Srpski književnik i jedan od očeva velikosrpstva Dobrica Ćosić ga je u jednoj svojoj knjizi nazvao ‘bitangom, pokvarenjakom i mračnjakom’, dovodeći ga u vezu sa tajnim službama i ističući da je ‘agent provokator’.

Osim što je obavljao prljave poslove lobiranja protiv Zakona o slobodi vjeroispovijesti, koji je kasnije prepravio i dostavio izdajničkoj skupštini na usvajajne, važi za autora teksta takozvanog temeljnog ugovora, kojim je nakon što ga je potpisao veleizdajnik Dritan Abazović, crnogorska kulturna i vjerska baština prepisana na okupatorsku SPC.

Džomić, čija je zvanična titula u crkvi protojerej stavrofor u crnogorskoj i regionalnoj javnosti ostaće upamćen po tome što je indirektno prijetio vojnom intervencijom protiv Crne Gore. On je u emisiji “Srpski svijet” na propagandnoj ispostavi BIA-e ”IN4S televiziji” u februaru 2021. godine kazao da ”Srpska crkva u Crnoj Gori ima preko 3.000 ljudi, što je više nego što broji crnogorska vojska”. Ova otvorena prijetnja ratom ostaće upamćena kao najveći ratnohuškački poklič nakon 90-ih.

Izdao Amfilohija, kriv za ”korona kletvu”

Da operativni rad zahtjeva beskrupuloznost, Džomić je pokazao tako što je izdao amanet svog učitelja Amfilohija. Džomić slovi kao krivac broj jedan za izdaju Amfilohija i sastavljanje nakaradnog temeljnog ugovora, iz kojeg su izbačene sve Amfilohijeve važne napomene.

Džomić je sastavljao temeljni ugovor i iz njega, po nalogu Beograda, izbacio sve što mu je Radović rekao da stavi kao dio njegovog amaneta – ime crkve, Epsikopski savjet, autonomiju od centrale u Beogradu…

Treba podsjetiti da je Džomić sa zilotskim žarom branio svoje mistično stanovište da litije i tamjan liječe koronavirus, a početkom 2020. godine, kada je pandemija bila u zamahu, je kazao da ”vjernici ne treba da se plaše jer su molitvene litije najbolji lijek od svakog virusa, pa i od koronavirusa”.

Nakon toga Džomić je prozvan ’’pravoslavni vrač’’ i ’’svetosavski epidemiolog’’. Dovodio se u vezu sa olakim shvatanjem korona-kletve koja je u samo nekoliko mjeseci pokosila četiri istaknuta visoka funkcionera SS Amfilohija Radovića, Irineja Gavrilovića, Atanasija Jevtića i Momčila Krivokapića.

Džomić se smatra indirektno odgovornim za njihovu sudbinu jer je tvrdio da ima lijek za koronu i da njegovi pretpostavljeni nemaju razloga za brigu, što je dovelo do olakog shvatanja korona kletve – kako je u javnosti postala poznata nakon što je od ovog virusa za kratko vrijeme preminulo nekoliko lidera SS.

Nastavlja se…

(U narednom nastavku pisaćemo o propagandnom i terenskom radu nižerangiranih operativaca takozvane SPC)