TROGODIŠNJI PAKAO ’’OSLOBOĐENJA’’: Većina od 30. avgusta ne postoji, ostala je samo želja da Crna Gora postane ’’failed state’’

Piše: Balša Knežević

Prošle su tri mučne godine od kad je Crna Gora na izborima 30. avgusta 2020. odlučila da skrene sa puta emancipacije, evropskih integracija i iz kakve takve ekonomske i političke stabilnosti sklizne u mrak destruktivne velikosrpske teokratije. Takvo stanje praćeno je konstantnom opasnošću da Crna Gora faktički izgubi suverenitet i postane dio fašističkog, velikodržavnog koncepta ’’srpski svet’’.

Iako profesionalne sluge autokratskog režima u Beogradu na čelu sa Aleksandrom Vučićem, potpomognutim američkom korumpiranom diplomatijom predvođenom amabasdorom Kristoferom Hilom, veleizdajnici i najamnici u službi rusko-srpskih interesa ovaj datum proglašavaju takozvanim ’’oslobođenjem’’ od ’’diktature’’, protekli period od tri godine ukazuje da je to možda i najveća laž u okeanu neistina moderne crnogorske istorije.

Crna Gora je od predvodnika evropskih integracija i zemlje koja je bila blizu članstva u EU, postala potpuno disfunkcionalna kvazidržava, u kojoj su nepotizam, korupcija, partijsko zapošljavanje, progon neistomišljenika, nacionalizam i paravjerski ekstremizam doživjeli kulminaciju.

TZV. SPC i Beograd instalirali dvije poslušničke vlade

Nakon ’’oslobođenja’’ 30. avgusta kao produkt političkih litija predvođenih svetosavskom sektom (SS), poznatom pod akronimom SPC i liderom njene crnogorske filijale Amfilohijem Radovićem, uz dejstvo rusko-srpskog obavještajnog podzemlja i otvoreno miješanje beogradskog režima, dobili smo dvije apsolutno antidržavne vlade.

Prvo je na grbaču države zajahala teokratsko-ekstremistička vlada koju je sastavio pokojni Radović u okupiranom manastiru Ostrog, na čijem je čelu bio notorni obožavalac boce i ljubitelj popovskih ruka, vjerski ekstremista Zdravko Krivokapić. Zatim je došla ona otvoreno veleizdajnička na čijem je čelu još uvijek, istina u beskonačnom tehničkom mandatu, najamnik Beograda i srpske BIA-e Dritan Abazović.

Uništavanje i gašenje državnih preduzeća, bujanje nepotizma, partijskog zapošljavanja, progon neistomišljenika, procvat retrogradnog klerofašizma, međunacionalna netrpeljivost, blokada evropskog puta, ekonomski sunovrat i konstantna društvena nestabilnost koju su generisali najamnici Beograda u dvije crnogorske izvršne vlasti, postale su opšte karakteristike perioda nakon 30. avgusta 2020. godine. I to nije samo mišljenje većine građana Crne Gore, već i gotovo svih zapadnih partnera.

Bez obzira na opšti konsenzus o sunovratu ideje ’’oslobodilaca’’ koji su se ofirali kao skupina destruktivnih političkih djelatnika u ulozi gorbara Crne Gore, posljednjih sedmica svjedočimo da  najamnici velikosrpske hegemonije nijesu odustali od svoje podle demagogije kojom državu aktivno destabilizuju godinama.

Ostaci upokojenog DF-a, iz koalicije ZBCG, koji više i ne kriju da su ispostava Vučićeve Srpske napredne stranke (SNS) čiji je jedini cilj destabilizacija Crne Gore, najavili su za danas autokolonu ’’protiv izdaje volje naroda’’. Ovu zlokobnu najavu koja prosto odiše ratnohuškačkim duhom devedesetih, prati morbidni video gdje se uz pjesmu i govor mržnje napadaju manjinski narodi i poziva na haos u Crnoj Gori. To je uostalom prava slika i prilika ’’oslobođenja’’ koje na svu sreću ipak nije potpuno zaživjelo u Crnoj Gori, a koje je konačno počelo da ispoljava svoje prave ratnohuškačke, destruktivne i veleizdajničke tendencije.

Većina od 30. avgusta više ne postoji

Destruktivno djelovanje beogradskog velikosrpskog hegemonizma i njegovih najamnika sada je vidljivije nego ikad, kada po svaku cijenu želi da se onemogući formiranje Vlade na čelu sa Milojkom Spajićem, pod izgovorom da u njoj neće biti predstavnika Srba, odnosno koalicije okupljene oko upokojenog DF-a.

Ovakva demagogija je u startu apsolutna laž, jer ZBCG u Crnoj Gori ne predstavlja ni četvrtinu Srba, koji će i bez njih biti dominantno zastupljeni u Vladi. Problem je što ti Srbi neće biti pod kontrolom psihotičnog autokrate Aleksandra Vučića.

S obzirom da najamnici zvaničnog Beograda iz upokojenog DF-a lamentiraju kako je u pitanju ’’izdaja volje naroda’’, samo zato što oni kao filijala Vučićevog SNS-a neće moći iznutra da urušavaju Crnu Goru, treba podsjetiti na činjenice i ukazati kako stoje stvari sa famoznom većinom od 30. avgusta.

Na izborima 2020. godine lista Za budućnost Crne Gore (NSD-DNP-PZP-SNP-UCG-RP-PCG-DSJ-DSS-JKP) osvojila je 32,5 odsto glasova, izborna lista Mir je naša nacija – Demokrate- Demos-Nova ljevica osvojila je 12,5 odsto glasova. Veleizdajnička izborna lista koju su činili URA i CIVIS pod nazivom ”Crno na bijelo”, osvojila je 5,5 odsto. U konačnom ’’oslobodioci’’ su imali 41 mandat u Skupštini što im je omogućilo da Crnu Goru gurnu na trnovit put društveno-političkog propadanja.

Stvari nakon tri godine stoje ovako – na izborima održanim 11. juna upokojeni DF je dobio 13 mandanta, SNP dva, a koalicija Demokrate i URA 11 što je u konačnom 26 poslaničkih mjesta – 15 manje nego na famoznim izborima 30. avgusta. Ovaj podatak najbolje ukazuje na činjenicu da je izvikana i toliko puta u demagoškim i huškačkim naporima zloupotrebljena priča o ’’tridesetoavgustovskoj većini’’ postala dio prošlosti.

Ostao samo Vučićev koncept ’’failed state’’

Stoga, kada ovih dana po društvenim mrežama posmatramo najave autokolona protiv izdaje ’’narodne volje’’, jasno je da je u pitanju samo još jedna notorna laž i propagandni pokušaj dirigovan iz Beograda. Cilj je da se u novu Vladu uguraju politički destruktivci koji će sprovoditi velikodržavni plan kodnog imena ”srpski svet” autokrate Vučića i njegovih pomagača iz korumprane američke diplomatije.

Vučićev koncept, koji sprovodi upravo preko svojih najamnika iz upokojenog DF-a, a koji je do sad nastojao da realizuje preko veleizdajnika i najamnika Dritana Abazovića, je da pretvori Crnu Goru u “failed state” (propalu, nefunkcionalnu državu), što po mnogim elementima ona nažalost već i jeste. Ali još uvijek ne u onom obimu u kojem bi Vučić i klerofašistički, hegemonistički krugovi koji stoje iza njega htjeli, da bi je lakše integrisali u granice ’’srpskog sveta’’.

Osim katastrofalne ekonomske situacije, potpunog obustavljanja EU integracija, stvari nakon tri godine od ’’oslobođenja” stoje ovako – imamo potpuno nefunkcionalnu tehničku vladu već godinu dana koja radi po nalogu Beograda, Skupštinu koja je raspuštena prije šest mjeseci, vršioce dužnosti na najvišim funkcijama u pravosuđu i predsjednika koji liči na priglupog potrčka Aleksandra Vučića i Ivice Dačića.

Veliki broj građana ne vjeruje da žive u suverenoj državi i ne mali broj međunarodnih institucija misle isto, i to ne kriju. Sada je cilj Vučićevih ’’oslobodilaca’’ koji tako glorifikuju famozni 30. avgust, da dokrajče posao neizborom nove Vlade i zaokruže projekat Crna Gora kao “failed state”, koja će biti lak pijen za ’’srpski svet’’.

Svetosavska sekta jedini pobjednik

Ipak, nije sve tako crno u Crnoj Gori, postoje oni koji su i te kako prosperirali nakon ’’oslobođenja’’ 30. avgusta. Tu se prije svega misli na svetosavsku sektu (SS) takozvanu SPC koja je apsolutno i bez konkurencije najveći pobjednik u poniženoj i institucionalno razvaljenoj Crnoj Gori.

Crnogorska filijala SPC na čelu sa prekaljenim političkim djelatnikom Ristom Radovićem – Amfilohijem, u otetom crnogorskom manastiru Ostrog, nakon izbora 2020. formirala je prvu teokratsku vladu u Crnoj Gori na čelu sa vjerskim fanatikom Zdravkom Krivokapićem.

Samo par sedmica nakon formiranja prve teokratske vlade, novi parlamentarni saziv, usvojio je izmjene Zakona o slobodi vjeroispovijesti 29. decembra 2020. koje su pisane u Beogradu po želji centrale takozvane SPC.

Isto kao što je za vrijeme vlade Krivokapića poništen Zakon o slobodi vjeroispovijesti i instaliran novi, po volji SPC, tako je i u sledećoj Vladi Dritana Abazovića, od strane premijera lično i po nalogu Beograda, odrađen veoma bitan posao za ovu sektu – potpisao je veleizdajnički ”temeljni ugovor” između države i SPC. Time su i zvanično ovoj parapolitičkoj sekti sa sjedištem u Beogradu poklonjene crnogorske svetinje i grobovi naših predaka.

Uz sve ovo, samo je odlazeća Vlada iz budžeta posljednjih godinu opredijelila više od 1,7 miliona eura podrške takozvanoj SPC. Pritom, u pitanju su samo podaci koji su objelodanjeni ili zvanično najavljeni, a tu nijesu uračunate mnogobrojne izdašne donacije koje su svetosavski aparatčici na čelu velikih državnih preduzeća kao što su EPCG, CEDIS, Rudnik uglja, davali šakom i kapom ovoj organizaciji.

Za potrebe okupatorske sekte gradi se svetosavska gimnazija u Podgorici, a u Glavnom gradu na čijem je čelu odnedavno svetosavska većina koju je SS zadužila, treba da bude podignuto sedam ’’vjerskih objekata’’, što je kodno ime za operativne baze ove organizacije.

Kada tome dodamo da je takozvana SPC od Vlade početkom prošle godine dobila saglasnost za izgradnju velelepnog zdanja kodnog imena ”crkveni dom”, površine 5.000  kvadratnih metara, koji bi trebalo da bude smješten uz Hram Hristovog Vaskrsenja u Podgorici, jasno je ko je pobjednik izbora 30. avgusta u Crnoj Gori.

Ako je sve ovo ’’oslobođenje’’ koje treba da brane građani Crne Gore, onda neka im je srećna odbrana.