VELIKOSRPSKOJ MITOMANIJI SMETAJU I SRPSKI ISTORIČARI: Joanikije protiv medijevista i akademika SANU

Piše: Tijana Lopičić

Kada tako visoki funkcioner Crkve Srbije kao što je mitropolit Joanikije Mićović propovijeda velikosrpsku mitomaniju, ne postoji veća satisfakcija od osporavanja, koristeći se ni manje ni više, nego najznačajnim srpskim medijevistima i akademicima SANU. Vjerovatno je negdje “produhovljen” Joanikije umislio da zna bolje od onih kojima je to struka, tako da je novokomponovani samoproglašeni kvaziistoričar odlučio da nas zabavlja notornim lažima.

Iako se teško pohvatati sa mnogobrojnim izmijenama velikosrpskih mitomanskih verzija, iznova je ‘zablistao’ kontroverzni portal IN4S, kojima je neka istorijska ličnost jedne godine heroj, a druge izdajnik – razumije se po potrebi. Ova propagandna platforma srpske mitomanije poznata je i po tome što postavlja dokumenta na kojima tvrde da ne piše nešto što je jasno navedeno, kao što je bio slučaj sa crnogorskim pasošima u doba Petra II Petrovića Njegoša.

Jedan od bisera velikosrpskog falsifikovanja istorije objavili su 19. februara 2023. godine kada su sa ove propagandne platforme “prosvijetli” javnost tekstom “Mitropolit Joanikije: Stefan Nemanja je baš kao i kralj Bodin objedinjavao srpske zemlje Rašku i Zetu, i Petrovići su Crnu Goru vidjeli kao ostatak Nemanjine države i Dušanovog carstva”.

Sada dolazi krucijalni trenutak. Da li povjerovati kvaziistoričaru Joanikiju, ili pak onim poštovanim i najznačajnim srpskim medijevistima i akademicima SANU, koji nikada ne posrbiše Duklju niti Dukljane?

Prvo, u Duklji nijesi živjeli Srbi. Neka nas Joanikije poduči gdje se to u dva najznačajnija prvorazredna dokumenta toga doba: Spis cara Konstantina Perfirogenita VII  “De administrando imperio” iz X vijeka ili pak u  ”Ljetopisu popa Dukljanina” iz XII vijeka navodi da su u Duklju živjeli Srbi? Odogor je suviše jednostavan – nigdje!

“Izvesno je da je trebalo bolje zaviriti u spis cara Konstantina Porfirogenita pa videti da on Duklju ne navodi među oblastima naseljenim Srbima, a ni u glavi o Dukljanima ne kaže da su oni Srbi, niti da od njih vode poreklo.“

Božidar Ferjančić, “Dolazak Hrvata i Srba na Balkansko poluostrvo (osvrt na nova tumačenja)”, Zbornik Vizantološkog instituta XXXV, Beograd (1996), 139.

Drugo, Duklja nije bila srpska zemlja nego slovenska kneževina. Razumijem fanatičnu velikosrpsku potrebu da se ‘Scalvi’ prevode kao Srbi, a ne kao Sloveni, ili da ‘scalvinije’ prevode kao srpske oblasti/zemlje, a ne slovenske.  Tako da kralj Bodin nije objedinjavao nikakve srpske zemlje, već je Raška, kao kasnija srpska zemlja, bila osvojeni identitet. Kasnije će na isti način Raška osvojiti Duklju, te će Dulja postati osvojeni identitet, ali to ne mijenja činjenicu da njeni žitelji nijesu bili Srbi.

“Do sredine X vijeka Dukljanska kneževina bila je formirana i jasno razgraničena od susjednih slovenskih kneževina i vizantijskog carstva.”

Sima Ćirković, Crna Gora (Beograd: Književne novine,1976), 127.

Treće, čudno je to koliko pokušavaju sakriti istorijsku činjenicu o porijeklu oca Stefana Nemanje, te ukazati na to da su Nemanjići zapravo izbjeglice iz Raške, ili kao što i zmija krije noge prećutkivati da je kršten u katoličkoj crkvi.

“U doba velikih meteža u Srbiji, najverovatnije posle smrti župana Vukana (oko 1112), Nemanjin otac Zavida sklonio se u Duklju. Tu se, u Ribnici, (Podgorica, danas Titograd), rodio njegov najmlađi sin Stefan Nemanja, koji je tu i kršten po katoličkom obredu, jer u to doba onde nije bilo pravoslavnih sveštenika.”

Miloš Blagojević, Srbija u doba Nemanjića (Beograd: Bajat,1989), 35.

No, sad je red došao i na to da ukažemo da đedovina Nemanjića nije imala nikave veze sa Zetom.

“Dedina Nemanjinog oca, po svoj prilici, nije zahvatala Zetu, a ta oblast sigurno nije bila ni Nemanjina, mada se u njoj rodio, jer ni Nemanja ni njegovi sinovi ne bi rekli za nju da je osvojena da je već, kao dedina, bila prethodno obnovljena.”

“Ako uzmemo da je Nemanja rođen 1112/1113. godine a da je njegov otac svoju dedinu nasledio od svog oca, odnosno od Nemanjinog dede, mogli bismo smatrati da se sve to dešavalo negde u prvoj polovini XI veka, a to je vreme kada Zetska država još uvek, nije bila pokorila Rašku, što nam govori da je dedina Nemanjinog oca i dede morala biti negde drugde, najverovatnije na tlu rane Srbije, bilo na Primorju, bilo u nekim podgorskim župama. Zeta ne dolazi u obzir iako su se tamo rodili i Nemanjin otac i Nemanja, jer ni Nemanja ni njegovi sinovi ni u kom slučaju ne bi rekli da je najpre podigao svoju ili očevu dedinu, a onda počeo osvajanje drugih zemalja i to pre svih Zete.”

Relja Novaković, Gde se nalazila Srbija od VII do XII veka, (Beograd: Istorijski institut – Narodna knjiga, 1981), 121 i 343-344.

Četvrto, koliko je Petrovićima zaista bilo stalo do Nemanjića o tome svjedoči najbolje pismo upučeno Njegoševom sekretaru i srpskom agentu Simi Milutinoviću. Ipak, veliki uticaj na Petroviće su imali srpski agenti koje je slao Ilija Garašanin, a isti su zauzimali bitna mjesta, poput sekratara Petrovića, urednika, novinara, profesora… Tako da tada zapravo i počinje posrbljavanje Crne Gore, ali i najveći zločini počinjeni nad Crnogorcima.

„Ada čoče, Božija ti vjera, znam ja tu veselu Srbadiju, no kud su joj ti sinovi junaci bili, dok joj nije Bog dao Karađorđa.

Ta vi svi tamo fastate jednoga njega junaštvom; a kad vi Bog njega uze između vas, a vi sve sunovrat u turski jaram opet!

No kršina i siromašna Crna Gora ne haje ni za Nemanje ni za Murate ni za Bunaparte; oni svi biše i preminuše, a Crna Gora ostade dovijeka i strašnoga suda, u svojoj volji i slobodi; a to ti je u slavi“.

Petar II Petrović Njegoš – Simu Milutinoviću
(GOLUBICA, za 1843/44, 5, 18-22)

Degradirajuće je da u XXI vijeku mantija ima moć da oduzme vjernicima kritičko promišljanje, te slijepo vjeruju u notorne laži funkcionera Crkve Srbije. Vjerovatno je ovo usljed straha od Boga ili božije kazne, te odbacuju i istorijske  činjenice, pa i onda kada su napisane  od strane najznačajniji srpskih medijevista i akademika SANU. Zaista bi bilo poželjno da se popovi Crkve Srbije podsjete  crkvenih kanona koje u kontinuitetu grubo krše i pokušaju da se usklade sa pozivom koji su izabrali, a ostave se svega onoga što po crkvenim kanonima i nije njihov posao.

Dok Crkva Srbije širi velikosrpsku mitomaniju, dolazeći u sukob čak i sa uvaženim srpskim istoričarima, formirani su mnogobrojni predmeti, sa posebnim akcentom na onaj o pedofiliji u crnogorskim manastirama, u kome se nalazi, po tvrdanjama bivšeg đakona Bojana Jovanovića, izvještaj koji je svojeručno napisao i potpisao lično Joanikije, što ga čini saučesnikom u ovom teškom krivičnom djelu. Raskrinkavanje Crkve Srbije se nastavlja, a u Evropskom parlamentu se nalazi i ekspoze ”Phedofilia and orther criminal acts of the Serbian ortodox curch under the protector of Serbian state”.

Dok još uvijek kleči crnogorsko sudstvo – sa nekim pozitivnim indikacijama da se i to mijenja, zasigurno ne kleči EU! Crkvi Srbije tu neće pomoći ni velikosrpska mitomanija ni sve laži koje promovišu.