VJERNICI KAO ORUĐE (3): Od namjernog iznošenja neistina, do glorifikacije ratnih zločinaca

Piše: Tijana Lopičić

Danas se sveštenstvu Crkve Srbije mora priznati jedna stvar – hrabrost. Pokazuju izuzetnu istrajnost u promovisanju izmišljene istorije, odnosno falsifikovane verzije prošlosti koja veliča njihovu ulogu, posebno kada takve kontroverzne osobe treba proglasiti za svetitelje.

Jedan od takvih predstavnika je i Velibor Džomić, koji u svojoj knjizi Golgota Mitropolita Crnogorsko-Primorskog Joanikija (1941–1945), objavljenoj na Cetinju 1996. godine, na stranici 314, vješto prekraja istoriju i iznosi neistine o mitropolitu Joanikiju, transformišući  istoriju u hagiografiju.

“Da je Mitropolit Joanikije bio okupatorski sluga on bi svakako učestvovao u petrovdanskom proglašenju tzv. ’Nezavisne države Crne Gore’ koju je u dogovoru sa italijanskim okupacionim silama proglasila Crnogorska federalistička stranka na čelu sa Sekulom Drljevićem. Mitropolit Joanikije je svojim beskompromisnim stavom ignorisao takve crnolatinaške, separatističke i anticrnogorske ideje i skupove.”

Očigledno je da je ovo negiranje i namjerno iznošenje neistina bilo u službi interesa Srpske pravoslavne crkve, čiji je cilj bio kanonizacija mitropolita Joanikija – što su i ostvarili 1999. godine.

Učesnici Petrovdanskog sabora, 12. jula 1941. godine, fotograf Zavagli, Luigi

Međutim, ove iskrivljene tvrdnje demantuje italijanski arhiv Luce, u kojem se nalaze autentični snimci koji nedvosmisleno potvrđuju da mitropolit Joanikije Lipovac nije bio samo učesnik, već i počasni gost na Petrovdanskom saboru 1941. godine. Nije nikakva istorijska nepoznanica da je sarađivao s italijanskim i njemačkim okupatorima, podržavao četnički pokret i aktivno učestvovao u borbi protiv partizana, koji su ga na kraju i pogubili. Toliko o njegovoj navodnoj golgoti.

Crkva Srbije je suočena sa brojnim polemikama kada je u pitanju kanonizacija određenih ličnosti, naročito onih koje su bile povezane sa četničkim pokretom. Jedan od najkontroverznijih slučajeva je kanonizacija sveštenika Milorada Vukojičića, poznatog kao Pop Maca. Ovaj sveštenik je bio optužen za 57 svirepih ubistava, a najčešće su ga povezivali sa mučenjem i klanjem svojih žrtava.

Uprkos tome, 2005. godine, Pop Maca je  proglašen za sveca u manastiru Žitomislić u Hercegovini.

Na istom saboru u manastiru Žitomislić 2005. godine, pored Milorada Vukojičića, kanonizovan je i Slobodan Šiljak. Šiljak je bio povezan sa četničkim pokretom, a tokom Drugog svjetskog rata bio je optuživan za ozbiljne ratne zločine, uključujući zločine nad stanovništvom u Pljevljima 1943. i 1944. godine.

Crkva Srbije – tradicija falsifikata i laži

Kada se ovakve ličnosti proglašavaju za svete, ne iznenađuje što propaganda Crkve Srbije kontinuirano glorifikuje presuđene ratne zločince, poput Ratka Mladića i Radovana Karadžića, ili pak održava parastose Draži Mihailoviću, čiji su četnički bataljoni odgovorni za brojne zločine protiv civilnog stanovništva, uključujući masovna ubistva, etničko čišćenje i saradnju sa okupatorima tokom Drugog svjetskog rata.

Vođena ovakvom monstruoznom ideologijom, sa ratnohuškačkim narativom “krvi i tla”, ne čudi presuda francuskog suda iz 1995. godine, kojom je Crkva Srbije proglašena odgovornom za podržavanje genocida i etničkog čišćenja u Bosni i Hercegovini.

(nastaviće se)