DANAS SLAVIMO 13. JUL: Istorijska slava obavezuje na otpor, da je vječna!

Crna Gora danas obilježava Dan državnosti, datum koji za većinsku Crnu Goru predstavlja svetinju i povod da se prisjetimo slavne istorije i vrijednosti na kojima je izgrađena i istrajavala naša država!

Prije nego se podsjetimo na slavne stranice istorije Crne Gore i crnogorskog naroda, treba konstatovati da 13. jul 2022. godine, kako i decenijama unazad, dočekujemo uz iste hegemonističke i osvajačke pretenzije, ”srpskog sveta”, monstruoznog velikodržavnog projetka dirigovanog iz Beograda uz svesrdnu podršku Moskve. Ovoga puta potpomognute inertnošću Zapada, prije svih Sjedinjenih Američkih država (SAD).

Današnji datum neraskidivo je vezan za crnogorsku državnost, odnosno da budemo precizniji – za borbu Crne Gore za pravo da ima državu i pored konstatnog pritiska velikosrpske hegemonije i globalnih političkih kalkulacija velikih svjetskih sila.

Danas slavimo – 13. jul 1878. godine, kada je na Berlinskom kongresu Crna Gora priznata kao samostalna država, i isti datum 1941. kada je počeo narodni ustanak protiv fašizma.

Slavna istorija

Berlinski kongres otpočeo je sa radom 13. juna 1878. godine, a na kongresu su učestvovali predstavnici Osmanskog carstva, Rusije, Austrougarske, Njemačke, Velike Britanije, Francuske i Italije. Predstavnici Crne Gore na Berlinskom kongresu su bili vojvoda Božo Petrović i vojvoda Stanko Radonjić.

Rad Kongresa u Berlinu je završen 13. jula 1878. godine. Iako je Crnoj Gori tada priznata međunarodna nezavisnost i teritorijalno proširenje, mora se naglasiti da joj ništa nije poklonjeno, već  je za svoju državnost morala da krvari!  Jasno je da nam velike sile nijesu ”poklonile” državu, već su je Crnogorci osvojili u Veljem ratu, prije svega slavnim pobjedama na Vučjem dolu i Fundini.

Kada je u pitanju Trinaestojulski ustanak 1941. godine, slobodno se može reći da predstavlja fenomen Drugog svjetskog rata. Bio je to prvi opštenarodni ustanak u porobljenoj Evropi, a njegov značaj je još veći kad se uzme u obzir da se desio kada su nacizam i fašizam bili u najvišem usponu.

Vijest o Trinaestojulskom ustanku za vrlo kratko vrijeme je obišla svijet i ohrabrila je djelovanje pokreta otpora u Evropi. Čuveni francuski filozof Žan Pol Sartr ga je ocijenio kao ”veličanstveni događaj evropske istorije XX vijeka”. Crnogorski ustanak je posebno imao značaj i podsticaj za najbliže okruženje, a Komunistička partija Jugoslavije (KPJ) je sugerisala drugim nacionalnim organizacijama KPJ da se ugledaju na crnogorski narod i da krenu u opštenarodne ustanke.

Osim što je mala Crne Gora prije 81 godinu pokazala da može da bude iskra pobune protiv tiranije, ovaj ustanak je bio uvod u Narodno-oslobodilačku borbu, u kojoj je počela obnova državnosti Crne Gore, nasilno ukinute 1918. njenim pripajanjem Srbiji.

Sadašnjost puna neizvjesnosti

Iako je 13. jul prilika da se podsjetimo najslavnijih trenutaka crnogorske istorije, prinuđeni smo da se vratimo u realnost, sadašnje vrijeme, koje nije ni malo slavno i u kojem dominiraju nesposobni izdajnici, saradnici stranih službi, metle hegemonističkih centara koji Crnu Goru žele da integrišu u granice ”srpskog sveta” gdje bi Crnogroci postali statistička greška.

Ako je 13. jul simbol  neraskidive i svete veze antifašizma i crnogorske državnosti, onda mi živimo u vremenima kada su dekadencija, negacija i razaranje crnogorskog nacionalnog i antifašističkog bića postale mejnstrim koji državu vodi u neizvjesnost političko-ideološke stramputice.

Nacionalnom i antifašističkom biću Crne Gore zadat je ozbiljan udarac nakon što su 30. avgusta velikosrpske i četnčke političke struje predvođene svetosavskom sektom (SS), koja se vodi pod akronimom SPC, došle na vlast.

Na vlast u Crnoj Gori došli su ljudi  čija politika predstavlja potpunu inverziju trinaestojulskih vrijednosti – poklonici kvislinške ideologije četničkog pokreta Draže Mihailovića, potpomognuti SS koji počiva na ideologiji naciste Nikolaja Velimirovića.

Crna Gora u rukama beogradskog aparatčika iz BIA-e

Svetosavska vlada na čijem je čelu bio vjerski fanatik Zdravko Krivokapić i u kojoj su bili ministri koji nijesu krili svoju otvorenu naklonost neočetništvu kao što su Vladimir Leposavić negator genocida u Srebrenici i Vesna Bratić samoproklamovana žena-četnik iz Bileće, oborena je početkom februara.

Iako je crnogorska javnost bila ubijeđena da od Krivokapićeve vlade ne može biti gore, na čelo nove krajam aprila došao je Dritan Abazović, za kojeg se ispostavilo da mu je, iako je etnički Albanac, jedini cilj da beskompromisno izvršava naloge zvaničog Beograda i da radi na utapanju države u velikodržavne projekte.

To je dokazao prije svega poslušničkim stavom prema svetosavskoj sekti (SS) koja se vodi pod akronimom SPC i bezumnim srljanjem u velikodržavni projekat ”Otvoreni Balkan”. Silom na sramotu, u neviđenoj pravari ”temljni ugovor” sa SS usvojio je bez ikakvih konsultacija, izvršavajući pri tom naloge koje je dobio iz sjedišta SPC i svog nalogodavca Aleksandra Vučića.

Nakon brzinskog usvajanja ”temeljnog ugovora” postalo je jasno da Abazović i njegova vlada, rade na rušenju Crne Gore i zatiranju Crnogoraca, po planovima za izgradnju ’’srpskog sveta’’ koji su im dostavljeni iz Beograda sa žigom odobrenja Kremlja.

Abazović se pokazao kao patološki lažov i izdajnički ološ, kojem je laž postala uobičajeni način funkcionisanja, što je uostalom normalno s obzirom da je prihvatio velikosrpsku propagandnu matricu.

Svoje morbidne planove Dritan pokušava da sakrije iza priče o borbi protiv ’’kriminala i korupcije’’, koju manijakalno ponavlja kad god je uhavaćen u laži i mutljavinama. Međutim, o kakvom se čovjeku radi najbolje govore činjenice.

Dovoljno je napomenuti da se tajno sastajao sa predsjednikom Srbije Aleksandrom Vučićem u vilama ’’Bokeljka’’ i ’’Mir’’ i sada već bivšim, prvim operativcem srpske Bezbjednosno informativne agencije (BIA) Markom Parezanovićem, o čemu je portal Aktuelno više puta pisao.

Sa Parezanovićem je imao tajne sastanke na teritoriji Hercegovine. S obzirom da je Parezanović bio prvi operativac BIA-e i glavni ruski čovjek za zapadni Balkan koji je bio direktno povezan sa Sergejem Besedom, sada već bivšim načelnikom 5-og odjeljenja FSB-a, jasno je po čijim uputstvima Dritan forsira ovakvu destruktivnu političku priču.

Kada tome dodamo milione eura vrijednu kliniku Abazovićevog brata Džihana, koju otvara sa Milicom Đurđić, partnerkom premijerke Srbije Ane Brnabić, jasno je kolike su razmjere potencijalne korupcije trenutnog premijera Crne Gore, ali i kakva opasnost prijeti državi.

Politika negacije genocida

O kakvom se pajacu i malicioznom licemjeru radi najbolje govori i skandal koji je Abazović priredio u pondjeljak kada je bio na čelu delegacije Vlade koja je u Potočarima prisustvovala obilježavanju 27. godišnjice genocida u Srebrenici.

”Genocid nije počinjen nad Bošnjacima, nego nad ljudima. Nisu ga počinile vojske, nego politike”, rekao je Abazović u klasičnom pokušaju relativizacije odgovornosti za genocid. Prisutni na komemoraciji u Potočarima bili su u ’’Šoku’’, a o posljedicama i pokušaju ”vađenja” za taj ispad čitajte na OVOM LINKU.

I bez ovakvog skandala, treba podsjetiti da je veoma sporno što je Abazović uopšte imao obraza da ode u Srebrenicu i pored toga što zastupa interese istih onih mračinih političko-militarističkih krugova koji su odgovorni za najveći zločin na tlu Evrope od Drugog svjetskog rata.

Ali odsustvo stida i ne treba da čudi jer je Abazović i prošle godine bio na komemoraciji genocida u Srebrenici, iako je svim silama branio bivšeg ministra, negatora genocida Vladimira Leposavića koji je i najodgovorniji za ovakav tekst takozvanog ’’temeljnog ugovora’’ sa SS. Sramni dokument koji Abazović nestrpljivo iščekuje da potpiše.

Uz Abazovića i nejgove nalogodavce su naravno demonske sile iz SPC, njihovi, istina uspavani ali i dalje opasni, politički eksponenti iz neočetničkih partija.

Duh 13. jula

Stoga ako postavimo pitanje – da li na ovaj najznačajniji praznik u Crnoj Gori ima razloga za slavlje, odgovor se sam nameće – nema previše. Ali zato ima motiva za neprestanu borbu! Nadu daje i odluka DPS-a o uskraćivanju povjerenja Vladi, što po svemu sudeći predstavlja početak kraja mandata Abazovića na mjestu premijera i njegovih pripejd rušitelja države.

U simbolici 13. jula ima sasvim dovoljno argumenata koji mogu da budu dragocjeni podsticaj za ponovno rađanje jednog jačeg i boljeg crnogorskog društva koje će se sa novim žarom vratiti slavljenju antifašizma i napraviti otklon od velikosrpskog, putinističkog hegemonizma.

I na Berlinskom kongresu Crnoj Gori se nijesu davale velike šanse, ali niko nije mogao da zanemari ratne i oslobodilačke podvige vrijedne slave i divljenja. Isto kao što je 1941. godine mala Crna Gora bila iskra pobune koja je kasnije zahvatila cijelu Evropu, ponosni crnogorski narod sigurno će naći načina da sačuva sebe i u današnjim teškim trenucima.

Crna Gora je 1878. i 1941. dokazala da ima snage. Samim tim, iz tog nasljedstva nam i ostaje vjera da Crna Gora to zasigurno može opet pokazati…

Uz neprolaznu poruku – SMRT FAŠIZMU, SLOBODA NARODU!

Srećan Dan državnosti!