POSLJEDICE KULTURNOG GENOCIDA: Joković nije fašista nego notorna neznalica

Piše: Tijana Lopičić

Fašizam je opasna ideologija koja počiva na apsolutnoj dehumanizaciji žrtava. Dehumanizacijom zločin više nije zločin, već postaje nekakvo uzvišeno djelo. Sljedbenici fašističke ideologije primjenjuju najbrutalnije oblike ratnih zločina i samo takvi umovi mogu sprovesti monstruozni Sarajevski safariji i genocid.

Analizirajući izraz lica ministra Vladimira Jokovića u emisiji „Načisto“, u trenutku kada je suočen sa monstruoznim činjenicama o zločinima, uočava se njegova vidna zbunjenost i negiranje. To jasno ukazuje da je Joković nije fašista, već je žrtva kulturnog genocida i notorna neznalica kojem nedostaje čak i elementarno istorijsko znanje.

Prvo, Joković iznosi netačne istoriografske podatke kada tvrdi da su četnici bili regularna vojska. Četnički pokret u Drugom svetskom ratu je bila paravojna formacija, bez međunarodnog priznanja i bez institucionalne strukture države. Umjesto borbe protiv okupatora, najveći dio četničkih jedinica dokazano je sarađivao sa italijanskim i njemačkim okupacionim snagama. Jedina regularna vojska u Drugom svetskom ratu bila je Narodnooslobodilačka vojska Jugoslavije – partizani. 

Drugo, Joković kao sljebenik četničke ideologije, očigledno ne poznaje šta ta ideologija propagira.

Vladimir Joković – Joko, stručnjak za četnike

Memorandum „Homogena Srbija“ iz 1941. godine, koji je sastavio velikosrpski i četnički ideolog Stevan Moljević, promoviše stvaranje tzv. Velike Srbije putem nasilnog i sistematskog etničkog čišćenja nesrpskog stanovništva.

Iz „Instrukcija“ četničkog vođe Draže Mihailovića, upućene 20. decembra 1941. godine komandantima Pavlu Đurišiću (od strane Vrhovne komande njemačkih oružanih snaga dobio orden Željeznog krsta) i Đorđu Lašiću, proizlazi i naredba o sprovođenju etničkog čišćenja svih narodnih manjina uz naglašeno neprijateljstvo prema regularnoj vojsci Jugoslavije – partizanima.

Ciljevi četničkih odreda u „Instrukcijama“ glase:

1.) Borba za slobodu celokupnog našeg naroda pod skiptrom Njegovog Veličanstva Kralja Petra II.

2.) Stvoriti veliku Jugoslaviju i u njoj veliku Srbiju, etnički čistu u granicama Srbije – Crne Gore – Bosne i Hercegovine – Srema – Banata i Bačke.

3.) Borba za uključenje u naš državni život i svih još neoslobođenih, slovenačkih teritorija pod Italijanima i Nemcima (Trst – Gorica – Istra i Koruška) kao i Bugarske, severne Albanije sa Skadrom.

4) Čišćenje državne teritorije od svih narodnih manjina i nenacionalnih elemenata.

5.) Stvoriti neposredne zajedničke granice između Srbije i Crne Gore, kao i Srbije i Slovenačke čišćenjem Sandžaka od Muslimanskog življa i Bosne od Muslimanskog i Hrvatskog življa.

6.) Kazniti sve ustaše i muslimane koji su u tragičnim danima nemilosrdno uništavali naš narod.

7.) Kazniti sve one koji su krivi za našu aprilsku katastrofu.

8) U krajevima očišćenim od narodnih manjina i nenacionalnih elemenata izvršiti naseljavanje Crnogorcima (u obzir dolaze siromašne nacionalne ispravne i poštene porodice).

9.) Osiguranje jednog takvog političkog tela koji će voditi državni brod smerima opštih narodnih težnji i interesa.

10.) Ciljevi su ogromni zato je borba utoliko zahvalnija za one koji se bore za njihovo ostvarenje.

Učinite sve što je u Vašoj moći da se i sav nacijonalni elemenat u Crnoj Gori što pre svrsta u naše odrede jer događaji se redaju vrtoglavom brzinom i ne smeju nas zateći nespremnim.

Sa Komunistima – partizanima ne može biti nikakove saradnje jer se oni bore protiv dinastije i za ostvarenje socijalne revolucije, što nikada ne sme biti naš cilj, jer smo mi jedino i isključivo samo vojnici i borci za Kralja, Otadžbinu i slobodan narod.”

Zbornik dokumenata i podataka o narodnooslobodilačkom ratu naroda Jugoslavije, tom XIV:Dokumenti četničkog pokreta Draže Mihailovića, knj. 1 (Beograd: Vojnoistorijski institut, 1981)

Treće, Joković bi trebalo znati da je Pavle Đurišić oktobra 1944. godine odlikovan Željeznim krstom od strane Vrhovne komande njemačkih oružanih snaga, samog Hitlera, odnosno odlikovan je od samog Firera. To je visoko priznanje za Pavlove vojne “vrline” protiv sopstvenog naroda dodeljeno oktobra 1944. godine.

“Visoko odlikovanje potpukovnika P. Đuriđića”, list Lovćen, 11. oktobar 1944.

Četvrto, Joković kao istaknuti vjernik Crkve Srbije, trebalo bi znati  ko su sveci Milorad Vukojičić i Slobodan Šiljak, koje je Crkva kanonizovala 2005. godine, te kako su ovi istaknuti četnici svirepo ubijali i mučili svoje žrtve. 

Ne smijemo zaboraviti ni sveca Joanikija Lipovca, koji nije bio samo učesnik, već i počasni gost na Petrovdanskom saboru 1941. godine. Istoriografski poznat po saradnji sa italijanskim i njemačkim okupatorima, podržavao je četnički pokret i aktivno učestvovao u borbi protiv partizana, koji su ga na kraju i pogubili.

Peto, Joković bi trebalo da se više posveti istraživanju zločina koje su četnici činili nad sopstvenim narodom, ali i da otkrije razloge zbog kojih su masovno prelazili u partizane 1943. godine.

Ako Joković uspije da se adekvatno edukuje kod istoričara koji nijesu skloni pisanju neistina, ili iz prvorazrednih izvora koji jasno prikazuju ko su i šta su bili četnici, možda će se zastiđeti pred svojim precima, a možda i shvati kako i zašto je od Crnogorca postao Srbin.

Joković se može edukovati i iz djela Dr Novaka Kilibarde, jedne od rijetkih osoba koja je uspjela da se oslobodi dubokih kandži velikosrpske mitomanije i da sa naučne strane počne da razotkriva pravo lice monstruozne ideologije. Zato su ga kasnije i samoproglasili ludim, što je klasičan velikosrpski narativ za osobe koje postaju prijetnja.