ISPOVIJEST OFICIRA VCG: Kako su me natjerali da napustim Vojsku Crne Gore

Piše: Željko Mrdović

Nakon deset godina provedenih u Vojsci, odlukom Savjeta za odbranu i bezbjednost početkom 2019. godine, postavljen sam na dužnost komandira u Četi specijalnih snaga, u Obavještajnom vodu Odjeljenja za OSINT i Analitiku. Nakon rada na pomenutoj dužnosti polako počinješ da otkrivaš određene činjenice o mnogim subverzivnim aktivnostima određenih pripadnika Vojske, ali nemaš kome od svojih pretpostavljenih da ih kažeš, a da poslije sam ne trpiš posljedice svojih saznanja.

OPSTRUKCIJE
Vrhunac takvih dešavanja odigrao se krajem 2020. godine, a sve je počelo organizovanjem takozvanih “litija” koje su, sad to mnogi vide, imale dva cilja: da brane crnogorske svetinje od samih Crnogoraca i uz to da razgrađuju Crnu Goru kao antifašističku, građansku i multikulturalnu državu. Na moj poziv pretpostavljenim da treba preduzeti određenu aktivnost odmah, a tiče se bezbjednosti države, dobio sam odgovor od jednog oficira: “Ne zanima me to ništa, snalazi se, komandir si. Aj’ zdravo!”. I sve to saopštava preko fiksnog telefona oficir Vojske sa visokim činom koji je ujedno prvi kome treba, po pravilu službe, da se obratiš! Zbog važnosti, lično pozivam pripadnike iz Generalštaba Vojske i predočavam im značaj da se određena aktivnost mora preduzeti. Onda mi jedan kaže: “OK. Organizuj to, preduzeće se ta akcija”. Samo par dana kasnije, dobio sam odgovor od istog čovjeka: “Vidi, ne možemo tu aktivnost preduzeti jer nema dovoljno para u budžetu da bi se tim ljudima isplatile dnevnice”. Kasnije se ispostavilo da je to “opravdanje” – netačno.

Drugi oficir, na moje pitanje zašto se nije preduzela aktivnost, kaže: “Nije na vrijeme napisano naređenje koje treba general da odobri, sad je kasno za to” – iako su baš oficiri bili dužni da obezbijede sva naređenja.

Naknadno sam došao do saznanja da o svemu nije bio obavještavan tadašnji ministar Predrag Bošković, niti načelnik Generalštaba. Danas sebe krivim što tada nijesam lično o tome izvijestio ministra, iako je bio u tehničkom mandatu, nego sam naivno povjerovao da će to uraditi nadređeni pripadnici iz Genelaštaba.

Moguće da nijesam shvatio da ne treba očekivati od nekoga da preduzme nešto protiv kolege sa kim redovno pije u kafani, i to ne na svoj trošak; pa ispada da je normalno da zaćuti dok drugi oficir, sa kojim dijeli sto u kafani, širi unutar vojske svoje ideje srpstva te ideologije, kao i zamisli o odavanju tajnih podataka Vojske…

“MAHANJE ZASTAVAMA”
Naknadno dobijam neformalne informacije, zašto sam bio za tu ekipu nepoželjna osoba. Na jednom od skupova građana Crne Gore 21. maja, povodom Dana nezavisnosti i 13. jula za Dan državnosti i obilježavanja odluka Berlinskog kongresa i Opštenarodnog ustanka protiv fašizma – kada se organizovano išlo na Muzolej na Lovćenu i na spomenik na Orlovom kršu – na nekoj od crnogorskih stranica izašla je moja slika sa zastavom Crne Gore kao učesnika tih skupova. Tada sam im “zapao za oko” i nakon toga do mene dolaze informacije da povedem računa o “mahanju sa zastavama”, da ne bih bio prekomandovan na sjever Crne Gore, kako mi reče jedan starješina Vojske, inače “strašno” lojalan nekoj drugoj državi…

Nijesam tada to uzimao kao ozbiljno upozorenje. Pogriješio sam. Baš 4. decembra prošle godine, kada je izbrana nova Vlada, negdje oko 14 sati dobijam telefonski poziv od kolege iz Obavještajnog voda koji mi saopštava da se u ponedjeljak javim u Danilovgrad jer je stigla odluka o mom postavljenju. Odlazim u komandu Pješadijskog bataljona i saznajem da sam dobio postavljenje – ali ne u Danilovgradu – već da moram ići za Kolašin, kasnije u Andrijevicu. Na moje pitanje – zašto sam baš taj dan dobio papir o novom postavljenju kada je 19. avgust datum na odluci tadašnjeg Savjeta za Odbranu i bezbjednost i kada sam glasno pitao: ko je sve to prikrivao – nijesam dobio odgovor.

Izrevoltiran činjenicom da su ipak bile tačne one priče – da će mi se moje “mahanje zastavama obiti o glavu” – pretpostavljenoj komandi u Danilovgradu saopštavam da podnosim zahtjev za razrješenje službe u Vojsci. Prosto, nijesam mogao da trpim svu tu zakulisnu igru.

OSVETA
Nakon mnogih provjera, imam saznanja da su određeni pripadnici, zbog “osvete” prema meni, tokom jula i avgusta “proturili” moje papire Savjetu za odbranu i bezbjednost, sa ciljem da me pošalju na sjever Crne Gore, iako je trebalo da budem prekomandovan u Danilovgrad.

Nakon što su papiri potpisani od strane Savjeta određena lica u Generalštabu, u dogovoru sa nekim komandantima i komandirima, baš onima kojima je smetalo moje mahanje crnogorskim zastavama, sklonili su papire i čekali su da nova vlast dođe, da bi mi onda uručili to rješenje. Normalno, bilo im je jasno da bih – ako saznam informacije o prekomandi – sve ispričao ministru odbrane, posebno činjenicu da se meni neko sveti na takav jadan način.

Zato je sve odigrano podmuklo: istog dana kada je izabrana nova Vlada, meni je, pred kraj radnog vremena, uručeno rješenje o postavljenju u Kolašin. Priznajem: vrhunski odrađen posao.

Ali su ostala brojna pitanja koja, čak i ako ne bude odgovora, objašnjavaju kuda sve ide u Ministarstvu odbrane. Jer: zašto je ministarka odbrane dr Olivera Injac donijela rješenje o prestanku moje službe 22. januara, a mene tek 23. februara obavijestili, iako sam do tada uredno vođen u evidenciji da radim od kuće, po naredbi pretpostavljenih? Kako je Ministarstvo odbrane donijelo rješenje o mom razrješenju službe a da prethodno nijesam od Savjeta za odbranu i bezbjednost razriješen dužnosti oficira?

Sramni su podaci da mi Ministarstvo odbrane nije uplatilo zaradu za mjesec februar, da nije isplaćena naknada za neiskorišćeni godišnji odmor za dva mjeseca. Da li se na takav način tretira oficir vojske koji je svoju dužnost vršio časno, u korist države Crne Gore, koji je svojoj državi bio “lojalan do kosti”, kako je to nekada govorio čuveni general Jovo Kapičić.

NEPRISTOJNA PONUDA
Ima još tu prljavih rabota. Tokom oktobra i novembra prošle godine pojedini oficiri, očito bliski novoj “Komandi”, nudili su se da mi “srede” sastanak sa članom sadašnje Vlade koji je blizak nekim vjerskim krugovima, uz napomenu – da bi tada morao kazati sve što znam o svim dešavanjima u sektoru bezbjednosti. Onda bih, kako su rekli, trebalo da pređem na njihovu stranu, pa ću -“imati mjesto gdje hoću”!

Kako su ovi oficiri ranije bili istaknuti na litijama, postavlja se niz pitanja. Od kada je to jedna vjerska zajednica počela da kadrira u bezbjednosnom sektoru Vojske? Da li je toga bilo i prije dolaska nove vlasti ili je pomenuta organizacija nakon 30. avgusta dobijala spiskove oficira – onih koji su radili sa osjetljivim podacima – i za koje bi “bilo poželjno” da pređu na njihovu stranu?

Mislim da nije etično, niti je normalno, da oficiri, koji su još i vanredno unaprijeđeni tokom prošle godine, nakon 30. avgusta sami šire ili dozvoljavaju širenje dezinformacija o tome kako je “došlo srpsko oslobođenje”, kako će sada mnogi da “dobiju što su zaslužili”, da se pronosaju priče da će ministar Bošković biti ubrzo uhapšen…

To je ustvari priča o našem moralu! Neki od visokih oficira, koje je isti taj ministar Bošković unaprijedio i tad im je bio dobar, nakon 30. avgusta postaše veliki Srbi, vjerski nastrojeni, okrenuti prema Istoku… Biće da su sve to odavno gajili u sebi, još dok su studirali na vojnim akademijama u Beogradu, ali su to vješto prikrivali. Kakav je to oficir vojske koji na telefonu sluša himnu majčice sa Istoka ili se usudi da kopromituje tajne podatke; kakav je to oficir koji stranog državljanina uči da piše ćirilicu i govori mu da će “ubrzo svi morati da koriste to pismo i da će se ruski jezik izučavati obavezno?”

UTICAJ CRKVE
Mnogo je pitanja na koje se mora dati odgovor iz Ministarstva odbrane. Ko prikriva činjenicu da nakon Nove godine tajni podaci završavaju kod određenih ljudi iz vjerskih organizacija? Da li su neki ljudi, koji imaju veze sa SPC, dobili odriješene ruke da vršljaju po tajnim podacima Vojske i OBD-a i samim tim ugrožavaju tajne podatke i drugih država? Zašto sada neki pripadnici Vojske koji nemaju pristup tajnim podacima – posebno onim vezanim za NATO – koriste tuđe dozvole da bi došli u posjed tih internih informacija?

Na kraju: zašto se planira, prema nekim informacijama do kojih sam došao, da se smanji ili potpuno obustavi vrlo važna aktivnost u Vojsci koja se tiče bezbjednosti i same države Crne Gore?

Ovo je samo mali dio onoga što sam mogao da kažem a da pri tome ne povrijedim tajnost određenih informacija i podataka. O nekim dešavanjima sam ukazao mejlom predsjedniku Crne Gore Milu Đukanoviću, jer je u ovom momentu to jedina prava adresa u Crnoj Gori kojoj se možeš obratiti da bi se zaustavilo dalje razgrađivanje institucija države Crne Gore. Sviđalo se to nekom ili ne.

Neka ovo moje pismo bude neka vrsta poruke svima onima koji su u iskušenju da zarad pozicije ne pristaju da izdaju svoju državu. Iako sam ostao bez posla usred ove krize, pri tome kreditno zadužen i bez novog posla, ne kajem se. Zbog svog prkosa, zbog svojih predaka i uvjerenja, zbog činjenice da sam rođen na Cetinju, rekao sam “NE”. Klečati pred nekim ko hoće da ti razgrađuje državu, mogu samo da kažem: “NE izdaji svoje zemlje” i “NE” odavanju podataka ljudima koji nemaju veze sa sektorom bezbjednosti već pripadaju tamo nekim vjerskim organizacijama drugih država.

Da je vječna Crna Gora!

(Autor je specijalista iz oblasti Međunarodne i nacionalne bezbjednosti, magistrant na smjeru Bezbjednost i politika – UDG)