Implozija ideologije zločina ”srpskog sveta”

Piše: Balša Knežević

Regionalna javnost još uvijek  je pod utiskom zbivanja od prošle sedmice, kada su se dogodila dva nezapamćena zločina u Srbiji – masovno ubistvo u Osnovnoj školi Vladislav Ribnikar u Beogradu, a samo dan nakon toga masakr u okolini Mladenovca.

Razumljivo je da i danima nakon ova dva masakra javnost razglaba o eventualnim uzrocima i posljedicama tragedija koje naravno nijesu vezane samo za Srbiju, već se zbivaju i u neuporedivo uređenijim i ekonomski razvijenijim zemljama. Reći da srpska vlast na čelu sa autokratom sklonim psihotičnim javnim nastupima Aleksandrom Vučićem snosi punu odgovornost za ono što se desilo u Beogradu i okolini Mladenovca, ipak bi bilo pretjerivanje.

Samo u Teksasu su se u nedelju dogodila dva masovna ubistva, a svjetski mediji takvoj vrsti zločina u SAD više i ne pridaju toliku pažnju zbog učestalosti.

Međutim, na području Regiona događaji u Beogradu i okolini Mladenovca, kao i onaj na Cetinju 12. avgusta koji je počinjen od strane fanatičkog pripadnika takozvane SPC, veoma su neuobičajeni pa nije ni čudo što u medijima već danima slušamo, gledamo i čitamo desetine, ako ne i stotine priloga koji pokušavaju da objasne uzrok nedavnih tragedija.

Reality retorika i Vučićeva paradigma

Većina medijiskih izvještaja i pisanja mogu da se svedu na to da se vlast u Srbiji, ali i intelektuelni, medijski, obavještajno-bezbjednosni establišment optužuju za afirmaciju gole sile, oružja, govora mržnje, reality retorike, bahatosti, kriminala, ratnih zločinaca, kojim je javni prostor u ovoj zemlji potpuno zatrovan.

Iako pojedini svetosavsko-desničarski krugovi, preko ministara u (Vučićevoj) vladi Srbije pokušavaju da sve svale na ”zapadne vrijednosti”, Holivud i video igrice, ipak su se, kako smatra većina stručne i laičke javnosti, riality programi, glorifikacija kriminalaca i ratnih zločinaca istakli kao osnovni činioci u društvenoj kontaminaciji.

Kao najeksplicitniji primjer afirmacije kriminalnog i nasilničkog ponašanja ističe se posjeta ”celebrity kriminalca” Kristijana Golubovića jednoj osnovnoj školi, tučnjave, psovke, vrijeđanje, histerija i seksualno neprikladno ponašanje u raznim reality programima koji su maltene non-stop zastupljeni na televizijama sa nacionalnom frekvencijom u Srbiji… Društvenim mrežama danima kruže slike srpskih TV voditelja i političara koji poziraju sa oružjem, a takvi prizori nekako su postali uobičajeni u reality (anti)kulturi koja je postala dominantna u Srbiji.

Koliko je reality fenomen uzeo maha u ovoj državi najbolje govore javni nastupi srpskog autokrate Aleksandra Vučića, koji je čak i na konferencijama za medije nakon dva masakra prošle sedmice pokazao da patetikom i morbidnim prenemaganjem mora da zasjeni svaku pojavu i da bude u centru pažnje.

Vučić u svojim histeričnim i haotičnim javnim nastupima, prožetim napadima anksioznosti, melodrame i psihotičnog samosažaljenja, uz redovno korišćenje uvreda i agresivno etiketiranje, predstavlja paradigmu po kojoj funkcioniše javni diskurs u Srbiji. Panika, glorifikacija kriminalaca, ratnih zločinaca, perverzija, lažne vijesti, spinovi, banalnost i konstantno stimulisanje paranoidnog osjećaja da su Srbi i Srbija ugroženi, postali su neizostavna esencija medijskog sadržaja kojom se građani susjedne zemlje truju. Uostalom, i sam Vučić je stao u odbranu takvih vrijedosti gostujući sinoć kod oca moderne srpske kulturološke propasti i reality gurua Milomira Marića.

Implozija paranoje i straha

Slično i kao 90-ih, tako i danas autokratska struktura koja vlada Srbijom i u ”reality ambijentu” konstantno ponavlja morbidnu nacionalističko-klerikalnu matricu o ugroženosti i strahu od spoljnih i unutrašnjih neprijatelja. Sijući strah i uporno ponavljajući priču o nacionalnoj i vjerskoj ugroženosti srpskog naroda, vladajuća garnitura u Beogradu našla je recept da se zadrži na vlasti  u nedostatku svrsishodnog političkog programa kojim bi konačno trasirali put ka rješavanju brojnih unutrašnjih i spoljašnjih problema.

Sve ovo što je navedeno već je desetine puta prežvakano i servirano regionalnoj javnosti posljednjih nekoliko dana nakon tragičnih događaja u Beogradu i okolini Mladenovca. Ali je u čitavoj priči nekako izostavljena suštinska premisa – da ”reality kultura” u Srbiji, koja prijeti da osvoji čitav region širenjem ”srpskog sveta”, nije nastala iznenadno u posljednjih pet, šest ili 10 godina pojavom Pinka i Happy TV. Ova antikulturna reality matrica brižno je gajena još 90-ih, kada je doživjela svoju eksploziju, čiji je epilog desetine hiljada mrtvih, stotine hiljada raseljenih i jedan genocid.

Čini se da sad gledamo samo imploziju (proces samouništavanja) te iste ideologije u nedostatku vojnih kapaciteta da opet u susjednim državama ispolji svoj destruktivno-zločinački kapacitet. Neizostavni činilac u izgradnji reality-zločinačke matrice, koji u stvari čini samo biće tog kulturološko-nacionalističkog društvenog monstruma je takozvana Srpska pravoslavna crkva (SPC), poznatija kao svetosavska sekta (SS).

Danima čujemo osude na račun raznih televizija, voditelja, političkih krugova kako zbog gledanosti zaglupljuju narod promocijom reality programa čiji su osnovni sastojci nasilje, banalnost, kriminal i perverzija.

Međutim, malo ko se ovih dana sjetio da pomene da je takozvana SPC još prije više od 40 godina patentirala čitav koncept dekadentne reality kulture, zasnovane na jeftinom nacionalizmu i paranoidno-šizofrenoj, ratnohuškačkoj bajci o egzistencijalnoj ugroženosti srpskog naroda.

Zlikovački reality počeo 90-ih

Kako drugačije okarakterisati ponašanje revitalizatora modernog svetosavlja nego kao dekadentni, zlikovački reality koji je 90-ih doveo do ratne eksplozije Regiona!

Prisjetimo se samo čuvenog događaja kada je prekaljeni ratnohuškač Amfilohije Radović u junu 1991. godine doveo Željka Ražnatovića Arkana i njegovu do zuba naoružanu paravojnu formaciju “Tigrovi” u Cetinjski manastir.

Arkanovci su uz blagoslove i zdravice ispraćeni na ratište gdje su se bavili omiljenim svetosavskim aktivnostima – ubijanjem, silovanjem, pljačkanjem, mučenjem… Što je to nego najmorbidniji reality program koji smo uz neizostavnu velikosrpsku propagandu 90-ih svi proživljavali?

U nastavku će biti nabrojani samo neki od najupečatljivijih momenata u doprinosu stvaranja ”reality kulta zločina” koji je SPC začela još početkom 90-ih, a koji danas vlada ”srpskim svetom”, kome je Crna Gora na dobrom putu da se priključi.

U avgustu 1991. godine Filaret Mićević je uslikan kod manastira Komogovina, između Kostajnice i Gline, s grupom srpskih “boraca” na oklopnom vozilu sa mitraljezom koji mu je naslonjen preko ramena.

Početkom rata u Bosni i Hercegovini čuveni pedofil i seksualni manijak zvorničko-tuzlanski episkop Vasilije Kačavenda je u Bijeljini držao ratnohuškaške govore i javno podržavao politiku Radovana Karadžića. Kod Kačavende su dolazili pripadnici vojnih i paravojnih formacijama i referisali mu ”koliko je džamija poravnato”.

Velika ”reality zvijezda” 90-ih bio je i hercegovački episkop Atanasije Jevtić, koji je 1993. godine u pauzama obilaženja ratišta gdje je podsticao na zločine, izjavio kako Republika Srpska mora “sići na Neretvu” i “na srpsko more”. To je samo jedna od mnoštva njegovih ”pomirljivih” izjava prožetih ”hrišćanskim duhom ekumenizma i tolerancije”.

Svetac SPC u najavi Pavle Stojčević prilikom posjete Palama 14. avgusta 1994. godine, blagosiljao je Radovana Karadžića i Ratka Mladića, lomio s njima pogaču i držao liturgiju. Time je praktično dao blagoslov dvojici zločinaca koja im je poslužila kao neka vrsta religiozno-mističnog opravdanja za genocid u Srebrenici – najveći zločin na teritoriji Evrope nakon Drugog svjetskog rata. Inače, današnji pobornici reality kulture ”srpskog sveta” taj genocid i ne priznaju.

Ideologija ”krvi i tla”

Ovakvih epizoda u bogatoj ratnohuškačkoj istoriji takozvane SPC je toliko da bi se mogli napisati tomovi i tomovi opširnih knjiga. Time se samo nameće zaključak da je ”reality stvarnost” u Srbiji i Regionu počela da se afirmiše još odavno, i da njeno biće čini ideologija ”krvi i tla” oličena u svetosavskoj sekti, čiji su sveci masovne ubice i nacisti i koja je kult oružja i stradanja izdigla na nivo svetosti.

Ta ista organizacija je stvorila ambijent u kojem je normalno formirati “Svetolazarevski pravoslavni omladinski kamp”, u kojem tinejdžeri nose maskirne uniforme i uče  da pucaju iz replika “kalašnjikova”!?

Kada tome dodamo da su na vlasti u Srbiji izdanci i protagonisti iste zločinačko-ratnohuškačke ideologije 90-ih, najbolji učenici škole mržnje Slobodana Miloševića i Vojislava Šešelja – Aleksandar Vučić i Ivica Dačić, mjesta za čuđenje bilo kakvom zločinu u ”srpskom svetu” apsolutno nema.

Jedino što je krajnje začuđujuće je količina licemjerja koja je prisutna kada nasilje osuđuje Aleksandar Vučić – čovjek koji je pozivao na zločine u Glini 1991. godine i 1995. sa skupštinske govornice urlao ”ubijete jednog Srbina, mi ćemo 100 muslimana”.

Kada toj slici dodamo neizostavni dio svake srpske vlasti posljednjih 20 godina, pulena Slobodana Milošević i Mire Marković – Ivicu Dačića, uz okolnost da je SPC i dalje dominantna parapolitička, subverzivna sila, suludo je uopšte postavljati pitanje kako je nastala platforma za buduće nove gnusne zločine.

S obzirom da je juče lider crnogorske filijale takozvane SPC Mićović označio početak radova na izgradnji centra za indoktrinaciju kodnog naziva ”Pravoslavna gimnazija u Podgorici”, poželjno bi bilo da kad se ovo zdanje izgradi, polaznici prve generacije odmah dobiju na poklon po kalašnjikov i Žitije svetog Ratka Mladića. Jer to su vrijednosti modernog reality svetosavlja.