UZALUD SASLUŠAVANJA, PRITISCI I HAJKE: Zločini tzv. SPC preveliki da bi se sakrili, a kritičari ućutkali

Tradicionalna velikosrpska ”ugroženost”, koja obično prethodi društveno-političkoj nestabilnosti, tenzijama, konfliktima i koja je devedesetih kulminirala ratnim sukobima, posljednjih mjeseci u Crnoj Gori postala je izgovor za progon svega crnogorskog i slobodnomislećeg.

Suđenje prof. dr Bobanu Batrićeviću, istoričaru s Fakulteta za crnogorski jezik i književnost (FCJK) na Cetinju, pred Sudom za prekršaje u Podgorici, danas je i formalno okončano nakon što je tužiteljki Snežani Šišević ’’nacrtano’’ od strane Višeg državnog tužilaštva da obustavi postupak koji ima sve karakteristike montiranog i politički motivisanog procesa.

VDT je ranije odbilo prijavu za krivično djelo, ali je tužiteljka Šišević pokrenula prekršajni postupak zbog kolumne objavljene 11. avgusta prošle godine na portalu Antena M u kojoj je Batrićević kritikovao slavljenje ratnih zločinaca Draže Mihailovića i Pavla Đurišića i uznemirujuće poruke visokih funkcionera svetosavske sekte (SS), poznate i kao SPC – Joanikija Mićovića i Metodija Ostojića.

Osim Batrićevićevog progona, posljednjih dana je aktuelan i slučaj neočetničkog provokatora, lizača beogradskih otirača koji na nesreću čitave Crne Gore obavlja funkciju predsjednika Opštine Nikšić Marka Kovačevića Šubare. On je podnio lažnu prijavu policiji protiv 13 novinara, političara i NVO aktivista, gdje je, između ostalog, kukao kako je ugrožen ’’zato što je Srbin i pravoslavac”.

SrBska ugroženost i svetosavska sekta

Uz progon novinara i slobodnih intelektualaca preko policije i pravosudnih organa u Crnoj Gori je u posljednje vrijeme sve prisutniji trend širenja neočetničkog i velikosrpskog provokatorskog narativa, gdje se osim pomenutog Kovačevića ističe predsjednik Opštine Pljevlja Dario Vraneš.

Preteča i podrška svim tim akcijama je prvi profesionalni Srbin u Crnoj Gori, predsjednik Skupštine Andrija Rajo Mandić, koji je unošenjem trobojke u svoj kabinet dao znak da zapomaganje o ’’ugroženosti’’ svega srBskog može da pređe u ’’petu brzinu’’.

Kao što je to obično i bio trend proteklih decenija, kad god se govori o navodno ugroženosti Srba, počinju progoni, sudski procesi, društvena nestabilnost, ali i u najekstremnijem slučaju ratna stradanja.

Na svu sreću, u Crnoj Gori se proteklih dana sve završilo na saslušanjima i sudskim procesima, a osim Batrićevića čiji je postupak tek danas obustavljen, saslušavani su i drugi urednici i intelektualci po prijavi Kovačevića, uključujući i glavnog i odgovornog urednika Portala Aktuelno, Balšu Kneževića.

Slučaju Batrićevića i prjavljivanju od strane Kovačevića, kao i nebrojeno prethodnih slučajeva u kojima se potencira navodna ’’srpska ugroženost’’ i ”vjerska diskriminacija pravoslavaca”, zajednički imenitelj je svetosavska sekta, poznata i pod zlokobnim akronimom SPC. Jasno je da se trenutno u Crnoj Gori radi na stvaranju ambijenta straha i cenzure, u kojem bi, ako bi bilo kome palo na pamet da kritikuje ovu paramilitarnu organizaciju, pobornici velikosrpstva i svetosavlja zakukali da je u pitanju ’’ugroženost vjerskih prava’’ ili ”nacionalnih prava Srba”. Nakon toga bi krenuo progon i pokušaj zastrašivanja preko policije i pravosudnih organa.

Pri tome branitelji SPC zanemaruju stravične zločine i decenije nepočinstava koji se vezuju za ovu parapolitičku organizaciju koja djeluje u službi velikosrpske hegemonije sa jasnim ciljem destabilizacije regiona.

Zločini SPC ’’buče’’ i ne mogu se sakriti

Jasno je da se Batrićeviću sudilo zbog iznošenja istine o takozvanoj SPC, što je velikosrpskim nacionalistima najveći neprijatelj, kao i da je Kovačević podstaknut ”šaptačima”’ iz ove parareligijske organizacije da podnese prijave policiji protiv novinara, političara i NVO aktivista.

Ali zločini i nepočinstva koji se vezuju za svetosavsku sektu toliko su veliki da ih ne može sakriti bilo kakav pokušaj progona, hajkanja i obračuna sa slobodnim intelektualcima koji žele da iznesu isitnu o ovoj zlokobnoj parareligijskoj organizaciji u službi velikosrpske hegemonije.

Parareligijska organizacija svetosavska sekta (SS) poznata pod akronimom SPC, ne počiva na načelima izvornog pravoslavlja i hrišćanstva, već na velikosrpskoj, hegemonističkoj, genocidnoj ideologiji zasnovanoj na militantnom svetosavlju i nacističkoj ideologiji ”krvi i tla”. Ovo je tvrdnja koju je Portal Aktuelno potkrijepio mnoštvom dokaza, u stotinama tekstova koji će jednoga dana biti pretvoreni u knjige.

Ovom prilikom ponovo ćemo iznijeti dokaze, koji idu u prilog tome da se u Crnoj Gori ljudi proganjaju samo zato što iznose istinu o tzv. SPC. U narednim pasusima iznijećemo materijal koji dokazuju Batrićevićeve tvrdnje iz ”sporne” kolumne da –  ”popovi Crkve Srbije ne propovijedaju vjeru Hristovu, već srpski nacionalizam”,  kao i da ”indoktriniraju, šire mržnju i ksenofobiju”.

Nesporne podudarnosti svetosavlja i sektašenja

Samim apriori uvidom u društveno usvojenu definiciju sekte i sektašenja, da se zaključiti da postoje nepobitne podudarnosti između svetosavlja, koje u Crnoj Gori zastupa takozvana SPC i sektašenja.

Svetosavlje kakvo je zastupljeno u Crnoj Gori, ima sve karakteristike izdvojene i zatvorene grupe koja funkcioniše po principu zilotizma i ima svoje jasne političke ciljeve. Kao takva, ova dogma, osim što zadovoljava prvi uslov da bude svrstana u kategoriju sekti, automatski ispunjava i drugi uslov – da je formirana nasuprot osnovnoj grupi iz koje je potekla – hrišćanskoj i pravoslavnoj grupi vjerskog učenja.

Da agresivno, političko svetosavlje koje zastupa organizacija koja se vodi pod akronimom SPC nema nikakve veze sa pravoslavljem i hrišćanstvom dokazali smo u prethodnim tekstovima. Da ne bi gubili vrijeme na dokazivanje nečega što je već dokazano, ostavićemo linkove koji potkrjepljuju tezu o potpunoj distinkciji svetosavlja sa jedne strane i pravoslavlja i hrišćanstva sa druge.

Svetosavska crkva u službi antihrista (1): “Što me kušate, licemjeri”

Svetosavska crkva u službi antihrista (2): “Ocem svojim ne zovite nikoga na zemlji, jer je u vas jedan Otac, na nebesima”

Svetosavska crkva u službi antihrista (3): “Vidiš trun u oku brata svoga, a brvno u oku svome ne osjećaš”

Političko djelovanje

Svetosavska sekta (SS) u narodu poznata pod akronimom SPC u zadnjih tri godine potpuno je posvećena politici, jednostavno ne zna za izborni poraz i na političkom planu svaki projekat koji je podržala doživio je uspjeh. O tome opšrinije možete čitati na OVOM LINKU.

Svetosavska sekta predstavlja glavno subverzivno tijelo preko kojeg zvanični Beograd i nezvanična Moskva sprovode svoje velikodržavne, nacionalističke aktivnosti u državama Regiona. Ova ekstremistička ispostava ”srpskog sveta” se uporno predstavlja kao vjerska organizacija i svoje subverzivne aktivnosti sprovodi krijući se iza laži o ”ugroženim vjerskim slobodama”. 

Pod najjačim udarom takozvane SPC već decenijama se nalazi Crna Gora koju centrala ove organizacije nastoji da uništi kao suverenu državu i integriše je u granice velikodržavnog projekta ’’srpski svet’’.

Tradicija subverzije

SPC i pojedini njeni istaknuti operativci u mantijama, duboko su umiješani u kriminalne radnje, veleizdaju, subverziju i saradnju sa inostranim bezbjednosno-obavještajnim službama.

Njihova nepočinstva su posebno došla do izražaja nakon 30. avgusta 2020. godine kada su u svojim subverzivnim poduhvatima imali punu podršku dvije svetosavske vlade, što je kulminiralo možda i najvećom veleizdajom u crnogorskoj istoriji – fukarskim i tajnim potpisivanjem takozvanog ”temeljnog ugovora”.

Treba takođe podsjetiti da je SS u martu 2022. godine i zvanično od najviše evropske instance Evropskog parlamenta (EP) označena kao glavni destabilizujući faktor i zastupnik ruskih interesa u regionu.

Portal Aktuelno pisao je kako su ekstremisti takozvane SPC koristili puteve u graničnom pojasu koji povezuju Republiku Srpsku i Crnu Goru koji su veoma slabo kontrolisani, da bi prokrijumčarili grupu od 30 ljudi (ekstremista – nap.a.) iz Trebinja prilikom ustoličenja Joanikija Mićovića na Cetinju 05. septembra  2021. godine. Što je klasični pokušaj terorizma i saradnja sa sumnjivim kriminogenim strukturama.

Takođe smo pisali i o ulozi takozvane SPC da ekstremsite iz drugih država poveže sa političkim ”kontaktima” u Crnoj Gori. Osoba koja je duboko upletena u ekstremističko-subverzivnu mrežu crkve Srbije, i za koju se spekuliše da koordinira radom takozvanog bratstva ”Zavjetnici Tvrdoš”, je predsjednik opštine Nikšić Marko Kovačević, poznatiji pod nadimkom Šubara zbog svojih ekstremnih neočetničkih svjetonazora.  Odavno se spekuliše da je Kovačević, koji prijavljuje policiji jer je navodno ugrožen kao Srbin i pravoslavac, po sugestijama iz SS, kancelariju predsjednika opštine pretvorio u operativni čvor ekstremističkih, svetosavskih grupa.

Treba podsjetiti da je glavni logistički centar u Banjanima manastir Kosijerevo, u kome su planirane sve aktivnosti vezano za predizbornu kampanju 2020. godine i političke litije pokrenute od strane SPC. U tom kontekstu pojedini izvori pominju i nabavku kalašnjikova za izazivanje nereda i sukoba u Crnoj Gori.

Takođe smo iznosili i dokaze o umreženosti velikosrpskih snaga u Crnoj Gori sa logističkim centrima iz Republike Srpske i Srbije, koji su direktno podržavani iz Moskve.

Osim Aleksandra Vučića, njegovog pajtaša Milorada Dodika, crnogorskih političara i funkcionera takozvane SPC, kao važan dio svetosavske mašinerije za hibridno ratovanje protiv Crne Gore pominju se i visoki funkcioneri Srpske napredne stranke (SNS).

Kada svemu ovome dodamo tradiciju nepočinstava, ratnohuškanja, podsticanja međunacionalne, međuvjerske mržnje, onda je jasno koja politika stoji iza SPC.

Saradnja sa obavještajnim službama i terenski rad

Takozvana SPC se decenijama dovodi u vezu sa tajnim službama, a operativci u mantijama su odavno poznati kao najbolji terenski agenti, jer uživaju povjerenje među prostim i neupućenim narodom.

Portal Aktuelno pisao je o propagandnom radu takozvane SPC, kao i o vezi između Ruske pravoslavne crkve (RPC) i njenog šefa Kirila Gunđajeva, sa svetosavskom sektom (SS).

Takođe smo pisali o visokorangiranim rashodovanim operativcima kao što su pokojni Amfilohije Radović – ”Pukovnik” i njegovom nasljedniku u operativnoj liniji Veliboru Džomiću – ”Vraču”, ali i o nižerangiranim operativcima koji predstavljaju neizostavan dio subverzivnog djelovanja.

Hibridni rat zvaničnog Beograda i nezvanične Moskve u cilju integracije Crne Gore u granice velikodržavnog projekta kodnog naziva ”srpski svet”, ne bi mogao da se zamisli bez operativnog rada ”mantijaša” iz takozvane SPC.

Ratnohuškačka ispostava 

Osim što je antihrišćanski nastrojena, treba napomenuti da SPC zastupa radikalnu klero-nacionalističku ideologiju nazvanu “svetosavlje” koja je nastala 30-ih godina prošlog vijeka podstaknuta srpskim fašizmom sa Nikolajem Velimirovićem i Dimitrijem Ljotićem kao vodećim ideolozima.

Konstatacija MCP, od 2022. godine, da njihovi popovi nijesu učestvovali u podstrekavanju ratnih zločina u ratovima 90-tih, ne samo da je providna laž i manipulacija, već je i vrijeđanje svih žrtava zla koje su oni direktno nanijeli!

Takozvana SPC, kao legitimni predstavnik ratnog, krvoločnog svetosavskog kulta ”krvi i tla” bila je glavni duhovno-ideološki pokretač gotovo svega zla, razaranja i ratova koja su zadesila region bivše SFRJ. 

Pod patronatom SPC decenijema unazad slave se najveći zločinci kao nacionalni junaci, a neke od njih srpska crkva stavlja i u ikonostase manastira, među “Hristove vojnike” – na primjer četničkog vođu, koljača i kvislinga iz Drugoga svjetskog rata Dražu Mihailovića kome su službenici SS u Budvi prošle godine održali parastos.

Među svecima SPC  su čuveni monstrumi Maca Vukojičić i Slobodan Šiljak, a osnivač svetosavske ideologije na kojoj počiva SPC Nikolaj Velimirović otvoreno je glorifikovao Hitlera i podržavao progon Jevreja, a proglašen je za sveca.

Svetosavlje eksplodiralo 90-ih

Pogubni svetosavski nacionalizam nekako je držan pod kontrolom za vrijeme komunizma, ali je tokom 1990-ih naprosto ekslodirao. SPC se tada istakla kao institucija koja je bila preokupirana širenjem “svetosavskog nacionalizma” koji je postao dominantna struja unutar crkve.

Kao glavni zastupnici  nacionalizma unutar svetosavske sekte (SS) ili kako je takođe poznata Svetosavskog kulta ”krvi i tla”, istakli su se učenici jednog od utemeljivača ekstremne fašističke svetosavske ideologije Justina Popovića – Amfilohije Radović, Artemije Radosavljević, Atanasije Jevtić i Irinej Bulović.

Sva četiri Justinova ”svetosavska jahača apokalipse” su se našli u vrhu SPC, kao episkopi. Njih  četvorica, uz nekadašnjeg lidera SS Gojka Stojčevića, predstavljali su “idejni sinod” SPC koji je podržavao gotovo sve ratne akcije srpske vojske, opravdavao zločine i relativizovao genocid.

Srpska pravoslavna crkva je bila glavna pokretačka snaga ratnohuškačkih aktivnosti na prostoru bivše SFRJ, a tokom ratova u bivšoj Jugoslaviji odbacila je sve ponuđene mirovne planove, uključujući Vensov plan, Vens-Ovenov plan, Plan Kontakt grupe i Dejtonski mirovni sporazum. Čak i kad su poslanici Republike Srpske bili spremni na povlačenje, SPC je zastupala “jedan puno militantniji stav”.

Amfi, Arkan, Tigrovi i ”mitraljez vladika” Filaret

Primjera ekstremne militarističke ideološke ostrašćenosti koju je stimulisala SPC ima na pretek, a u nastavku ćemo navesti samo neke od najpoznatijih primjera.

Prisjetimo se čuvenog događaja kada je mitropolit crnogorsko-primorski Amfilohije u junu 1991. godine doveo Željka Ražnatovića Arkana i njegovu do zuba naoružanu paravojnu formaciju “Tigrovi” u Cetinjski manastir.

Arkanovci su uz blagoslove i zdravice ispraćeni na ratište gdje su se bavili omiljenim svetosavskim aktivnostima – ubijanjem, silovanjem, pljačkanjem, mučenjem… Amfilohije Radović je potom i sam krenuo u Dubrovnik, gdje je tokom jeseni 1991. hrabrio crnogorske rezerviste i srpske paravojne formacije koje su vršili opsadu Dubrovnika.Treba takođe podsjetiti da je vođa paravojnih snaga koje su opsjedale Dubrovnik u to vrijeme izjavljivao da mu je “vrhovni zapovjednik” tadašnji patrijarh SPC Pavle.

Tadašnji arhimandrit Filaret Mićević je putem medija pozivao na rat i išao na ratom zahvaćene prostore hrabreći srpske dobrovoljce. U avgustu 1991. godine Filaret je uslikan kod manastira Komogovina, između Kostajnice i Gline, s grupom srpskih “boraca” na oklopnom vozilu sa mitraljezom koji mu je naslonjen preko ramena.

Ratnohuškački ”podvizi”

U aprilu 1992. Amfilohije Radović opet ”briljira”, u jednom od svojih brojnih ratnohuškaških napora, izjavljuje kako se zalaže za ujedinjenje svih srpskih zemalja, ali se plaši da će ta šansa ponovo biti propuštena, “kao što je bila propuštena i 1918.”.

Početkom rata u Bosni i Hercegovini zvorničko-tuzlanski episkop Vasilije Kačavenda je u Bijeljini držao ratnohuškaške govore i javno podržavao politiku Radovana Karadžića. Kod Kačavende su dolazili pripadnici vojnih i paravojnih formacijama i referisali mu ”koliko je džamija poravnato”.

„Prošao sam asfaltnim putem Jadar-Petriča. Ugledao sam minaret do nebesa. Mislim da je on jutros poravnat. Trebao je biti“, rekao je general Miodrag Živanović, dok je 13. jula 1995. godine, u kući Zvonka Bajagića, izvještavao vladiku Vasilija Kačavendu o akciji u Srebrenici.

Zvorničko-tuzlanski vladika, koji će kasnije postati sinonim za seksualnu izopačensot i lanac pedofilije u SPC, samo se osmjehnuo. Kasnije tog dana Kačavenda će služiti liturgiju u vlaseničkoj crkvi.

„Ja želim da čestitam generalu i preko vas hrabroj srpskoj vojsci i vojskovođama. I mnogim našim Obilićima. Koji su u svakoj prilici spremni teći i oteći, i na strašnom mjestu ostajati u odbrani vječnih ideala, vjere naše pravoslavne imena Srbinovog i otadžbine. Koji hrabro nose krst časni, da bi dobili slobodu zlatnu“, reći će vladika Vasilije.

Pogledajte VIDEO koji fariseji iz SS nikako ne mogu da ospore niti da negiraju koliko god bili vješti u laganju!

https://youtube.com/watch?v=WVAJ2x-W8fg%3Ffeature%3Doembed%26enablejsapi%3D1

Jevtić ”solidan” u huškanju

Hercegovački episkop Atanasije Jevtić, na čiju su  sahranu ”potrčali” bivši premijer Zdravko Krivokapić i njegovi ”apostoli”, 1993. godine je izjavio kako Republika Srpska mora “sići na Neretvu” i “na srpsko more”.

U prilog širenju ratne propagande 90-ih ide i dokument koji je donijet na arhijerejskom Saboru, održanom od 14. do 28. maja 1992. godine, nazvan “Memorandum SPC”, koji govori protiv “avnojevskih” granica i uskraćuje podršku vlastima novoosnovane SRJ koje su prihvatile te granice i službeno se “povukle” iz rata.

Treba takođe podsjetiti da su visoki predstavnici takozvane SPC bili prisutni na skoro svim ratnim zasjedanjima Skupštine Republike Srpske. Mitropolit dobrobosanski Nikolaj Mrda je govorio da Srbi pod vođstvom Radovana Karadžića i Ratka Mladića “slijede trnovit put Isusa Hrista”.

O odličnim odnosima čelnika SPC i ratnih zločinaca govori i podatak da je krajem aprila 1993. godine, mitropolit Nikolaj izjavio da general Ratko Mladić prihvata sve njegove prijedloge, dok je predsjednik Republike Srpske  Radovan Karadžić,  početkom 1994. ocijenio odnose između Crkve i države kao ”izvanredne”. Atanasije je u avgustu 1994. još jednom podržao odbacivanje plana Kontakt grupe, čak i po cijenu NATO bombardovanja.

Doprinos ”blaženog” Pavla ratnim podvizima

Bivšeg patrijarha SPC Pavla srpska propaganda uporno nastoji da predstavi kao sveca i reprezenta istinskog hrišćanskog učenja, ali ni on nije bio imun na huškanje Srba na odbranu ”svetog srpskog tla” u Bosni.

U avgustu 1994. godine Pavle je imao ”turneju” po “Republici Srpskoj” i oštro agitovao protiv prihvatanja plana Kontakt grupe i svakog drugog sličnog sporazuma. Srpska pravoslavna crkva je tada još uvijek zastupala čvrstu poziciju stvaranja “Velike Srbije” u koju bi ušla cijela BiH i tadašnji okupirani prostor Republike Hrvatske i svako odstupanje od tog cilja za nju je bila “izdaja nacionalnih interesa”.

Krstareći po etnički očišćenim područjima BiH, patrijarh Pavle je držao “opela”, “parastose” i liturgije “srpskim žrtvama” i u svojim “besedama” iznova podsjećao na “genocid nad Srbima”, a u Foči (koja je u međuvremenu preimenovana u “Srbinje”) otvorio je “Duhovnu akademiju ‘Vasilije Ostroški’” u kojoj će SPC odgajati mlade bogoslove i pripremati ih za sveštenički poziv. Patrijarh pri tom, kako su pisali mnogi regionalni i svjetski mediji, nije vidio rijeke krvi koje su tekle i nije se sablažnjavao nad masovnim klanjima.

Turneja kulminira posjetom Palama 14. avgusta, gdje patrijarh blagosilja Radovana Karadžića i Ratka Mladića, lomi s njima pogaču i drži liturgiju. Time je praktično dao eshatološku legitimaciju dvojcu zločinaca koja im je poslužila kao neka vrsta religiozno-mističnog opravdanja za genocid u Srebrenici – najveći zločin na teritoriji Evrope nakon Drugog svjetskog rata.

Dejton za razočarenje Srpske crkve

Krajem 1995. godine je došlo do potpisivanja Dejtonskog mirovnog sporazuma, kojim je okončan rat u Bosni i Hercegovini, na veliko razočarenje Srpske pravoslavne crkve.

Naime, nakon što je Radovan Karadžić ovlastio Miloševića da u Dejtonu zastupa interese bosanskih Srba, Milošević je tražio da to patrijarh odobri. Patrijarh Pavle je isprva potpisao dokument, ali je u decembru 1995. godine najmanje deset episkopa SPC zbog toga zatražilo njegovu ostavku. Sazvan je čak i vanredni crkveni sabor 21. i 22. decembra na kojem je Pavlov potpis proglašen nevažećim!

Zatim 1996. godine stupa osvjedočeni ratnohuškač  Amfilohije Radović koji je uredio zbornik “Jagnje Božije i zvijer iz bezdana”, u kome se izlaže srpska pravoslavna filozofija rata. Knjiga sadrži doprinose mnogih srpskih popova i ”učenjaka”, među kojima je i Radovan Karadžić, a služi pravdanju rata u Bosni i suprotstavljanju srbijanskoj protivratnoj literaturi.

Kritičari crkve, poput pokojnog analitičara religije Mirka Đorđevića, često su naglašavali da je SPC u procesu raspada jugoslavenske države i tokom burnih ratnih zbivanja “odigrala neslavnu ulogu”. Zvanični podaci govore da su na području Republike Srpske porušene  gotovo sve džamije (ukupno 1.186) i veliki broj katoličkih crkvi (preko 500), što srpska crkva nikad nije osudila.

Za kraj treba napomenuti da je Srpska pravoslavna crkva izgubila 1995. godine sudski spor u Parizu, nakon što je podnijela tužbu protiv listova Libération, Le Monde, Le Figaro zbog  tekstova u kojima je optužena za podržavanje etničkog čišćenja i zločina genocida u Bosni i Hercegovini.

Ovo je samo šturi podsjetnik jednog neznatnog djelića ratnohuškačkih napora i zločinačkih poduhvata koje je ideološki i logistički podržavala svetosavska sekta (SS).

SS i pedofilija

Za kraj treba podsjetiti i na možda najmonstruoznije zločine SS, vezane za pedofiliju, čiji je sinonim zvanično umirovljeni, ali i dalje veoma aktivni vladika Vasilije Kačavenda.

Podgoričko tužilaštvo je 2022. godine pokrenulo izviđaj protiv MCP i mitropolita Jovana Joanikija Mićovića, zbog navodnog prikrivanja pedofilije.

Podsjetimo, portal Aktuelno već gotovo dvije godine piše o pedofiliji u SPC i ulozi Mićovića u njenom prikrivanju.

Portal Aktuelno je 2020. godine objavio seriju od tri teksta u kojima smo predočili javnosti kako je SPC u Crnoj Gori na čelu sa Amfilohijem i aktuelnim mitropolitom Joanikijem prikrivala slučajeve pedofilije, pokušavala da ih koristi za političke obračune unutar crkve.

Takođe smo pisali kako su se na teritoriji Crne Gore skrivali opasni članovi kriminalne organizacije zaodjenuti u mantije SPC.

Bivši đakon SPC Bojan Jovanović, u maju prošle godine na promociji svoje knjige “Ispovest Kako smo ubili Boga” je otvoreno optužio Joanikija Mićovića da je prikrivao slučajeve pedofilije. 

I sam Jovanović bio je na meti pedofila u crkvi. Pokušao je da ga seksualno zlostavlja nekadašnji zloglasni episkop Zvorničko-tuzlanske eparhije (BiH) Vasilije Kačavenda koji je ukazom SPC 2012. penzionisan.

Uredništvo Portala Aktuelno