Laž je jedanaesta svetosavska zapovijest

Piše: Tijana Lopičić

Crkva Srbije pokazuje konzistentnost u sprovođenju kulturnog genocida, pa ne iznenađuju rituali i obredi koje vrši nad ostacima antičkog grada Duklje. 

Budući da kulturni genocid predstavlja sistematsko uništavanje kulturnih elemenata na određenom području, uz istovremeno potiskivanje identitetskih obilježja određene grupe, sa ciljem sprječavanja nasljeđa identiteta i tradicije na buduće generacije, ovakvo djelovanje se može tumačiti isključivo kao svjesno i ciljano iznošenje laži u službi pomenute agende.

„Služimo na temeljima prve srpske države i mjestu gdje su bili episkopi dioklijski. I po milosti Božijoj ja sam dobio titulu drevnih ranohrišćanskih episkopa dioklijskih, kao pomoćnik mitropolita našeg Joanikija. I ovo je moja prva služba u ovoj crkvi, koja ko zna koliko vjekova broji i ko zna ko u njoj je sve prinosio svoje molitve, Bogu se molio, slavio Vaskrsenje Hristovo, vaskrslog Boga i njegove Svete“, kazao je, između ostalog, episkop Pajsije.

ZA POHVALU: Netradicionalno kolo na crnogorskoj teritoriji odigrali u srpskoj nošnji, koja i pripada njihovom identitetskom korpusu.

Prvo, sveštenstvo Crkve Srbije obavilo je ritual na ostacima Duklje (Doklee), grada osnovanog u prvom vijeku. Ovo rimsko naselje obnovila je vizantijska vlast u VI vijeku, podigavši tu i ranohrišćansku baziliku.

Drugo, ako pak govorimo o državi Duklja ona nije bila srpska zemlja, već slovenska kneževina koja nosi korijen crnogorske državnosti. Razumljiva je težnja velikosrpsko-šovinističkog narativa da ‘Scalvi’ tumače kao Srbi umjesto Sloveni, kao i da ‘Scalvinie’ prevodi kao srpske, a ne slovenske oblasti/zemlje. Dukljanski kralj Bodin nije ujedinjavao srpske zemlje, jer je Raška (Srbija) bila osvojeni indentitet. Kasnije će, Raška pokoriti Duklju, pa će i Duklja postati osvojeni identitet. No, to ne može izmijeniti istorijsku činjenicu da žitelji Duklje nijesu bili Srbi.

Treće, velikosrpsko-šovinističke laži koje uporno propagira Crkva Srbije u visokom su konfliktu sa njihovim najuglednijim srpskim istoričarima i medijevistima, poput Sime Ćirkovića, Tibora Živkovića, Relje Novokavića…  

“Već sredinom X vijeka, dukljanska kneževina bila je formirana i jasno razgraničena u odnosu na susjedne slovenske kneževine i Vizantijsko carstvo.“

Sima Ćirković, Crna Gora (Beograd: Književne novine,1976), 127.

Ostaci Duklje

Četvrto, zaslužuju i malu pohvalu jer su prestali da skrnave crnogorsku nošnju, te su netradicionalno kolo na crnogorskoj teritoriji odigrali u srpskoj nošnji, koja i pripada njihovom identitetskom korpusu.

Dok sa nestrpljenjem isčekujemo da Dukljane ponovo zakivaju na Vezirov most, ostaje jasno da kada bi laži koje svjesno i ciljano plasira Crkva Srbije imale moć da podignu nivo vode, Zemlju bi odavno zadesio biblijski potop, jer je laž njihova jedanaesta zapovijest kojoj se dosljedno klanjaju.