VRHUNAC VUČIĆEVE POLITIKE: Srbi i zvanično postali genocidni narod

Piše: Balša Knežević

Danima je preko svoje tabloidne propagande plasirao tezu kako ”zle zapadne sile” žele da Srbe predstave kao genocidni narod. Zatim je otišao kod šefa organizacije koja simbolizuje duhovnu propast srpskog naroda i grotesknu karikaturu pravoslavlja da ga isprati u Njujork. Po Njujorku se blamirao, pravio patetične predstave za medije konstantno podgrijavajući priču kako se čitav svijet urotio protiv ’’napaćenog srBskog naroda’’ koji prolazi kroz još jedno, nadasve istorijsko, stradanje.

Na sjednici Generalne skupštine Ujedinjenih nacija (UN) odradio je svoju najbolju predstavu do sad, za Oskara! Plakao je, a istovremeno se smijao, nekontrolisano tresao, buncao, brisao sline srBskom trobojkom ’’da čitav svet vidi’’ kako patetični, poluludi autokrata lamentira nad sudbinom svog ’’napaćenog naroda’’.

Kada je Rezolucija o genocidu o Srebrenici usvojena, dao je sebi oduška, prestao je da se suzdržava i otvorio sve ventile vrativši se na ’’fabrička podešavanja’’ koja su mu ugrađena još u vremenima dok je idealizovao Arkana i maštao da postane njegov punopravni huligan sa ’’severne šipke’’.

Ogrnuo se srBskom trobojkom, svečano objavio da “pošalju obezbeđenje, da vidi junaka koji će da mu uzme zastavu”, iako nikome ni u primisli nije bilo da to uradi. Na kraju je ustao raširio tu istu trobojku, podigao tri prsta i u stilu Miloša Obilića sa ’’severne tribine’’ koji je do tada čučao u njemu krijući se iza patetične, uplakane pizde, prkosno poručio svijetu –  SRBIJA JE OPET POBEDILA! A nakon te ’’pobede’’ ova unesrećena država i narod svedeni su na rang genocidnog provizorijuma gdje oni koje je čitav svijet proglasio za zločince imaju status heroja i polubogova.

Ovo bi ukratko bio opis performansa srpskog  autokrate Aleksandra Vučića pred Generalnom skupštinom UN, čija je izvedba, po svemu sudeći, pripremana sedmicama, ako ne i mjesecima.  Srpski autokrata izigravao je juče u Njujorku velikosrpskog heroja, modernog cara Lazara, a izgledao je kao patetični klovn dok je čitavom unesrećenom srBskom življu navlačio omču genocidnog naroda.

Vučić, Dodik, Porfirije, Vulin i ekipa najisturenijih djelatnika imaginarnog ’’srpskog sveta’’ već sedmicama su kao mantru  ponavljali da Srbima želi da se nametne etiketa ’’genocidnog naroda’’ usvajanjem Rezolucije o genocidu u Srebrenici. Ova propaganda je bivala sve intenzivnija kako se primicao dan glasanja, iako se u Rezoluciji ne pominje srpski narod, niti postoji primjesa nametanja etikete ’’genocidnog’’ bilo kome.

Stalna predstavnica Njemačke u UN Antje Leendertse, u svojoj uvodnoj riječi potvrdila je da ova Rezolucija ’’nije upućena ni protiv koga’’ i da ’’ona nije protiv Srbije’’, precizirajući da je ’’upućena na same počinitelje genocida’’.

Iako Rezolucija nije imala za cilj da srpski narod proglasi za genocidni, Vučić i njegova klika velikosrpskih bukača potrudila se da etiketa ’’genocidnog naroda’’ bude za vijeke i vjekove prišivena Srbima.

Juče usvojena Razolucija osuđuje genocid, najgnusniji oblik zločina, osuđuje njegovo poricanje i ’’poziva sve države da se u potpunosti pridržavaju svojih obaveza prema Konvenciji o sprječavanju i kažnjavanju zločina genocida’’.

Srbija je 23. maja imala priliku da glasanjem, čak i kosponzorisanjem juče usvojene Rezolucije spere sa sebe hipoteku države čija se politika i uopšte društveni svjetonazori zasnivaju na glorifikaciji ratnih zločinaca i genocida. Umjesto toga Vučić i njegova političko-poltronska posluga odlučili su da svom snagom idu protiv tekovina civilizacije, etike i na kraju krajeva zdravog razuma, čime su Srbiju i zvanično deklarisali kao državu baštinika genocidne politike.

Umjesto srama i stida što slave presuđene ratne zločince kao heroje, što se na gotovo svim političkim javnim skupovima glorifikuje genocid, umjesto da priznaju ono što cijeli svijet vidi kao notornu činjenicu, juče smo vidjeli nepovratno zakucavanje srpskog naroda u genocidno blato.

Čini se očekivano, jer se u Rezoluciji navodi da ’’bez rezerve osuđuje djela koja veličaju osobe pred međunarodnim sudovima osuđene za ratne zločine’’. A kako da Vučić i njegovi saradnici potekli iz radikalske škole zločina prihvate ovaj segment Rezolucije, kad su posteri sa likovima Ratka Mladića i Radovana Karadžića obavezna koreografija na gotovo svim okupljanjima u Srbiji, bilo da skupove organizuje vlast, opozicija, crkva… O javnom negiranju genocida u Srebrenici da se i ne govori.

Uostalom bilo je sasvim očekivano od Vučića da Srbima nalijepi etiketu genocidnog naroda, jer za razliku od Vilija Branta koji je klečao u Varšavi i tražio od svijeta oproštaj za nacističke zločine, Vučić je svojevremeno lijepio plakate na kojima je pisalo ’’Bulevar Ratka Mladića’’ i vatreno branio njega i kolegu zločinca Karadžića u srpskom parlamentu. Dok se u Njemačkoj kažnjava svaka pomisao na afirmaciju nacizma, u Srbiji su murali sa Ratkom Mladićem ’’umetnost’’ i izraz patriotizma, a slavljenje zločinaca odgovornih za smrt hiljada, uključujući žene i đecu, je nešto što je nakon decenija otrovne propagande usađeno u podsvijest prosječnog veliksorbskog SNS-SPC gedžovana.

Ali daleko od toga da je samo Vučić odgovoran za ovakvo stanje i što je Srbima nakačena etiketa genocidnog naroda. Aktuelni srpski autokrata je samo posljednja karika u višedecenijskoj tradiciji zločinačkog velikosrpskog nacionalizma koji je zlatnom vrpcom upakovao Srbe u paket genocidnosti. Vučić je konačni ishod zločinačke politike i pod ideološkim plaštom Miloševića, Šešelja, Arkana, Stamatovića, SPC, Mladića i Karadžića, zasijao je juče u Njujorku u punom sjaju i konačno usmrtio svaku nadu da se Srbija može izliječiti od nacionalističkog sljepila.

“Ništa nas nije moglo bolje ujediniti od ovoga što se dogodilo danas“, rekao je Vučić juče nakon usvajanja Rezolucije.

To je u stvari bila svrha cijele predstave koju je izveo oko Rezolucije o Srebrenici. Da se cijela Srbija ujedini oko vođe i zločinačke ideologije čiji je Vučić otjelotvorenje. Srpski autokrata je kriminalizovao Srbiju, poslije Banjske se pokazalo da je u njoj i te kako aktivan onaj teroristički element, a nakon što je faktički predao Kosovo, konačno je sopstvenom narodu nalijepio genocidnu etiketu. Pokazao je da ga boli ona rabota i za Srebrenicu i za svoj narod, dok god su ’’ujedinjeni’’ oko njega, bez obzira što su vezivno tkivo tog ’’ujedinjenja’’ zločinačke, nacionalističke, klerofašističke fekalije.

Egzibicionizam u UN, ogrtanje, plakanje, huligansko srbovanje bili su samo predstava za srBsko stado, preko koje su uslužni tabloidi poručili da iako je Srbija doživjela još jedan ’’junački poraz’’, njen vođa je ipak ispao heroj. Patetični ’’heroj’’ naroda kome je nakon decenija baštinjenja razarajuće zločinačke, velikosrpske politike, nepovratno nametnuta stigma genocidnog…