VJERNICI KAO ORUĐE (2): Crkva Srbije se postavlja iznad Ustava, a od 2006. ne bi smjela ni da postoji na teritoriji Crne Gore

Piše: Tijana Lopičić

U XXI vijeku, kada iznosite vrijednosne sudove koji ukazuju na visokoproblematično djelovanje Crkve Srbije, u očima njihovih takozvanih “Hristovih vojnika” stigmatizovani ste kao mrzitelj. Dok je, uz zvuke harfe, po Bibliji kralj David pisao Psalme, svetosavsko sveštenstvo propovijeda neistine, kako bi izmanipulisane vjernike držalo u pokornosti. Nerijetko im prijeteći, baš kao što je to radio Porfirije pred popis stanovništva u Crnoj Gori, da ko se na popisu ne izjasni kao Srbin, neće biti više vjernik SPC. Za njih je postalo apsolutno nebitno što svjesno krše mnoge crkvene kanone, sve dok svojim nadasve nesavjesnim djelovanjem postižu željene ciljeve.

„Boka je tek formalno-pravno 2016. godine ušla u sastav Crne Gore, a 47. godine je pod tačku razno po direktivi Komunističke partije pripojena Crnoj Gori. Takođe, Boka se po oslobođenju 1918. godine i po ulasku srpske vojske, koja je oslobodila Boku i druge krajeve primorja, direktno, a ne preko Podgoričke skupštine, pripojila Srbiji, a kasnije Kraljevini SHS“, istakao je kontroverzni pop Crkve Srbije Mijajlo Backović u članku Kad crnogorski separatisti tuže Srpsku pravoslavnu crkvu da je separatistička, 18. septembra 2019. godine.

Pop Mijajlo Backović – tipični primjer operativca SPC u mantiji, kojem vjera služi samo za manipulacije i postizanje političkih i operativnih ciljeva

Iako popa Backovića istoriografija demantuje, jer se ujedinjenje Crne Gore i Boke desilo 29. oktobra 1813. godine, ovakvim narativom za cilj ima posrbljavanje Boke, kao i raskidanje i marginizovanje postojećih neraskidivih veza crnogorskog nararoda.

Na Bečkom kongresu 1815. godine, Boka Kotorska je predata Austriji i biće u njenom sastavu sve do 1918. godine. Koliko zapravo daleko doseže veza sa Bokom, trebamo se podsjetiti da je ista bila u sastavu Duklje, prve crnogorske države. Potom ide korak dalje tvrdeći da je navodno srpska vojska oslobodila Boku 1918. godine, iako se austrougarska vojska prethodno već povukla. I tako, glorifikovanjem izmišljenih oslobodilaca koji su zapravo okupirali i anektirali Crnu Goru, više se vjeruje pričama popa Backovića negoli istorijskim činjenicama.

Da biste jednu crkvu proglasili navodno srpskom, prvo joj morate oduzeti autokefalnost, zbog čega se ciljano manipuliše nad nedovoljno upućenim vjernicima. Kada bi sa istorijske perspektive hronološki posmatrali slijed događaja, zar bi mogli motivisati vjernike na litije i navesti ih da faktički brane crkvenu imovinu koja ne pripada okupatorskoj netradicionalnoj  Crkvi Srbije, stvorene tek 1922. godine? 

Da li je Crnogorska pravoslavna crkva bila autokefalna ili ne, dovoljno je samo pročitati Tomos iz 1922. godine, koji je, na zahtjev Crkve Srbije, izdala Carigradska patrijaršija, a za koji je Aleksandar Karađorđević platio 1.5 miliona franaka. 

Držanje naroda u pokornosti kroz neznanje njihov je primarni cilj. Tako smo svjedočili „odbrani svetinja“ upravo od onih kojima one po svakom osnovu pripadaju, dok je, s druge strane, političkim igrama Ustavni sud odbio da potvrdi ustavnost Temeljnog ugovora. Time danas imamo vjersku zajednicu koja se postavlja iznad Ustava Crne Gore, a koja, u skladu sa crkvenim kanonima, od 2006. godine ne bi smjela ni da postoji na teritoriji Crne Gore. To znači da danas važe isti kanoni po kojima je autokefalna Crnogorska pravoslavna crkva svojevremeno prisajedinjena, jer obnavljanjem suvereniteta države, u skladu sa kanonima IV Vaseljenskog sabora, granice crkvene jurisdikcije se ponovo usklađuju sa granicama državne vlasti.

I dok su po Nikšiću srpski oficiri i vojnici u decembru 1918. godine šetali tri prazna kovčega, na jednom je pisalo „Sv. Petar“, na drugom „Sv. Vasilije“, a na trećem „Crnogorska kruna“, želeći time da simbolično sahrane autokefalnu Crnogorsku pravoslavnu crkvu, njen autoritet i državnost Crne Gore uz primitivan čin uriniranja po istima, novoizabrani poslanici sramne Podgoričke skupštine otišli su korak dalje i 14. novembra 1918. godine uputili predlog da se mošti crnogorskih svetitelja zakopaju.

Izdajnička podgorička skupština

Tačka 13. glasi: “Da ova Velika Narodna skupština sve crkve i manastire svede u rang kapela. Dalje, da naredi da se zakopaju u zemlji svi suvi ljudski leševi, koji još i danas postoje u manastirima, pod imenom čudotvoraca, tako da se nad tim ostacima jednom izvrši sahrana i da se narodna svest oslobodi od pritiska vekovnih verskih zabluda. Lica, pak, koja su do danas živela obavljajući crkveni, verski ceremonijal, imaju se zaposliti u građanskoj službi ukoliko bi bila za istu sposobna.”

Tako su to radili veliki svetosavski vjernici 1918. godine i tako su se poštovali crnogorski svetitelji. Nažalost, Crna Gora nije na vrijeme prepoznala hibridni rat i nije bila u mogućnosti da odgovori na projekat osmišljen izvan njenih granica, koji je na kraju rezultirao njenom aneksijom i prisajedinjenjem Srbiji 1918. godine. Međutim, ni savremena Crna Gora, kao da neće i ne želi učiti na velikim greškama iz prošlosti. Da li bismo danas bili u ovoj poziciji da smo imali funkcionalnu strategiju protiv hibridnog rata? Zasigurno ne.

(nastaviće se)