Vujović: Crkva Srbije se odrekla hrišćanstva i svrstala u red sekti

Piše: Sreten Vujović

Najnovija događanja na crnogorskoj političkoj i društvenoj sceni jasno pokazuju da je Srpska pravoslavna crkva nakon propale ideje u Kraljevini Srba Hrvata i Slovenaca, odnosno u Kraljevini Jugoslaviji, bila i ostala čuvar „infrastrukture“ Velike Srbije, i „zborno mjesto“ u kome su sabrane najmračnije  ideje na balkanskim prostorima, ideje zla, genocida, zločina, ideje „krvi i tla“!

Naime ova paravjerska i paramilitarna organizacija je u saglasju sa srpskim vlastodršcima ideju Velike Srbije samo „prepakovala“ u ideju „srpskog sveta“, analogno ideji „ruskog svijeta“ koja je započela svoju krvavu realizaciju agresijom na Ukrajinu. Da bi prevara bila kompletna, kao manevar odvraćanja pažnje, krenulo se u realizaciju projekta „Otvoreni Balkan“ uz koji su stali neki evropski zvaničnici, kao i predstavnici SAD u Srbiji i Crnoj Gori, uključujući i Gabrijela Eskobara!

Crkva Srbije se prethodno odrekla hrišćanstva i pravoslavlja, a time se svrstala u red sekti  koje su bliže satanizmu nego hrišćanskom učenju. Da budem precizniji: Crkva Srbije je Hrišćanstvo zamijenila tzv.  svetosavljem, a pravoslavlje tzv. srpstvom, ne bi li na taj način zamaglila vidike svim pravoslavcima đe gođ da ih ima, i od njih putem čiste prevare napravila ”Srbe”! Ovo je bilo naročito vidljivo kod starijih ljudi u Crnoj Gori koji su istrajavali na tome da su narodnosno Crnogorci, ali da su po vjeri Srbi! Takva religija jednostavno ne postoji, ukoliko ne pripadamo etnofiletizmu, što opet postaje problematično sa religijskog stanovišta a potvrđuje i  Vaseljenski patrijarhn Vartolomej, kada kaže: „Etnofiletizam i dalje predstavlja iskušenje i „trn“ u odnosima pravoslavnih crkava!“ Inače, etnofiletizam je na Saboru pravoslavnih patrijarha u Carigradu 1872. osuđen kao jeres i grijeh! Da se zaista radi o tome govore i uputstva Ilije Garašanina, Milanu Piroćancu (sekretaru knjaza Nikole) da o Crnogorcima i Srbima „uvijek govori kao o jednome“.

Crkva Srbije, u narodu poznatija kao Srpska pravoslavna crkva je, instruirana od strane zvaničnog Beograda da započne navodnu odbranu svetinja, odnosno svetinja koje je ista opljačkala od Crne Gore činom bezuslovnog nelegitimnog i nelegalnog ujedinjenja sa Srbijom 1918. godine. Kada je vlast u Crnoj Gori već formirana po volji crkvenih krugova, mogla je da počne degradacija svih vrijednosti, rastakanje kulturnog i nacionalnog bića, politikom  „srpskog aparthejda“ prema nacionalnim Crnogorcima! Paralelno sa tim sve učestaliji su sudski procesi protiv crnogorskih intelektualaca i novinara, bilo da se radi o pisanoj, ili javno izgovorenoj riječi, protestu protiv nadolazećeg šovinističkog divljanja, a prisutna je, što je obilježilo ovogodišnji karneval u Herceg Novom i atmosfera linča pri čemu se spaljuje lutka književnika! Učesnike (njih osmoro) protesta protiv predsjedničkog kandidata Jakova Milatovića, koji je prilikom nasilnog ustoličenja Joanikija Mićovića u Cetinjskom manastiru izjavio „što ako pogine 10 Crnogoraca“, očekuje ukupna zatvorska kazna do 24 godine!

Za razliku od njih učesnici „moleban revolucije“ dobijaju  zahvalnice za učešće na litijama, a ono služi kao preporuka za radna mjesta, dobijenje najrazličitijih privilegija! Sve je to bila priprema i za obesmišljavanje crnogorskog Ustava,  koji je najočitiji u isticanju srpskih simbola na državnim institucijama i unutar njih, proslava srpskog državnog praznika u jednoj crnogorskoj opštini, što se opet vezuje za crkveni praznik, prijem zvaničnika entiteta  BiH bez isticanja simbola te države i sl. Sve ovo i mnogo drugoga bi trebao da bude opasan signal međunarodnoj zajednici, na čiji se očigled povampiruje ista ideja pod sloganom „svi Srbi u jednoj državi“, što se više i ne skriva, već izgovara sa zvaničnih mjesta, a koja je dovela do nezapamćenih zločina na prostorima bivše Jugoslavije. Nekako poznato zvuči krilatica: „Jedan narod, jedna država, jedan vođa!“

Postavlja se pitanje: Što je radila NATO alijansa i što je radila međunarodna zajednica kada je jurišni vojni helikopter Vojske Srbije, najvjerovatnije ratno opremljen, narušio vazdušni prostor NATO članice, Crne Gore, da bi se omogućila najveća pljačka u istoriji naše države, pljačka kompletnog crnogorskog sakralnog nasljeđa, putem tzv. Temeljnog ugovora, koji je potpisao ideološki nasljednik Rahmana Morine i Sejda Bajramovića, Dritan Abazović, a čiji partijski drugovi u akcijama navodne borbe protiv organizovanog kruminala, umjesto da spaljuju, prisvajaju i prodaju šlepere švercovanih cigareta! Eto zašto i ideja Otvorenog Balkana, između ostalog! Očekivano je da najprljavije poslove u interesu Crkve Srbije i srpskih hegemonista, obavljaju ljudi drugih nacionalnosti! Iako su u Crnoj Gori izrečene prve presude u kojima je  krunski dokaz Sky aplikacija, nikoga ne brine što je putem te iste aplikacije javnost u Crnoj Gori upoznata sa porudžbinom 100 kalašnjikova od strane sveštenika Crkve Srbije u Crnoj Gori, kao  što nikoga ne brinu ni izjave njihovih velikodostojnika o želji srpskog mirtopolita da Crna Gora treba postati „mala Ukrajina“, izjave o „ukrajinizaciji Crne Gore“ njenoj „denacifikaciji“ i napokon o „dekontaminaciji“  mog rodnog grada, prijestonog Cetinja! Osim što je saradnik Crkve Srbije i srpskog autokrate Vučića, u Sky aplikaciji „brat Abaz“ kako ga od milošte zovu kriminalni klanovi, je njihov omiljeni političar, koji je po njihovoj volji razorio bezbjednosni i pravosudni sistem!

Za malo boljeg poznavaoca prilika, prije raspada Jugoslavije i početka agresije JNA, koja je  već bila pod kontrolom kleronacionalističkih struktura i Slobodana Miloševića, a čemu su se priključile razne paravojne grupacije,  jasno je da je Srpska pravoslavna crkva imala ključnu ulogu u indoktrinaciji stanovništva, i sijanju međunacionalne mržnje na svim područjima na kojima je imala uticaja. Moć srpske crkve je utoliko veća, što su imali priliku da budu prisutni u gotovo svakoj porodici, koristeći svoje kleronacionalističke „mantre“, preko kojih će dojučerašnji prijatelji i  komšije postati krvni i nepomirljivi neprijatelji.

I dok se rat rasplamsavao na područjima koja su bila zacrtana da postanu dio Velike Srbije, putem razaranja, nezapamćenih zločina u novijoj istoriji i planski sprovođenog etničkog čišćenja, a sve se odvijalo uz crkveno blagosiljanje oružja, vojnih, paravojnih i kriminalnih struktura, prisutnih na ratištima, od strane sveštenika, pa i samog patrijarha Srpske pravoslavne crkve, o čemu postoje nebrojeni dokazi!

U tom smislu neshvatljivo je da se niko od  crkvenih velikodostojnika nije našao pred Tribunalom u Hagu, a poznato je da su mnogi, i danas aktivni sveštenici, učestvovali u oružanim sukobima, za što takođe postoje brojni dokazi. Ratna dešavanja su osim ratnog profiterstva, pogodovala  jednom dijelu sveštenstva Srpske pravoslavne crkve sa devijantnim ponašanjem, prije svega pedofilstvom (i prema dječacima i prema djevojčicama), jer su bezbrižno mogli da „regrutuju“ đecu, ratnu siročad,  radi  zadovoljenja svojih abnormalnih seksualnih želja. Nijesu rijetka ni zataškavanja  surovih  likvidacija koje se dovode u vezu sa crkvenim krugovima,  u kojima su  uvijek  kao „alibi“ služile iskonstruisani privatni konflikti ili navodna smaoubistva.

Jedan od rijetkih slučajeva, ako ne i jednini u svijetu, da je u regularnom sudskom postupku potvrđeno učešće jedne  crkvene institucije u najtežim zločinima protiv čovječnosti i ljudskog dostojanstva   predstavlja presuda suda u Parizu iz 1995. godine, koja glasi: “Crkva Srbije je odgovorna za zločine genocida i etničkog čišćenja.“

U prilog ovome govore i saznanja, koja su bila  „javna tajna“ da su klirici Srpske pravoslavne crkve u Crnoj Gori skrivali u manastirima ratne zločince  i bjegunce, koje je potraživao Haški Tribunal.

Srpska pravoslavna crkva je  te godine izgubila sudski spor u Parizu, nakon što je podnijela tužbu protiv listova „Libération“, „Le Monde“, „Le Figaro“ zbog tekstova u kojima je optužena za podržavanje etničkog čišćenja i zločina genocida u Bosni i Hercegovini.

Ovaj časni postupak  francuskog suda može poslužiti kao primjer ostalim pravosudnim sistemima, koji svoje „nemiješanje“  u  navodno „crkvene stvari“ pravdaju sekularnim karakterom države, premda i svešteno lice za zločin bilo koje vrste mora odgovarati pred civilnim sudom kao i svaki drugi građanin. Markantan primjer  je i slučaj monaha Srpske pravoslavne crkve u Crnoj Gori, koji je obavljao neregularni prevoz familije preko Skadarskog  jezera do ostrva na kome se nalazi manastir i odgovoran je za smrt kompletne porodice, uključujući trudnu ženu, kao i prijatelja koji se utopio u pokušaju da spasi makar nekoga!

Monah je za ovo zlodjelo dobio kaznu od šest mjeseci kućnog pritvora, što je za monaha prirodno stanje stvari, budući se prilikom zamonašenja  obavezuje, između ostalog i na takav (iskušenički) način života!

Međunarodna zajednica bi trebala obratiti više pažnje, ne samo na nemoralni  i crkvenom ustrojstvu i kanonima  neadekvatan način života sveštenstva  Srpske pravoslavne crkve, koji je prisutan i dan danas do mjere da postoje mreže za podvođenje maloljetnih lica  radi seksualnog zadovoljenja, već i  najnovije  uplitanje te crkve u politička dešavanja pri čemu se  prema staroj „matrici“ prije izbijanja rata, i danas u Crnoj Gori raspiruje međunacionalna mržnja, koja nema samo za cilj da zakrvi različite etničke grupe, već i da animira fanatizovane vjernike, za nove  ratne sukobe, prije svega na Kosovu, što bi bila „inicijalna  kapisla“ i za ostale regije sa mješovitim stanovništvom na zapadnom Balkanu.

Tekst je pripremljen kao ekspoze za Okrugli sto u organizaciji stranaka Hrvatsko bilo, Hrvatska stranka prava i Hrvatski suverenisti: ”Utjecaj Srpske pravoslavne crkve na političke tokove i događaje u Hrvatskoj, Srbiji i Crnoj Gori: jučer, danas, sutra“ koji je održan u srijedu u Hrvatskom saboru