Koji je kriminal najorganizovaniji u Crnoj Gori?

Piše: Milenko A. Perović

Odavno se u javnoj svijesti ukorijenila predstava da su organizovani kriminal, sprega države i mafije, korupcija, zloupotreba ovlašćenja i krađa državnih dobara najteži problemi koji ima današnja Crna Gora.

Bez sumnje, ovi oblici kriminala su društveno opasna djela. Kad se ukorijene, razaraju državu i vode je u propast. No, mnogo je opasnija indiferencija državnih organa prema njima. Kad država nije sposobna ili ne pokazuje volju  da ih iskorjenjuje, to stanje djeluje kao teška subverzija na društvenu svijest.

Kada većina ljudi shvati da se mora držati zakona, dok za druge oni ne važe, nego čine što im je volja, država propada. Najprije u njoj počnu slabiti duh zajednice i ośećaj pravne sigurnosti. Urođeni smisao za pravdu i pravednost ljudima pojačava frustraciju i nezadovoljstvo zbog rasprostranjenosti i moći kriminala. Kod jednog broja ljudi tada počinje dezidentifikacija s vlastitom državom i društvom. Počinje moralno ogorčenje zbog kriminogenog stanja stvari u državi. Ono utiče na slabljenje vjernosti vlastitoj državi i spremnosti za njenu odbranu.

Od vremena kad je pokušavala izboriti nekakav ekonomski subjektivitet u zajedničkoj državi sa Srbijom, u Crnoj Gori se dramatično otvorilo pitanje postojanja predočenih teških oblika kriminala. Moralnu, pravnu i političku negativnu senzibiliranost društva na njegove pojave znatno je pojačavao politički sklop okolnosti, posebno činjenica da je ideolozima velikosrpstva – jednako kao i svim vladajućim političkim nomenklaturama Srbije od Osme śednice CKSKS – bila nepodnošljiva ideja ekonomski i u svakom drugom pogledu samostalne Crne Gore!

Teški kriminal je postao centralna tema velikosrpske borbe – kako u Srbiji, tako i u Crnoj Gori –  protiv crnogorske državne samopstalnosti i crnogorske nacije! Hegemonistička strategija Beograda računala je na moćni propagandistički učinak stalnog ponavljanja floskula o Crnoj Gori kao neodrživoj državi zbog toga što je visoko kriminalizovana!

Temom teškog kriminala velikosrpska politička propaganda svoj glavni pravac udara stalno je usmjeravala na ključne personalne i kolektivne nosioce crnogorskog suverenizma. Njome se proizvodila moralna ozlojeđenost prema nosiocima suverenizma, a preko toga i negativni odnos prema suverenističkoj ideji kao takvoj. Velikosrpski propagandisti su crnogorsko građanstvo nastojali odvraćati od suverenizma, šireći predstavu da su njegovi fabrikati “kriminogeni režim,” “mafijaška država,” “zarobljena država,” etc.

Središte velikosrpskih propagandističkih kampanja protiv svega crnogorskog i suverenističkog oblikovalo se oko teze o crnogorskom duboko kriminalizovanom društvu. Propagandisti su nastojali razviti u društvenoj svijesti uslovni refleks na automatizmu povezivanja te teze sa svakim oblikom opredmećenja crnogorskog suverenizma. Stvaranje takvog uslovnog refleksa nije bilo namijenjeno samo crnogorskom društvu i prosrpskoj javnosti u Crnoj Gori ni samo nacionalističkoj javnosti u Srbiji, nego i svih zapadnim političkim i diplomatskim zvaničnicima.

Tezom o kriminalnoj patologiji koja implicira političku patologiju društva trebalo je na svim poljima diskvalifikovati samoodrživost Crne Gore i kompromitovati sposobnost crnogorskog društva da iz sebe iznjedri valjanu državu. Ne bi ta propagandna strategija imala izgleda na uspjeh da se u crnogorskom društvu uistinu nije ukorijenila određena kriminalna patologija. No, velika je provalija između zbiljsko stanja stvari i velikosrpske propagandističke slike o Crnoj Gori kao „kriminalnoj državi.“

Pod presijom ove propagandističke strategije izvan pažnje opšte i političke javnosti – čak i suverenistički najosvješćenijih subjekata – bio je i do danas ostao glavni korpus najopasnijeg, najštetnijeg i najorganizovanijeg kriminala u današnjoj Crnoj Gori! Koja kriminalna djela – vrlo rasprostranjena u Crnoj Gori – udaraju u samo srce njene egzistencije?

Krivična djela – nejurisprudencijskim žargonom rečeno – protiv Crne Gore kao takve imaju rubni status u topografiji društvene i političke svijesti. Politička nomenklatura trideset godina nije pokazivala volju da ih identifikuje, još manje da ohrabruje tužilaštvo i pravosuđe da se njima bave. Ove dvije institucije nijesu pokazivale jasnu svijest o najtežim oblicima kriminala od kojih bi po dužnosti morale štititi državu i društvo!

Porijeklo indiferencije prema kriminalu koji je smrtonosno opasan po Crnu Goru kao takvu treba tražiti u činjenici da je vladajuća politička nomenklatura neprebolno bolovala od dezorijentacije u ideologiji koju treba da slijedi. Osim banalne i lukrativne „ideologije“ vlastitih interesa, ona nije bila sposobna da shvati istinsku vrijednost Crne Gore kao suverene i nezavisne države. Još manje je bila u stanju da nauči da postoji unutrašnja suverenost koju svaka ozbiljna država i društvo beskompromisno brani od svakog posezanja i narušavanja!

Nomenklatura je svjetlosnu godinu bila udaljena od najobligatnije državne misli da svaka država ima apsolutno pravo da se brani od svakoga ko hoće „demokratski“ da je relativizira, runi i ruši! Kao što i „vaspitač mora biti vaspitan,“ morala je ona razumjeti što je vrijednost države, što se država mora braniti, da bi tu spoznaju prenosila društvu i njegovom javnom mnijenju!

Ne shvatajući ovu abecedarnu istinu filozofije države, nomenklatura je Crnu Goru potpuno prepustila udarima negonjenog i nesankcionisanog, ali zato najopakijeg, najrastrostranjenijeg i najorganizovanijeg kriminala! Od „AB“ kontrarevolucije do danas on udara protiv njezine dvije najviše vrijednosti. Najteži kriminal je usmjeren protiv samostalne i suverene države Crne Gore. Ne manje težak kriminal je usmjeren protiv crnogorske nacije kao takve!

Nema dana već trideset godina da se ne čine teška krivična djela protiv državnog, političkog, teritorijalnog i moralnog integriteta Crne Gore. Čine ih predstavnici legalno registrovanih i legalno djelujućih političkih partija. Čine ih tzv. sredstva javnog informisanja. Čine ih čak i organizacije koje država finansira.

Iako je formalno kriminalizovano, neformalno je dekriminalizovano svako javno nastojanje da se uništi Crna Gora kao samostalna i suverena država. Dekriminalizovano je in facti ograničavanje ili relativiziranje njenog državnog suvereniteta. „Legalizovano“ je „demokratsko pravo“ da se svako može javno baviti „saoizacijama“ pojedinih dijelova državne cjeline ili proklamacijama o potrebi njihovog „otcepljenja.“

Krivični zakonik pokušava odbraniti Crnu Goru od ugrožavanja nezavisnosti, od djela protiv njenog ustavnog uređenja i bezbjednosti: „Ko na protivustavan način pokuša da dovede Crnu Goru u položaj potčinjenosti ili zavisnosti prema nekoj drugoj državi, kazniće se zatvorom od tri do petnaest godina ( Čl. 357)“. Međutim, izdaja i veleizdaja postale su njena svakodnevna stvar.

Zaludu je KZ sankcionisao izazivanje nacionalne, rasne i vjerske mržnje. „Ko javno podstiče na nasilje ili mržnju prema grupi ili članu grupe koja je određena na osnovu rase, boje kože, religije, porijekla, državne ili nacionalne pripadnosti, kazniće se zatvorom od šest mjeseci do pet godina (Čl. 370).“ U Crnoj Gori se danas do mile volje i bez pravnih posljedica može širiti mržnja prema crnogorskoj naciji. Može se otimati i posrbljivati crnogorska kultura. Može se Crnogorskoj pravoslavnoj crkvi otimati sve što joj pripada.

Crnogorski suverenizam napokon mora početi osvješćivati crnogorsko društvo u pogledu pravne kulture i njene konkretne primjene u službi njegove odbrane od neprijatelja!