SS I SLUČAJ GOJKO STOJČEVIĆ: Propagandno šminkanje ratnohuškača i fabrikovanje lažnog sveca

Piše: Balša Knežević

Parapolitička, subverzivno-kriminalna organizacija u narodu poznata kao svetosavska sekta (SS), koja se vodi pod akronimom SPC je glavni inspirator međunacionalnih sukoba u regionu, pobornik civilizacijskog nazadovanja i jedno od osnovnih oružja za širenje velikosrpskog hegemonizma putem operativno-propagandnog djelovanja.

Posljednje dvije i po godine na primjeru Crne Gore mogli smo se najbolje uvjeriti u izuzetno veliku osposobljenost ove organizacije za diverzantsko, subverzivno-političko, ali i obavještajno djelovanje.

Pored Crne Gore SS djeluje na teritoriji BiH, Srbije, Hrvatske, Kosova i Makedonije, pa stoga čini nezamjenjivu logističku bazu za operativni rad srpsko-ruske agenture u regionu, što je konstatovano i u izvještaju Evropskog parlamenta u martu i o čemu je portal Aktuelno detaljno pisao.

Uloga ”svetaca” u propagandnom djelovanju

Komponenta po kojoj se SS, odnosno kako je njeni pripadnici nazivaju SPC, razlikuje od ostalih bezbjednosno-obavještajnih struktura, je nastojanje da putem licemjerja i laži plasiranih kroz otrovnu propagandu, sebe predstavi kao vjersku organizaciju sa nekim ”uzvišenim i plemenitim ciljem”.

Upravo činjenica da SPC sebe predstavlja kao vjersku organizaciju, čini je veoma opasnom, jer forsirajući propagandnu matricu da se radi o crkvi lako može da prikrije svoje političke i obavještajno-agitatorske aktivnosti.

Najbitniju ulogu u predstavljaju SPC kao crkve, odnosno organizacije koja je vođena nekim višim ciljevima ima beogradska tabloidna propaganda, putem koje se fabrikuju takozvani ”sveci”. Uloga takozvanih svetaca je da daju legitimitet i kredibilitet SPC, skrećući pažnju javnosti sa njihovog političko-obavještajnog djelovanja.

Osoba čiji je lik i djelo posljednjih decenija poslužilo u svrhu davanja duhovno-vjerskog opravdanja parapolitičkoj sekti SPC, je Gojko Stojčević, u narodu poznat po kodnom imenu – patrijarh Pavle.

Velikosrpska, klerikalna propaganda uz svesrdnu pomoć bezbjednosno-obavještajnih službi marljivo je godinama, ako ne i decenijama od Stojčevića pravila sveca. Cilj je bio jasan – fabrikovanjem blažene ličnosti koja je u javnosti predstavljena kao oličenje svih pravoslavnih i uopšte hrišćanskih vrlina, SPC  bi dobila kredibilitet prave vjerske zajednice. Iza kulisa njeni visoki funkcioneri bi mogli nesmetano da nastave da se bave kriminalno-operativnim aktivnostima.

Fabrikovanje sveca

Upravo je Stojčević ovih dana dospio u centar pažnje javnosti kada je u Beogradu u noći između sobute i neđelje, grupa slobodnih građana prefarbala mural sa njegovim likom.

Na fotografiji objavljenoj na društvenim mrežama, vidi se da je ružičastom bojom prefarban lik Stojčevića, a nepoznati počinioci su pored čuvene licemjerne Stojčevićeve poruke ”Budimo ljudi” napisali ”a ne Gojko”, aludirajući na svjetovno ime pomenutog lica koje je prijemom u SS dobio kodno ime Pavle.

Propagandna mašinerija SS u saradnji sa bezbjedsnosno-obavještajni sektorom, od Stojčevića je predano godinama pravila sveca, tako da i ne čudi što je veliki broj ljudi u Srbiji, ali i regionu, bio revoltiran nakon što je prefarban mural sa njegovim likom.

Ali, treba konstatovati da se u ovom slučaju očigledno radi o potrebi slobodnih građana da izraze protest zbog glorifikacije inspiratora genocida i osvjedočenog ratnohuškača, koji je samo zahvaljujući revnosnom propagandnom radu pretvoren u legitimnog kandidata za sveca.

Srpska i regionalna javnost godinama je bombardovana tekstovima o skromnosti, hrišćanskoj vrlini, umjerenosti i mudrosti Stojčevića, osobe koju su mnogi percipirali kao hodajućeg sveca.

Ni danas se ne zaboravljaju tekstovi koji opisuju čuveni vožnju ”patrijarha Pavla” autobusom, pa još i patetična fraza kako je na komentar da ”u autobusu ima dosta razgolićenih žena”, Stojčević odgovorio – ”svako vidi ono što želi da vidi”.

Tome treba dodati i bezbroj puta prežvakanu kritiku na račun voznog parka njegovih vladika, a kada se prisjetimo priče o cipelama starim 30 godina koje je sam patrijarh pravio, čovjeku prosto postane neprijatno da ovakvog kreposnog starca ne smatra svecem, a kamo li da se usudi da ga kritikuje!

Daleko od misije sveca

Dok je javnost u Srbiji i regionu slušala morbidne propagandne žvake o ”svetom Pavlu”, vješto je skrivana mračna strana ”sveca sa naslovnih strana”.

Tako je Pavle sa 30 godina starim cipelama za svoje najbliže saradnike i izvršioce prljavih poslova stavio učenike jednog od utemeljivača ekstremne fašističke svetosavske ideologije Justina Popovića – Amfilohija Radovića, Artemija Radosavljevića, Atanasija Jevtića i Irineja Bulovića.

Ćutao je na slučajeve pedofilije za koje su mu iznošeni eksplicitni dokazi, a svaki pomen na ovaj gnusni kriminalni fenomen koji cvjeta unutar SPC je zatrpavan i svaka priča je relativizovana.

Samo ove dvije okolnosti su dovoljan dokaz da Stojčevićeva misija nije bila svetačka, već isključivo političko-hegemonistička u službi velikosrpskih ratnohuškačkih ciljeva, za koje je bio spreman na sve.

Genocidne 90-ete

O prirodi djelovanja Stojčevića najbolje svjedoče događaji iz 90-ih, kada je ”patrijarh svetac” učestvovao u blagosiljanju zločina i huškanju Srba na odbranu ”svetog srpskog tla” u Bosni i Hercegovini.

U avgustu 1994. godine Stojčević je imao ”turneju” po “Republici Srpskoj” i oštro agitovao protiv prihvatanja plana Kontakt grupe i svakog drugog sličnog sporazuma. SPC je tada još uvijek zastupala čvrstu poziciju stvaranja “Velike Srbije” u koju bi ušla cijela BiH i tadašnji okupirani prostor Republike Hrvatske i svako odstupanje od tog cilja za nju je bila “izdaja nacionalnih interesa”.

Krstareći po etnički očišćenim područjima BiH, patrijarh Stpjčević je držao “opela”, “parastose” i liturgije “srpskim žrtvama” i u svojim “besedama” iznova podsjećao na “genocid nad Srbima”, a u Foči (koja je u međuvremenu preimenovana u “Srbinje”) otvorio je “Duhovnu akademiju ‘Vasilije Ostroški’” u kojoj će SPC odgajati mlade bogoslove i pripremati ih za rad u SS, takozvani – ”sveštenički poziv”. On pri tom, kako su pisali mnogi regionalni i svjetski mediji, nije vidio rijeke krvi koje su tekle i nije se sablažnjavao nad masovnim klanjima.

Turneja kulminira posjetom Palama 14. avgusta, gdje patrijarh blagosilja Radovana Karadžića i Ratka Mladića, lomi s njima pogaču i drži liturgiju. Time je praktično dao moralni legitimitet dvojcu zločinaca koji im je poslužilo kao neka vrsta religiozno-mističnog opravdanja za genocid u Srebrenici – najveći zločin na teritoriji Evrope nakon Drugog svjetskog rata.

Ako uzmemo u obzir ko je sve proglašavan za sveca SPC, prije svih Maca Vukojičić, ili nacista Nikolaj Velimirović, jasno je da Stojčević nije umnogome odstupao od te ”svetačke” dogme SS. Stoga su njegova nepočinstva na terotoriji BiH 90-ih najbolja preporuka da i on jednoga dana bude proglašen za sveca SPC.