RAJO MANDIĆ ZA PREMIJERA: Što da ne, idemo do kraja!

Piše: Balša Knežević

Isus Hrist je imao Mateja, Marka, Luku i Jovana koju su širili jevanđelja, odnosno radosnu vijest o vjeri u jedinog sina božijeg i njegovo učenje.

Kasnije je to učenje prošlo kroz niz ’’modifikacija’’ i manje-više je na ovim prostorima svedeno na ratnohuškačku bazu za širenje velikosrpskog nacionalizma.

Od jevanđelista prešli smo stranputicu koja je dovela do posrnuća oličenog u četiri antipoda izvornog hrišćanstva – Amfilohija Radovića, Artemija Radosavljevića, Atanasija Jevtića i Irineja Bulovića, koji su širili učenje jednog od ideologa svetosavlja Justina Popovića.

Nakon Isusa i Justina Popovića, zasijala je nova zvijezda proviđenja, ovoga puta na političkom nebu Crne Gore, proklamacijom da je  neočetničko-svetosavska ideološka gromada Andrija Rajo Mandić spreman da sjedne u iskušeničku fotelju premijera Crne Gore.

Osim što je kao Isus i Ava Justin spreman na podnošenje najveće žrtve i razapinjanje na krst političkog stradalništva, još jedna analogija koja spaja Mandića i dvije gore pomenute neizostavne očinske figure u modernom svetosavlju, je što i lider Nove srBske demokratije ima svoje jevanđeliste!

Neočetničko jevanđelje

Da, dobro ste pročitali, oni su samo vješto zamaskirani u oblandu političke nekorektnosti kao poslanici proruskog, ekstremističkog Demokratskog fronta (DF).

Iako je mogao da pribavi minimum 20-ak lica koje bi širila radosne vijesti o spremnosti za premijerska iskušenja, Raju je za sad dovoljno samo troje političkih jevanđelista – Jovan Vučurović, Jelena Božović i Marko Šubara Kovačević.

Neočetnički Rajovi jevanđelisti iz Demokratskog fronta, inspirisani plemenitom idejom profesionalnog srBstva  ovih dana oglašavaju se saopštenjima, odnosno svetim političkim proglasima, i izričiti su da se premijer mora tražiti u njihovim redovima.

Prvi pik, velikomučenik koji je spreman da na svoja široka pleća preuzme tu tešku obavezu je niko drugi nego Andrija Rajo Mandić – politička kombinacija Isusa Hrista i Justina Popovića, začinjen aromom modernog neočetništva i prekaljen na vatri ’’srBskog sveta’’.

Jevanđelista  Vučurović kazao je prije par dana ’’da je naaaaaroooood rekao svoje, i da prema tome treba napraviti i novu vladu koju će predvoditi DF kao najjači među pobjednicima’’. Kao premijera vidi, naravno, Isusa profesionalnog srBstva – Raja Mandića!

Štafetu prenošenja radosne vijesti od Vučurovića preuzela je njegova koleginica po velikosrpskom mučeništvu Jelena Božović. Prva glasnogovornica svetih tajni koja je probila polnu barijeru, takođe je saopštila da  ’’premijera nije moguće tražiti u bilo čijim redovima osim u redovima DF, a to mjesto svakako pripada Andriji Mandiću’’.

Da nema ništa protiv te ideje nagovijestio je omiljeni Mandićev jevanđelista, gospodar početničenog Nikšića Marko Kovačević Šubara koji je, u uzvišenoj dupeuvlakačkoj egzaltaciji, kazao da je govor Mandića u Skupštini, tokom rasprave o izglasavanju nepovjerenja Vladi Dritana Abazovića, bio “istorijski”!?

Slične poruke stigle su i od ostalih funkcionera Fronta Miluna Zogovića i Dragana Bojovića koji ipak nijesu još dostigli stadijum političkih jevanđelista profesionalnog srBstva, jer nijesu eksplicitno pomenuli uzvišeno Mandićevo ime u istoj rečenici sa ’’premijer Crne Gore’’.

Kontinuitet destrukcije

Ako objektivno sagledamo društveno-politički momenat u Crnoj Gori, shvatićemo da su politička otkrovenja koja nam ovih dana dolaze iz DF-a, a tiču se aspiracija da se Mandić postavi za premijera sledeće vlade, sasvim opravdana!

Crna Gora je još prije dvije godine krenula u potpunu samodestrukciju, upala u mrak ruralnog svetosavlja i srednjovjekovnu dekadenciju, pa je u skladu sa takvom društveno-političkom regresijom, sasvim logično da sledeći čovjek koji bi zasjeo u fotelju premijera bude Andrija Rajo Mandić.

Nakon dolaska ”slobode”, dobili smo prvog premijera-pijanduru, vjerskog ekstremistu Zdravka Krivokapića koji je ostao potpuno pogubljen nakon smrti svog političkog oca Amfilohija Radovića. Iako je bio pod jakim uticajem svetosavske sekte (SS) i ogromnim pritiskom zvaničnog Beograda, ali i pozamašnih količina domaće brlje, u njemu je ipak ostala trunka političkog digniteta.

Iza vlade nepopularnog Podoljuba, ostao jak trag društvene devastacije, ali iz poštovanja prema pokojnom pokrovitelju Amfilohiju nije htio da potpiše ’’temeljni ugovor’’ kojim je  izbrisana Radovićeva zaostavština. Bio je i protiv velikodržavnog projekta ’’Otvoreni Balkan’’ koji je prijetio da utopi Crnu Goru u kanalizaciju ’’srpskog sveta’’.

Nakon Zdravinja, došlo je podmuklo, veleizdajničko zlo, drilovano u Beogradu, zavrbovano u srpskoj BIA – Dritan Abazović. Iako etnički Albanac, a formalno predsjednik ’’graDŽanske partije’’, u maniru prekaljenog velikosrpskog nacionaliste i svetosavskog ekstremiste, na brzinu, po nalogu Beograda, izvršio je najprljaviji posao potpisivanja ’’temeljnog ugovora’’. Sva sreća da je njegov premijerski mandat kratko trajao, inače bi Crnu Goru, glat, ugurao u velikodržavni pakao ’’Otvorenog Balkana’’.

Rajo premijer – logično!

Kada sve ovo uzmemo u obzir, Andrija Rajo Mandić je samo prirodni nastavak odrona svetosavske dekadencije koji je sručen na Crnu Goru.

Rajo ne može biti izdajnik kao Abazović, jer on i ne priznaje državu Crnu Goru, njegova matična država je Srbija, radiće otvoreno za njene interese.

Rajo ne može biti optužen da je ugrozio, ili iznevjerio put Crne Gore u EU, jer je on u startu protiv tog puta.

Rajo ne može biti optužen za širenje putinističke propagande, jer on otvoreno podržava Putina, navija za kulminaciju ruske agresije na Ukrajinu.

Ne može mu se zamjeriti za eventualni rad na sabotiranju članstva Crne Gore u NATO, jer on Sjevernoatlantsku alijansu smatra za ’’satanistički nakot’’ i neprijatelja izvornog pravoslavlja, odnosno svetosavlja.

Raju se ne može zamjeriti ako ne bude slavio 21. maj, jer je za njega to dan žalosti, a crnogorska nezavisnost samo ’’trenutna istorijska epizoda koja će uskoro biti završena’’, ako se on i njegovi pajtaši iz Beograda budu što pitali.

Mandić ne mora da slavi ni 13. jul, jer je četnički vojvoda i zna se na čijoj su strani njegovi bili kad je bilo najgušće u Drugom svjetskom ratu. Ne mora da misli što će mu reći iz zapadnih ambasada, jer će mu biti bitna mišljenja samo dvije, jasno je koje.

Stoga, ako bi bio postavljen za premijera, ne bi mu se mogao zamjeriti rad protiv Crne Gore, jer bi to bilo očekivano. To bi bilo u skladu sa njegovim političkim svjetonazorima prema kojima je Crna Gora samo srpska pokrajina koja je, spletom nesrećnih istorijskih okolnosti, privremeno postala nezavisna država.

Takođe treba pomenuti da bi postavljanjem na premijersku funkciju, prema Mandiću bilo učinjeno jedno plemenito djelo – bile bi izliječene sve rane koje su izazvali mnogi izborni porazi, neredi u kojima je učestvovao, ratnohuškačke poruke, makljaže, fizički obračuni, suzavac, prijetnje hapšenjem, batine, bijeg u Kristal preko mosta na Ribnici…

Uostalom, niko kao Rajo, sa toliko stila i poleta, ne ubača nesrazmjerno veliki badnjak u zgradu Generalnog sekretarijata predsjednika Srbije na ’’Andrićevom vencu’’, dok ga Aleksandar Vučić miluje blagorodnim pogledom, kao čobanin omiljenu ovcu.

Zato Rajo i treba da bude izabran za premijera, nakon njega može i Aleksandar Vučić. Da Crna Gora ide do kraja društveno-političkog pakla, u kojem bi slavili Vučić, Dodik, Vulin, Rajo i svi njegovi ratni drugovi iz 90-ih.