SPC – DUHOVNI GENERATOR ZLOČINA: Slavlje ispred ”crkve” u Srebrenici je metafora svetosavske ideologije genocida

Piše: Balša Knežević

Dženaza-namaz klanjana je juče u mezarju Memorijalnog centra Srebrenica – Potočari za 30 žrtava genocida počinjenog u ljeto 1995. godine na području Srebrenice. Na obilježavanju 28 godina najvećeg zločina na prostoru Evrope od Drugog svjetskog rata, u Potočare su stigle hiljade ljudi koji su odali počast žrtvama genocida počinjenog nad muslimanskim muškarcima i dječacima 1995. godine.

Nakon dženaza-namaza, porodice, prijatelji i komšije prenijeli su tabute s posmrtnim ostacima do mjesta ukopa.

Međutim, velikosrpski demon zločinačkog, bolesnog, nacionalističkog svetosavalja nije mirovao ni juče, jer je u Srebrenici, samo nekoliko sati nakon što je završen ukop 30 identifikovanih žrtava genocida, održan koncert u sklopu manifestacije “Petrovdanski dani Srebrenice 2023.”!

Koncert se održavao naravno u blizini crkve, odnosno operativne baze svetosavske sekte, poznate pod akronimom SPC, u centru grada, a muzika je bila veoma glasna i u najmanju ruku neprimjerena obilježavanju godišnjice genocida u ovom gradu. Društvenim mrežama kružili su i snimci na kojima se čulo nešto što prevazilazi granice nepoštovanja i odsustva empatije i prelazi u morbidnu patologiju – centrom grada se orila pjesma: “Veseli se srpski rode, do slobode”. Može se slobodno reći – skandalozno!

Glorifikacija zločinaca i genocida u srcu velikosrpskog nacionalnog bića

Region bi se osjećao mnogo rasterećenije kad bi mogli konstatovati da je jučerašnji izliv patologije u Srebrenici od strane srpskih nacionalista zatrovanih genocidnim svetosavljem bio nemili incident ili izuzetak. Ali nažalost to se ne može konstatovati. Čitava Srbija je već godinama ako ne i decenijama zatrovana tom istom bolesnom, genocidnom svetosavskom ideologijom zločina. Za prosječnog Srbina, postalo je potpuno uobičajeno da Ratka Maldića i Radovana Karadžića, arhitekte srebreničkog genocida, iz nekog sumanutog razloga doživljava kao heroje.

Murali, grafiti, ispsivanje imena, nošenje zastava sa likom Mladića i Karadžića, postali su već uobičajene pojave u  državi u kojoj vodeće političke strukture genocidni dvojac nedvosmisleno vide kao srpske heroje!

Dovoljno je pomenuti samo jedan primjer koji dolazi sa vrha, da bi se spoznalo u kakvom je stanju srpska nacija. Aktuelni predsjednik Srbije Aleksandar Vučić je 26. maja 2007., kada je bio generalni sekretar Srpske radikalne stranke (SRS) Vojislava Šešelja, na zgradu televizije B92, koja se nalazila u Bulevaru AVNOJ-a, zalijepio plakat na kojem je pisalo ‘Bulevar Ratka Mladića’ i naljepnice s likom ratnog zločinca Ratka Mladića.

Vučić je nakon lijepljenja plakata, došao u skupštinu Srbije držeći plavi papir na kojem je pisalo “sigurna kuća za Ratka Mladića” i poručio:

”Na mojoj kući, ali i čitave familije Vučić, a ona nije mala, na svakom mjestu bit će ovo, da vam pokažem: Sigurna kuća za generala Mladića”, poručio je tada jedan od glavnih ljudi u Srpskoj radikalnoj stranci ratnog zločinca Vojislava Šešelja. Aktuelni predsjednik Srbije je i ljeta 1995. za govornicom u Skupštini urlao poput zvijeri “za jednog Srbina ubiti 100 muslimana”.

Stoga nimalo ne treba da čudi što gotovo čitava srpska nacija prihvatila običaj da se slave i glorifikuju najužasniji zločini, uz uporno izbjegavanje priznavanja sopstvene krivice dok se sve to pravda bolesnim narativom o ”uzvišenoj borbi” za neku nebesku Srbiju.

Pravo je čudo međutim, što aktuelni ambasador SAD u Beogradu Kristofer Hil i dalje podržava ovakvu politiku svog prijatelja Vučića, od koje srpski autokrata nikad nije odstupio. I ne samo da podržava, već je Hil, inače intimni prijatelj prvog čovjeka SS Porfirija Perića, direktno izdejstvovao  da odlazeći premijer Dritan Abazović  potpiše takozvani ”temljeljni ugovor” sa SPC. Zastrašujuća je pomisao da bi to možda mogla biti i zvanična politika SAD, s obzirom na dug vremenski interval u kome Hil podržava Vučića, a čemu se previše ne protivi ni američki izaslanik za Region Gabrijel Eskobar.

Takozvana SPC – korijen genocidno-zločinačke ideologije

Korijen zločinačko-genocidne ideologije ne potiče od politike i političara, sigurno ne od konfliktnih, egomanijakalnih demagoga-bukadžija kao što su Aleksandar Vučić i njegov politički otac Vojislav Šešelj.

Korijene ove izopačene ideologije koja je zahvatila čitavu Srbiju i ne pušta je već decenijama, treba tražiti u iskrivljenom učenju svetosavske sekte (SS), poznate pod akronimom SPC. Takozvana SPC, kao legitimni predstavnik ratnog, krvoločnog svetosavskog kulta ”krvi i tla” bila je glavni duhovno-ideološki pokretač gotovo svega zla, razaranja i ratova koja su zadesila region bivše SFRJ.

Zločinački pir ove paramilitarne organizacije ekstremnog svetosavlja kulminirao je u avgustu 1994. godine na Palama kada je, svetac SPC u najavi, Gojko Stojčević, alijas Patrijerh Pavle, blagosiljao Radovana Karadžića i Ratka Mladića, lomio sa njima pogaču i držo liturgiju, čime im je maltene dao blagoslov da izvrše genocid u Srebrenici.

Ali to je samo vrhunac ideološko-zločinačkog pira takozvane SPC devedesetih godina, kada su bili glavni inspiratori ratova, stradanja, etničkog čišćenja i na kraju genocida. U narednim pasusima predstavićemo kratak pregled ratnohuškačkih aktivnosti koji su svetosavsku sektu promovisale u neizostavnog činioca ratnih stradanja devedesetih.

Glavna ratnohuškačka snaga

Takozvana SPC je bila glavna pokretačka snaga ratnohuškačkih aktivnosti na prostoru bivše SFRJ, a tokom ratova u bivšoj Jugoslaviji odbacila je sve ponuđene mirovne planove, uključujući Vensov plan, Vens-Ovenov plan, Plan Kontakt grupe i Dejtonski mirovni sporazum. Čak i kad su poslanici Republike Srpske bili spremni na povlačenje, SPC je zastupala “jedan puno militantniji stav”.

Amfi, Arkan, Tigrovi i ”mitraljez vladika” Filaret

Primjera ekstremne militarističke ideološke ostrašćenosti koju je stimulisala SPC ima na pretek, a u nastavku ćemo navesti samo neke od najpoznatijih primjera.

Prisjetimo se čuvenog događaja kada je mitropolit crnogorsko-primorski Amfilohije u junu 1991. godine doveo Željka Ražnatovića Arkana i njegovu do zuba naoružanu paravojnu formaciju “Tigrovi” u Cetinjski manastir.

Arkanovci su uz blagoslove i zdravice ispraćeni na ratište gdje su se bavili omiljenim svetosavskim aktivnostima – ubijanjem, silovanjem, pljačkanjem, mučenjem… Amfilohije Radović je potom i sam krenuo u Dubrovnik, gdje je tokom jeseni 1991. hrabrio crnogorske rezerviste i srpske paravojne formacije koje su vršili opsadu Dubrovnika.Treba takođe podsjetiti da je vođa paravojnih snaga koje su opsjedale Dubrovnik u to vrijeme izjavljivao da mu je “vrhovni zapovjednik” tadašnji patrijarh SPC Pavle.

Tadašnji arhimandrit Filaret Mićević je putem medija pozivao na rat i išao na ratom zahvaćene prostore hrabreći srpske dobrovoljce. U avgustu 1991. godine Filaret je uslikan kod manastira Komogovina, između Kostajnice i Gline, s grupom srpskih “boraca” na oklopnom vozilu sa mitraljezom koji mu je naslonjen preko ramena.

Ratnohuškački ”podvizi”

U aprilu 1992. Amfilohije Radović opet ”briljira”, u jednom od svojih brojnih ratnohuškaških napora, izjavljuje kako se zalaže za ujedinjenje svih srpskih zemalja, ali se plaši da će ta šansa ponovo biti propuštena, “kao što je bila propuštena i 1918.”.

Početkom rata u Bosni i Hercegovini zvorničko-tuzlanski episkop Vasilije Kačavenda je u Bijeljini držao ratnohuškaške govore i javno podržavao politiku Radovana Karadžića. Kod Kačavende su dolazili pripadnici vojnih i paravojnih formacijama i referisali mu ”koliko je džamija poravnato”.

„Prošao sam asfaltnim putem Jadar-Petriča. Ugledao sam minaret do nebesa. Mislim da je on jutros poravnat. Trebao je biti“, rekao je general Miodrag Živanović, dok je 13. jula 1995. godine, u kući Zvonka Bajagića, izvještavao vladiku Vasilija Kačavendu o akciji u Srebrenici.

Zvorničko-tuzlanski vladika, koji će kasnije postati sinonim za seksualnu izopačensot i lanac pedofilije u SPC, samo se osmjehnuo. Kasnije tog dana Kačavenda će služiti liturgiju u vlaseničkoj crkvi.

Pogledajte VIDEO koji fariseji iz SS nikako ne mogu da ospore niti da negiraju koliko god bili vješti u laganju!

https://youtube.com/watch?v=WVAJ2x-W8fg%3Fstart%3D40%26feature%3Doembed

Jevtić ”solidan” u huškanju

Hercegovački episkop Atanasije Jevtić, na čiju su sahranu ”potrčali” bivši premijer Zdravko Krivokapić i njegovi ”apostoli”, 1993. godine je izjavio kako Republika Srpska mora “sići na Neretvu” i “na srpsko more”.

U prilog širenju ratne propagande 90-ih ide i dokument koji je donijet na arhijerejskom Saboru, održanom od 14. do 28. maja 1992. godine, nazvan “Memorandum SPC”, koji govori protiv “avnojevskih” granica i uskraćuje podršku vlastima novoosnovane SRJ koje su prihvatile te granice i službeno se “povukle” iz rata.

Treba takođe podsjetiti da su visoki predstavnici takozvane SPC bili prisutni na skoro svim ratnim zasjedanjima Skupštine Republike Srpske. Mitropolit dobrobosanski Nikolaj Mrda je govorio da Srbi pod vođstvom Radovana Karadžića i Ratka Mladića “slijede trnovit put Isusa Hrista”.

O odličnim odnosima čelnika SPC i ratnih zločinaca govori i podatak da je krajem aprila 1993. godine, mitropolit Nikolaj izjavio da general Ratko Mladić prihvata sve njegove prijedloge, dok je predsjednik Republike Srpske  Radovan Karadžić,  početkom 1994. ocijenio odnose između Crkve i države kao ”izvanredne”. Atanasije je u avgustu 1994. još jednom podržao odbacivanje plana Kontakt grupe, čak i po cijenu NATO bombardovanja.

Doprinos ”blaženog” Pavla ratnim podvizima

Bivšeg patrijarha SPC Pavla srpska propaganda uporno nastoji da predstavi kao sveca i reprezenta istinskog hrišćanskog učenja, ali ni on nije bio imun na huškanje Srba na odbranu ”svetog srpskog tla” u Bosni.

U avgustu 1994. godine Pavle je imao ”turneju” po “Republici Srpskoj” i oštro agitovao protiv prihvatanja plana Kontakt grupe i svakog drugog sličnog sporazuma. Srpska pravoslavna crkva je tada još uvijek zastupala čvrstu poziciju stvaranja “Velike Srbije” u koju bi ušla cijela BiH i tadašnji okupirani prostor Republike Hrvatske i svako odstupanje od tog cilja za nju je bila “izdaja nacionalnih interesa”.

Krstareći po etnički očišćenim područjima BiH, patrijarh Pavle je držao “opela”, “parastose” i liturgije “srpskim žrtvama” i u svojim “besedama” iznova podsjećao na “genocid nad Srbima”, a u Foči (koja je u međuvremenu preimenovana u “Srbinje”) otvorio je “Duhovnu akademiju ‘Vasilije Ostroški’” u kojoj će SPC odgajati mlade bogoslove i pripremati ih za sveštenički poziv. Patrijarh pri tom, kako su pisali mnogi regionalni i svjetski mediji, nije vidio rijeke krvi koje su tekle i nije se sablažnjavao nad masovnim klanjima.

Turneja kulminira posjetom Palama 14. avgusta, gdje patrijarh blagosilja Radovana Karadžića i Ratka Mladića, lomi s njima pogaču i drži liturgiju. Time je praktično dao eshatološku legitimaciju dvojcu zločinaca koja im je poslužila kao neka vrsta religiozno-mističnog opravdanja za genocid u Srebrenici – najveći zločin na teritoriji Evrope nakon Drugog svjetskog rata.

Dejton za razočarenje Srpske crkve

Krajem 1995. godine je došlo do potpisivanja Dejtonskog mirovnog sporazuma, kojim je okončan rat u Bosni i Hercegovini, na veliko razočarenje Srpske pravoslavne crkve.

Naime, nakon što je Radovan Karadžić ovlastio Miloševića da u Dejtonu zastupa interese bosanskih Srba, Milošević je tražio da to patrijarh odobri. Patrijarh Pavle je isprva potpisao dokument, ali je u decembru 1995. godine najmanje deset episkopa SPC zbog toga zatražilo njegovu ostavku. Sazvan je čak i vanredni crkveni sabor 21. i 22. decembra na kojem je Pavlov potpis proglašen nevažećim!

Zatim 1996. godine stupa osvjedočeni ratnohuškač  Amfilohije Radović koji je uredio zbornik “Jagnje Božije i zvijer iz bezdana”, u kome se izlaže srpska pravoslavna filozofija rata. Knjiga sadrži doprinose mnogih srpskih popova i ”učenjaka”, među kojima je i Radovan Karadžić, a služi pravdanju rata u Bosni i suprotstavljanju srbijanskoj protivratnoj literaturi.

Kritičari crkve, poput pokojnog analitičara religije Mirka Đorđevića, često su naglašavali da je SPC u procesu raspada jugoslavenske države i tokom burnih ratnih zbivanja “odigrala neslavnu ulogu”. Zvanični podaci govore da su na području Republike Srpske porušene  gotovo sve džamije (ukupno 1.186) i veliki broj katoličkih crkvi (preko 500), što srpska crkva nikad nije osudila.

Za kraj treba napomenuti da je Srpska pravoslavna crkva izgubila 1995. godine sudski spor u Parizu, nakon što je podnijela tužbu protiv listova Libération, Le Monde, Le Figaro zbog  tekstova u kojima je optužena za podržavanje etničkog čišćenja i zločina genocida u Bosni i Hercegovini.

Ovo je samo šturi podsjetnik jednog neznatnog djelića ratnohuškačkih napora i zločinačkih poduhvata koje je ideološki i logistički podržavala svetosavska sekta (SS), bez čije se otvorene podrške genocid u Srebrenici nikad ne bi desio!