Fijasko

Piše: Nebojša Redžić

Zamislite: poslanica PES-a Jelena Nedović nagrađena je svojevremeno od DPS-ovog Ministarstva odbrane i Fakulteta za državne i evropske studije za implementaciju projekta „NATO karavan“. Dama se tim podatkom, istina bez pominjanja darodavca, pohvalila neki dan u parlamentu, nudeći to kao dokaz da partija kojoj pripada, baštini vrijednosti Alijanse.

Mlada Bjelopoljka, čija biografija na sajtu Skupštine vrvi od nabrajanja škola koje je pohađala, do skoro je bila poznata po izjavi da je oduševljena generalnim direktorom RTCG Borisom Raonićem. Pojašnjavajući da je višestruko nezakoniti generalni, valjda nešto najbolje što nam se desilo od kako smo počašćeni vladajućom većinom čiji je ona član. No, podaci sa sajta Skupštine ni tu joj ne idu u prilog: tamo piše da prva škola koju je pohađala jeste Škola političkih studija Građanske alijanse. A to je – za one koji ne znaju – NVO upravo nezakonitog Raonića koji je Pravni fakultet završio u 45. godini života, ali je zato bio veoma uspješan u vođenju svojih NVO i namicanju grantova. Toliko uspješan da je pet od osam članova Savjeta RTCG koji su ga izabrali uprkos pravosnažnim presudama crnogorskih sudova, glasalo za njega jer su bili interesno vezani sa njegovom Građanskom alijansom.

I opet mi se ne da da se udaljim od Nedovićke. Tek što je pohvalila Raonićev intelekt i zaklela se da Crna Gora napreduje u oblasti vladavine prava, uprkos ignorisanju pet presuda o nezakonitom izboru Raonića, okliznula se najžešće do sada: u parlamentu je prije neki dan slavodobitno saopštila da SAD, odnosno Stejt Department, posreduju u predaji amandmana koje će Vlada Crne Gore uputiti na tekst rezolucije o Srebrenici o kojoj će se ovih dana glasati u Generalnoj skupštini Ujedinjenih nacija.

Kad ono – šamar. I njoj koja je požurila da izgovori notornu laž i njenoj partiji koja nema petlju da slijedi univerzalne civilizacijske vrijednosti i kosponzoriše rezoluciju o Srebrenici i vladajućoj većini koja bi u Evropu, ali sa svetosavskim vrijednostima u srcu.

“Stejt dipartment je vidio nezvanični draft predloženih amandmana Crne Gore na Nacrt rezolucije o Srebrenici, ali ne posreduje u njima”. To je medijima potvrđeno iz Ambasade SAD u Podgorici u odgovoru na pitanja da li je Vlada Crne Gore podnijela amandmane preko SAD i na koji način i ko u ime SAD učestvuje u konsultacijama sa Vladom o amandmanima.

Iz Vlade je prošle sedmice saopšteno da planira da preda dva amandmana na Rezoluciju o Srebrenici, radi “postizanja što boljih odnosa i smirivanja političke napetosti u regionu”, posredstvom SAD i Njemačke.

Iako se u Nacrtu rezolucije ne pominje ime nijednog naroda, Vlada amandmanom na preambulu Nacrta rezolucije traži da se uvrsti stav: “ponavljajući da je krivica za zločin genocida individualizovana, te se ne može pripisati bilo kojoj etničkoj, vjerskoj ili drugoj skupini ili zajednici u cjelini”. Drugi amandman odnosi se na “potvrđivanje nepovredivosti opšteg okvirnog sporazuma za mir u Bosni i Hercegovini u svim njegovim odredbama”.

Posve amaterski, neznaveno i gotovo idiotski, aktuelna vlast uništila je za tren sve ono što je u prethodnom periodu (u koji ne ubrajam rane 90-te) učinjeno na planu uspostavljanja dobrosusjedskih odnosa i mira u regionu. Zamislite kakvo „prosipanje“ je u pitanju: iako obje presude međunarodnih sudova nigdje ne pominju kolektivnu krivicu srpskog naroda za genocid u Srebrenici, tamo neki Milojko i tamo neki Jakov između kojih o ovome nije bilo nikakve nesaglasnosti, uznemirili su se zbog mogućnosti da Srbi budu proglašeni genocidnim narodom. Ni u Nacrtu rezolucije ne pominje se takva mogućnost. Ali, iz Beograda, posredstvom Joanikija Mićovića, stiglo je naređenje da baš zvanična Crna Gora mora biti ta koja će izgubiti i ono malo kredibiliteta kojeg je imala na međunarodnom planu.

Ni drugi amandman nije mnogo inteligentnije intoniran. Zamislite: zvanična Crna Gora traži da se u BiH poštuje Dejtonski sporazum, iako su za njegovo sprovođenje nadležni BiH, Srbija i Hrvatska kao zemlje potpisnice. Otkuda pravo Milijku Spajiću da se miješa u unutrašnje uređenje druge suverene države?

Neznanje, glupost i slijepo ispunjavanje naređenja iz zvaničnog Beograda? Ili sve po malo.

Kako individualizirati individualizirano?

I dok su Amerikanci bili izričiti da neće posredovati u predaji amandmana iz Crne Gore, a ambasada Njemačke o svom posredovanju „nema informacije“, nervozni poslanici PES-a juče su prekinuli sjednicu crnogorskog parlamenta kako bi, makar u živom prenosu, pokušali sakriti svoju bruku.

Prethodno su ignorisali apel desetina NVO i javnih ličnosti koji su još 16. aprila tražili od Vlade da bude kosponzor Rezolucije. U tom zahtjevu, pridružila im se i gotovo kompletna parlamentarna opozicija.

Uvidom u Nacrt rezolucije, jasno je da se ne pominje ime nijednog naroda, pa je sasvim čudno i nelogično da se bilo ko uplašio mogućnosti da će cjelokupan srpski narod, 29 godina nakon masakra u Srebrenici, biti proglašen genocidnim. Još je čudnije da ta briga posebno mori aktere vlasti zvanične Crne Gore, države koja sa genocidom u bosanskom gradiću nije imala ama baš nikakve veze.  

Tako ponovo dođosmo na stav koji sam još prije tri godine označio kao definiciju podaničkog i vazalnog odnosa nove većine u Crnoj Gori prema svemu što dolazi iz Beograda: kad služiš, nikad nijesi dovoljno dobar.

To im je eskplicitno demonstrirao i novi šef srpske diplomatije Marko Đurić za koga su amandmani Vlade Crne Gore na predloženu rezoluciju „pranje savjesti kako pred javnošću u Crnoj Gori ne bi izgledalo da su protiv bratske Srbije”.

„Srbija će prema odnosu u vezi sa ovom rezolucijom da mjeri ko se postavlja prijateljski, koga možemo da smatramo prijateljem, a koga partnerom. Borićemo se za nove prijatelje, ali ćemo da pravimo razliku“, kazao je Đurić.

I ko sada da ne gorko zaplače nad zlehudom sudbinom Milojka Spajića i njegovih sljedbenika koji su se, poput djece u popularnoj igri „između dvije vatre“ upecali u zamku prijeko potrebne servilnosti Beogradu s jedne i Zapadu na čelu sa SAD s druge strane? Lideri neke nove Crne Gore na koju smo se već navikli, konačno će ukapirati da politika neformalno proklamovane neutralnosti nikako ne može obuhvatiti i vrijednosti zapadne civilizacije i svetosavsku logiku zvaničnog Beograda. Ako to Vučiću za sada uspijeva jer ga Zapad toleriše zarad nekih „viših“ ciljeva, zvanična Podgorica nema nikakvih šansi da sa kopijom te politike zasluži iole značajniju ulogu u regionalnoj, a kamoli evropskoj politici. Još manje Milojko i društvo imaju snagu i petlju, da se onako crveni od šamara koje su ovih dana unakrsno dobili, usprave i odbruse onima koji ih u kontinuitetu ponižavaju, da su svoji i originalni. A i ne mogu – kad nijesu.

Pioni crkve Srbije

Umjesto da se izbori za državnički integritet i povuče neki potez koji bi ga promovisao kao respektabilnog na međunarodnom ili regionalnom planu, Milojko se odlučio za namicanje poena na planu unutrašnje politike. Malo manipulacijom, malo lažima, a ponajviše stajanjem u istom stroju sa popovima crkve strane države kojoj je on još prije četiri godine dao primat, a koja ga je i dovela na vlast.

Tako je njegov poslanički klub pokušao da ljagu zbog bezbrojnih neuspjeha na spoljnopolitičkom planu, spere podatkom da je Milo Đukanović sponzorisao tenkove za pokolj u Srebrenici. Demantovale su ga čak i one, koje imaju monopol na bol za ubijenom djecom – majke Srebrenice.

Potom je, sav pogubljen i zbunjen, poručio da će se Đukanoviću i njegovima “osvetiti izgradnjom infrastrukture”, ne shvatajući da ponovo kopira Vučića kojem je infrastruktura najjači adut u borbi sa nemuštom opozicijom.

Konačno, na Vaskrs se obreo rame uz rame sa Jakovom na liturgiji koju je upriličio pop crkve Srbije, prkoseći činjenicom da je u svom izopačenom tretiranju vjerskog pitanja, apsolutni primat dao stranoj crkvi u odnosu na onu koja pripada narodu koji je u Crnoj Gori najbrojniji.

I tako redom. Pa kako onda ne pomenuti da je Milojko netragom nestao i zaćutao kada su se ovih dana oglasile dvije osobe opskurne pojave, skromnog intelekta, ujedinjene u mržnji prema svemu crnogorskom: novi srpski premijer Miloš Vučević i diva srpske muzike za idiote (kako su taj žanr označili Njemci) Jelena Karleuša?

Dok je Vučević siktao na nekog tamo srpskog opozicionara Jovanovića (kao da on misli drugačije) da je bivša vlast u Srbiji olako „predala Crnu Goru“, „izgubila Crnu Goru“ i da bi se „lakše borili za Kosovo kada bi imali izlaz na more“, Karleuša je u patriotskom zanosu pominjala neke ekstremiste, „komete“ i pozvala srpske turiste da „ne letuju u Crnoj Gori“.

I opet ništa. Još jednom, pomenuta je i najdebilnija teza u srpsko-crnogorskim odnosima, da „desetine hiljada Crnogoraca žive u Srbiji“, kao da nijesu u pitanju građani Srbije koji tamo ne organizuju litije, ne ruše vlast i ne negiraju većinski narod. Štoviše, u Beogradu se nalaze hiljade uspješnih Crnogoraca, ljekari, akademici, sportisti, estradni umjetnici…koje bi trebalo veoma srdačno primiti ako bi se odlučili da dođu nazad. Ali ne ako ih na to tjeraju zvijezde trotoarskih vrijednosti i najprostijeg ukusa.

Milojko ni na ovo nije reagovao. Ne bi bilo realno da jeste. Jer, on je dobio zadatak da na pleća Crne Gore natovari diplomatski fijasko Srbije i njenu sve lošiju poziciju na međunarodnom planu. Njemu je crkva Srbije dala zadatak da minimizira novi Vučićev poraz i on je spreman da založi međunarodnu poziciju Crne Gore zarad pomoći Beogradu. Vjerovatno će u zamjenu za ovo Spajić dobiti neki novi kredit i uzeti novi fee ili nekretninu u Beogradu na vodi. Ali, Crna Gora na čelu sa njim, bespovratno gubi i pada na dno. Briga njega.