Žrtve kulturnog genocida postaju najekstremniji sljedbenici svetosavlja i šovinizma

Piše: Tijana Lopičić

Svetosavska ideologija nastala je krajem XIX vijeka sa ciljem ekspanzije srpskog nacionalnog identiteta i stvaranja homogene države, a danas je poznata po projektu “srpski svet”. Istorijski posmatrano, religija je često zloupotrebljavana da bi se ostvarili privatni interesi pojedinaca, te da bi crkva služila interesima vladara, ili bi pak podsticala na ratove za sopstvene interese.

Tako se ideologija svetosavlja bazira na sintagmi: jedan narod, jedna religija, jedna država. Svojom stravičnom, a nadasve i danas jako zabrinjavajućom ideologijom, direktno se dovodi u odgovornost za mnoge ratne zločine i genocide. Svojim djelovanjem je  podsticala, ali i dalje postiče na mržnju i netrpljevost prema svemu nesrpskom.

No, nije im bilo dovoljno da ovom ideologijom truju samo duše srpskog naroda. Intenzivno su radili na kulturnom genocidu susjednih naroda, pretvarajući uspješno indoktrinirane žrtve u najekstremnije sljebenike velikosrpske šovinističke ideologije, a ekvivalentno iste u najveće mrzitelje sopstvenog naroda.

Tako je “Nebeska Srbija”, kako je nazvao episkop Nikolaj Velimirović, dobila kompletni vjerski mehanizam za sprovođenje velikosrpskog šovinizma, koji se dopunjuje mnogobrojnim projektima Vlade Srbije sa identičnim ciljem stvaranja Velike Srbije.

“Aj, ta Velika Nebesna Srbija! Ona već odavno predstavlja ostvareni ideal Velike Srbije.”

Nikolaj Velimirović, Teodul; Srpski narod kao Teodul (Beograd: Štampar “Makarije”, 2013)

Državne srpske ciljeve otkrivamo kroz intrigantan sadržaj tajnog političkog plana za spoljnu i nacionalnu politiku Srbije, poznatog kao “Načertanije”, iz 1844. godine. Idejni tvorac bio je Čeh František Zach, ali uz intervenciju Garašanina, sve što se pisalo slovensko je pretvoreno u srpsko čime je inicirana strategija stvaranja Velike Srbije.

Najviše sreće imala je Hrvatska, koja je isključena iz plana. No, visoku cijenu su platile Bosna i Hercegovina i Crna Gora. U tajnom planu nedvosmisleno priznaju Bošnjake – katoličke i pravoslavne vjere, ali i kako će ih kroz plan  edukativnom “istorijom” posrbiti. Crnogorce su po ovom planu godišnje kupovali sa 1000 ćesarskih dukata, ali ne kao dobročinitelji nego iz vojno-strateških razloga. Projekat posrbljavanja su uveliko sprovodili na teritoriji Crne Gore.

Komplementarnost svetosavske i četničke ideologije

S obzirom na visoku komplementarnost između svetosavske i četničke ideologije, nije iznenađujuće što visoki predstavnici Crkve Srbije glorifikuju ratne zločince, negiraju genocid i organizuju parastose, kao što to čine svake godine za Dražu Mihailovića, vođu četnika.

Spis “Homogena Srbija” četničkog ideologa Stevana Moljevića, iz 1941. godine, propagira etnički čisto društvo na teritoriji Velike Srbije, koja teritorijalno obuhvata Crnu Goru, Makedoniju, Kosovo, kao i djelove Bosne i Hercegovine i Hrvatske.

Zato je sveštenstvo Crkve Srbije sprovodilo aktivnosti blagosiljanja srpskih vojnika, ali i osveštavanja oružja. Njihove zločinačke aktivnosti i ratnohuškaški podsticaju su ih doveli u poziciju da budu jedina crkvena organizacija u Evropi sa presudom francuskog suda po kojoj su odgovorni za podržavanje genocida i etničkog čišćenja u Bosni i Hercegovini.

Odraz njihovog “božijeg” lica uviđamo i u njihovim svecima. Godine 2005. proglasili su Milorada Vukojičića (pop Maca), koljača koji je ubijao sopstveni narod i sarađivao s okupatorom, za sveca. Takođe, proglasili su za sveca i mitropolita Joanikija Lipovca, koji je sarađivao s okupatorima i četnicima. Budući da je bio učesnik i počasni gost na Petrovdanskom saboru 1941. godine, što potvrđuju arhivski snimci italijanskih fotografa, morali su potporu pronaći i među istoričarima spremnim da pišu notorne neistine. Tako iz jedne poručene kvazimonografije saznajemo da navodno  mitropolit Joanikije Lipovac nije bio nikada učesnik Petrovdanskog sabora, ali se upoznajemo i sa stravičnom golgotom ovog „velikomučenika“.

Ipak, najzanimljiviji su svetosavski sveštenici – istoričari koji prekrajaju istoriju prema svojim ideološkim željama. Mitovi prerastaju u mitomaniju, a vjernici se ne usuđuju da kritički preispitaju tačnost njihovih tvrdnji. Zaista, kako se usuditi da preispitamo tvrdnje svetosavskih “bogova” u mantiji, ako se plašimo gnijeva božijega, jer kritičkim promišljanjem postajemo jeretici.

Za srednji vijek se često kaže da je ”mračno doba”, ali je za područja na kojima djeluje svetosavska indoktrinacija zasigurno XXI vijek u pravom smislu riječi apsolutni civilizacijski sunovrat.