KOCKA JE BAČENA Sve što treba da znate o Demokratama i njihovim igrama na sreću, a nijeste smjeli da pitate

O političkoj stranci Demokrate Crne Gore definitivno se može govoriti kao grupaciji izuzetnih muljatora, demagoga i populista bez stava o bilo kom pitanju. Činjenično, to se ne tiče samo besprizornog uvaljivanja na rukovodeće položaje u raznim sektorima javne službe, niti na čuvenu levitaciju sa političkim namještenjima u izvršnoj vlasti.

Ali vrijeme ide, inkubacija je završena, pa funkcionerske i plate u državnoj službi  nijesu više dovoljne.

Dokazano beskičmeni, bez ijednog jasno izraženog stava u bilo kom iole značajnijem interesu po državu Crnu Goru, ova stranka uživa u benefitima uhljebljivanja. I što je najgore od svega – malo im je.

Demokrate su prepoznate kao čuveni prodavači magle. I tim umijećem barataju zavidnim kamuflažnim vještinama. Sama mogućnost ostvarivanja ličnih dobiti pretvara njihovu demagogiju i populizam u moćno oružije za stvaranje unosne poslovne infrastrukture.

I to bi ukratko bilo sve što treba znati o toj političkoj partiji.

Sasvim druga stvar je njihovo određenje prema prilikama za ostvarivanje ličnih interesa. Ona demagogija i populizam tada postaju korisni elementi kojima valja pokriti lične profitne sfere poslovanja.

Jedan od najzanimljivijih slučajeva je, svakako, ministar turizma, ekologije, održivog razvoja i razvoja sjevera Vladimir Martinović. Od utvrđene neučinkovitosti i materijalne štete u Kolašinu, sličan kvalitet svog političkog angažmana je prenio na državni nivo. O njemu se već sada može govoriti kao doajenu korupcije, sumnjivih poslovnih aranžmana i činjenja štete po državu.

Ipak, bespoštednu igru i pravu snagu muljanja iz redova Demokrata obezbjeđuje potpredsjednik Vlade Momo Koprivica. On, pak, zavrjeđuje epitet štetočinskog barda. Svoje čuvenje ovaj kadar je reprezentovao do zla boga dosadnim parlamentarnim učinkom od čijih se besmislenih demagoških besjeda ledila krv u žilama svakom iole mislećem biću koje se usudilo da isprati zasjedanje Skupštine.

Zato se u netransparentnom djelovanju daleko bolje snašao.

Ovome u prilog ponajprije ide netrasparetna procedura i hitnost u postupku usvajanja izmjena Zakona o igrama na sreću, obavljenog u pretpraznične novogodišnje dane, krajem decembra prošle godine.

Uopšte, “oslobodioci” su se od početka svog gazdovanja u državi Crnoj Gori istakli raznim poduhvatima baš krajem svakog decembra, otkako su se domogli vlasti. I to se svakako može smatrati rijetko viđenim fenomenom.

Ali samo je jedan Momo. Upravo zahvaljujući ovom asu zaslužili smo izmjene važnog zakonskog akta o igrama na sreću bez učešća javnosti i transparentne procedure. Tim povodom, Demokrate su briljirale u opovrgavanju načelnog partijskog stava o sebi kao proevropskoj stranci.

Ozakonjeno internet klađenje pod pokroviteljstvom Moma Koprivice omogućilo je da se u crnogorskom on-line prostoru kladi ko hoće i odakle hoće, iako evropska regulativa definiše on-line klađenje samo za građane matičnih država. Momo je tu poentu provukao ispod radara, a cijelu priču rasprodao u cilju “zaštite djece” (?!). Uslijedilo je buncanje o udaljenosti kladionica i kockarnica od škola i prosvjetno obrazovnih ustanova koje je promovisano kao krunska aktivnost, iako o tome regulativa postoji više od 10 godina.

Betonirana je privilegija za jedan naročiti kladioničarski lobi. I to onaj čiji su vlasnici veliki vjernici i koje vole i poštuju srpsku crkvu. Dakle, božija volja. Osveštano, zaliveno. Zli jezici kažu da se nekadašnji podgorički paroh, samoproklamovani epidemiolog i izdajnik zaostavštine Amfilohija Radovića, Velibor Džomić tim povodom nigdje ne spominje. Samo može da se pročita.

Ipak je Džomić tvrdio da njegove litije liječe korona virus, što je skupo koštalo istaknute funkcionere tzv. SPC na čalu sa Amfilohijem, čiji je amanet nakon smrti izdao. Iako je ostalo nejasno da li su Džomićeve litije nekoga zaista izliječile od korone, jasno je da su omogućile raznim litijaškim biznis-lobijima slobodan upliv u Crnu Goru, a to podrazumijeva i velike kladioničarske lance za koje se spekuliše da odavno ”pomažu” ministra Koprivicu i njegovu partiju. Za sad su to Demokrate, a uskoro PES. Pod blagoslovom svetog Save i njegovih agenata u mantijama.

Svejedno, Momo je nastavio sa unaprjeđenjem tog posla i hitnosti koja još od svojih prednovogodišnjih prazničnih dana izaziva sumnje u sivu ekonomiju i korupciju.

Tako stižemo do izbora pravo niotkuda, direktora Uprave za igre na sreću Milete Nedovića, sa referencom pravnika. Ispostaviće se, savršenog strateškog odabira po ukusu Demokrata. Oko toga nije bilo posebnih nedoumica, a novoizabrani direktor se pokazao kao sjajan saigrač. Baš onaj koji je razigrao Momovu tematiku pretvarajući fizičku udaljenost kladionica od škola i “zaštitu djece” kao jedini i najveći problem Uprave igara za sreću.

Ipak, ispostavilo se da je Nedović očigledno u potpunosti pogrešno shvatio šta treba da bude njegov osnovni posao. I krenuo je u lov na vještice bodren realizatorskim manirima od strane već pomenutog glavnog inkvizitora za spaljivanje crnogorskih priređivača igara na sreću, potpredsjednika Vlade Moma Koprivice.

A onda je domaća industrija igara na sreću stavljena u najgori mogući kontekst. Tu već sreće nema.

Prema raspoloživim informacijama direktor Nedović uporno odbija da primi crnogorske predstavnike igara na sreću kao da ne želi da sa njima ima posla. Ili kao da je direktor Uprave za saobraćaj, a ne Uprave za igre na sreću koja i postoji da bi regulisala svu problematiku sa kojom se susreću ovdašnji priređivači u svom poslovanju i koncesionom odnosu sa državom.

Zbog ovakvog odnosa pitanja za direktora Nedovića su jednostavna.

Koja je vaša strategija i koji su razlozi ovakvog vašeg odnosa prema priređivačima, te da li sa pozicije koju pokrivate aktivno kao pravnik učestvujete u donošenju Nacrta novog Zakona o igrama na sreću?

Neizostavno je i sljedeće pitanje.

Da li svom poslu pristupate sa pozicija određenog partijskog ili opšteg interesa?

I to bi bilo sve što bi Crna Gora trebalo zna o radu Uprave igara na sreću.

U.P.A.