INFORMBIRO, JUGOSLAVIJA, TITO I STALJIN:  Kako je jedna rezolucija uzdrmala komunizam poslije Drugog svjetskog rata

Sukob Tita i Staljina ozvaničen je na drugom zasijedanju Informbiroa – savez komunističkih partija Evrope je rezolucijom objavljenom 28. juna 1948. godine izbacio Jugoslaviju iz ove organizacije.

Taman što je sunce slobode obasjalo Evropu i topli vjetar pobjede zapirio po Balkanskom poluostrvu milujući iznurena lica jugoslovenskim narodima koji su jedva dočekali mir po okončanju Drugog svjetskog rata, uslijedilo je ponovno političko zahlađenje.

Pored Hladnog rata koji je tek hvatao zalet, jugoslovensko društvo je potresala nova turbulencija, ovog puta izazvana sukobima dojučerašnjih internacionalnih ideoloških drugova.

Na raskol jugoslovenskog Josipa i sovjetskog Josifa, odnosno rukovodstva Komunističke partije Jugoslavije (KPJ) i Sovjetskog Saveza (SSSR) nije se mnogo čekalo – započeo je tek nekoliko mjeseci po formiranju Informbiroa.

“To je bio više lični konflikt koji je bio izazvan naglom promjenom statusa samog Tita”, govori za BBC na srpskom Aleksej Timofejev, istoričar i profesor Filozofskog fakulteta u Beogradu.

“Više nije bio plaćeni funkcioner, već je bio vojskovođa koji je uspio da se izbori sa neprijateljem i na čelu armije koja je imala nekoliko stotina hiljada vojnika”, dodaje.

Sukob je ozvaničen Rezolucijom Informbiroa donijetom 28. juna 1948. godine, na drugom zasijedanju ove organizacije, održanom u glavnom gradu Rumunije, Bukureštu.

Održao se sve do smrti Josifa Visarionoviča Staljina 1953. godine, a pratile su ga brojne diverzije na granicama, špijunaže, ekonomska i politička izolacija Jugoslavije, ali i hapšenja, progoni i zatvaranja Titovih političkih neistomišljenika.

Strasti su se smirile par godina kasnije, dolaskom novog lidera SSSR-a Nikite Hruščova u Beograd, a ubrzo je i Informbiro prestao da postoji.

Josip protiv Josifa

Već u godini osnivanja Informbiroa, 1947, pojavile su se prve iskre budućeg sukoba između rukovodstva dveju komunističkih partija i najznačajnih članica Kominforma – Komunističkog informacionog biroa.

Jugoslavija je samostalno donosila odluke i povlačila pojedine poteze u spoljnoj i unutrašnjoj politici što je u isprva naizlazilo na odobravanje Moskve.

Ipak, razmišljajući o posljedicama koje bi mogle da poremete odnos sa Zapadom, ubrzo su Staljina “zabinule samouvjerene i nepromišljene zamisli jugoslovenskih rukovodilaca”.

Ugovor o prijateljstvu i uzajamnoj pomoći sa Albanijom iz 1946. i Bledski sporazumi Josipa Broza Tita i vođe bugarskih komunista Georgija Dimitrova o ekonomskoj i političkoj saradnji iz 1947. godine, neki su od događaja koji su se ispostavili kao problematični za Staljina i Sovjetski savez.

Nije mu bilo po volji što se u ovim bitnim dogovorima između balkanskih zemalja zaobilazi Moskva, a bilo ih je još.

“Došlo je do pravljenja paralelnog centra moći, samostalnosti u odlučivanju, što se najbolje vidi po pitanju podrške Grcima u građanskom ratu, gdje je Jugoslavija bila najveći sponzor i podrška”, objašnjava Timofejev.

Ovaj istoričar dodaje da je Jugoslavija aktivno sprovodila politiku i prema Italiji, što se takođe nije poklapalo sa planovima SSSR-a.

U avgustu 1946. godine, jugoslovenska avijacija oborila je dva američka aviona koja su povredila vazdušni prostor iznad tadašnje republike Slovenije.

Napetosti su smirene posle dogovora Tita i tadašnjeg američkog ambasadora da se porodicama poginulih američkih avijatičara isplati novčana odšteta, a Amerikanci su prestali da nadlijeću Jugoslaviju u njenom vazdušnom prostoru.

Sovjetima je takva “žustro aktivna politika” Jugoslavije smetala, posebno zbog toga što je morala da se koncentriše na dešavanja na “pograničnoj teritoriji sa Kinom i Korejom”.

“U takvim okolnostima bilo kakvo jače talasanje u Evropi nije bilo u interesu SSSR i pokušavali su što mirnije i stabilnije da održe situaciju”, ističe Timofejev.

Pozicioniranje Jugoslavije kao regionalnog lidera i visoki položaj partije u Kominformu stečen, između ostalog, i uspjesima tokom i poslije Drugog svjetskog rata, takođe su izazivali negativne reakcije sovjetskih komunista.

“Tako dolazi do ideje o potrebi za smenu lokalnog rukovodstva što je bio normalan proces u to vrijeme za zemlje pod njihovom (sovjetskom) kontrolom.

“Rotacija se sprovodila na brutalan način, nisu znali za penziju i prelazak u naučni institut nego se faktički radilo o političkim procesima”, dodaje Timofejev.

Pisma i Rezolucija

Uvod u raskol između Josipa Broza Tita i Josifa Visarionoviča Staljina, vodećih ličnosti sovjetske i jugoslovenske komunističke partije, bila je višemjesečna prepiska.

U stvaranju sadržaja pisama učestovali su i njihovi ljudi od povjerenja – Edvard Kardelj sa jugoslovneske i Vjačeslav Molotovsa sovjetske strane.

U prvom dopisu koji je stigao iz Moskve 27. marta 1948, piše da je sovjetsko rukovodstvo upoznato da “među rukovodećim drugovima u Jugoslaviji kolaju antisovjetski glasovi”.

Ta “izjašnjavanja” govore kako se “Svesavezna komunistička partija (boljševika) – SKP (b) izrođava” i da u Sovjetskom Savezu vlada “velikodržavni šovinizam” i “težnja da ekonomski zauzme Jugoslaviju”.

Kao “sumnjivi marksisti” posebno su istaknuti Milovan Đilas, Svetozar Vukmanović Tempo, Boris Kidrič i Aleksandar Ranković.

Uslijedio je odgovor Politbiroa KPJ u kome su ove tvrdnje označene kao “neistinite i tendenciozne”.

Razmjena pisama je trajala sve do maja 1948. kada je u jednom od poslednjih dopisa upućenom Centralnom komitetu KPJ predloženo da se o “sovjetsko-jugoslovenskim nesuglasicama” raspravlja na sledećem zasijedanju Informbiroa.

Naredni, drugi sastanak održan je u junu 1948. godine u glavnom gradu Rumunije, Bukureštu, ali se niko od jugoslovenskih komunista nije pojavio.

U takvoj atmosfera, 28. juna donijeta je čuvena Rezolucija Informbiroa kojom je Jugoslavija isključena iz ove organizacije.

Rezoluciju je činilo nekoliko tačaka u kojima je, između ostalog, kritikovano odstupanje KPJ od “marksističko-lenjinističke politike”, “sprovođenje neprijateljske politike prema Sovjetskom Savezu i SKP (b)”, “napuštanje pozicije radničke klase” i umanjivanje uloge komunističke partije na uštrb “Narodnog fronta” koji obuhvata različite slojeve društva.

Takođe je zamjereno i naglo donošenje nepromišljenih zakona, kao i da u partiji nema “unutrašnje demokratije”, a ni “kritike, ni samokritike”.

Iako su mnogi smatrali da će Tito pokleknuti pod pritiskom i otići sa čela partije i države, to se nije dogodio.

“Tito nije želio da bude promienjen kao rumunska ili mađarska elita jer se borio za vlast u toku brutalnog partizanskog rata i bio je spreman na sve da se izbori za sopstveni i život ljudi oko njega. I on je u toj borbi pobijedio jer je imao snažniji bezbjednosni aparat i potpuno je kontrolisao situaciju”, ističe Timofejev.

On naglašava da je i Titu i Staljinu, kao pragmatičnim osobama, najbitnija i najvrednija stvar bila vlast.

Timofejev dodaje da je poslije ovog rascepa došlo do potiskivanja Jugoslavije iz svih međunarodnih organizacija koje je kontrolisao SSSR, kao i do raskida svih unutrašnjih i spoljnih aranžmana.

Reakcija jugoslovenskih komunista na izbacivanje iz Informbiroa došla je već krajem narednog mjeseca na Petom kongresu partije u Beogradu.

Tada je i zvanično potvrđeno famozno “ne” Staljinu.

Titoisti i staljinisti

Jugoslavija je ostala prepuštena sama sebi, i u nedjeljama koje su uslijedile, otpočeo je period odmazde i obračuna sa neistomišljenicima.

U feljtonu objavljenom u crnogorskom listu “Dan” u martu 2008. Danijela D. Popović piše da se od 468.175 članova i 51.612 kandidata za člana partije u Jugoslaviji, svega oko 55.000 komunista izjasnilo za Rezoluciju Informbiroa.

Od tog broja je 2.616 bilo u rukovodećim organima, a 4.183 su bili pripadnici Jugoslovenske narodne armije (JNA).

Politička sudbina takozvanih “ibeovca” bila je identična – svi su isključeni iz partije.

Prvi koji su izrazili neslaganje sa ovim potezima KPJ, znatno ranije, već prilikom razmjene pisama između dva rukovodstva, bili su tadašnji ministri Sreten Žujović i Andrija Hebrang.

Obojica su prvo izbačeni iz partije, a onda i uhapšeni.

Hebrang se navodno objesio u beogradskom zatvoru Glavnjača, dok je Žujović poslije nekoliko godina robije promijenio stavove i kasnije je ponovo primljen u partiju.

Prema pisanju Popović, oko 5.000 komunista su postali politički emigranti, prebjegavši u SSSR i druge zemlje Istočnog bloka, dok je 16.312 komunista završilo u zatvoru na Golom otoku.

Goli otok je ostrvo u Jadranskom moru, u Kvarnerskom zalivu, na kome se nalazio najveći logor za političke zatvorenike, prvenstveno “ibeovce”.

Jedan od najpoznatijih “ibeovaca” koji je izgubio život, navodno u pokušaju prebjegne za Rumuniju, bio je prvi načelnik generalštaba Jugoslovenske armije Arso Jovanović.

Sa njim su pokušali da pobjegnu i pukovnik Vlado Dapčević i general Branko Petričević. Obojica su uhapšeni i poslati na Goli otok.

Uhapšeni “ibeovci” su zapravo mogli, navodi profesor Timofejev, da se svrstaju u dvije nejednake grupe.

“Veći dio njih su bile pristalice SSSR, ali reći da ,hapsimo prosovjetske elemente’ ne bi bilo baš dobro ne samo za spoljnu, nego i za unutrašnju politiku, pa su zato dobili obilježje ibeovac. Drugi, neznatno manji dio, ali isto značajan, bile su pristalice komunističkih partija okolnih zemalja, pripadnici nacionalnih manjina, uglavnom Albanci, ali je bilo i Bugara i Mađara”, objašnjava istoričar.

Pozivajući se na otvorene arhive iz tog perioda, Timofejev kaže da je u procentualnom odnosu u prvoj deceniji posle Drugog svjetskog rata u SSSR bilo “manje osuđenih, strijeljanih i zatvorenih” nego u Jugoslaviji.

“Režim Tita tada nije bio humaniji ili blaži od staljinističkog režima, to su bila dva klona, dva blizanca”, objašnjava istoričar.

On ocjenjuje da je poslijeratni ustav Jugoslavije bio kopija “staljinističkog ustava”.

“To je bila borba dva snažna karaktera, ali nije bila borba demokratije protiv totalitarizma.”

Naglašava da je možda čak i Titov režim bio brutalniji jer je “Staljinov sistem uveliko bio izgrađen i nisu imali potrebu da zastrašuju opoziciju”.

Prema različitim podacima, najveći broj “staljinista”, kako su još nazivali one koji su podržali Rezoluciju Informbiroa, bio je u Srbiji, ali u odnosu na broj ukupan stanovnika u republici, procentualno su prednjačili Crnogorci.

Ukidana su i pojedina društva u Jugoslaviji, pod izgovorom da su “staljinistička”, poput Srpskog kulturnog društva “Prosvjeta” iz Hrvatske čije je rukovodstvo uhapšeno, navodi Timofejev.

Dodaje da je poseban vid represije pretrpjela i ruska emigracija.

Istovremeno je na Jugoslaviju vršen pritisak na međunarodnom planu, posebno iz Sovjetskog Saveza.

“Kao što Jugoslavija nije htjela da kaže da hapsi i tamniči pristalice SSSR-a, tako ni oni nisu htjeli da kažu da vrše pritisak na Jugoslaviju zbog imperijalnih razloga, što je činjenica, nego su tvrdili da to je masovni stav međunarodne komunističke javnosti”, ističe Timofejev.

SSSR i druge zemlje Istočnog bloka uvele su ekonomsku blokadu Jugoslaviji, a prekinute su političke, diplomatske i kulturne veze.

Pojačana je bila i propaganda jugoslovenske komunističke emigracije iz inostranstva protiv Tita i KPJ.

U neposrednoj okolini se i zveckalo oružjem.

“U govoru na četvrtom zasijedanju Generalne skupštine Ujedinjenih nacija, Edvard Kardelj je iznio da je samo u periodu od 1. jula 1948. do 1. septembra 1949. godine bilo registrovano 219 oružanih incidenata”, piše u tekstu Danijele D. Popović.

Od 1949. do 1952. godine, navodi autorka, bilo je više od 5.000 oružanih incidenata.

Šta je Informbiro?

Komunistički informacioni biro – Kominform, poznatiji kao Informbiro, osnovan je u Poljskoj u oktobru 1947. godine, na Staljinovu inicijativu.

Članice su bile komunističke partije Sovjetskog Saveza, Jugoslavije, Mađarske, Poljske, Čehoslovačke, Rumunije, Bugarske, Francuske i Italije.

Informbiro je predstavljao svojevrsnog nasljednika Kominterne – Treće internacionale, raspuštene četiri godine ranije tokom Drugog svjetskog rata.

“Formiranjem te organizacije dolazi do ponovnog pokušaja vraćanja Kominterne, iako nije bio osnovan sa ciljem informisanja nego, realno gledano, zbog koordinacije djelatnosti”, objašnjava Timofejev.

Prvi zvaničan sastanak ovog saveza komunističkih zemalja održan je u decembru 1947. u Beogradu, gdje se isprva i nalazilo sjedište Kominforma.

Osnivanje Informbiroa dovodi se u vezu sa doktrinom tadašnjeg američkog predsjednika Harija Trumana i, prije svega, ekonomskim krilom tadašnje američke politike – Maršalovim planom.

Bojazan da bi se komunizam i sovjetski uticaj mogao proširiti, pored zemalja Istočnog bloka, i na Tursku i Grčku natjerala je Trumana da marta 1947. predstavi njegovu doktrinu.

Truman je obećao je da će svaka zemlja koja se usprotivi komunizmu dobiti pomoć SAD.

Tako su Grčka i Turska su od Trumana dobile 400 miliona dolara.

Nekoliko mjeseci kasnije, na ljeto, angažovao je generala Džordža Maršala koji je osmislio plan da se evropskim zemljama ponudi novac za oporavak od Drugog svjetskog rata i odbacivanje komunizma.

Maršalov plan je iziskivao mnogo novca – više od 12 milijardi dolara – utrošenog na ozdravljenje privrede zapadnih zemalja i umanjenje mogućnosti da komunizam prodre do njih, kao što je to mogao da bude slučaj sa Francuskom i Italijom.

Sovjetski Savez je ovaj plan nazvao “dolar imperijalizmom” i odgovorio zabranom zemljama Istočnog bloka da se prijave za pomoć.

Ubrzo je osnovan Kominform, a potom, i Savez za uzajamnu ekonomsku pomoć (SEV) kao antiteza Maršalovom planu.

Tako su obje strane u Hladnom ratu na neki način pokušavale da kupe podršku evropskih država.

Do raspuštanja Infrombiroa 1956. godine, održana su još dva zasijedanja – u junu 1948. godine u Bukureštu, novom sjedištu saveza, kada je donijeta čuvena Rezolucija, i poslednje okupljanje u Budimpešti u novembru 1949.

I u Budimpešti je usvojena druga rezolucija u kojoj je takođe kritikovano jugoslovensko rukovodstvo.

Staljin je umro 5. marta 1953. godine, a Informbiro je zvanično prestao da postoji 17. aprila 1956. godine.

Prethodilo mu je pomirenje novog sovjetskog rukovodstva na čelu sa Nikitom Hruščovim, i starog jugoslovenskog, sa nezamjenljivim Titom.

Hruščov je u Beograd došao 26. maja 1955. godine.

“Jedan od tih koraka ka pomirenju je bilo gašenje aktivnosti Informbiroa koji je udarao sve talambase u tom smjeru, više nije mogao bez nekog gubitka za sopstveni autoritet da promijeni pravac”, navodi Timofejev.

Iako je novi lider Sovjetskog Saveza ozvaničio kraj raskola, Timofejev tvrdi da je začetnik ideje o “stišavanju strasti” bio Lavrentij Berija, nesuđeni Staljinov nasljednik, koga su nekoliko mjeseci po njegovoj smrti strijeljali partijski drugovi.

Godinu dana prije raspuštanja Kominforma osnovan je Varšavski pakt – krovna vojno-politička organizacija Istočnog bloka kao, između ostalog, odgovor na ulazak Njemačke u NATO.

“Poslije toga faktički odsustvuje bilo kakva potreba za postojanje neke paralelne strukture. Za koordinaciju komunističkih partija unutar sovjetskog bloka u Evropi dovoljan je novoformirani Varšavski pakt, a za stvaranje međunarodnih pravaca postojanje nekih dodatnih samostalnih, bilateralnih dogovora”, zaključuje istoričar.

Jugoslavija je ubrzo pokrenula politiku nesvrstanosti i do kraja postojanja početkom 1990-ih, ova socijalistička federacija nije pristupila ni jednom vojnom paktu, zalažući se za takozvanu politiku miroljubive koegzistencije.