ZAŠTO LEPOSAVIĆ NIJE IZNENAĐENJE, Dosije SPC: Svetosavski kult ”krvi i tla” zasnovan na ideologiji zločina

Svetosavska klerofašistička perjanica Vladimir Leposavić koji još uvijek bez bilo kakvih smetnji obavlja funkciju ministra pravde, ljudskih i manjinskih prava skandaloznom izjavom kojom je negirao genocid u Srebrenici izazvao je buru u domaćoj i regionalnoj javnosti čije posljedice još tinjaju dok se iščekuje epilog čitavog slučaja.

Leposaviću je na negiranju genocida u Srebrenici čestitao  premijer, ali prema ministrovom priznanju, i  članovi vlade, kao i sve tri koalicije parlamentarne većine. Kada se uzme u obzir ko je ustoličio aktuelnu crnogrosku vlast ovakvi stavovi i eventualno buduće glorifikovanje fašizma, nacizma i ideologije genocida nikoga ne treba da čudi.

Vlada Zdravka Krivokapića instalirana je direktno od strane militarističko-fundamentalnog svetosavskog kulta ”krvi i tla”, parapolitičke organizacije sa vjerskim elementima koja se vodi pod imenom Srpska pravoslavna crkva (SPC) i koja već decenijama vrši brutalne antidržavne subverzvine aktivnosti na terotiriji Crne Gore.

Čitava kampanja koja je dovela novu vlast imala je scenografiju, retoriku i djelatnost koja je isključila Crnu Goru kao nezavisnu državu zajedno s njenim simbolima i dostignućima, Crnogorce kao narod kao i sve druge narode u Crnoj Gori, i to uz ekstremizam i glorifikaciju četničkih i svetosavkih zločina.

Kako je nebrojeno puta istakao preminuli lider crnogorske filijale SPC Amfilohije Radović cilj ove ”kvazi-crkve” je uništenje Crne Gore, satiranje Crnogoraca koje je nazivao ”brozovim kopiladima” i nasilna integracija u okvire svetosavskog hegemonističkog projekta ”srpskog sveta”.

Antihrišćanstvo u srži svetosavlja

Treba napomenuti da SPC kao organizacija nema nikakve veze sa pravosalavljem niti sa hrišćanstvom, a dokaze za ove tvrdnje možete pročitati u tekstovima koje je portal Aktulno ranije objavio na ovim linkovima:

Svetosavska crkva u službi antihrista (1): “Što me kušate, licemjeri”

Svetosavska crkva u službi antihrista (2): “Ocem svojim ne zovite nikoga na zemlji, jer je u vas jedan Otac, na nebesima”

Svetosavska crkva u službi antihrista (3): “Vidiš trun u oku brata svoga, a brvno u oku svome ne osjećaš”

Osim što je antihrišćanski nastrojena, treba napomenuti da SPC zastupa radikalnu klero-nacionalističku ideologiju nazvana “svetosavlje” koja je nastala 30-ih godina prošlog vijeka podstaknuta srpskim fašizmom sa Nikolajem Velimirovićem i Dimitrijem Ljotićem kao vodećim ideolozima.

Stoga i ne treba da čudi što je SPC, kao legitimni predstavnik svetosavskog kulta ”krvi i tla” bila glavni duhovni pokretač gotovo svega zla, razaranja i ratova koja su zadesila region bivše SFRJ. Ovo se nedvosmisleno može reći, svakako, ne zbog toga što  bilo ko želi da omalovaži ili vrijeđa srpski pravoslavni narod koji je u suštini najveća žrtva ove malevolentne organizacije i njene ideologije.

Vraćajući se na slučaj ministra Leposavića, treba konstatovati da je on samo jedan od tipičnih reprezenata svetosavske ideologije koji je, za razliku  od ostalih, imao dovoljno političke hrabrosti, ili gluposti, protumačite kako želite, da otvoreno iskaže svoje svetosavsko-fašističke stavove.

Leposavić je, međutim, samo individualni produkt izašao iz klerofašističke fabrike negatora genocida i glorifikatora zločina poznate pod nazivom Srpska pravoslavna crkva.

Pod patronatom SPC decenijema unazad slave se najveći zločinci kao nacionalni junaci, a neke od njih srpska crkva stavlja i u ikonostase manastira, među “Hristove vojnike” – na primjer četničkog vođu, koljača i kvislinga iz Drugoga svjetskog rata Dražu Mihailovića. Među svecima SPC  su čuveni monstrum Maca Vukojičić, a kako smo već naveli osnivač ove ideologije Nikolaj Velimirović otvoreno je glorifikovao Hitlera i podržavao progon Jevreja, a proglašen je za sveca.

Svetosavlje eksplodiralo 90-ih

Pogubni svetosavski nacionlizam nekako je dražn pod kontrolom za vrijeme komunizma, ali je tokom 1990-ih naprosto ekslodirao. SPC se tada istakla kao institucija koja je bila preokupirana širenjem “svetosavskog nacionalizma” koji je postao dominantna struja unutar crkve.

Kao glavni zastupnici  nacionalizma unutar Svetosavskog kulta ”krvi i tla”, istakli su se učenici jednog od utemeljivača ekstremne fašističke svetosavske ideologije Justina Popovića – Amfilohije Radović, Artemije Radosavljević, Atanasije Jevtić i Irinej Bulović.

Sva četiri Justinova ”svetosavska jahača apokalipse” su se našli u vrhu SPC, kao episkopi. Njih  četvorica, uz patrijarha Pavla, predstavljali su “idejni sinod” SPC koji je podržavao gotovo sve ratne akcije srpske vojske, opravdavao zločine i relativizovao genocid.

Srpska pravoslavna crkva je bila glavna pokretačka snaga ratnohuškačkih aktivnosti na prostoru bivše SFRJ, a tokom ratova u bivšoj Jugoslaviji odbacila je sve ponuđene mirovne planove, uključujući Vensov plan, Vens-Ovenov plan, Plan Kontakt grupe i Dejtonski mirovni sporazum. Čak i kad su poslanici Republike Srpske bili spremni na povlačenje, SPC je zastupala “jedan puno militantniji stav”.

Amfi, Arkan, Tigrovi i ”mitraljez vladika” Filaret

Primjera ekstrmne militarističke ideološke ostrašćenosti koju je stimulisala SPC ima na pretek, a u nastavku ćemo navesti samo neke od najpoznatijih primjera, da bi prikazali javnosti kako ne treba da se čude izjavama o negiranju Srebrenice, jer ”Leposavići” nijesu izuzetak, već pravilo u ideologiji svetosavskog kulta ”krvi i tla”.

Prisjetimo se čuvenog događaja kada je mitropolit crnogorsko-primorski Amfilohije je u junu 1991. godine doveo Željka Ražnatovića Arkana i njegovu do zuba naoružanu paravojnu formaciju “Tigrovi” u Cetinjski manastir.

Arkanovci su uz blagoslove i zdravice ispraćeni na ratište, a Amfilohije Radović je potom i sam krenuo u Dubrovnik, gdje je tokom jeseni 1991. hrabrio crnogorske rezerviste i srpske paravojne formacije koje su vršili opsadu Dubrovnika.Treba takođe podsjetiti da je vođa paravojnih snaga koji su opsjedali Dubrovnik u to vrijeme izjavljivao da mu je “vrhovni zapovjednik” tadašnji patrijarh SPC Pavle.

Tadašnji arhimandrit Filaret Mićević je putem medija pozivao na rat i išao na ratom zahvaćene prostore hrabreći srpske dobrovoljce. U avgustu 1991. godine Filaret je uslikan kod manastira Komogovina, između Kostajnice i Gline, s grupom srpskih “boraca” na oklopnom vozilu sa mitraljezom koji mu je naslonjen preko ramena.

Ratnohuškački ”podvizi”

U aprilu 1992. Amfilohije Radović opet ”briljira”, u jednom od svojih brojnih ratnohuškaških napora, izjavljuje kako se zalaže za ujedinjenje svih srpskih zemalja, ali se plaši da će ta šansa ponovo biti propuštena, “kao što je bila propuštena i 1918.”.

Početkom rata u Bosni i Hercegovini zvorničko-tuzlanski episkop Vasilije Kačavenda je u Bijeljini držao ratnohuškaške govore i javno podržavao politiku Radovana Karadžića. Kod Kačavende su dolazili pripadnici vojnih i paravojnih formacijama i referisali mu ”koliko je džamija poravnato”.

Hercegovački episkop Atanasije Jevtić, na čiju su nedavnu sahranu ”potrčali” premijer Krivokapić i njegovi ”apostoli”, 1993. godine je izjavio kako Republika Srpska mora “sići na Neretvu” i “na srpsko more”.

U prilog širenju ratne propagande 90-ih ide i dokument koji je donijet na arhijerejskom Saboru, održanom od 14. do 28. maja 1992. godine, nazvan “Memorandum SPC”, koji govori protiv “avnojevskih” granica i uskraćuje podršku vlastima novoosnovane SRJ koje su prihvatile te granice i službeno se “povukle” iz rata.

Treba takođe podsjetiti da su visoki predstavnici Srpske pravoslavne crkve bili prisutni na skoro svim ratnim zasjedanjima Skupštine Republike Srpske. Mitropolit dobrobosanski Nikolaj Mrda je govorio da Srbi pod vođstvom Radovana Karadžića i Ratka Mladića “slijede trnovit put Isusa Hrista”.

O odličnim odnosima čelnika SPC i ratnih zločinaca govori i podatak da je krajem aprila 1993. godine, mitropolit Nikolaj izjavio da general Ratko Mladić prihvata sve njegove prijedloge, dok je predsjednik Republike Srpske  Radovan Karadžić,  početkom 1994. ocijenio odnose između Crkve i države kao ”izvanredne”. Vladika Atanasije je u avgustu 1994. još jednom podržao odbacivanje plana Kontakt grupe, čak i po cijenu NATO bombardovanja

Doprinos ”blaženog” Pavla ratnim podvizima

Bivšeg patrijarha SPC Pavla srpska propaganda uporno nastoji da predstavi kao sveca i reprezenta istinskog hrišćanskog učenja, ali ni on nije bio imun na huškanje Srba na odbranu ”svetog srpskog tla” u Bosni.

U avgustu 1994. godine Pavle je imao ”turneju” po “Republici Srpskoj” i oštro agitovao protiv prihvatanja plana Kontakt grupe i svakog drugog sličnog sporazuma. Srpska pravoslavna crkva je tada još uvijek zastupala čvrstu poziciju stvaranja “Velike Srbije” u koju bi ušla cijela BiH i tadašnji okupirani prostor Republike Hrvatske i svako odstupanje od tog cilja za nju je bila “izdaja nacionalnih interesa”.

Krstareći po etnički očišćenim područjima BiH, patrijarh Pavle je držao “opela”, “parastose” i liturgije “srpskim žrtvama” i u svojim “besedama” iznova podsjećao na “genocid nad Srbima”, a u Foči (koja je u međuvremenu preimenovana u “Srbinje”) otvorio je “Duhovnu akademiju ‘Vasilije Ostroški’” u kojoj će SPC odgajati mlade bogoslove i pripremati ih za sveštenički poziv. Patrijarh pri tom, kako su pisali mnogi regionalni i svejtski mediji, nije vidio rijeke krvi koje su tekle i nije se sablažnjavao nad masovnim klanjima.

Turneja kulminira posjetom Palama 14. avgusta, gdje patrijarh blagosilja Radovana Karadžića i Ratka Mladića, lomi s njima pogaču i drži liturgiju. Time je praktično dao eshatološku legitimaciju dvojcu zločinaca koja im je poslužila kao neka vrsta religiozno-mističnog opravdanja za genocid u Srebrenici – najveći zločin na teritoriji Evrope nakon Drugog svjetskog rata.

Dejton za razočarenje Srpske crkve

Krajem 1995. godine je došlo do potpisivanja Dejtonskog mirovnog sporazuma, kojim je okončan rat u Bosni i Hercegovini, na veliko razočarenje Srpske pravoslavne crkve.

Naime, nakon što je Radovan Karadžić ovlastio Miloševića da u Dejtonu zastupa interese bosanskih Srba, Milošević je tražio da to patrijarh odobri. Patrijarh Pavle je isprva potpisao dokument, ali je u decembru 1995. godine najmanje deset episkopa SPC zbog toga zatražilo njegovu ostavku. Sazvan je čak i vanredni crkveni sabor 21. i 22. decembra na kojem je Pavlov potpis proglašen nevažećim!

Zatim 1996. godine stupa osvjedočeni ratnohuškač  Amfilohije Radović koji je uredio zbornik “Jagnje Božije i zvijer iz bezdana”, u kome se izlaže srpska pravoslavna filozofija rata. Knjiga sadrži doprinose mnogih srpskih svještenika i učenjaka, među kojima je i Radovan Karadžić, a služi pravdanju rata u Bosni i suprotstavljanju srbijanskoj protivratnoj literaturi.

Kritičari crkve, poput pokojnog analitičara religije Mirka Đorđevića, često su naglašavali da je SPC u procesu raspada jugoslavenske države i tokom burnih ratnih zbivanja “odigrala neslavnu ulogu”. Zvanični podaci govore da su na području Republike Srpske porušene  gotovo sve džamije (ukupno 1.186) i veliki broj katoličkih crkvi (preko 500), što srpska crkva nikad nije osudila.

Za kraj treba napomenuti da je Srpska pravoslavna crkva izgubila 1995. godine sudski spor u Parizu, nakon što je podnijela tužbu protiv listova Libération, Le Monde, Le Figaro zbog  tekstova u kojima je optužena za podržavanje etničkog čišćenja i zločina genocida u Bosni i Hercegovini.

Ovo je samo šturi podsjetnik jednog neznatnog djelića ratnohuškačkih napora i zločinačkih poduhvata koje je ideološki i logistički podržavao svetosavski kult ”krvi i tla” čiju ideologiju zastupa nova crnogorska vlast… Da li nakon ovog kratkog podsjećanja bilo ko ima pravo da se začudi izjavi ministra Leposavića?

Aktuelno