VLADIMIR BOŽOVIĆ, AMBASADOR KOJI TO NIJE: Od Crne Gore odbačen, u Srbiji neprihvaćen

Koliko je, zapravo, premijerova posjeta Beogradu bila demonstracija diplomatske improvizacije, najbolje govori činjenica da je jedini njen efekat to što je za generalnu konzulku Crne Gore u Sremskim Karlovcima postavljena Nevenka Ćirović, u čijem CV-ju nema ničega do obrasca za hipokriziju Demokrata prema crnogorskom nacionalnom pitanju

Piše: Nebojša Redžić

Malo je ljudi koji su zadatak koordinacije između Crkve Srbije i bivše crnogorske opozicije tako uspješno obavili kao što je to pošlo za rukom počivšem mitropolitu Amfilohiju i bivšem ambasadoru Srbije u Crnoj Gori Vladimiru Božoviću. Dok je o Ristu Radoviću gotovo sve rečeno, a njegovu zaostavštinu sada krčme isti oni koje je proizveo u novu vlast, ambasador Božović očito još nije rekao svoju potonju riječ. Barem on misli da nije.

Tako se juče oglasio da nam još jednom objasni kako je “bratska” ljubav Srbije i Crne Gore jača od svih diplomatskih konvencija, posebno one Bečke, pa bi ga iz beogradskog – kako reče – izgnanstva, pod hitno trebalo vratiti u Podgoricu gdje je prije dvije godine stigao kao rođeni Crnogorac koji je Srbiju izabrao za matičnu državu.

Koliko god se trudio da u sebi bliskim “Vijestima” odluku o svom protjerivanju označi kao “nedemokratsku i nediplomatsku”, zapravo nije rekao ništa novo. Umjesto da se ustremi na tek okončanu posjetu premijera Zdravka Krivokapića Beogradu u kojoj njegov status uopšte nije ni razmatran – on je još jednom, tretirajući današnju Crnu Goru kao guberniju bez prava da odlučuje – govorio da svoju funkciju ambasadora Srbije u Podgorici i dalje obavlja iz Beograda!

Upravo se slučaj prognanog ambasadora Božovića uklopio u sivilo odnosa Podgorice i Beograda koje ni nedavna posjeta premijera Krivokapića nije pomjerila sa mrtve tačke. Naime, to što o ambasadorima- u svijetlu činjenice da dvije bliske države nemaju najviše diplomatske predstavnike – gotovo nije ni govorilo, dokaz je da posjeta uopšte nije bila pripremljena. Ili da Božović za zvaničnike Srbije i Crne Gore uopšte više nije važan.

Koliko je, zapravo, premijerova posjeta Beogradu bila demonstracija diplomatske improvizacije, najbolje govori činjenica da je jedini njen efekat to što je za generalnu konzulku Crne Gore u Sremskim Karlovcima postavljena Nevenka Ćirović, u čijem CV-ju nema ničega do obrasca za hipokriziju Demokrata prema crnogorskom nacionalnom pitanju.

Toliko o tome koliko je Vladimir Božović danas važan igrač. Ipak, sve do famoznog 30. avgusta 2020. godine nije bilo tako.

Prevrnuo korito koje ga je napojilo

Osim titule “persona non grata” koju u diplomatiji nije lako zaraditi, Božović je vlasnik sijaset “etiketa” koje je zasluženo dobio u beogradskim političkim i medijskim krugovima. Od one da je “čovjek sa hiljadu funkcija”, preko toga da je “mirođija u svakoj čorbi”, sve do najzvučnije – da je “udbaš iz Studentskog grada” jer je, navodno, još kao student postao saradnik DB-a.

Mnogo bi stubaca zauzele njegove aktivnosti u Crnoj Gori koje ubjedljivo svjedoče da mu je prevrtanje korita koje ga je napojilo, bilo suština boravka u diplomatskoj misiji u zemlji u kojoj je rođen.

U Crnu Goru je stigao 2.decembra 2019. godine, upravo u vrijeme kada je počela “odbrana svetinja”. Ubrzo je viđen na skandaloznom snimku dočeka teroriste Nikole Kavaje, zajedno sa Zdravkom Krivokapićem, u kući četničkog vojvode Milete Pavićevića. Znao je da pozove rukovodstvo RTCG da “utvrdi pojedinačnu odgovornost i adekvatno sankcioniše” one koji su u Jutarnjem programu pustili pjesmu Thompsona. Odbio je, međutim, da primi protestnu notu zbog paljenja crnogorske zastave i nasrtanja na prostorije naše ambasade u Beogradu.

Učio nas je načinu kako treba slaviti Mojkovačku bitku, posjetio je Plužine zbog toga “što u njemu ima procentualno najviše Srba”, obećavajući Pivljanima sportsku halu, apelovao da se iz pritvora pusti Joanikije iako je znao da ovaj nije državljanin Srbije, izvještavao o zdravstvenom stanju Amfilohija, snimao mobilnim telefonom iznošenje posmrtnih ostataka mitropolita iz KCCG.

Obećavao je crnogorskim opštinama strane investicije, baš kao da je došao u Surdulicu ili Crnu travu, najavljivao otvaranje konzulata u Beranama i slagao, Novljanima “renovirao” kuću Iva Andrića, sa Batom Carevićem pripremao turističku sezonu u Budvi!

Paternalistički odnos prema Crnoj Gori i drsko nepoštovanje države u kojoj je službovao, demonstrirao je u gotovo svim prilikama gdje je javno nastupao, da bi ga prve i jedine diplomtske funkcije u karijeri koštala izjava o Podgoričkoj skupštini kao činu  ‘oslobođenja’ i ‘slobodne volje’ crnogorskog naroda.

Više puta je upozoravan zbog miješanja u unutrašnje poslove Crne Gore, a pravdao se time da je premijer Krivokapić “u svojoj predizbornoj kampanji, o Mojkovačkoj bici i Podgoričkoj skupštini pričao čak tri puta oštrije” nego on. Nema razloga da mu ne vjerujemo.

Pati se u Beogradu za platu od 4.403 eura

Bivšem ambasadoru Vladimiru Božoviću, proglašenjem za “personu non grata” diplomatske funkcije, shodno Bečkoj konvenciji, u Crnoj Gori su prestale. Proces proglašenja za nepoželjnu osobu je ireverzibilan, dakle nepovratan, što znači da on više nikada ne može biti ambasador Srbije u Crnoj Gori. I on to zna. Samo se pravi nevješt. Jasno je i zbog čega.

Teško se mireći sa saznanjem da je protjeran iz zemlje u kojoj je rođen, Božovićevu “muku” zbog prestanka dužnosti u Podgorici podgrijava i činjenica da se svakoga mjeseca u Beogradu kao ambasador u Crnoj Gori pati za platu od 4.403 eura.

Ambasada Republike Srbije već više od pola godine, od kada je bivši ambasador te zemlje u Podgorici proglašen personom non grata, Crnoj Gori nije vratila diplomatske lične karte i poresku identifikacionu karticu koje su koristili Božović i članovi njegove porodice.

To što se lažno predstavlja kao ambasador Srbije u Crnoj Gori, što uredno zapisano stoji i na sajtu ambasade Srbije, razlog je što je od crnogorskog Tužilaštva sa više adresa zatraženo da se ispita ima li mjesta za krivično gonjenje po službenoj dužnosti.

Posebno ga boli što se ni sa promjenom vlasti u Crnoj Gori, čemu je dao važan doprinos, odnos prema činu njegovog protjerivanja nije promijenio. Iako ga je premijer Krivokapić u februaru ohrabrio da će prihvatiti zahtjev Srbije da on nastavi diplomatsku misiju u Crnoj Gori, šef diplomatije Đorđe Radulović je u maju ove godine bio jasan:

“Ponovno traženje agremana bilo bi presedan u diplomatskoj praksi, pa bi trebalo u duhu bliskosti i prijateljstva raditi da nađemo rješenje kako bi bez hipoteke prošlosti unaprijedili odnose“, rekao je Radulović.

Takvo rješenje za vrijeme premijerove posjete Beogradu niti je nađeno, niti je traženo. Ambasador Božović, potrošen poput papirne maramice, pušten je niz vodu. Kao da nije ni postojao. Njegove diplomatske funkcije u Crnoj Gori su prestale, njegov diplomatski pasoš je nevažeći, on više nema pravo da obavlja zvaničnu komunikaciju niti sastanke sa predstavnicima državnih organa države prijema, ne uživa diplomatski imunitet i diplomatske privilegije.

Ukratko, ambasador Božović prošao je onako kako prolaze izdajnici. Od Crne Gore odbačen jer je odrođen, u Srbiji neprihvaćen i neshvaćen. Ostala mu je samo ambasadorska plata da ga podsjeća da je pljunuo na zemlju svojih predaka koji sigurno nijesu bili njegove bitke.

Uostalom, ravnodušnost zvaničnog Beograda prema diplomatskom predstavniku u Crnoj Gori je donekle i logična. Zašto bi ubuduće uopšte morali imati ambasadora u Podgorici kada prljavi posao asimilacije Crnogoraca i oduzimanja njihovog istorijskog pamćenja u ime i za račun susjedne države, predano rade Judinim srebrenjacima plaćene srpske kuće i stranke sa i bez prefiksa “srpski” ?!