RAZRJEŠENJE DILEME LOGIČKOM INDUKCIJOM: Srpska crkva nije pravoslavna i ispravno je da se oslovljava kao ”svetosavska sekta” (SS)

Piše: Balša Knežević

Ogroman broj čitalaca portala Aktuelno srpskog političkog opredjeljenja, već danima putem poruka i komentara koje ostavljaju na društvenim mrežama izražava nezadovoljstvo jer parareligijsku organizaciju koja se vodi pod akronimom SPC nazivamo ”svetosavska sekta” (SS).

Naši cijenjeni čitaoci u stilu koji je karakterističan za pripadnike svetosavske političke vjeroispovijesti, iznijeli su mnoštvo ”argumenata” kojima žele da ospore stav portala Aktuelno da organizaciju koja se vodi pod akronimom SPC, treba oslovljavati kao ”svetosavska sekta”.

Evo nekih od ”argumenata” naših čitalaca srpsko-svetosavske političke vjeroispovijesti:

”Nema većeg smeća od ovog portala”,

”Ustaški portal!”,

”AKTUELNO bolesnog uma…jedite govna jer drugo ne znate da radite”,

”Mirasevi sektaši tako govore”,

”Kako ste bolesni..vrh!”,

”E govna od portala”…

Ovo su samo neki od, moraćemo da priznamo, zaista upečatljivih argumenata koji su pripadnici svetosavske političke vjeroispovijesti iznijeli u odbranu svoje teze da portal Aktuelno neopravdano etiketira SPC kao ”svetosavsku sektu”.

Međutim, shodno pravilu ”druge strane” naša medijska kuća dužna je da brani svoje stavove, pa ćemo ovom prilikom postupkom logičke indukcije pokušati da dokažemo da nazivanje organizacije koja se vodi pod akronimom SPC ”svetosavskom sektom”, nije puko etiketiranje, već nominalna kategorizacija iza koje stoje nesporne činjenice.

Što je sekta?

Prije nego pristupimo ozbiljnom dokazivanju opravdanosti korišćenja termina ”svetosavska sekta”, moramo se pozabaviti osnovnom definicijom pojma ”sekta”.

Prema društveno usvojenoj definiciji, sekta (lat. secta i lat. sequi) je izdvojena ili zatvorena grupa ljudi koja čvrsto slijedi svoja uvjerenja, najčešće religijska ili mistična.

Sekta se najčešće formira nasuprot osnovnoj grupi iz koje je potekla, razvijajući učenje, odnosno mističnu dogmu, koja je po uvjerenju njenih članova ispravnija u odnosu na učenje osnovne grupe. Članovi sekte obično imaju čvrstu organizaciju i jedinstvene obavezne rituale.

Nesporne podudarnosti svetosavlja i sektašenja

Samim apriori uvidom u društveno usvojenu definiciju sekte i sektašenja, da se zaključiti da postoje nepobitne podudarnosti između svetosavlja, koje u Crnoj Gori zastupa takozvana SPC i sektašenja.

Svetosavlje kakvo je zastupljeno u Crnoj Gori, ima sve karakteristike izdvojene i zatvorene grupe koja funkcioniše po principu zilotizma i ima svoje jasne političke ciljeve. Kao takva ova dogma, osim što zadovoljava prvi uslov da bude svrstana u kategoriju sekti, automatski ispunjava i drugi uslov – da je formirana nasuprot osnovnoj grupi iz koje je potekla – hrišćanskoj i pravoslavnoj grupi vjerskog učenja.

Da agresivno, političko svetosavlje koje zastupa organizacija koja se vodi pod akronimom SPC nema nikakve veze sa pravoslavljem i hrišćanstvom dokazali smo u prethodnim tekstovima. Da ne bi gubili vrijeme na dokazivanje nečega što je već dokazano, ostavićemo linkove koji potrkrjepljuju tezu o potpunoj distinkciji svetosavlja sa jedne strane i pravoslavlja i hrišćanstva sa druge.

Svetosavska crkva u službi antihrista (1): “Što me kušate, licemjeri”

Svetosavska crkva u službi antihrista (2): “Ocem svojim ne zovite nikoga na zemlji, jer je u vas jedan Otac, na nebesima”

Svetosavska crkva u službi antihrista (3): “Vidiš trun u oku brata svoga, a brvno u oku svome ne osjećaš”

Svetosavska sekta u odnosu na državu

U tekstovima koji se nalaze na gore navedenim linkovima nedvosmisleno je dokazano da takozvana SPC krši gotovo sve postulate jevanđeljskog učenja koji su osnova hrišćanstva i zasniva se na iskrivljenoj verziji vjersko-političkog  fanatizma inspirisanog nacionalizmom i neočetništvom.

S obzirom da smo u tri gore linkovana teksta obuhvatli dogmatske elemente takozvane SPC, moramo obratiti pažnju na nedvosmisleno bitan aspekt u ukazivanju na sektaški karakter ove organizacije – odnos prema državi u kojoj funkioniše SPC i većinskom stanovništvu te države.

I laicima je poznato iz izjava visokih funkcionera takozvane SPC da ova organizacija ne priznaje državu Crnu Goru i da Crnogorce smatra za produkt fikcije, odnosno za narod koji u stvari ne postoji ili koji je, u najboljem slučaju, vezan za ”lažnu naciju”.

Ova organizacija takođe nije registrovana u državi Crnoj Gori, pa prema svim zakonima  reciprociteta, takozvana SPC je strano tijelo i od države mora biti tretirana kao nepriznata parapolitička organizacija koja funkcionište mimo svih zakonskih propisa i institucija. Takozvana SPC takođe ima tendenciju da funkcioniše po sopstvenim zakonima i pravilima koja će, za njene funkcionere, biti iznad državnih zakona, što su priznali kada je lider ove organizacije Porfirije Perić izjavio da će ”temeljni ugovor biti iznad lokalnih zakona”.

Dakle, ako takozvana SPC ne priznaje državu i želi da bude iznad njenih zakona, po automatističkom reciprocitetu ni država ne priznaje tu organizaciju. To je veoma važan segment da bi jedna organizacija bila proglašena sektom.

Ritualni kriterijumi

Što se tiče kriterijuma da članovi sekte obično imaju čvrstu organizaciju i jedinstvene obavezne rituale, takozvana SPC to takođe ispunjava. Ritualna posvećenost njihovih članova i čvrsta organizacija lako su bili uočljivi u toku političkih litija koje su vođene 2020. godine.

Tada su u čvrsto organizovanoj hijerarhiji pripremane političke litije koje su slijedile ritualne običaje neočetničke ideologije ”krvi i tla”.

Ono što karakteriše rituale takozvane SPC, su oblačenje ljudi u crne ili bijele mantije, nošenje nesrazmjerno velikih krstova, ritualne kletve upućene svima koji ne misle kao oni, nošenje raznih paganskih relikvija, a veoma je zastupljena i zloupotreba djece u svrhe političkog sektašenja.

Ispunjeni svi kriterijumi za proglašavanje SPC za ”svetosavsku sektu”

S obirom da sekta funkcioniše mimo zakonskih propisa neke države, i to kao nezavisna cjelina koja ima svoje zasebne zakone i rituale, jasno je da takozvana SPC ispunjava sve kriterijume da bude proglašena sa ”svetosavsku sektu”.

Takođe, gore navedeni argumenti ukazuju da takozvana SPC dogmatski potpuno odudara od hrišćanstva i pravoslavlja, pa je i taj argument za proglašenje sektom ispunjen.

Na kraju treba još napomenuti da je način na koji je lice po kojoj je doktrina ”svetosavske sekte” dobila ime – Rastko Nemanjić, alijas Sveti Sava, klasičnom  korupcijom dobio svoju crkvenu titulu.

Godine 1219. Nemanjić je kupio priznanje Žičke arhiepiskopije od nikejskog cara i Vaseljenskog patrijarha koji se u doba krstaških ratova sklonio u Nikeju. Tada je samo Rastko Nemanjić proglašen arhiepiskopom i dobio alterego Sveti Sava. Dakle, čovjek je kupio titulu, nikakva SPC se tada ne pominje. Zato Vaseljenski patrijarh ni danas nikada ne govori o autokefaliji SPC od 1219. godine. SPC  je zvanično 1922. godine dobila tomos, a 1929. pravno objavljeno u službenim novinama. 1931. dobila je Ustav, u srpskom zakonu im se daje pravni kontinuitet od 1836. godine.

S obzirom da smo u ovom tekstu naučnom metodom logičke indukcije nedvosmisleno dokazali sektaški karakter takozvane SPC, nadamo se da se naši cijenjeni čitaoci srpske političke provenijencije više neće ljutiti kad budemo koristili izraz ”svetosavska sekta”.

Aktuelno