SVETOSAVSKA SEKTA DOKAZUJE DA JE SINONIM ZA SUKOBE I MRŽNJU: Bez procesuiranja provokatora iz SS, neće biti stabilnosti u Crnoj Gori i regionu

Piše: Balša Knežević

Svetosavska sekta (SS) sve manje poznata pod akronimom SPC, iz dana u dan se dokazuje da ne počiva na načelima izvornog pravoslavlja i hrišćanstva, već na militarističkoj, hegemonističkoj, genocidnoj, svetosavskoj, nacističkoj ideologiji ”krvi i tla”.

Da takozvana SPC nije pravoslavna, već srbonacistička, velikodržavna organizcija, potvrde dobijamo kako od njenih lidera tako i od nižerangiranih operativaca-provokatora. Ti pioni-provokatori osim što su zapošljeni u SS, često su paralelno ”nakačeni” i na bezbjednosno-obavještajne službe, prije svih na srpsku BIA-u.

Najnovija provokacija sprovedena u cilju ponižavanja države i dizanja tenzija u javnsoti, djelo je jednog od najaktivnijih operativaca-provokatora svetosavske sekte (SS) popa Mijajla Backovića. Ovaj nižerangirani potkazivač i provokator čija je zvanična funkcija šef kabineta episkopa budimljansko-nikšićkog Metodija Ostojića, juče je na svečanoj sjednici povodom praznika Opštine Nikšić u sali Pozorišta sjedio je dok se intonirala himna.

Najprljaviji operativac

Backović je poznat kao najprljaviji operativac SS povezan sa srpskom BIA-om, ali i sa strukturama u crnogroskom ANB-u. Jučerašnja provokacija je samo jedna u nizu koja dolazi od ovoga agenta u mantiji, jer je sjedio i tokom intoniranja himne Crne Gore u novembru 2019. godine na svečanoj sjednici u Petrovcu povodom oslobođenja Budve.

Backović je najzapaženiju subverzivno-agitatorksu ulogu odigrao u aprilu 2019. godine na Miholjskoj prevlaci, gdje je potpaljivao narod i pozivao na sukobe sa policijom i inspekcijom koja je htjela da sruši nelegalno podignuti objekat -takozvanu krstionicu.

Nižerangirani potkazivač i provokator Backović se aktivirao na političkoj sceni pomažući Demokratski front tokom krize lokalne vlasti u Budvi. Na snimku, koji je objavljen 19. juna 2020. godine, vidi se Backović dok prenosi okupljenim pristalicama DF-a i Demokrata poruke njihovih političkih predvodnika, tadašnjeg predsjednika Opštine Marka Carevića i predsjednika SO Krsta Radovića koji su u tom momentu bili privedeni u budvansku policiju.

Backović je bivši pripadnik Vojske Jugoslavije, učesnik rata kao i veteran 63. niške padobranske brigade.

Zabrinjavajuće

Pomenuti nižerangirani provokator-potkazivač, je samo jedan konkretan primjer kako operativci SS djeluju u Crnoj Gori i regionu. Zaista je zabrinjavajuće što su ovakvi izgovori za ljudska bića i dalje na slobodi i što država konačno ne uradi nešto po ovom pitanju. Bez procesuiranja agenata provokatora iz SS, koji godinama aktivno i organizovano podgrijavaju tenzije i prizivaju sukobe u Crnoj Gori i regionu, stabilnost će ostati samo misaona imenica.

Nije ni čudo što su nižerangirani pioni u SS ovako osilili, jer po svemu sudeći imaju podršku od svojih čelnika za provociranje i huškanje na mržnju i podjele.

O tome najbolje govore i nedavne izjave šefa SS Prvoslava Perića – Porfirija i lidera crnogorske filijale svetosavske sekte Jovana Mićovića – nedostojnog Joanikija.

Mićović je u prošli četvrtak ponovio suludu, ratnohuškačku priču o ”ustašama” i vraćanju Njegoševe kapele na Lovćen.

Kako je objavljeno na sajtu crnogorske ćelije SS, kodnog naziva Mitropolija crnogorsko-primorska, nedostojni Jovan je govorio o ”nečistom i zlokobnom spoju ustašluka i komunizma koji je odgovoran za rušenje kapele na Lovćenu”.

Njegov šef Perić je širio zlo i ratnohuškanje u regionu. Perić je u svom obraćanju na otvaranju početka radova na izgradnji dionice autoputa Rača-Bijeljina u prošli četvrtak istakao da su državne granice “promjenljiva kategorija”. Jasno je da je ovdje, u skladu sa tradicijom svoje zločinačke sekte, pozivao na novi rat u regionu.

Ako ovako govore lideri zlokobne SPC, što očekivati od nesrećnog, slaboumnog nižerangiranog operativca Backovića i njemu sličnih agenata u mantijama?

Portal Aktuelno ovom prilikom, zbog velikog interesovanja javnosti, ponovo objavljuje foto i video materijal koji dokazuje genocidni i zločinački karakter takozvane SPC, koja je u martu i zvanično od najviše evropske instance Evropskog parlamenta (EP) označena kao glavni destabilizujući faktor i zastupnik ruskih interesa u regionu. 

Ratnohuškačka ispostava 

Takozvana SPC je poznata kao ratnohuškačaka, svetosavska, nacionalistička ispostava, sa jasnim političkim ciljevima, koja sarađuje sa stranim bezbjednosno-obavještajnim službama na uništavanju državnosti Crne Gore i njenoj integraciji u granice neonacističkog ideološkog provizorijuma pod imenom ”srpski svet”. Konstatacija MCP, od prije par mjeseci, da njihovi popovi nijesu učestvovali u podstrekavanju ratnih zločina u ratovima 90-tih, ne samo da je providna laž i manipulacija, već je i vrijeđanje svih žrtava zla koje su oni direktno nanijeli!

Osim što je antihrišćanski nastrojena, treba napomenuti da SPC zastupa radikalnu klero-nacionalističku ideologiju nazvanu “svetosavlje” koja je nastala 30-ih godina prošlog vijeka podstaknuta srpskim fašizmom sa Nikolajem Velimirovićem i Dimitrijem Ljotićem kao vodećim ideolozima.

Takozvana SPC, kao legitimni predstavnik ratnog, krvoločnog svetosavskog kulta ”krvi i tla” bila je glavni duhovno-ideološki pokretač gotovo svega zla, razaranja i ratova koja su zadesila region bivše SFRJ. 

Pod patronatom SPC decenijema unazad slave se najveći zločinci kao nacionalni junaci, a neke od njih srpska crkva stavlja i u ikonostase manastira, među “Hristove vojnike” – na primjer četničkog vođu, koljača i kvislinga iz Drugoga svjetskog rata Dražu Mihailovića kome su službenici SS u Budvi ove godine održali parastos.

Među svecima SPC  su čuveni monstrumi Maca Vukojičić i Slobodan Šiljak, a osnivač svetosavske ideologije na kojoj počiva SPC Nikolaj Velimirović otvoreno je glorifikovao Hitlera i podržavao progon Jevreja, a proglašen je za sveca.

Svetosavlje eksplodiralo 90-ih

Pogubni svetosavski nacionalizam nekako je držan pod kontrolom za vrijeme komunizma, ali je tokom 1990-ih naprosto ekslodirao. SPC se tada istakla kao institucija koja je bila preokupirana širenjem “svetosavskog nacionalizma” koji je postao dominantna struja unutar crkve.

Kao glavni zastupnici  nacionalizma unutar svetosavske sekte (SS) ili kako je takođe poznata Svetosavskog kulta ”krvi i tla”, istakli su se učenici jednog od utemeljivača ekstremne fašističke svetosavske ideologije Justina Popovića – Amfilohije Radović, Artemije Radosavljević, Atanasije Jevtić i Irinej Bulović.

Sva četiri Justinova ”svetosavska jahača apokalipse” su se našli u vrhu SPC, kao episkopi. Njih  četvorica, uz nekadašnjeg lidera SS Gojka Stojčevića, predstavljali su “idejni sinod” SPC koji je podržavao gotovo sve ratne akcije srpske vojske, opravdavao zločine i relativizovao genocid.

Srpska pravoslavna crkva je bila glavna pokretačka snaga ratnohuškačkih aktivnosti na prostoru bivše SFRJ, a tokom ratova u bivšoj Jugoslaviji odbacila je sve ponuđene mirovne planove, uključujući Vensov plan, Vens-Ovenov plan, Plan Kontakt grupe i Dejtonski mirovni sporazum. Čak i kad su poslanici Republike Srpske bili spremni na povlačenje, SPC je zastupala “jedan puno militantniji stav”.

Amfi, Arkan, Tigrovi i ”mitraljez vladika” Filaret

Primjera ekstremne militarističke ideološke ostrašćenosti koju je stimulisala SPC ima na pretek, a u nastavku ćemo navesti samo neke od najpoznatijih primjera.

Prisjetimo se čuvenog događaja kada je mitropolit crnogorsko-primorski Amfilohije u junu 1991. godine doveo Željka Ražnatovića Arkana i njegovu do zuba naoružanu paravojnu formaciju “Tigrovi” u Cetinjski manastir.

Arkanovci su uz blagoslove i zdravice ispraćeni na ratište gdje su se bavili omiljenim svetosavskim aktivnostima – ubijanjem, silovanjem, pljačkanjem, mučenjem… Amfilohije Radović je potom i sam krenuo u Dubrovnik, gdje je tokom jeseni 1991. hrabrio crnogorske rezerviste i srpske paravojne formacije koje su vršili opsadu Dubrovnika.Treba takođe podsjetiti da je vođa paravojnih snaga koje su opsjedale Dubrovnik u to vrijeme izjavljivao da mu je “vrhovni zapovjednik” tadašnji patrijarh SPC Pavle.

Tadašnji arhimandrit Filaret Mićević je putem medija pozivao na rat i išao na ratom zahvaćene prostore hrabreći srpske dobrovoljce. U avgustu 1991. godine Filaret je uslikan kod manastira Komogovina, između Kostajnice i Gline, s grupom srpskih “boraca” na oklopnom vozilu sa mitraljezom koji mu je naslonjen preko ramena.

Ratnohuškački ”podvizi”

U aprilu 1992. Amfilohije Radović opet ”briljira”, u jednom od svojih brojnih ratnohuškaških napora, izjavljuje kako se zalaže za ujedinjenje svih srpskih zemalja, ali se plaši da će ta šansa ponovo biti propuštena, “kao što je bila propuštena i 1918.”.

Početkom rata u Bosni i Hercegovini zvorničko-tuzlanski episkop Vasilije Kačavenda je u Bijeljini držao ratnohuškaške govore i javno podržavao politiku Radovana Karadžića. Kod Kačavende su dolazili pripadnici vojnih i paravojnih formacijama i referisali mu ”koliko je džamija poravnato”.

„Prošao sam asfaltnim putem Jadar-Petriča. Ugledao sam minaret do nebesa. Mislim da je on jutros poravnat. Trebao je biti“, rekao je general Miodrag Živanović, dok je 13. jula 1995. godine, u kući Zvonka Bajagića, izvještavao vladiku Vasilija Kačavendu o akciji u Srebrenici.

Zvorničko-tuzlanski vladika, koji će kasnije postati sinonim za seksualnu izopačensot i lanac pedofilije u SPC, samo se osmjehnuo. Kasnije tog dana Kačavenda će služiti liturgiju u vlaseničkoj crkvi.

„Ja želim da čestitam generalu i preko vas hrabroj srpskoj vojsci i vojskovođama. I mnogim našim Obilićima. Koji su u svakoj prilici spremni teći i oteći, i na strašnom mjestu ostajati u odbrani vječnih ideala, vjere naše pravoslavne imena Srbinovog i otadžbine. Koji hrabro nose krst časni, da bi dobili slobodu zlatnu“, reći će vladika Vasilije.

Pogledajte VIDEO koji fariseji iz SS nikako ne mogu da ospore niti da negiraju koliko god bili vješti u laganju!

Jevtić ”solidan” u huškanju

Hercegovački episkop Atanasije Jevtić, na čiju su  sahranu ”potrčali” bivši premijer Zdravko Krivokapić i njegovi ”apostoli”, 1993. godine je izjavio kako Republika Srpska mora “sići na Neretvu” i “na srpsko more”.

U prilog širenju ratne propagande 90-ih ide i dokument koji je donijet na arhijerejskom Saboru, održanom od 14. do 28. maja 1992. godine, nazvan “Memorandum SPC”, koji govori protiv “avnojevskih” granica i uskraćuje podršku vlastima novoosnovane SRJ koje su prihvatile te granice i službeno se “povukle” iz rata.

Treba takođe podsjetiti da su visoki predstavnici takozvane SPC bili prisutni na skoro svim ratnim zasjedanjima Skupštine Republike Srpske. Mitropolit dobrobosanski Nikolaj Mrda je govorio da Srbi pod vođstvom Radovana Karadžića i Ratka Mladića “slijede trnovit put Isusa Hrista”.

O odličnim odnosima čelnika SPC i ratnih zločinaca govori i podatak da je krajem aprila 1993. godine, mitropolit Nikolaj izjavio da general Ratko Mladić prihvata sve njegove prijedloge, dok je predsjednik Republike Srpske  Radovan Karadžić,  početkom 1994. ocijenio odnose između Crkve i države kao ”izvanredne”. Atanasije je u avgustu 1994. još jednom podržao odbacivanje plana Kontakt grupe, čak i po cijenu NATO bombardovanja.

Doprinos ”blaženog” Pavla ratnim podvizima

Bivšeg patrijarha SPC Pavla srpska propaganda uporno nastoji da predstavi kao sveca i reprezenta istinskog hrišćanskog učenja, ali ni on nije bio imun na huškanje Srba na odbranu ”svetog srpskog tla” u Bosni.

U avgustu 1994. godine Pavle je imao ”turneju” po “Republici Srpskoj” i oštro agitovao protiv prihvatanja plana Kontakt grupe i svakog drugog sličnog sporazuma. Srpska pravoslavna crkva je tada još uvijek zastupala čvrstu poziciju stvaranja “Velike Srbije” u koju bi ušla cijela BiH i tadašnji okupirani prostor Republike Hrvatske i svako odstupanje od tog cilja za nju je bila “izdaja nacionalnih interesa”.

Krstareći po etnički očišćenim područjima BiH, patrijarh Pavle je držao “opela”, “parastose” i liturgije “srpskim žrtvama” i u svojim “besedama” iznova podsjećao na “genocid nad Srbima”, a u Foči (koja je u međuvremenu preimenovana u “Srbinje”) otvorio je “Duhovnu akademiju ‘Vasilije Ostroški’” u kojoj će SPC odgajati mlade bogoslove i pripremati ih za sveštenički poziv. Patrijarh pri tom, kako su pisali mnogi regionalni i svjetski mediji, nije vidio rijeke krvi koje su tekle i nije se sablažnjavao nad masovnim klanjima.

Turneja kulminira posjetom Palama 14. avgusta, gdje patrijarh blagosilja Radovana Karadžića i Ratka Mladića, lomi s njima pogaču i drži liturgiju. Time je praktično dao eshatološku legitimaciju dvojcu zločinaca koja im je poslužila kao neka vrsta religiozno-mističnog opravdanja za genocid u Srebrenici – najveći zločin na teritoriji Evrope nakon Drugog svjetskog rata.

Dejton za razočarenje Srpske crkve

Krajem 1995. godine je došlo do potpisivanja Dejtonskog mirovnog sporazuma, kojim je okončan rat u Bosni i Hercegovini, na veliko razočarenje Srpske pravoslavne crkve.

Naime, nakon što je Radovan Karadžić ovlastio Miloševića da u Dejtonu zastupa interese bosanskih Srba, Milošević je tražio da to patrijarh odobri. Patrijarh Pavle je isprva potpisao dokument, ali je u decembru 1995. godine najmanje deset episkopa SPC zbog toga zatražilo njegovu ostavku. Sazvan je čak i vanredni crkveni sabor 21. i 22. decembra na kojem je Pavlov potpis proglašen nevažećim!

Zatim 1996. godine stupa osvjedočeni ratnohuškač  Amfilohije Radović koji je uredio zbornik “Jagnje Božije i zvijer iz bezdana”, u kome se izlaže srpska pravoslavna filozofija rata. Knjiga sadrži doprinose mnogih srpskih popova i ”učenjaka”, među kojima je i Radovan Karadžić, a služi pravdanju rata u Bosni i suprotstavljanju srbijanskoj protivratnoj literaturi.

Kritičari crkve, poput pokojnog analitičara religije Mirka Đorđevića, često su naglašavali da je SPC u procesu raspada jugoslavenske države i tokom burnih ratnih zbivanja “odigrala neslavnu ulogu”. Zvanični podaci govore da su na području Republike Srpske porušene  gotovo sve džamije (ukupno 1.186) i veliki broj katoličkih crkvi (preko 500), što srpska crkva nikad nije osudila.

Za kraj treba napomenuti da je Srpska pravoslavna crkva izgubila 1995. godine sudski spor u Parizu, nakon što je podnijela tužbu protiv listova Libération, Le Monde, Le Figaro zbog  tekstova u kojima je optužena za podržavanje etničkog čišćenja i zločina genocida u Bosni i Hercegovini.

Ovo je samo šturi podsjetnik jednog neznatnog djelića ratnohuškačkih napora i zločinačkih poduhvata koje je ideološki i logistički podržavala svetosavska sekta (SS).

SS i pedofilija

Za kraj treba podsjetiti i na možda najmonstruoznije zločine SS, vezane za pedofiliju, čiji je sinonim umirovljeni vladika Vasilije Kačavenda.

Podgoričko tužilaštvo je prije nekoliko mjeseci pokrenulo izviđaj protiv MCP i mitropolita Jovana Joanikija Mićovića, zbog navodnog prikrivanja pedofilije.

Podsjetimo, portal Aktuelno već gotovo dvije godine piše o pedofiliji u SPC i ulozi Mićovića u njenom prikrivanju.

Portal Aktuelno je 2020. godine objavio seriju od tri teksta u kojima smo predočili javnosti kako je SPC u Crnoj Gori na čelu sa Amfilohijem i aktuelnim mitropolitom Joanikijem prikrivala slučajeve pedofilije, pokušavala da ih koristi za političke obračune unutar crkve.

Takođe smo pisali kako su se na teritoriji Crne Gore skrivali opasni članovi kriminalne organizacije zaodjenuti u mantije SPC.

Bivši đakon SPC Bojan Jovanović, u maju prošle godine na promociji svoje knjige “Ispovest Kako smo ubili Boga” je otvoreno optužio Joanikija Mićovića da je prikrivao slučajeve pedofilije. 

I sam Jovanović bio je na meti pedofila u crkvi. Pokušao je da ga seksualno zlostavlja nekadašnji zloglasni episkop Zvorničko-tuzlanske eparhije (BiH) Vasilije Kačavenda koji je ukazom SPC 2012. penzionisan.