NAKON USVAJANJA REZOLUCIJE O SREBRENICI NUŽNO JE PODSJETITI NA ČINJENICE: Tzv. SPC je ideološko-duhovni inspirator velikosrpske genocidne politike

Generalna skupština UN usvojila je u četvrtak Rezoluciju kojom se 11. jul proglašava Međunarodnim danom sjećanja na genocid u Srebrenici i osuđuju negiranje genocida i veličanje ratnih zločinaca. Iako se u samoj Rezoluciji ni na jednom mjestu ne pominje da su Srbi kao narod genocidni, njihov autokratski lider Aleksandar Vučić postarao se da se srpskom narodu za vijeke i vjekove prišije etiketa genocidnog.

Vučić je svojim psihotičnim nastupima, kuknjavom, lažima i propagandom u kojoj kao jedan od čelnih operativaca zločinačkog velikosrpskog projekta učestvuje još od 1990. godine, učinio sve da kompromituje srpski narod koji je putem otrovne propagande i kolektivne histerije, Radovana Karadžića i Ratka Mladića prihvatio kao heroje.

Nezamjenljivu ulogu u etiketiranju Srba kao genocidnog naroda ima i svetosavska sekta (SS) poznata i kao tzv. SPC na čelu sa Prvoslavom Perićem Porfirijem koji je par dana pred zasjedanje Generalne skupštine UN održao moleban Vučiću i njegovim saborcima za “blagosloven put, povodom odlaska predsjednika Republike Srbije na sjednicu Generalne skupštine Ujedinjenih nacija o rezoluciji o Srebrenici”.

Blagosiljanje grobara Srbije

U centralnoj operativnoj bazi SS, kodnog naziva hram Svetog Save u Beogradu u poneđeljak ujutro, okupio se sam krem grobara Srbije i srpstva, da ozvaniče završnu fazu nečega što liči na konačno nestajanje ovog naroda.

Molebanu koji je predvodio Perić su prisustvovali Aleksandar Vučić,  Milorad Dodik, Miloš Vučević, Radovan Višković, Nenad Stevandić, predstavnici srpskih stranaka iz Crne Gore, ministri u vladama Republike Srbije i Republike Srpske.

Iz Crne Gore, molebanu su prisustvovali lider DNP-a Milan Knežević i Dario Vraneš, predsjednik Opštine Pljevlja, koji su stali rame uz rame sa klikom koja predvodi konačni kraj Srbije i ”genocidizaciju” srpskog naroda.

U propagandnom govoru, Porfirije je naglasio: “Sabrali smo se u našem zavjetnom Spomen hramu Svetog Save da se pomolimo pred Vaš put u Njujork, gdje u Ujedinjenim nacijama velike sile svijeta namjeravaju da donesu rezoluciju o takozvanom genocidu u Srebrenici. Smatramo to neistinom i nepravdom u odnosu na srpski narod”.

“Zbog toga danas snažno podižemo svoj glas i ukazujemo na apsolutnu neistinu i pokušaj nebivalog istorijskog revizionizma, u kojem se nastoji da prostom inverzijom srpski narod, žrtva višestrukih genocida i etničkog čišćenja, bude proglašen za počinioca genocida. Ne umanjujemo razmjere zločina u Srebrenici, ali, kao pravoslavni Srbi, ne prećutkujemo ni zločine nad srpskim narodom u okolini Srebrenice”.

Zašto tzv. SPC negira genocid?

Perić je ovom prilikom samo nastavio da širi propagandu koja je odavno prihvaćena od takozvane SPC, a koja se svodi na to da genocida u Srebrenici nije ni bilo, da su sve to laži usmjerene na stigmatizaciju srpskog naroda. Po iskrivljenoj propagandnoj percepciji takozvane SPC, to neizostavno dovodi do ”logičnog” zaključka da Radovan Karadžić i Ratko Mladić nijesu ratni zločinci, iako je to potkrijepljeno gomilom dokaza. Oni su po Periću i tzv. SPC u stvari ”srpski heroji koji su se zamjerili svjetskim moćnicima jer se bore za dobrobit srpskog naroda i istinu”.

Da ovakve tvrdnje nijesu dovele srpski narod i Srbiju do propasti, bile bi smiješne, ovako su veoma žalosne i opasne.

Agitovanje Perića protiv Rezolucije o Srebrenici i negiranje samog genocida koji je nedvosmisleno dokazan, uopšte ne čudi.

Ono što Perić, ali i nijedan visoki funkcioner svetosavske sekte, neće nikad pomenuti je zločinačka biografija organizacije koju predstavljaju, a koja je zidala duhovne i ideološke temelje za ratne zločine devedesetih uključujući i genocid u Srebrenici.

Treba podsjetiti da je tzv. SPC izgubila spor pred sudom u Parizu protiv listova Liberation, Le Monde i Le Figaro koje je tužila za klevetu jer je u tekstovima objavljenim u tim listovima optužena da podržava etničko čišćenje i zločin genocida u Bosni i Hercegovini, dok je ugledni Liberation 26. juna 1995. godine objavio tekst u kome izvještava o izrečenoj odluci Suda.

Upravo devedesetih godina nakon pada komunizma dolazi do ekspanzije militantnog svetosavlja, koje je bilo neizostavna komponenta zločinačkog velikosrpskog nacionalizma.  Pogubni svetosavski nacionalizam nekako je držan pod kontrolom za vrijeme komunizma, ali je tokom 1990-ih naprosto eksplodirao. SPC se tada istakla kao institucija koja je bila preokupirana širenjem “svetosavskog nacionalizma” koji je postao dominantna struja unutar crkve.

Kao glavni zastupnici  nacionalizma unutar tzv. SPC, istakli su se učenici jednog od utemeljivača ekstremne fašističke svetosavske ideologije Justina Popovića – Amfilohije Radović, Artemije Radosavljević, Atanasije Jevtić i Irinej Bulović.

Sva četiri Justinova ”svetosavska jahača apokalipse” su se našli u vrhu SPC, kao episkopi. Njih  četvorica, uz nekadašnjeg lidera SS Gojka Stojčevića, predstavljali su “ideološki sinod” SPC koji je podržavao gotovo sve ratne akcije srpske vojske, opravdavao zločine i relativizovao genocid.

Srpska pravoslavna crkva je bila glavna pokretačka snaga ratnohuškačkih aktivnosti na prostoru bivše SFRJ, a tokom ratova u bivšoj Jugoslaviji odbacila je sve ponuđene mirovne planove, uključujući Vensov plan, Vens-Ovenov plan, Plan Kontakt grupe i Dejtonski mirovni sporazum. Čak i kad su poslanici Republike Srpske bili spremni na povlačenje, SPC je zastupala “jedan puno militantniji stav”.

Amfi, Arkan, Tigrovi i ”mitraljez vladika” Filaret

Primjera ekstremne militarističke ideološke ostrašćenosti koju je stimulisala SPC ima na pretek, a u nastavku ćemo navesti samo neke od najpoznatijih primjera.

Prisjetimo se čuvenog događaja kada je mitropolit crnogorsko-primorski Amfilohije u junu 1991. godine doveo Željka Ražnatovića Arkana i njegovu do zuba naoružanu paravojnu formaciju “Tigrovi” u Cetinjski manastir.

Arkanovci su uz blagoslove i zdravice ispraćeni na ratište gdje su se bavili omiljenim svetosavskim aktivnostima – ubijanjem, silovanjem, pljačkanjem, mučenjem… Amfilohije Radović je potom i sam krenuo u Dubrovnik, gdje je tokom jeseni 1991. hrabrio crnogorske rezerviste i srpske paravojne formacije koje su vršili opsadu Dubrovnika. Treba takođe podsjetiti da je vođa paravojnih snaga koje su opsjedale Dubrovnik u to vrijeme izjavljivao da mu je “vrhovni zapovjednik” tadašnji patrijarh SPC Pavle.

Tadašnji arhimandrit Filaret Mićević je putem medija pozivao na rat i išao na ratom zahvaćene prostore hrabreći srpske dobrovoljce. U avgustu 1991. godine Filaret je uslikan kod manastira Komogovina, između Kostajnice i Gline, s grupom srpskih “boraca” na oklopnom vozilu sa mitraljezom koji mu je naslonjen preko ramena.

Ratnohuškački ”podvizi”

U aprilu 1992. Amfilohije Radović opet ”briljira”, u jednom od svojih brojnih ratnohuškaških napora, izjavljuje kako se zalaže za ujedinjenje svih srpskih zemalja, ali se plaši da će ta šansa ponovo biti propuštena, “kao što je bila propuštena i 1918.”.

Početkom rata u Bosni i Hercegovini zvorničko-tuzlanski episkop Vasilije Kačavenda je u Bijeljini držao ratnohuškaške govore i javno podržavao politiku Radovana Karadžića. Kod Kačavende su dolazili pripadnici vojnih i paravojnih formacijama i referisali mu ”koliko je džamija poravnato”.

„Prošao sam asfaltnim putem Jadar-Petriča. Ugledao sam minaret do nebesa. Mislim da je on jutros poravnat. Trebao je biti“, rekao je general Miodrag Živanović, dok je 13. jula 1995. godine, u kući Zvonka Bajagića, izvještavao vladiku Vasilija Kačavendu o akciji u Srebrenici.

Zvorničko-tuzlanski vladika, koji će kasnije postati sinonim za seksualnu izopačensot i lanac pedofilije u SPC, samo se osmjehnuo. Kasnije tog dana Kačavenda će služiti liturgiju u vlaseničkoj crkvi.

„Ja želim da čestitam generalu i preko vas hrabroj srpskoj vojsci i vojskovođama. I mnogim našim Obilićima. Koji su u svakoj prilici spremni teći i oteći, i na strašnom mjestu ostajati u odbrani vječnih ideala, vjere naše pravoslavne imena Srbinovog i otadžbine. Koji hrabro nose krst časni, da bi dobili slobodu zlatnu“, reći će vladika Vasilije.

Pogledajte VIDEO koji fariseji iz SS nikako ne mogu da ospore niti da negiraju koliko god bili vješti u laganju!

Jevtić ”solidan” u huškanju

Hercegovački episkop Atanasije Jevtić, na čiju su  sahranu ”potrčali” bivši premijer Zdravko Krivokapić i njegovi ”apostoli” uključujući i aktuelnog premijera Milojka Spajića, 1993. godine je izjavio kako Republika Srpska mora “sići na Neretvu” i “na srpsko more”.

U prilog širenju ratne propagande 90-ih ide i dokument koji je donijet na arhijerejskom Saboru, održanom od 14. do 28. maja 1992. godine, nazvan “Memorandum SPC”, koji govori protiv “avnojevskih” granica i uskraćuje podršku vlastima novoosnovane SRJ koje su prihvatile te granice i službeno se “povukle” iz rata.

Treba takođe podsjetiti da su visoki predstavnici takozvane SPC bili prisutni na skoro svim ratnim zasjedanjima Skupštine Republike Srpske. Mitropolit dobrobosanski Nikolaj Mrda je govorio da Srbi pod vođstvom Radovana Karadžića i Ratka Mladića “slijede trnovit put Isusa Hrista”.

O odličnim odnosima čelnika SPC i ratnih zločinaca govori i podatak da je krajem aprila 1993. godine, mitropolit Nikolaj izjavio da general Ratko Mladić prihvata sve njegove prijedloge, dok je predsjednik Republike Srpske  Radovan Karadžić,  početkom 1994. ocijenio odnose između Crkve i države kao ”izvanredne”. Atanasije je u avgustu 1994. još jednom podržao odbacivanje plana Kontakt grupe, čak i po cijenu NATO bombardovanja.

Doprinos ”blaženog” Pavla ratnim podvizima

Bivšeg patrijarha SPC Pavla srpska propaganda uporno nastoji da predstavi kao sveca i reprezenta istinskog hrišćanskog učenja, ali ni on nije bio imun na huškanje Srba na odbranu ”svetog srpskog tla” u Bosni.

U avgustu 1994. godine Pavle je imao ”turneju” po “Republici Srpskoj” i oštro agitovao protiv prihvatanja plana Kontakt grupe i svakog drugog sličnog sporazuma. Srpska pravoslavna crkva je tada još uvijek zastupala čvrstu poziciju stvaranja “Velike Srbije” u koju bi ušla cijela BiH i tadašnji okupirani prostor Republike Hrvatske i svako odstupanje od tog cilja za nju je bila “izdaja nacionalnih interesa”.

Krstareći po etnički očišćenim područjima BiH, patrijarh Pavle je držao “opela”, “parastose” i liturgije “srpskim žrtvama” i u svojim “besedama” iznova podsjećao na “genocid nad Srbima”, a u Foči (koja je u međuvremenu preimenovana u “Srbinje”) otvorio je “Duhovnu akademiju ‘Vasilije Ostroški’” u kojoj će SPC odgajati mlade bogoslove i pripremati ih za sveštenički poziv. Patrijarh pri tom, kako su pisali mnogi regionalni i svjetski mediji, nije vidio rijeke krvi koje su tekle i nije se sablažnjavao nad masovnim klanjima.

Turneja kulminira posjetom Palama 14. avgusta 1994. godine, gdje patrijarh blagosilja Radovana Karadžića i Ratka Mladića, lomi s njima pogaču i drži liturgiju. Pavle je i na Vidovdan 28. juna ratne 1995. godine u opšini Sokolac u BiH držao govor uz Mladića i Karadžića koji su 11. jula krenuli u realizaciju srebreničkog genocida.  

Time je praktično dao eshatološku legitimaciju dvojcu zločinaca koja im je poslužila kao neka vrsta religiozno-mističnog opravdanja za genocid u Srebrenici – najveći zločin na teritoriji Evrope nakon Drugog svjetskog rata.

Dejton za razočarenje Srpske crkve

Krajem 1995. godine je došlo do potpisivanja Dejtonskog mirovnog sporazuma, kojim je okončan rat u Bosni i Hercegovini, na veliko razočarenje Srpske pravoslavne crkve.

Naime, nakon što je Radovan Karadžić ovlastio Miloševića da u Dejtonu zastupa interese bosanskih Srba, Milošević je tražio da to patrijarh odobri. Patrijarh Pavle je isprva potpisao dokument, ali je u decembru 1995. godine najmanje deset episkopa SPC zbog toga zatražilo njegovu ostavku. Sazvan je čak i vanredni crkveni sabor 21. i 22. decembra na kojem je Pavlov potpis proglašen nevažećim!

Zatim 1996. godine stupa osvjedočeni ratnohuškač  Amfilohije Radović koji je uredio zbornik “Jagnje Božije i zvijer iz bezdana”, u kome se izlaže srpska pravoslavna filozofija rata. Knjiga sadrži doprinose mnogih srpskih popova i ”učenjaka”, među kojima je i Radovan Karadžić, a služi pravdanju rata u Bosni i suprotstavljanju srbijanskoj protivratnoj literaturi.

Kritičari crkve, poput pokojnog analitičara religije Mirka Đorđevića, često su naglašavali da je SPC u procesu raspada jugoslavenske države i tokom burnih ratnih zbivanja “odigrala neslavnu ulogu”. Zvanični podaci govore da su na području Republike Srpske porušene  gotovo sve džamije (ukupno 1.186) i veliki broj katoličkih crkvi (preko 500), što srpska crkva nikad nije osudila.

Ovo je samo šturi podsjetnik jednog neznatnog djelića ratnohuškačkih napora i zločinačkih poduhvata koje je ideološki i logistički podržavala svetosavska sekta (SS), a koja danas podržava Vladu Crne Gore.