Evropska unija najveći krivac za pojačani euroskepticizam u Crnoj Gori

Reći da je Evropska unija postala trećerazredni globalni igrač i da na svjetskoj političkoj sceni ima marginalnu ulogu, nije ništa novo. Poljuljana konstantnim unutrašnjim trvenjem članica, ogrezla u blato mastodontske birokratije i propisa, ne predstavlja ni blijedu sjenku nekada jednog od najjačih globalnih saveza.

Stoga i ne čudi što je prema najnovijem istraživanju objavljenom početkom septembra, koje je sprovedeno za potrebe Evropske komisije, povjerenje građana Crne Gore u Evropsku uniju (EU) za pola godine palo za 14 procenata – sa 83 na 69 odsto.

Kako je objavio Radio Slobodna Evropa, u Delegaciji EU u Crnoj Gori potvrdili su da su zabilježili “određene oscilacije” što se, kako navode, “može pripisati blagoj promjeni metodologije ispitivanja“.

“Uprkos padu u odnosu na skorije ankete u Crnoj Gori, udio građana koji su za pristupanje i dalje je četiri puta veći od onih koji su protiv. Različita mišljenja i oscilacije u javnom mnjenju, uključujući i pitanja pristupanja EU, normalna su u demokratskim društvima”, navode iz Delegacije.

Međutim, iako se vade na „promjenu metodologije“ i koriste termin „određen oscilacije“, jasno je da je prisutan veliki pad povjerenja građana Crne Gore u Evropsku uniju i njene institucije.

Ćute na četnizaciju i utapanje Crne Gore u „srpski svet“

Osim gore pomenutog gubitka pozicije na globalnoj političkoj sceni, Evropskoj uniji u Crnoj Gori se najviše zamjera što nijesu učinili ništa da spriječe da na vlast dođe klerofašistička klika revizionista koji rade sve da integrišu Crnu Goru u „srpski svet“ i blokiraju njen put ka EU.

Čini se da Evropa ne želi da ide dalje od birokratskog „konstatovanja“ i „izražavanja zabrinutosti“, dok Crna Gora sve dublje tone u ambis „srpskog sveta“. Apsolutno je nejasna rezervisanost i indolentnost EU kada je u pitanju djelovanje na saniranju problema koje su i sami konstatovali nebrojeno puta u izvještajima – kao što su revizinoizam, maligni uticaj Rusije i Srbije preko političkih i crkvenih kanala, konkretno SPC, buđenje velikosrpskog nacionalizma…

Ali njihova indolentnost i trpeljivost prema takvoj vlasti i ne treba da čudi, jer su upravo EU, odnosno zapad, doveli na vlast u Crnoj Gori neočetničke, velikosrpske, revizionističke političke snage 30. avgusta 2020. godine.

EU i Zapad su prije više od pet godina podržali velikodržavne, fundamentalističke snage u Crnoj Gori, pod opravdanjem da je 30 godina vlasti DPS-a i Mila Đukanovića suviše. Vođeni tom maksimom zahtijevali su promjene po svaku cijenu i dobili su ih.

Po svaku cijenu su željeli da promijne vlast, nije ih zanimalo ko će doći umjesto DPS-a

Niko ne spori da su političke promjene nužne, ali treba postaviti pitanje po koju cijenu. Jer „oslobodioci“ koji su na vlast došli nakon DPS-a i Đukanovića, ne da nijesu popravili sistemske probleme Crne Gore, već su ih samo pogoršali – nepotizam je podignut na još veći nivo, korupcija i kriminal i dalje su veoma zastupljeni u svakoj pori društva, pravosuđe je i dalje u najvećem dijelu nefunkcionalno i kompromitovano. Pored toga crnogorsko društvo je zaglavljeno u blatu vjerskog fundamentalizma i velikosrpskog klerofašizma, uz sve zastupljeniji trend revanšizma i revizionizma, što je i konstatovano u posljednjem izvještaju EK.

Ali u izvještaju EK, sigurno se nikad neće pomenuti da je upravo Evropa 2020. podržala retrogradne snage koje su na vlast u Crnoj Gori došle na krilima militantnog svetosavlja, klerofašizma i vjerskog fundamentalizma oličenog u Srpskoj pravoslavnoj crkvi (SPC) i njenim političkim ispostavama.

Pristupanje EU postala nemoguća misija

Evropa i sad prećutno podržava iste te vladajuće strukture čiji je trenutni reprezent neformalni šef vlasti Andrija Mandić, koje rade na velikosrpskom, fundamentalističkom projektu kao produžena ruka beogradske vlasti na čelu sa Aleksandrom Vučićem.

Andrija Mandić i Aleksandar Vučić – partneri EU

Zbog takvog licemjerja priča o evropskim integracijama sve više počinje da liči na tragikomičnu farsu gdje Crna Gora već godinama stoji u mjestu izložena tiradama briselskih aparatčika, zaglavljena u beskonačnoj birokratiji, dok tone u blato „srpskog sveta“.

Licemjerje Evrope postaje još veće kada uzmemo u obzir da u Crnoj Gori kritikuju one društvene anomalije koje svoje uporište imaju u Srbiji i autokratskom režimu Aleksandra Vučića. Ali osim blage kritike, ne rade ništa konkretno na saniranju tog problema.

Evropa i Zapad se, kada je u pitanju Srbija, drže stabilokratskog modela i podržavaju Vučića, autokratu ogrezlog u kriminal i korupciju koji predstavlja glavni izvor regionalne nestabilnosti, revizionizma i malignog uticaja SPC.

Elementarni utisak je da Evropi uopšte ne smeta što podržava Vučićev režim. Uostalom, on se već dokazao kao neko ko je spreman da ponudi cijelu Srbiju na tacni. O tome već ponajbolje govore ugovori vezani za litijum, kupovina “Rafala”, mogućnost odlaganja nuklearnog otpada, ispunjavanje svih faktičkih uslova za priznanje Kosova… 

Ukoliko Evropa ne odustane od ovakvog licemjernog pristupa, euroskepticizam će rasti, a pad povjerenja u EU će postati dugoročni trend.