Ćuti i ne diraj ništa

piše: Željko Vukmirović

Spajke ne može da sakrije svoje političko porijeklo. Nema šanse. A ne može ni da se sakrije iza omalovažavanja „seoskih tema“, pa koliko god upirao u negiranju jadne stvarnosti i koliko god podrška njegove stranke omogućavala raznim lokalnim galamdžijama opstanak na opštinskim funkcijama. 

I tako Spajke završava baš kao što je i počeo. U čuvenom rangu prigodne ikebane koja se postavlja kad dođu gosti. A onda se nešto kasnije sklanja, da ne smeta. Ovaj redosljed se nameće kao sasvim prihvatljivo rješenje za Spajketa, ionako stvorenog iz političkog interesa, pravo niotkuda. Tako je to odlučeno u onoj ostroškoj pećini, tako je to zamislio vrh srpske crkve, tako to odgovara zvaničnom Beogradu. I jedna ikebana može da živi svoj prigodan život, pomirena sa sasvim određenom linijom kretanja i primjećivanja. 

Ćutanje je zlato. Spajke je savršeno upoznat sa tom praksom. A onda i predsjednik pljevaljske opštine Vraneš može da priča šta hoće, takođe savršeno upoznat sa Spajketovim domenima moći, savršeno svjestan Spajketovih preuzetih obaveza, savršeno relaksiran Spajketovim ćutanjem. Zato i ove godine Crna Gora dobija provokativni set manipulacije istorijskim činjenicama koje ispostavlja jedan od mnogih lokalnih galamdžija, zaštićen onim pećinskim dogovorom, zaštićen od strane srpske crkve, zaštićen interesima zvaničnog Beograda. 

Vraneš je nebitan. Baš kao što je nebitan i Goran Danilović ili Marko Kovačević. Osim ako baš nećete da se bavite političkim frustracijama i tim primitivizmom. Svi su oni utrčali u isti voz, plaćen prevoz, dnevnica, obrok. Sasvim druga priča je sa Andrijom Mandićem. Taj prekaljeni as europejstva se zasigurno neće libiti oko prilika za objed. A i ako račun za ručak stigne do cifre od 1647 eura, platiće opština. Rajo i galamdžije su mirne. I eto ti razvaljivanja od bifteka, telećih kotleta, ramsteka i brancina. Koljenice su samo ružna prošlost. 

Spajke će, pak, biti prezadovoljan ćutanjem. Ne dira on njih, ne diraju oni njega. I svi siti i na broju. 

Sadašnja izvršna vlast u Crnoj Gori je ogrezla u kukavičluku. Strah od uzurpacije bilo čije fotelje prožima suštinu bića svakog iole viđenijeg i uhljebljenog političara ovdašnjih prosrpskih partija. Strah i od same pomisli na narušavanje dogovora iz ostroške pećine, narušavanja zamisli srpske crkve i narušavanja interesa zvaničnog Beograda, ledi krv u žilama. 

Spajke mora samo da pozajmi još koju kintu za provod. I podmiri oholosti vodećih političara. A i odradi svoj dio destabilizacije države. I prećuti opomene u vezi ekonomske politike koje mu pristižu iz Evrope. Plus, neizostavno prećutkivanje svih revizionističkih divljanja koje isporučuju osobe zaglavljene na političkim funkcijama, koje obrazovanje nije ni očešalo u prolazu. Priznaćete, ima posla.

A nije čak ni vođa izvršne vlasti. Ima ko će da brine o tome. Utisak je da Spajke predstavlja tek formalno imenovanog lika koji važi za vodiča jedne eskurzije koja pravi sranja gdje god se pojavi. I koja samo treba da prođe. On se tu ništa ne pita. Baš kao i članovi njegove stranke. 

Uputstvo za rad je jednostavno. Ćuti i ne diraj ništa.