DOK ČEKAMO EPILOG REZOLUCIJE O SREBRENICI: Zaboravljeni genocid koji je Srbija počinila nad Crnogorcima

Piše: Tijana Lopičić

Ne čudi što sljedbenici genocidne ideologije, poput Aleksandra Vučića, negiraju, a pri tom i pozivaju članice da glasaju protiv rezolucije o genocidu u Srebrenici na Generalnoj skupštini UN-a. Nikako da nauče da negiranjem genocida ne pomažu srpskoj naciji, te da izglasavanjem ove Rezolucije neće srpska nacija postati genocidna. Zapravo, za genocid je kriva jedino velikosrpska šovinistička ideologija koju su dosljedno sprovodili u državnoj režiji. To se i danas jasno oslikava u Vučićevoj politici, prije svega u projektu poznatom kao “srpski svet” koji je zasnovan na šovinističkim idejama i ”kulturno-umjetničkom” (adekvatnije reći propagandnom) sadržaju kojim se truje nacija.

Ponašanje vlasti u Srbiji i BiH entitetu Republici Srpskoj, kao i čelnika Crkve Srbije je zabrinjavajuće i upozorava na mogućnost iniciranja ponovnog etničkog čišćenja, jer duboko usađuje mržnju prema drugim nacijama verbalnim prisvajanjem suverenih državnih teritorija kao navodnih dijelova “srpskog sveta”.

No, dok čekamo epilog rezolucije o Srebrenici pred UN, postoji srpski genoicid o kojem do sada nije pokretana rasprava, niti je uopšte pominjan. Radi se o genocidu nad Crnogorcima koji su okupacione srpske snage počinile u periodu od 1918. godine i to u kontinuiranom  trajanju od nekoliko narednih godina.

Nažalost, na ovom slučaju možemo jasno sagledati impozantnu moć velikosrpske propagadne. Dio posrbljenih Crnogoraca nastalih kao produkt kulturnog genocida, okovani lažima velikosrpske propaganda žive u ubjeđenju da su nas srpski vojnici 1918. godine oslobađali, a ne sprovodili nezapamćeni krvavi teror.

Zato je vrijeme da se podsjetimo i na izvještaje nezavisnih izvještača koji su 1919. godine boravili u Crnoj Gori. U Parizu su podnijeli niz jezivih izvještaja konstatujući da je Crna Gora postala najkrvavije mjesto pokolja u Evropi, od strane Srba nad Crnogorcima.

”‘Pod srpskom okupacijom Crna Gora danas predstavlja mjesto najkrvavijeg pokolja u Evropi’, izjavio je zvaničnik koji se vratio. ‘Ukoliko se Engleska i Amerika ne umiješaju, niti jedan crnogorski rojalista neće ostati živ. Srbi ih masovno ubijaju.’”, piše u renomiranom dnevnom listu Chicago Tribune.

Svjesna animoziteta koji velikosrpski nacionalisti gaje prema stranim medijima, jer sebe uvijek stavljaju u ulogu nekakve njihove žrtve, ističem da su o ovim  nezapamćenim zločinima pisali i srpski mediji – poput beogradskog dnevnog lista “Balkan” 23. avgusta 1922. godine, pod naslovom: “Ni pet odsto crnogorskih kuća i imanja u ovoj zemlji nije izbjeglo požar i pljačku”.  Naime, pisao je i beogradski list “Tribuna” u četiri broja, počev od 16. septembra 1923. godine, pod naslovom: “Pet hiljada kuća se u Crnoj Gori pretvorilo u pepeo”.

No, uvid u nezapamćeni pokolj ogleda se i kroz vojne naredbe. Živojin Mišić je zbog snažnog otpora Crnogoraca srpskoj okupaciji poručio Dragutinu Milutinoviću da se „na teritoriji koju je okupirala naša vojska upotrebe sva sredstva, pa makar i krajnja”. Izgleda da Milutinović u tome po procjeni beogradskih vlasti nije bio dovoljno brutalan, pa ga je već u martu 1919. zamijenio general Milorad Mihailović, pod čijom su komandom u naredne dvije godine počinjene hiljade teških zločina. Oni koji su odbijali da se zakunu na vjernost srpskom kralju su masovno i svirepo batinjani, često do smrti. Uporedo s time, uništavane su porodice i seoska naselja koja su pružala otpor zatiranju crnogorskog imena i države. Stanovništvo je masovno odvođeno u zatvore. Zatvarani su i starci, žene sa malom djecom, kao i trudnice. Porodicama koje su podržavale crnogorske ustanike je sistematski uništavana imovina i ubijana stoka, dok su se kaznene čete pod komandom srpskih oficira, danima hranile na račun seoskog stanovništva. O tome postoje brojni izvještaji koje su u Italiji 1920. godine podnijeli izbjegli crnogorski oficiri.

Trebamo se podsjetiti da su srpski vojnici pod komandom majora Kecmanovića mučili i zapalili članove porodice Petra Zvicera. Nažalost, to ni danas ne sprečava pojedine kvaziistoričare, da svoje sklonosti ka lažima, i ovaj monstruozan zločin izmijene mitomanskom pričom koja pogoduje velikosrpskim preferencijama, baš kao što im ni Joanikije Lipovac nije bio na Petrovdanskom saboru, iako o tome postoje pozamašni dokumenti italijanskog arhiva.

Ipak, ovaj nezapamćeni teror se može naslutiti iz samo jedne rečenice tadašnjeg srpskog ministra Nastasa Petrovića, koji je avgusta 1924. godine, na tribini beogradskog parlamenta rekao sljedeće: ”Nećemo više ubijati, kao naši prethodnici, žene i djecu”.

Teror nije zaobišao ni Crnogorce u emigraciji, koji su od 1921. godine bili hapšeni i isporučivani karađorđevićevskoj tajnoj policiji ili bili proganjani od tajnih policija savezničkih sila.

Stravična istina zapisana je u knjizi “Nekoliko stranica krvavog albuma Karađorđevića”, koja sadrži dokumenta o zločinima Srba u Crnoj Gori, objavljena u Rimu 1921. godine.  Pored opšteg pregleda srpskog terora, opisani su i pojedinačni zločini nad žrtvama kojima se navode imena i prezimena. Tako su zapisani pojedinačni monstruozni zločini nad muškarcima, ženama i djeci, koji su: zatvarani, kamenovani, bacani u jame, strijeljani, pljačkani, ubijani, spaljivani, usijanim gvožđem povređivani, kojima je živima sa tijela drana koža, a žene su pak i silovane.

Zbog svega ovog navedenog Bulatovići pišu: “Ropstvo pod Austro-Ugarskom spram onog pod Srbijom je prijatna uspomena”.

“Od naših rođaka ostalo je još 40 u šumi spremnih, da radije i oni i porodice njihove umru, nego da ostanu pod jarmom najsramnijim, i vladavinom, koju je ikada istorija svijeta zapamtila.

Tri godine ropstva pod Austro Ugarskom bile su strašne i ponižavajuće, naročito za naš narod koji je vječito bio u slobodi. Ali ropstvo pod Austro-Ugarskom danas je u očima cjelokupnog crnogorskog naroda samo jedna prijatna uspomena prema već 20 mjeseci robovanja pod Srbijom, za koju je Crna Gora dobrovoljno ušla u rat, spasla 1915. njenu vojsku i sebe žrtvovala.

Postupak sa Crnom Gorom i njenim narodom sram je za XX vijek, sram je za civilizaciju i za vlade savezničkih Velikih Sila, naročito onih, pod čijom je komandom i sa čijim je obavezama i generacijom ušla srbijanska vojska u Crnu Goru novembra 1918. pod uslovom respektovanja suvereniteta crnogorskog naroda, njegove slobode i njegovih ustavnih institucija.

U namjeri da izlože očajno stanje crnogorskog naroda, naročito svoga kraja, potpisani su prije šest dana došli u Italiju iz Crne Gore, pošto im je trebalo tri nedjelje da preko planina Crne Gore i Arbanije dođu u porat Medovu, u kome se nalazi italijanska posada.

Izvolite, G.Predsjedniče, primiti uvjerenje našeg odličnog poštovanja.

Rim 26.jula 1920.

Ivan Bulatović, komandir

Božo Bulatović, poručnik

M.Bulatović, zemljoradnik

R.Bulatović, zemljoradnik“

Dakle, ovi navedeni zločini predstavljaju samo djelić zagrebanog na površini krvavog tetora, a nesporno svjedoče da su Srbi nad Crnogorcima počinili genocid.

Stoga, dugujemo našim precima, ali i budućim pokoljenima, zasluženi epilog i konstataciju činjenice da se genocid dogodio.